لارنژیت وضعیتی است که با التهاب حنجره مشخص می شود که به عنوان جعبه صدا نیز شناخته می شود. این می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله عوامل عفونی و غیر عفونی باشد که اغلب منجر به از دست دادن صدای فرد می شود. علائم شایع شامل گلودرد، تب، گرفتگی صدا، مشکل در بلع و سرفه خشک مداوم است.
علل عفونی لارنژیت گاهی اوقات می تواند مسری باشد و بیشتر موارد به ویروس ها نسبت داده می شود، مانند مواردی که باعث سرماخوردگی، آنفولانزا و کووید-۱۹ می شوند. عفونت‌های باکتریایی و قارچی نیز وجود دارند که می‌توانند منجر به التهاب حنجره شوند که هر کدام روش‌های انتقال و درمان خاص خود را دارند. این وضعیت ممکن است به خودی خود برطرف شود یا بسته به ماهیت عفونت، نیاز به مداخلات خاصی داشته باشد.
این مقاله مروری بر لارنژیت، علل آن و عفونت‌های مرتبط با آن دارد. همچنین اطلاعاتی در مورد مسری بودن این عفونت ها و گزینه های درمانی موجود ارائه می دهد.
آیا لارنژیت حاد دارم؟
لارنژیت می تواند به صورت حاد یا مزمن با ویژگی های مشخص و علل بالقوه ظاهر شود. لارنژیت حاد معمولاً با شروع ناگهانی، علائم شدید و مدت کوتاه مشخص می شود. اغلب با عفونت یا حوادث آسیب زا همراه است.
در مقابل، لارنژیت مزمن موذی‌تر است، به کندی رشد می‌کند و در طول زمان ادامه می‌یابد. اغلب با شرایط اساسی جدی تری مرتبط است که ممکن است مدیریت آن چالش برانگیز باشد یا منجر به آسیب به تارهای صوتی شده باشد، مانند گره ها، پولیپ ها یا آسیب های عصبی.
علل حاد و مزمن لارنژیت را می توان به طور کلی به شرح زیر مشخص کرد:
لارنژیت حاد
- عفونت های ویروسی
- عفونت های باکتریایی
- عفونت های قارچی
- آسیب تارهای صوتی، مانند شخصی که فریاد یا جیغ زده و یا بیش از حد آواز خوانده
لارنژیت مزمن
- آلرژی
- بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) یا رفلاکس اسید
- سینوزیت مزمن
- سیگار کشیدن شدید
- مصرف بیش از حد الکل
- فشارهای معمولی صدا، مانند تشویق کننده ها یا خوانندگان حرفه ای
- بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید یا سارکوئیدوز
چگونه صدایم را در اثر لارنژیت از دست دادم؟
التهاب یک جنبه حیاتی از پاسخ ایمنی بدن به عوامل خارجی یا آسیب بافتی است. هنگامی که سیستم ایمنی یک ماده مضر را شناسایی می کند، مواد شیمیایی آزاد می کند که شروع کننده یک واکنش التهابی است.
هدف اصلی این فرآیند التهابی، گشاد کردن رگ‌های خونی، به‌ویژه مویرگ‌ها است، که امکان تحویل موثرتر گلبول‌های سفید خون به ناحیه آسیب‌دیده را فراهم می‌کند. با این حال، این گشاد شدن می‌تواند منجر به نشت مایع به بافت‌های اطراف شود که منجر به تورم، درد و افزایش دما می‌شود.
در زمینه لارنژیت، التهاب داخل حنجره باعث تورم تارهای صوتی می شود. از آنجایی که تولید صدا به ارتعاش این تارهای صوتی متکی است، هرگونه تورم می تواند در توانایی آنها برای ارتعاش مناسب اختلال ایجاد کند و منجر به صدای خشن یا حتی از دست دادن موقت صدا شود.
عوامل رایجی که می توانند باعث التهاب حنجره شوند عبارتند از عفونت ها، قرار گرفتن در معرض محرک های محیطی یا آلرژن ها، و استفاده بیش از حد از تارهای صوتی و غیره.
آیا لارنژیت ویروسی مسری است؟
لارنژیت حاد زمانی می تواند مسری باشد که توسط ویروس های خاصی ایجاد شود که به راحتی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. این ویروس ها عمدتاً دستگاه تنفسی فوقانی از جمله سوراخ های بینی، حفره بینی، دهان، گلو و حنجره را تحت تأثیر قرار می دهند.
راه‌های انتقال این عفونت‌های ویروسی شامل تماس مستقیم با فرد مبتلا، تماس با سطوح یا اشیاء آلوده به ترشحات تنفسی و استنشاق قطرات تنفسی است که در هنگام سرفه یا عطسه در هوا منتشر می‌شوند.
علل شایع لارنژیت ویروسی عبارتند از (منبع مطلب):
- راینوویروس ها (شایع ترین علت سرماخوردگی)
- آدنوویروس ها (مرتبط با سرماخوردگی و برونشیت)
- ویروس های آنفولانزا (آنفولانزا)
- ویروس پاراآنفلوانزا (علائم خفیف تر از آنفولانزا اما با عوارض جدی تر)
- ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV)
- کووید-۱۹
لارنژیت ویروسی در کودکان
بسیاری از ویروس های تنفسی (از جمله آدنوویروس، ویروس آنفولانزا، ویروس پاراآنفلوآنزا و RSV) باعث بروز کروپ در کودکان می شوند. کودکان مبتلا به کروپ معمولاً لارنژیت را همراه با صدای جیر جیر یا سوت با صدای بلند به نام استریدور تجربه می کنند (منبع مطلب).
لارنژیت باکتریایی و قارچی
لارنژیت حاد نیز می تواند ناشی از عفونت های باکتریایی و قارچی باشد که برخی از آنها مسری تر از بقیه هستند. لارنژیت باکتریایی می تواند به طور مستقل یا به عنوان یک عفونت ثانویه همراه با عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی ایجاد شود.
راه های انتقال لارنژیت باکتریایی متفاوت است. برخی از باکتری ها مانند ویروس هایی که باعث سرماخوردگی و آنفولانزا می شوند، از طریق تماس مستقیم یا از طریق استنشاق قطرات تنفسی پخش می شوند. برخی دیگر پاتوژن‌های فرصت‌طلب هستند که معمولاً به‌طور بی‌ضرر در بدن زندگی می‌کنند، اما با تضعیف سیستم ایمنی می‌توانند باعث عفونت شوند.
در برخی موارد، لارنژیت باکتریایی ممکن است نتیجه عفونت های بیمارستانی باشد، که در آن باکتری هایی مانند استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) به طور ناخواسته از طریق تماس با سطوح آلوده یا ابزار پزشکی وارد بدن می شوند.
علل شایع لارنژیت باکتریایی عبارتند از (منبع مطلب):
- استرپتوکوک پنومونیه (بیماری پنوموکوکی)
- موراکسلا کاتارالیس
- هموفیلوس آنفولانزا
- استافیلوکوکوس اورئوس (عفونت استاف)
- سیاه سرفه (Bordetella pertussis)
- کورینه باکتریوم دیفتری (دیفتری)
- مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (سل)
لارنژیت قارچی مانند لارنژیت ویروسی و باکتریایی مسری نیست. این عفونت از فردی به فرد دیگر منتقل نمی شود، بلکه از طریق استنشاق اسپور قارچ از خاک آلوده منتقل می شود. لارنژیت قارچی می تواند افراد سالم را تحت تاثیر قرار دهد اما تا حد زیادی فرصت طلب است (منبع مطلب).
برخی دیگر، مانند کاندیدا ، به طور طبیعی در بدن ساکن هستند و تنها زمانی باعث التهاب حنجره می شوند که سیستم ایمنی سرکوب شده و قارچ فعال شود (منبع مطلب).
علل لارنژیت قارچی عبارتند از (منبع مطلب):
- هیستوپلاسما (هیستوپلاسموز)
- بلاستومایسس (بلاستومایکوز)
- کاندیدا (مرتبط با برفک دهان و عفونت های مخمری)
- کریپتوکوکوس (کریپتوکوکوز)
- کوکسیدیوئیدها (کوکسیدیوئیدومیکوز یا تب دره)
چگونه به سرعت لارنژیت را درمان کنیم؟
لارنژیت ویروسی معمولاً یک بیماری کوتاه مدت است که اغلب خود به خود و بدون نیاز به مداخله پزشکی برطرف می شود. با این حال، لارنژیت باکتریایی یا قارچی به دلیل احتمال بروز عوارض یا نیاز به جلوگیری از گسترش عفونت، ممکن است نیاز به درمان خاص تری داشته باشد.
داروهای ضد ویروسی مانند تامیفلو (اسلتامیویر)، رلنزا (زانامیویر) و پاکلووید (نیرماترلویر/ریتوناویر)، می‌توانند در برابر برخی از علل ویروسی لارنژیت، مانند آنفولانزا یا کووید-۱۹ مؤثر باشند، اما استفاده از آنها در درمان لارنژیت ویروسی به طور خاص نشان داده نشده است و ممکن است مزایای اضافی ارائه نکند.
تمرکز اصلی درمان لارنژیت ویروسی بر مراقبت های حمایتی برای کاهش علائم و مدیریت ناراحتی است. این می تواند شامل موارد زیر باشد:
- استراحت صدا برای بهبود تارهای صوتی
- هیدراته ماندن برای کمک به رقیق شدن مخاط و تسکین گلو.
- استفاده از مرطوب کننده ها یا استنشاق بخار برای کمک به کاهش التهاب.
- غرغره کردن با آب نمک برای تسکین گلو و کمک به پاکسازی مخاط.
- نوشیدن چای گرم با عسل که ممکن است خاصیت ضد درد داشته باشد.
- مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن، ایبوپروفن یا ناپروکسن برای کنترل درد.
- داروهای سرکوب کننده سرفه مانند دکسترومتورفان برای کمک به کاهش سرفه.
مهم است که برای تشخیص مناسب و رد کردن علل جدی‌تر لارنژیت، با یک پزشک مشورت کنید.
درمان‌هایی که قبلا ذکر شد همچنین می‌تواند به کاهش درد و التهاب در افراد مبتلا به لارنژیت باکتریایی یا قارچی و همچنین افرادی که فشار صوتی حاد یا لارنژیت مزمن دارند کمک کند. با این حال، برخی از اقدامات احتیاطی باید انجام شود:
- دکسترومتورفان نباید در افراد سیگاری مبتلا به سرفه مزمن استفاده شود، زیرا می تواند منجر به تجمع مخاط در ریه ها شود.
- به دلیل خطر بالقوه آسیب کبدی باید از مصرف تیلنول در مصرف کنندگان الکل سنگین اجتناب شود.
در موارد لارنژیت باکتریایی، ممکن است آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت ضروری باشد. به طور مشابه، لارنژیت قارچی ممکن است نیاز به استفاده طولانی مدت از داروهای ضد قارچ داشته باشد.
سیگار کشیدن و لارنژیت
لارنژیت التهاب حنجره یا جعبه صدا است که می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. یکی از بدترین کارهایی که در صورت ابتلا به لارنژیت می توانید انجام دهید سیگار کشیدن است، زیرا سیگار نه تنها یک عامل خطر برای لارنژیت مزمن است بلکه می تواند شدت و طول مدت لارنژیت حاد را نیز افزایش دهد (منبع مطلب).
دود تنباکو حاوی مواد شیمیایی مانند فرمالدئید و نیکوتین است که باعث التهاب گلو و سرفه می شود. این سرفه‌ها فشار بیشتری بر تارهای صوتی وارد می‌کند و این وضعیت را تشدید می‌کند. برای جلوگیری از خشکی یا تحریک تارهای صوتی، توصیه می شود از سیگار کشیدن خودداری کنید و از دود سیگار دوری کنید (منبع مطلب).
چه مدت طول می کشد تا از لارنژیت بهبودی یافت؟
طبق تعریف، لارنژیت حاد بیش از سه هفته طول نمی کشد، در حالی که لارنژیت مزمن بیش از سه هفته باقی می ماند یا عود می کند.
اکثر موارد لارنژیت ویروسی در عرض یک هفته با استراحت صوتی برطرف می شود. لارنژیت باکتریایی یا قارچی ممکن است بیشتر طول بکشد، اما اکثر آنها با آنتی بیوتیک یا داروهای ضد قارچی مناسب ظرف دو هفته به طور کامل برطرف می شوند.
طول مدت لارنژیت مزمن می تواند بسته به علت آن متفاوت باشد. لارنژیت مزمن به تدریج با علائمی که در طی یک دوره زمانی طولانی ظاهر می شوند و از بین می روند، ایجاد می شود. حتی با مدیریت صحیح، بیماری هایی مانند آلرژی فصلی، GERD، آرتریت روماتوئید و سارکوئیدوز می توانند علائمی را ایجاد کنند، به ویژه در کسانی که دوره های قبلی حنجره داشته اند.
در افرادی که به شدت سیگار می‌کشند یا مشروبات الکلی می‌نوشند، لارنژیت بیشتر احتمال دارد عود کند و به احتمال زیاد علائم مکرر و به تدریج بدتر می‌شود.
زمانی که لارنژیت بهتر نمی شود چه باید کرد؟
لارنژیت حاد همیشه به سرعت برطرف نمی شود و در برخی موارد، لارنژیت ویروسی می تواند ادامه یابد و مزمن شود. این به دلیل افزایش باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک مانند MRSA به طور فزاینده ای رایج است. مطالعات نشان می‌دهد که این باکتری که معمولاً در بیمارستان‌ها پخش می‌شود، می‌تواند در ۳۰ درصد افرادی که به آن مبتلا می‌شوند، باعث التهاب حنجره شود. در این موارد، ممکن است یک دوره طولانی از آنتی بیوتیک سولفامتوکسازول/تری متوپریم برای از بین بردن عفونت لازم باشد، در حالی که سایر آنتی بیوتیک ها مانند آموکسی سیلین/کلاوولانیک اسید ممکن است کمتر موثر باشند.
در موارد نادر، داروهای کورتیکواستروئیدی مانند دگزامتازون ممکن است برای کاهش التهاب حنجره تجویز شود. این روش معمولاً برای کودکان مبتلا به کروپ که به لارنژیت همراه با دیسترس تنفسی شدید و استفراغ مبتلا می شوند، استفاده می شود.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
لارنژیت به طور کلی جدی نیست، اما در موارد زیر باید به یک پزشک مراجعه کنید :
- علائم بعد از دو هفته بهبود نمی یابند.
- تب شدید دارید (بیش از ۳۸.۹ درجه سانتی گراد و یا بیش از ۱۰۲ درجه فارنهایت)
- در تنفس مشکل دارید
- داری خون سرفه میکنی
- شما علائم دیگری دارید که نگران شما هستند
کلام پایانی
- لارنژیت حاد وضعیتی است که باعث می شود علائم بیش از سه هفته طول نکشند. برخی از علل آن مسری هستند، مانند عفونت های ویروسی (مانند سرماخوردگی) و عفونت های باکتریایی (مانند سیاه سرفه) که می توانند از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. عفونت های قارچی نیز می توانند باعث التهاب حنجره شوند، اما مسری نیستند.
- از طرف دیگر، لارنژیت مزمن علائمی را ایجاد می کند که بیش از سه هفته باقی می ماند. علل لارنژیت مزمن، که عموما مسری نیستند، شامل آلرژی، GERD، استعمال دخانیات شدید و سایر شرایط است. با این حال، برخی عفونت‌ها مانند MRSA ممکن است در مقابل درمان مقاومت کرده و مزمن شوند.
