من فکر می کنم فرزندم اوتیسم داشته باشد، چه کار کنم؟

فهرست مطالب

در این مقاله به بررسی روند تشخیص کودک مبتلا به مشکلات بالقوه رشدی مانند اوتیسم یا سایر اختلالات می پردازیم. توجه به این نکته مهم است که همه کودکانی که ویژگی‌های خاصی را نشان می‌دهند لزوماً دارای اختلال طیف اوتیسم نیستند، اما ممکن است نشان دهد که برخی از ویژگی‌های مرتبط با آن را نشان می‌دهند. به عنوان مثال، اگر کودکی هنوز صحبت نمی کند یا به نشانه های کلامی به خوبی پاسخ نمی دهد، این می تواند نشان دهنده اوتیسم باشد. با این حال، ممکن است به یک اختلال رشدی دیگر یا حتی تاخیرهای جزئی در رشد اشاره کند.

اگر فکر می‌کنید فرزندتان ممکن است با این چالش‌ها روبه‌رو باشد، مهم است که وضعیت را نادیده نگیرید، بلکه در عوض برای تشخیص درست اقدام کنید. اگر تشخیص اوتیسم تایید شود، مداخله و حمایت زودهنگام می تواند کیفیت زندگی کودک را تا حد زیادی بهبود بخشد. از سوی دیگر، اگر هیچ مشکلی در طول فرآیند تشخیصی پیدا نشد، خیالتان راحت است که بدانید فرزندتان هیچ گونه اختلال رشدی ندارد و می‌تواند به رشد و تکامل خود به شکلی سالم ادامه دهد.

علاوه بر این، اگر تشخیص داده شود که اختلال یا تاخیر دیگری وجود دارد، تشخیص زودهنگام و مداخله همیشه برای نتایج بهتر و نتیجه بهتر توصیه می شود. هدف این مقاله این است که شما را از طریق مراحل مربوط به رسیدن به یک تشخیص دقیق برای فرزندتان راهنمایی کند و اطمینان حاصل کند که او در اسرع وقت هر گونه حمایت و مراقبت لازم را دریافت می کند.

مرحله اول: غربالگری اوتیسم

در حالت ایده‌آل، یک متخصص اطفال باید ارزیابی‌های جامعی را روی هر کودک انجام دهد تا هر چه زودتر هر گونه اختلال رشدی بالقوه را شناسایی کند. این امر به ویژه برای کودکانی که زودتر از موعد به دنیا می آیند یا دارای سابقه خانوادگی اوتیسم هستند بسیار مهم است، زیرا آنها نیاز به نظارت و معاینات مکرر در طول ملاقات خود دارند.

حتی بدون هیچ گونه فاکتور خطر شناخته شده ای، آکادمی اطفال آمریکا اکیدا توصیه می کند که پزشکان اطفال باید کودکان را از نظر اختلال طیف اوتیسم در طی معاینات منظم کودک بررسی کنند یا غربالگری کنند. برنامه پیشنهادی به شرح زیر است:

۹ ماه: غربالگری رشد عمومی
۱۸ ماه: غربالگری خاص اوتیسم
۲۴ ماه: غربالگری خاص اوتیسم
۳۰ ماه: غربالگری رشد عمومی

با پیروی از این برنامه و نظارت دقیق بر کودکان از نظر هرگونه نشانه ای از اختلالات رشدی، پزشکان اطفال می توانند از تشخیص زودهنگام اطمینان حاصل کنند که منجر به مداخله سریع و نتایج بهتر برای این بیماران جوان می شود.

در سال ۲۰۲۰، یک مطالعه نشان داد که تنها حدود ۷۳ درصد از متخصصان اطفال اعلام کردند که به توصیه های ارائه شده توسط آکادمی اطفال آمریکا پایبند هستند. این ممکن است به برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم منجر شود که ویژگی های آنها نادیده گرفته شود زیرا این علائم اغلب می توانند کاملاً ظریف باشند.

اگر در مورد رشد کودک نگرانی دارید، توصیه می شود برای ارزیابی جامع یک قرار ملاقات با پزشک اطفال او تعیین کنید. در این ملاقات، کودک تحت یک آزمون کوتاه قرار می گیرد و والدین یا قیم او پرسشنامه ای را در مورد رشد کودک در زمینه هایی مانند زبان، حرکت، شناخت، رفتار و رشد عاطفی پر می کنند.

غربالگری رشد یک فرآیند ضروری است که باید توسط یک متخصص واجد شرایط برای ارزیابی رشد و تکامل کودکان انجام شود. این معاینه معمولاً از یک یا چند ابزار تشخیصی استفاده می‌کند که شامل موارد زیر می‌شود، اما به آنها محدود نمی‌شود:

چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT)، که به شناسایی علائم بالقوه اوتیسم در کودکان خردسال کمک می کند.
مقیاس درجه بندی اوتیسم کودکی، روشی برای ارزیابی مهارت های ارتباطی و تعامل اجتماعی در میان کودکانی که ممکن است دارای اوتیسم یا سایر اختلالات رشدی باشند.
پرسشنامه سنین و مراحل، ابزاری برای ارزیابی که به والدین و مراقبین اجازه می دهد تا اطلاعاتی در مورد توانایی های حرکتی، زبانی و حل مسئله فرزندشان ارائه دهند.
ابزار غربالگری اوتیسم در کودکان نوپا و خردسال (STAT)، آزمایشی که به طور خاص برای تشخیص نشانه های اولیه اختلال طیف اوتیسم طراحی شده است.

اگر نتیجه این غربالگری رشدی، پزشک را به مشکوک شدن به عوارض یا چالش های بیشتر سوق دهد، آنها احتمالاً برنامه ریزی یک ارزیابی جامع تر را که به عنوان ارزیابی رشدی شناخته می شود، توصیه می کنند. این ارزیابی می تواند به کشف هر گونه تاخیر بالقوه در رشد و یادگیری کمک کند و متعاقباً والدین و مراقبان را در مورد بهترین روش برای حمایت از رشد و پیشرفت فرزندشان راهنمایی کند.

اگر با نظر پزشک اطفال موافق نباشم چه می شود؟

به طور کلی، سرپرستان و متخصصان اطفال در مورد سلامت و رشد کودکان نظرات مشابهی دارند. با این حال، برای هر دو طرف مهم است که به طور مؤثر ارتباط برقرار کنند، زیرا پزشکان اطفال تعداد زیادی از بیماران جوان را می بینند در حالی که والدین یا مراقبان با فرزند خود تعامل بیشتری دارند. این ممکن است باعث شود والدین متوجه مسائل خاصی شوند که ممکن است پزشک در معاینات گاه به گاه از آنها آگاه نباشد.

تأخیرهای رشد جزئی اغلب خود به خود برطرف می شوند و برخی از متخصصان اطفال ممکن است ترجیح دهند قبل از اعلام هشدار منتظر بمانند مگر اینکه نگرانی قابل توجهی برای رفع آن وجود داشته باشد. اگر با وجود این رویکرد پزشک اطفال نگران پیشرفت فرزندتان هستید، این کاملاً در حیطه حق شماست که از سایر متخصصان پزشکی نظرات یا مشاوره بیشتری دریافت کنید.

والدین و سرپرستان در مقایسه با پزشکان اطفال که ممکن است هر سال تنها چند بار کودک را ملاقات کنند، فرصت بیشتری برای مشاهده دقیق فرزندان خود به صورت روزانه دارند. بنابراین، والدین ممکن است مسائل بالقوه‌ای را که در طول ویزیت‌های پزشک قابل مشاهده نیستند، تشخیص دهند، که اهمیت گفتگوی باز بین همه طرف‌های درگیر در مراقبت و رشد کودک را برجسته می‌کند.

مرحله دوم: ارزیابی پیشرفت

یک فرآیند غربالگری جامع برای تعیین اینکه آیا کودک هر گونه نشانه ی بارز مرتبط با اوتیسم یا سایر اختلالات رشدی را نشان می دهد، حیاتی است. پس از این، یک ارزیابی گسترده تأیید قطعی را در مورد اینکه آیا کودک می تواند به اوتیسم یا سایر بیماری های رشدی مرتبط دیگر تشخیص داده شود، ارائه می دهد.

ارزیابی رشد کودک ممکن است در محیط‌های مختلفی مانند مظب پزشکان، کلینیک‌های تخصصی اوتیسم یا بیمارستان‌های کودکان انجام شود. بسیار مهم است که این ارزیابی توسط یک متخصص با تجربه یا تیمی از کارشناسان انجام شود، مانند:

متخصصان مغز و اعصاب رشد: این متخصصان بر درک و درمان اختلالات مؤثر بر سیستم عصبی در کودکان تمرکز می کنند.
متخصصان رشد اطفال: آنها پزشکانی هستند که در تشخیص و مدیریت ناتوانی های رشدی در کودکان تخصص دارند.
آسیب شناسان گفتار: متخصصانی که برای ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات ارتباطی در کودکان آموزش دیده اند.
کاردرمانگران: متخصصان کمک به کودکان دارای مشکلات حسی، حرکتی یا شناختی برای توسعه مهارت های مورد نیاز زندگی روزمره.
روانشناسان یا روانپزشکان اطفال: این متخصصان سلامت روان آموزش های تخصصی در درک و رسیدگی به مسائل روانی و رفتاری در کودکان دارند.

با انجام یک ارزیابی جامع توسط چنین متخصصانی، خانواده ها می توانند به تشخیص دقیق وضعیت فرزند خود دست یابند که آنها را به مداخلات مناسب و خدمات حمایتی مورد نیاز برای رشد کودک راهنمایی می کند.

آماده سازی برای ارزیابی توسعه ای

آماده شدن برای ارزیابی کودک می تواند فرآیند مهمی باشد که نیازمند توجه دقیق به جزئیات است. به عنوان والدین یا قیم کودک، ارائه اطلاعات دقیق و جامع در مورد تاریخچه پزشکی او و همچنین جزئیات در مورد خطرات رشدی که ممکن است در دوران بارداری یا اوایل زندگی با آنها مواجه شده باشد، ضروری است.

هنگام آماده شدن برای ارزیابی کودک، جمع آوری چندین اطلاعات کلیدی بسیار مهم است. ابتدا، سوابق پزشکی کودک خود را جمع آوری کنید و بعد اطلاعات اعضای نزدیک و فامیل های کودک خود را نیز جمع آوری کنید. این می تواند زمینه ارزشمندی را فراهم کند و به شناسایی عوامل ژنتیکی بالقوه ای که ممکن است با رشد آنها مرتبط باشد کمک کند.

در مرحله بعد، هر عامل خطری را برای مشکلات رشدی که ممکن است فرزند شما در دوران بارداری یا اوایل زندگی با آن مواجه شده باشد، در نظر بگیرید. اینها می تواند شامل زایمان زودرس، قرار گرفتن در معرض سرب یا سایر آلاینده ها، داروهای مصرف شده در دوران بارداری یا بیماری هایی باشد که مادر در هر زمانی تجربه کرده است. همه این عوامل می توانند به درک این موضوع کمک کنند که چگونه رشد کودک شما تحت تاثیر قرار گرفته است و چه زمینه های خاصی ممکن است به ارزیابی بیشتر نیاز داشته باشد.

علاوه بر این، مهم است که تاریخچه رشد کودک خود را مستند کنید، از جمله نقاط عطف کلیدی که تا کنون به آنها رسیده است. اینها ممکن است شامل غرغر کردن، اولین کلمات، غلت زدن، خزیدن، راه رفتن یا هر مرحله مهم دیگری از رشد باشد که آنها انجام داده اند. این اطلاعات می تواند به ارزیابی پیشرفت آنها کمک کند و تشخیص دهد که آیا تاخیر یا مشکلی در زمینه های خاص وجود دارد یا خیر.

علاوه بر این، برای ارائه یک تاریخچه رفتاری دقیق از کودک خود آماده باشید. این باید شامل اطلاعاتی در مورد رفتارهای اجتماعی، رشد گفتار و زبان، روال بازی، علایق خاص، و هرگونه پاسخ یا الگوی غیرعادی باشد که مشاهده کرده اید. رفتارهای غیرمعمول اغلب می‌تواند به نگرانی‌های بالقوه در رشد شناختی، عاطفی یا فیزیکی اشاره کند، بنابراین مهم است که هنگام ثبت این جزئیات دقیق باشید.

به طور خلاصه، آماده شدن برای ارزیابی کودک شامل جمع آوری اطلاعات جامع در مورد سابقه پزشکی، عوامل خطر در دوران بارداری و اوایل زندگی، نقاط عطف رشد، و الگوهای رفتاری است. این درک دقیق از فرزند شما می تواند به شما کمک کند تا اطمینان حاصل شود که فرآیند ارزیابی تا حد امکان دقیق و آموزنده است و به شما امکان می دهد نیازهای منحصر به فرد و مسیر رشد او را بهتر حمایت و درک کنید.

هنگام ارزیابی پیشرفت یا رفتار کودک، مهم است که با همراه داشتن تنقلات برای خود و همچنین کودک تحت نظارت خود آماده باشید. این به حفظ سطح انرژی و تمرکز آنها کمک می کند و در عین حال مواد غذایی مورد نیاز در طول فرآیند ارزیابی را برای شما فراهم می کند. علاوه بر این، مطمئن شوید که اسباب‌بازی‌ها یا فعالیت‌هایی را که کودک از آنها لذت می‌برد و به آنها آرامش می‌بخشد، بگنجانید تا محیطی مثبت و پرورشی برای او در طول ارزیابی ایجاد کنید. با انجام این کار، هم مراقب و هم کودک می توانند در این جلسه ارزیابی مهم احساس آرامش بیشتری داشته باشند.

انتظار چه چیزی در ارزیابی باید داشت؟

ارزیابان و ارزیابی‌ها می‌توانند در روش‌ها و ابزارهایشان متفاوت باشند، اما به طور کلی، افرادی که به دنبال شناسایی نشانه‌های اختلال طیف اوتیسم هستند، می‌توانند انتظار ترکیبی از ارزیابی‌ها و پرسشنامه‌ها را در طول فرآیند ارزیابی داشته باشند.

برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS-2): یکی از ابزارهای رایج مورد استفاده، برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم (ADOS-2) است، که یک ارزیابی استاندارد است که نحوه تعامل یک فرد با دیگران و محیط خود را مشاهده می کند.
مصاحبه تشخیصی اوتیسم، اصلاح شده (ADI-R): یکی دیگر از ابزارهای مهم تشخیصی، مصاحبه تشخیصی اوتیسم، اصلاح شده (ADI-R)، یک مصاحبه نیمه ساختاریافته است که با والدین یا مراقب کودک برای جمع آوری اطلاعات در مورد تاریخچه رشد و عملکرد فعلی کودک انجام می شود.
مقیاس های ارتباطی و رفتار نمادین (CSBS): پزشکان اغلب از مقیاس های ارتباطی و رفتار نمادین (CSBS) برای ارزیابی مهارت های ارتباطی و استفاده از نمادها استفاده می کنند.

در طول فرآیند ارزیابی، یک پزشک همچنین با والدین یا مراقب و خود کودک مصاحبه می‌کند. این برای جمع آوری اطلاعات در مورد رشد شناختی کودک و همچنین الگوهای رفتاری کلی آنها بسیار مهم است. علاوه بر این، آزمایش‌های دیگری ممکن است برای ارزیابی جنبه‌های مختلف عملکرد کودک، مانند توانایی‌های گفتاری و فیزیکی، که مؤلفه‌های ضروری در تعیین تشخیص دقیق اختلال طیف اوتیسم یا رد هرگونه تشخیص اشتباه احتمالی هستند، انجام شود.

مرحله سوم: دریافت نتایج

پس از اتمام فرآیند ارزیابی جامع، احتمال زیادی وجود دارد که باید منتظر نتایج نهایی باشید. این نتایج ممکن است شامل تشخیص طیف اوتیسم باشد. با این حال، مطالعات نشان داده اند که تمایز اوتیسم از سایر اختلالات رشدی – به ویژه در کودکان با نیازهای حمایتی کم که در طیف اوتیسم هستند، ممکن است کاملاً چالش برانگیز باشد.

پس از تکمیل ارزیابی، معمولاً توسط تیم حرفه‌ای دعوت می‌شوید تا نتایج را با هم در طول جلسه مورد بحث قرار دهید. اگر اینطور نیست و چنین تقاضایی از شما نشد، عاقلانه است که برای توضیح در مورد تشخیص خود، یک قرار ملاقات درخواست کنید. در طول این جلسه، می توانید هر گونه سوالی که ممکن است از اطلاعات ارائه شده مطرح شود، بپرسید.

در یک جلسه پس از ارزیابی چه انتظاراتی باید داشت؟

البته، هنگامی که از کودکی مراقبت می کنید که در نهایت اوتیسم تشخیص داده می شود، درک پیامدهای این تشخیص برای نیازهای حال و آینده آنها مهم است. نه تنها در مورد اینکه آیا فرزندتان به اوتیسم تشخیص داده شده است یا نه، بلکه از شدت وضعیت او نیز مطلع خواهید شد. این اطلاعات بسیار مهم است زیرا می تواند به پیش بینی نوع حمایتی که ممکن است با افزایش سن نیاز داشته باشند کمک کند، که ممکن است در طول زمان به دلیل مراحل مختلف رشد تغییر کند.

علاوه بر یادگیری در مورد جنبه های کلی تشخیص اوتیسم فرزندتان، احتمالاً متوجه خواهید شد که ویژگی های خاصی در ارتباط با وضعیت او وجود دارد. این ویژگی ها می تواند شامل ناتوانی های ذهنی، اختلالات گفتاری و زبانی، یا مسائل حسی و غیره باشد. آگاهی از این جزئیات ضروری است تا بتوانیم مناسب ترین مراقبت ممکن را برای کودک خود در حالی که او در زندگی مبتلا به اوتیسم طی می کند، ارائه دهیم.

اگر کودکی مبتلا به اوتیسم نباشد، ممکن است به اختلال رشد دیگری که دارای ویژگی های مشترک است، تشخیص داده شود. از جمله این شرایط می توان به موارد زیر اشاره کرد:

اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) می تواند در برخی از کودکان شبیه به اوتیسم به نظر برسد.
کودکی که دیر گفتار یا مشکلات گفتاری دارد ممکن است کم شنوا باشد یا آپراکسی گفتار داشته باشد (مشکل در تشکیل کلمات دلخواه).
برخی از کودکان بدون اوتیسم دارای اختلالات حسی هستند، بنابراین ممکن است واکنش‌های شدیدی نسبت به نور یا صدا داشته باشند زیرا سیستم حسی آنها به راحتی تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
در برخی موارد، اضطراب اجتماعی می تواند مانند اوتیسم به نظر برسد – اما این یک اختلال متفاوت است و به روش های متفاوتی درمان می شود.

پس از بررسی کامل وضعیت بیمار، یک پزشک ماهر نه تنها یک تشخیص دقیق ارائه می‌کند، بلکه بینش‌های ارزشمندی در مورد نحوه استفاده مؤثر از اطلاعات داده شده ارائه می‌دهد. علاوه بر توصیه گزینه های درمانی خاص متناسب با نیازهای فرد، آنها ممکن است بازدیدهای بعدی را برای نظارت مستمر و ارزیابی پیشرفت تشویق کنند.

آنچه در جلسه پس از ارزیابی نباید انتظار داشت؟

ممکن است از یک تیم ارزیابی انتظار داشته باشید که راهنمایی های واضح و مشخصی در مورد مراقبت و حمایت از یک کودک اوتیستیک به شما ارائه دهد. اما همیشه هم به این صورت نیست. تیم های ارزشیابی به جای درمان یا آموزش کودکان مبتلا به اوتیسم در ارزیابی تخصص دارند. در نتیجه، توصیه‌های آن‌ها اغلب به سمت پیشنهادات عمومی مانند «اطمینان حاصل کنید که فرزندتان خدمات آموزشی ویژه‌ای دریافت می‌کند» و «به‌کارگیری تکنیک‌های تحلیل رفتاری به‌عنوان شکلی از درمان را در نظر بگیرید». اگرچه این توصیه‌ها ممکن است نادرست نباشند، اما مطمئناً می‌توانند از توضیح بیشتر برای مطابقت بهتر با نیازهای فردی هر خانواده سود ببرند.

تحلیل رفتار کاربردی

تحلیل رفتار کاربردی (ABA) یک رویکرد درمانی به طور گسترده پذیرفته شده و موثر برای افراد مبتلا به اوتیسم است که اغلب به عنوان “استاندارد طلایی” در رسیدگی به نیازهای افراد مبتلا به این اختلال شناخته می شود. این روش درمانی برای بسیاری از افرادی که استراتژی های مختلف آن را پشت سر گذاشته اند، نتایج مثبتی را نشان داده است.

توجه داشته باشید که برخی از حامیان اوتیسم با اتکای آن به اصول اصلاح رفتار مخالف هستند و احساس می‌کنند که تأکید بر «اصلاح» ویژگی‌های اوتیستیک به افراد دارای واگرای عصبی احترام نمی‌گذارد.

برداشتن گام های بعدی

تشخیص اوتیسم برای والدین و مراقبان می‌تواند تجربه‌ای بزرگ باشد. با این حال، بسیار مهم است که به خاطر داشته باشید که اوتیسم خود هیچ خطر جسمی برای کودک ندارد و با گذشت زمان بدتر نمی شود. درک این واقعیت می تواند اطمینان خاطر ایجاد کند و برخی از اضطراب هایی را که ممکن است با تشخیص همراه باشد کاهش دهد.

علاوه بر این، مهم است که بدانیم احتمال زیادی وجود دارد که افراد مبتلا به اوتیسم زندگی شاد و رضایت بخشی داشته باشند، به ویژه زمانی که حمایت، درمان و محبت لازم را از طرف خانواده خود دریافت کنند. با صبر و درک، پتانسیل رشد و تکامل در افراد اوتیستیک بسیار زیاد است.

برای ایجاد یک محیط مثبت برای کودک اوتیستیک خود، ضروری است که با در آغوش گرفتن گرم و آرام، او را آرامش دهید. این عمل ساده به عنوان یادآوری است که علیرغم تشخیص، آنها همچنان همان فرد فوق العاده ای هستند که همیشه بوده اند. با تصدیق ارزش ذاتی آنها و تأکید بر ویژگی های منحصر به فرد آنها، می توانید احساس خودپذیری را تقویت کنید و پایه ای از عشق و حمایت را بسازید.

به یاد داشته باشید، اوتیسم تنها یک جنبه از هویت کودک شما است و کودکتان را به طور کامل تعریف نمی کند. آنها دارای انبوهی از نقاط قوت، استعدادها و قابلیت ها هستند که شایسته تجلیل هستند. با تمرکز بر فردیت آن‌ها و قدردانی از دیدگاه منحصربه‌فرد آن‌ها در جهان، می‌توانید به آن‌ها کمک کنید تا در چالش‌هایی که ممکن است با آن‌ها روبرو شوند پیمایش کنند و آنها را برای رسیدن به پتانسیل کامل خود توانمند کنید.

مراحل بعد:

با مدرسه تماس بگیرید. برای جمع آوری اطلاعات و منابع بیشتر برای نیازهای خاص خود، توصیه می شود با مدرسه تماس بگیرید. با برقراری تماس تلفنی، می‌توانید در مورد در دسترس بودن برنامه‌های مداخله زودهنگام که برای حمایت از افراد دارای معلولیت و/یا اوتیسم طراحی شده است، جویا شوید. علاوه بر این، در حین تماس، از این فرصت استفاده کنید و جزئیات مربوط به گروه‌های پشتیبانی محلی را که بر این شرایط تمرکز دارند، درخواست کنید. به دست آوردن اطلاعات تماس و جمع آوری اطلاعات جامع در مورد جلسات گروه پشتیبانی، مانند تعداد دفعات، مکان، و هر گونه خدمات اضافی که ممکن است ارائه دهند، مفید خواهد بود.
مشارکت در مداخله اولیه می تواند بسیار سودمند باشد، زیرا شامل طیف گسترده ای از خدمات با هدف پرداختن به جنبه های مختلف توسعه است. این خدمات محدود نمی شود، بلکه اغلب شامل گفتار درمانی، بازی درمانی و کاردرمانی می شود. برنامه‌های مداخله زودهنگام ممکن است شامل دسترسی به برنامه‌های پیش‌دبستانی درمانی نیز باشد و اطمینان حاصل شود که کودک شما حمایت و کمک‌های لازم را در سفر آموزشی خود دریافت می‌کند. فرصت بالقوه دیگری که ممکن است از مداخله زودهنگام ایجاد شود، ارائه سال تحصیلی طولانی است که امکان ادامه خدمات آموزشی و درمانی را در طول تعطیلات تابستانی فراهم می کند.
با سایر والدین یا سرپرستان کودکان اوتیستیک تماس بگیرید. برای گسترش شبکه حمایتی خود و به دست آوردن بینش های ارزشمند، ارتباط با والدین یا سرپرستان دیگر جامعه محلی خود را که دارای فرزندان اوتیسم هستند در نظر بگیرید. توجه به این نکته مهم است که موقعیت هر فردی منحصر به فرد خواهد بود، اما ارتباط با دیگرانی که تجربیات مشابهی دارند می تواند اطلاعات زیادی را ارائه دهد. این والدین می‌توانند بینش‌هایی در مورد برنامه‌های مختلف، درمانگران، معلمان، گروه‌های والدین، گروه‌های اجتماعی، رویدادها و موارد دیگر ارائه دهند که می‌تواند در جستجوی منابع در دسترس مفید باشد.
در مورد اوتیسم بخوانید. علاوه بر مشورت گرفتن از والدین دیگر، آموزش دادن خود در مورد اوتیسم مفید خواهد بود. برای مطالعه بیشتر در مورد این موضوع وقت بگذارید و با طیف گسترده ای از درمان ها و برنامه های آموزشی موجود آشنا شوید. بسیار مهم است که در هیچ برنامه ای بدون درک کامل مناسب بودن آن برای فرزند خود و در نظر گرفتن هرگونه پیامد مالی عجله نکنید. با اتخاذ یک رویکرد جامع و جمع آوری دانش در مورد گزینه های مختلف، می توانید تصمیمات آگاهانه ای بگیرید که با نیازهای خاص فرزندتان و شرایط مالی شما همسو باشد.
در میان فرآیند کاوش و تصمیم گیری، اولویت دادن به مراقبت از خود و حفظ حس تعادل ضروری است. به خود و شریک زندگیتان، در صورت امکان، زمان و مکان برای تأمل، برقراری ارتباط و آرامش بدهید. مراقبت از کودک مبتلا به اوتیسم، هم از نظر عاطفی و هم از نظر جسمی می تواند سخت باشد، بنابراین ضروری است که لحظاتی برای استراحت و تجدید قوا به خودتان بدهید. اگر فرزندان دیگری دارید، مطمئن شوید که زمان با کیفیتی را برای گذراندن با آنها نیز اختصاص دهید تا اطمینان حاصل کنید که نیازها و رفاه آنها نادیده گرفته نمی شود.

اذعان به این نکته ضروری است که مراقبت از کودک دارای معلولیت یا اوتیسم می‌تواند تغییرات و چالش‌های قابل توجهی را برای هر دو والدین ایجاد کند. بنابراین، همانطور که در این واقعیت جدید پیمایش می کنید، بسیار مهم است که رفاه خود را نیز در اولویت قرار دهید. برنامه‌های مداخله زودهنگام ممکن است خدمات شناخت درمانی را نه تنها برای فرزند شما، بلکه برای شما و شریک زندگی‌تان، در صورت امکان، ارائه دهند. این جلسات درمانی می تواند به شما کمک کند تا با جنبه های عاطفی و عملی تربیت کودکی با نیازهای ویژه کنار بیایید، و در طول این فرآیند حمایت و راهنمایی می کنید.

کلام پایانی

اگر مشکوک هستید که کودکی ممکن است مبتلا به اوتیسم باشد، بسیار مهم است که اقدامات لازم را برای اطمینان از ارزیابی و حمایت مناسب انجام دهید. مرحله اولیه شامل جستجوی یک غربالگری رشدی است که توسط یک متخصص واجد شرایط انجام می شود. هدف این غربالگری ارزیابی پیشرفت رشد کودک و شناسایی هر گونه نشانه بارز و بالقوه ای است که ممکن است نشان دهنده یک اختلال رشد باشد.
پس از غربالگری، اگر کودک نشانه یا علامت قرمزی برای اختلال رشدی نشان دهد، اقدام بعدی یک ارزیابی جامع رشدی خواهد بود. این ارزیابی عمیق تر است و هدف آن ارائه یک درک جامع از مشخصات رشدی کودک است. این کمک می کند تا مشخص شود آیا کودک واقعاً اوتیسم دارد یا اختلالات دیگری با علائم همپوشانی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود.
پس از اتمام ارزیابی، دو نتیجه ممکن وجود دارد. در مرحله اول، کودک ممکن است تشخیص اوتیسم را دریافت کند و وجود این بیماری را تایید کند. در این مورد، شروع سریع خدمات مداخله زودهنگام بسیار مهم است. مداخله زودهنگام شامل طیف وسیعی از مداخلات و درمان‌هایی است که برای رفع نیازهای خاص کودک و ارتقای رشد او طراحی شده‌اند.
از طرف دیگر، ارزیابی ممکن است نشان دهنده نیاز به آزمایش یا ارزیابی بیشتر برای افتراق بین اوتیسم و سایر اختلالات باشد. این آزمایش اضافی به اطمینان از تشخیص دقیق و استراتژی های مداخله مناسب متناسب با نیازهای منحصر به فرد کودک کمک می کند.
صرف نظر از تشخیص، جستجوی اطلاعات بیشتر و پشتیبانی پس از ارزیابی حیاتی است. این را می توان با ارتباط با منابع محلی، مانند گروه های حمایت از اوتیسم، برنامه های آموزشی، و متخصصان متخصص در اوتیسم به دست آورد. این منابع می‌توانند راهنمایی، اطلاعات و حمایت ارزشمندی را برای کودک و خانواده‌اش فراهم کنند تا چالش‌های مرتبط با اوتیسم را بررسی کنند.