رابطه پیچیده بین اختلالات گوارشی مانند بیماری سلیاک و حساسیت به گلوتن، به ویژه در رابطه با تأثیر آنها بر پوست، توجه قابل توجهی را در جوامع پزشکی به خود جلب کرده است. تقریباً ۱۵ تا ۲۵ درصد از افراد مبتلا به بیماری سلیاک ممکن است درماتیت هرپتی فرمیس را تجربه کنند، بثورات پوستی که تظاهر علائم پوستی این بیماری در نظر گرفته می‌شود. با این حال، چندین بیماری پوستی بالقوه دیگر مرتبط با این مشکلات گوارشی وجود دارد که نیاز به بررسی بیشتر دارد. این مقاله به بررسی عوارض پوستی مختلف مرتبط با بیماری سلیاک و عدم تحمل گلوتن می‌پردازد، روش‌هایی را برای تشخیص آنها بیان می‌کند و درمان‌هایی را بررسی می‌کند که می‌توانند به کاهش تظاهرات این علائم در سلامت پوست بیمار کمک کنند.
چگونه گلوتن ممکن است بر پوست شما تأثیر بگذارد؟
علاوه بر درماتیت هرپتی فرمیس، افرادی که از بیماری سلیاک رنج می برند، اغلب مشکلات پوستی مرتبط دیگری مانند اگزما، پسوریازیس، پوست خشک مزمن، کهیر و آلوپسی آره آتا را با نرخ بالاتری نسبت به جمعیت عمومی تجربه می کنند. دلایل پشت این همبستگی مبهم باقی مانده است، اما این عوارض پوستی بیشتر در افرادی که از بیماری سلیاک رنج می برند نسبت به افراد بدون آن مشاهده شده است (منبع مطلب).
در حالی که محققان هنوز تلاش خود را عمدتاً بر روی مطالعه شرایط پوستی در افراد با حساسیت به گلوتن غیر سلیاک متمرکز نکرده‌اند، شواهد حکایتی وجود دارد که نشان می‌دهد برخی از افراد، حتی با وجود نداشتن بیماری سلیاک و واکنش نامطلوب به دانه‌های حاوی گلوتن، از پوست مشکل‌دار تسکین می‌یابند. مشکلات مربوط به انتقال به رژیم غذایی بدون گلوتن علیرغم عدم وجود شواهد پزشکی ملموس که تأیید کند مصرف گلوتن به طور مستقیم باعث ایجاد این شرایط پوستی در هر مورد می شود، مواردی وجود دارد که اتخاذ یک سبک زندگی بدون گلوتن منجر به بهبود قابل توجه علائم مربوط به اختلالات پوستی مختلف مرتبط با بیماری سلیاک شده است.
طیفی از بیماری های پوستی مرتبط با بیماری سلیاک شامل بثورات خارش دار و ریزش مو به عنوان شایع ترین تظاهرات آنها می شود، با این حال به نظر می رسد اکثریت آنها ریشه در عوامل خودایمنی یا ژنتیکی دارند. یک مرور کلی از این مسائل پوستی در زیر به همراه جزئیات بیشتر در مورد هر بیماری و ارتباط آن با بیماری سلیاک ارائه می شود.
به طور خلاصه، افرادی که مبتلا به بیماری سلیاک تشخیص داده می شوند، اغلب طیف وسیعی از بیماری های پوستی مختلف را با نرخ های بالاتری نسبت به جمعیت عمومی تجربه می کنند. تحقیقات روی حساسیت گلوتن غیر سلیاک در رابطه با مشکلات پوستی متمرکز نشده است. با این حال، شایان ذکر است که افراد بدون بیماری سلیاک ممکن است با اتخاذ یک رژیم غذایی بدون گلوتن تسکین پیدا کنند. اختلالات پوستی مرتبط با بیماری سلیاک در درجه اول شامل درماتیت هرپتی فرمیس و سایر بیماری ها مانند اگزما، پسوریازیس، خشکی مزمن پوست، کهیر و آلوپسی آره آتا است که به اشکال مختلف از جمله بثورات، خارش یا ریزش مو ظاهر می شود. اعتقاد بر این است که این عوارض دارای ریشه های خودایمنی یا ژنتیکی هستند که به طور قابل توجهی در بروز آنها در افراد مبتلا به بیماری سلیاک نقش دارند.
درماتیت هرپتی فرمیس
درماتیت هرپتی فرمیس یک بیماری پوستی است که با شیوع قرمزی و ناراحتی ناشی از مصرف گلوتن مشخص می شود. این خود را به شکل برجستگی‌های قرمز مایل به بنفش کوچک نشان می‌دهد که می‌تواند در طول دوره‌های بهبودی بعدی تشدید شود و منجر به ایجاد لکه‌های بنفش ماندگار برای مدت طولانی شود.
علاوه بر این علائم، تظاهرات مختلف دیگری نیز ممکن است روی پوست ظاهر شوند، مانند (منبع مطلب):
- لکه های قرمز و برجسته
- تاول هایی که با خاراندن می ترکند
- خارش شدید
- سوزش
محل این ضایعات محدود نیست، اما معمولا در آرنج، زانو، باسن، کمر و همچنین سر، گردن و پشت ایجاد می شود. این یافته ها بر اهمیت شناسایی و مدیریت حساسیت به گلوتن برای کاهش علائم و حفظ سلامت پوست در افرادی که از درماتیت هرپتی فرمیس رنج می برند تاکید می کند.
پسوریازیس
رابطه گیج کننده بین پسوریازیس و مصرف گلوتن در مطالعات مختلف به طور فزاینده ای برجسته شده است. پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با لکه های ملتهب مشخص می شود که ممکن است علائمی مانند (منبع مطلب):
- خشک و پوشیده شده با فلس های نقره ای و پوسته پوسته (پلاک)
- برجسته و ضخیم
- قرمز یا سالمونی رنگ
- خارش‌دار
محل های رایج این پلاک ها عبارتند از آرنج، زانو، بالاتنه، پوست سر، کف دست، کف پا و اندام تناسلی. با این حال، آنها می توانند در هر نقطه از بدن فرد ظاهر شوند.
محققان مشاهده کرده اند که افراد مبتلا به پسوریازیس تمایل دارند سطوح بالایی از آنتی بادی های مرتبط با گلوتن را در جریان خون خود نشان دهند. این نشان دهنده واکنش نامطلوب به گلوتن با وجود عدم تشخیص بیماری سلیاک است. در حالی که رابطه علت و معلولی بین پسوریازیس، مصرف گلوتن و بیماری سلیاک نامشخص است، شواهدی وجود دارد که به یک ارتباط بالقوه اشاره می کند که کاوش بیشتر را ایجاب می کند.
به طرز جالبی، برخی از شواهد تایید نشده از بیماران مبتلا به پسوریازیس، بهبودهای قابل توجهی را در شرایط پوستی آنها در هنگام اتخاذ رژیم غذایی بدون گلوتن ثبت کرده اند. چه این افراد مبتلا به بیماری سلیاک تشخیص داده شوند یا نه، علائم پوستی آنها بهبود قابل توجهی را از طریق سبک زندگی بدون گلوتن نشان می دهد.
اگرچه مکانیسم های دقیق پشت این همبستگی نامشخص است و برای درک کامل نیاز به تحقیقات گسترده تری دارد، ارتباط بین پسوریازیس و گلوتن به یک حوزه تحقیقاتی فزاینده مهم برای متخصصان پوست و محققان تبدیل شده است، زیرا آنها به دنبال خدمات بهتر به بیماران خود با ارائه درمان های موثر هستند.
اگزما
اگزما یکی دیگر از بیماری های التهابی پوست است که با عدم تحمل گلوتن مرتبط است. علائم اگزما ممکن است شامل موارد زیر باشد (منبع مطلب):
- پوست خشک و ترک خورده
- خارش
- کهیر
- تکه های فلس دار
- تاول
اغلب نواحی مانند صورت، داخل آرنج، پشت زانو، دست ها و پاها را درگیر می کند. در حالی که بیشتر کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد، بزرگسالان نیز می توانند مستعد ابتلا به این بیماری باشند. درمان اولیه برای اگزما به طور کلی مستلزم استفاده از کورتیکواستروئیدهای موضعی است. با این حال، بین برخی از موارد اگزما و بیماری سلیاک همبستگی وجود دارد. برای افرادی که به هر دو بیماری به طور همزمان مبتلا هستند، اتخاذ یک رژیم غذایی بدون گلوتن ممکن است در مدیریت وضعیت پوست آنها در کنار درمان های معمولی مفید باشد.
آلوپسی آره آتا
آلوپسی آره‌آتا، یک بیماری خود ایمنی که بدن را برای حمله به فولیکول‌های مو تحریک می‌کند و منجر به ریزش مو می‌شود، در چندین مطالعه تحقیقاتی برای ارتباط با بیماری سلیاک مشاهده شده است. این رابطه پیچیده با علائمی مانند موارد زیر دارد (منبع مطلب):
- ریزش موی ناگهانی (تکه های گسترده یا تک یا چندتایی)
- تغییر ناخن (خروج های ریز)
- خارش، سوزن سوزن شدن یا احساس سوزش (در ناحیه ریزش مو)
با این حال، باید توجه داشت که اگرچه این دو بیماری ممکن است بیشتر از آنچه انتظار می رود در افراد خاص وجود داشته باشند، رابطه علت و معلولی دقیق بین آنها نامشخص است، احتمالاً به دلیل بروز بیشتر بیماری سلیاک در بین افرادی که به جای آلوپسی آره آتا تشخیص داده شده است. بیش از هر ارتباط مستقیم ناشی از مصرف گلوتن.
در اکثر تحقیقات مربوط به این موضوع، مشاهده شده است که افرادی که از بیماری سلیاک و آلوپسی آرئاتا رنج می برند، اغلب پس از اجرای یک رژیم غذایی بدون گلوتن به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود، رشد مجدد مو را تجربه می کنند. با این وجود، توجه به این نکته ضروری است که افرادی که فقط مبتلا به آلوپسی آره‌آتا هستند و هیچ نشانه‌ای از بیماری سلیاک ندارند نیز می‌توانند گاهی اوقات موارد ظاهراً تصادفی ترمیم مو را مشاهده کنند بدون اینکه لزوماً برنامه غذایی خاصی را رعایت کنند.
این یافته‌ها بر تعامل پیچیده بین این شرایط خودایمنی تأکید می‌کند و بر اهمیت تحقیقات بیشتر در مورد مکانیسم‌های زمینه‌ای، علل بالقوه و درمان‌های احتمالی آنها تأکید می‌کند که می‌تواند منجر به نتایج بهتری برای بیماران مبتلا به آلوپسی آره‌آتا یا بیماری سلیاک، به صورت جداگانه یا با هم شود.
کهیر مزمن
یک مطالعه علمی اخیر ارتباط بین کهیر مزمن و بیماری سلیاک را نشان داده است، که نشان می دهد ممکن است در شروع یا توسعه آنها ارتباط وجود داشته باشد. به عنوان یک درمان بالقوه برای کاهش علائم این بیماری، متخصصان پزشکی از بیماران مبتلا به کهیر حمایت کرده اند که یک رژیم غذایی بدون گلوتن را اتخاذ کنند، که نشان داده شده است که نتایج مثبتی در مدیریت کهیر مزمن دارد.
کهیر با ظاهر ضایعات پوستی برجسته و خارش دار شناخته می شود که به عنوان جوش شناخته می شود که می تواند در هر نقطه از بدن فرد ظاهر شود.
کهیر می تواند باعث برآمدگی و خارش پوست شود. اگرچه آنها می توانند در هر نقطه از پوست ایجاد شوند، اما معمولاً در مکان های زیر ظاهر می شوند (منبع مطلب):
- شکم
- بازگشت
- باسن
- قفسه سینه
- بازوهای بالایی
- قسمت بالایی پاها
رابطه بین کهیر و بیماری سلیاک تحت بررسی دقیق قرار گرفته است زیرا محققان در تلاش برای کشف پیچیدگی های پیرامون این دو بیماری هستند. اگرچه علت دقیق کهیر مزمن نامشخص است، اما به طور گسترده مشخص شده است که برخی از عوامل رژیم غذایی ممکن است نقش مهمی در شروع یا تشدید آن داشته باشند.
رژیم غذایی بدون گلوتن در میان کسانی که به دنبال تسکین علائم کهیر خود هستند، مورد توجه قرار گرفته است، زیرا افرادی که این برنامه غذایی را اتخاذ می کنند، نتایج مثبت و بهبود وضعیت خود را گزارش کرده اند. گلوتن عمدتاً در غلاتی مانند گندم، جو، چاودار و جو دوسر یافت می‌شود که از ترکیبات رایج در انواع محصولات غذایی از جمله نان، شیرینی، غلات، سس‌ها و غذاهای آماده هستند.
برای افرادی که مبتلا به کهیر مزمن یا بیماری سلیاک تشخیص داده شده اند، همکاری نزدیک با متخصصان مراقبت های بهداشتی برای ایجاد یک برنامه غذایی مناسب که به طور خاص متناسب با نیازهای فردی آنها باشد، ضروری است. این ممکن است شامل ترکیب غذاهای غنی از مواد مغذی و در عین حال اجتناب از محرک هایی مانند گلوتن و سایر آلرژن های بالقوه باشد که می توانند علائم کهیر را تشدید کنند.
پوست خشک
درهم آمیختگی پیچیده با دنیای اختلالات مرتبط با گلوتن مانند بیماری سلیاک و حساسیت به گلوتن، یک مسئله نسبتاً غیرمنتظره است – پوست بسیار خشکی که افراد زیادی از این بیماری ها را رنج می برند، اغلب منجر به معمایی مرموز می شود که توجه متخصصان پزشکی را به خود جلب کرده است. تحقیقات بنیاد سلیاک در مورد عناصر مختلف موجود در مواد حاوی گلوتن، به ویژه در رابطه با دارو، ویتامین ها و مکمل ها، بینش ارزشمندی در مورد این موضوع ارائه می دهد.
یکی از جنبه های مهم ناشی از این یافته ها این امکان است که اتخاذ یک رژیم غذایی سختگیرانه بدون گلوتن ممکن است علائم خشکی پوست را که در افراد مبتلا به بیماری سلیاک یا حساسیت به گلوتن تجربه می شود برطرف کند. این مکاشفه باعث گمانه زنی در میان پزشکان شده است زیرا آنها به دنبال درک این موضوع هستند که آیا خود بیماری زمینه ای یا عوارض مرتبط با آن مقصر این موضوع هستند یا خیر.
علاوه بر این، در نظر گرفتن پیامدهای سوء جذب در موارد درمان نشده بیماری سلیاک بر سلامت و رفاه کلی افراد تحت تأثیر این شرایط بسیار مهم است. این پدیده ممکن است منجر به دریافت ناکافی مواد مغذی ضروری مورد نیاز برای حفظ سلامت پوست شود و در نتیجه نگرانی های خشکی آنها را تشدید کند. با پرداختن به علل ریشه ای سوء جذب مرتبط با بیماری سلیاک، پزشکان به طور بالقوه می توانند گزینه های درمانی موثرتری را ارائه دهند و به کاهش برخی از این علائم پوستی نگران کننده کمک کنند.
چه زمانی باید به یک پزشک مراجعه کرد؟
هنگام در نظر گرفتن ارتباط بین تظاهرات پوستی و مصرف گلوتن، ضروری است که فرد با متخصص مراقبت های بهداشتی خود مشورت کند تا به طور دقیق وضعیت فردی خود را ارزیابی کند. برای افرادی که نسبت به گلوتن حساس هستند یا به گلوتن حساسیت ندارند، مجموعه‌ای از علائم فراتر از مشکلات پوستی مانند ناراحتی شکمی، نفخ، اسهال و یبوست را نشان می‌دهند.
در این موارد، عاقلانه است که ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی فرد، انجام آزمایش‌های تشخیصی را که شرایط بالقوه زمینه‌ای، از جمله احتمال بیماری سلیاک را ارزیابی می‌کند، در نظر بگیرد. این اختلال خودایمنی عمدتاً روده کوچک را تحت تأثیر قرار می دهد و در صورت عدم تشخیص یا درمان می تواند تأثیر عمیقی بر سلامت کلی داشته باشد.
با در میان گذاشتن نگرانی های خود با متخصص پزشکی خود، یک گام اساسی در مدیریت هر گونه علائم احتمالی مرتبط با گلوتن که ممکن است به عنوان مشکلات پوستی ظاهر شوند، بردارید. از طریق ارتباط باز، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند مناسب‌ترین اقدام را برای اطمینان از سلامتی شما تعیین کند و به ایجاد یک سبک زندگی سالم بدون واکنش‌های نامطلوب به انتخاب‌های غذایی کمک کند.
در پایان، اگر مشکوک به ارتباط بین مصرف گلوتن و ظاهر علائمی هستید که روی پوست شما تأثیر می گذارد، بسیار مهم است که با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد هر گونه مشکل دیگری که ممکن است با آن مواجه شوید گفتگو کنید.
تشخیص بیماری های پوستی ناشی از گلوتن
برای اطمینان از اینکه آیا بیماری پوستی فرد با بیماری سلیاک یا عدم تحمل گلوتن مرتبط است یا خیر، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی هم سابقه پزشکی او را در نظر می‌گیرد و هم یک معاینه فیزیکی کامل انجام می‌دهد. علاوه بر این، غربالگری بالقوه برای بیماری سلیاک ممکن است با استفاده از آزمایش خون انجام شود. با این حال، توجه به این نکته مهم است که بیوپسی به عنوان تنها روش قطعی برای تأیید تشخیص هایی مانند بیماری سلیاک یا درماتیت هرپتی فرمیس باقی می ماند.
باید اذعان کرد که در حال حاضر هیچ آزمایشی برای عدم تحمل گلوتن وجود ندارد. در بیشتر موارد، تشخیص پس از رد سایر شرایط پزشکی انجام می شود. استفاده از آزمایشات اضافی برای غربالگری بیماری سلیاک و آلرژی به گندم نیز ممکن است توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی در نظر گرفته شود. اگر این آزمایشات نتایج منفی به همراه داشته باشد و فرد بهبود علائم را در رژیم غذایی حذف گلوتن نشان دهد، این احتمال وجود دارد که به جای هر بیماری دیگری، عدم تحمل گلوتن را تجربه کند.
درمان
اتخاذ یک رژیم غذایی بدون گلوتن رویکرد توصیه شده برای مدیریت افرادی است که از بیماری های پوستی مرتبط با مصرف گلوتن رنج می برند، به ویژه آنهایی که مبتلا به درماتیت هرپتی فرمیس هستند که مستقیماً با بیماری سلیاک مرتبط است. لازم به ذکر است که این فرآیند می تواند تا شش ماه طول بکشد تا اینکه بهبود قابل توجهی در وضعیت پوست فرد مشاهده شود.
متخصصان پوست و متخصصان مراقبت های بهداشتی اغلب یک داروی آنتی هیستامین به نام داپسون را برای مبتلایان به درماتیت هرپتی فرمیس تجویز می کنند که هدف اصلی آن کاهش احساس خارش و کاهش موقت التهاب بثورات است تا زمانی که رژیم غذایی بدون گلوتن تأثیر بگذارد.
آیا لمس کردن گلوتن می تواند باعث ایجاد جوش شود؟
شناخته شده است که گلوتن در صورت مصرف خوراکی باعث ایجاد واکنش در افراد می شود، اما برخلاف تصور رایج، نمی تواند از طریق پوست جذب شود، در نتیجه پس از تماس با عناصر خارجی حاوی گلوتن، واکنش فوری ایجاد نمی کند.
با این حال، این به طور کامل کسانی را که از درماتیت هرپتیفورمیس رنج می برند – وضعیتی که با بروز تاول های خارش دار روی پوست مشخص می شود – از انجام اقدامات احتیاطی در هنگام انتخاب محصولات مراقبت از پوست یا بدن خود معاف نمی کند. به افراد مبتلا به این بیماری خاص، با توجه به استعداد ابتلا به تحریک در ضایعات باز، توصیه می شود از استفاده از لوازم آرایشی حاوی گلوتن خودداری کنند زیرا ممکن است علائم و عوارض درماتیت هرپتی فرمیس را تشدید کنند.
در نتیجه، در حالی که درک این نکته ضروری است که گلوتن نمی‌تواند از طریق پوست بدون ایجاد واکنش فوری مانند مصرف خوراکی جذب شود، افرادی که به درماتیت هرپتی فرمیس مبتلا هستند باید در انتخاب محصولات مراقبت از پوست و رژیم‌های بدن خود احتیاط بیشتری انجام دهند. این رویکرد پیشگیرانه با به حداقل رساندن خطر تشدید بیشتر پوست حساس یا ضایعات باز که ممکن است در اثر استفاده از لوازم آرایشی حاوی گلوتن ایجاد شود، به تضمین تجربه سالم‌تری برای افراد مبتلا به این بیماری کمک می‌کند.
کلام پایانی
- رابطه درهم تنیده بین بیماری سلیاک، عدم تحمل گلوتن و شرایط خاص پوست اخیراً توجه قابل توجهی را در جامعه پزشکی به خود جلب کرده است. درماتیت هرپتی فرمیس، یک بثورات متمایز که اغلب در افراد مبتلا به سلیاک هنگام مصرف گلوتن ظاهر می شود، با ظاهر برجستگی های کوچک و بنفش مایل به قرمز مشخص می شود. این به عنوان شاخصی از ارتباط بالقوه بین برخی بیماری های پوستی و بیماری سلیاک و عدم تحمل گلوتن عمل می کند.
- فراتر از ارتباط آشکار با درماتیت هرپتی فرمیس، بیماری های پوستی مختلف دیگری با مصرف گلوتن مرتبط هستند. اینها ممکن است شامل اگزما باشد که از طریق لکه های قرمز و خارش دار روی پوست ظاهر می شود. پسوریازیس که با پلاک‌های پوسته‌دار و برجسته مشخص می‌شود که می‌تواند دردناک و ناخوشایند باشد. خشکی مزمن پوست، یک بیماری بسیار شایع ناشی از عوامل محیطی مختلف و همچنین عادات غذایی فرد. کهیر (کهیر) که باعث ایجاد برجستگی های قرمز متورم و خارش دار روی پوست به دلیل حساسیت یا واکنش به برخی مواد می شود. و آلوپسی آره آتا، بیماری که منجر به ایجاد لکه های طاس روی پوست سر می شود.
- برای اطمینان از اینکه آیا بیماری خاص پوست فرد با بیماری سلیاک یا عدم تحمل گلوتن مرتبط است، ضروری است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید که می تواند ارتباط بالقوه بین علائم و عادات غذایی را ارزیابی کند. تنها درمان موثر ثابت شده برای هر دو بیماری، پیروی از یک رژیم غذایی سخت بدون گلوتن است که حذف گلوتن را از تمام منابع غذایی تضمین می کند.
- با برداشتن گام‌های مناسب در شناسایی هر گونه ارتباط بین وضعیت پوستی فرد و بیماری سلیاک یا عدم تحمل گلوتن، افراد می‌توانند به طور فعالانه سلامت خود را از طریق تغذیه مناسب و یک برنامه غذایی دقیق تنظیم‌شده که با نیازهای غذایی خاص آنها هماهنگ باشد، مدیریت کنند. این رویکرد مشترک بین بیماران، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی و شبکه‌های پشتیبانی، درک جامعی از تأثیر این شرایط بر سلامت کلی فرد را تسهیل می‌کند و در نهایت منجر به نتایج بهتری برای افراد مبتلا به بیماری سلیاک یا عدم تحمل گلوتن می‌شود.
