اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی رشدی است که بر توانایی فرد برای برقراری ارتباط، اجتماعی شدن و یادگیری تأثیر می گذارد. در طول چند دهه گذشته، شیوع اختلال طیف اوتیسم افزایش قابل توجهی داشته است، به طوری که تقریباً از هر ۴۴ کودک، ۱ کودک با این بیماری تشخیص داده می شود. لازم به ذکر است که پسران چهار برابر بیشتر از دختران در معرض تشخیص اوتیسم هستند.
اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصبی و رشدی مادام العمر است که از دوران کودکی شروع می شود و می تواند خود را با درجات مختلفی از شدت نشان دهد، از افراد با چالش های بسیار شدید گرفته تا افرادی که علائم خفیف تری دارند. تعداد افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در ۳۰ سال گذشته به سرعت افزایش یافته است. در این مقاله به بررسی حقایق و آمارهای ضروری در رابطه با اختلال طیف اوتیسم می پردازیم که همه باید از آن آگاه باشند.
بررسی اجمالی اوتیسم
اوتیسم، یک اختلال رشدی است که با اختلال در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی، رفتار و پاسخ به ورودی‌های حسی مشخص می‌شود، به دلیل طیف وسیعی از علائم تجربه شده توسط افراد مبتلا، یک اختلال طیفی در نظر گرفته می‌شود. این علائم می تواند از نسبتاً خفیف تا بسیار شدید متفاوت باشد. این بیماری معمولاً در اوایل کودکی یا حتی نوزادی شروع می شود، اگرچه ممکن است تا اواخر زندگی تشخیص داده نشود (منبع مطلب).
تغییر معیارهای اوتیسم
در طول چند دهه گذشته، تغییرات قابل توجهی در معیارهای تشخیصی اختلالات مختلف، به ویژه در زمینه اوتیسم، رخ داده است. در زمان‌های قبل، اوتیسم یک اختلال شدید و غیرعادی در نظر گرفته می‌شد که تفاوت زیادی با سایر مسائل بهداشت روانی داشت. بعداً، محققان شروع به درک این موضوع کردند که اوتیسم می‌تواند به طرق مختلف ظاهر شود و منجر به طبقه‌بندی این بیماری به عنوان یک اختلال طیفی شود. در این طیف، چندین تشخیص گنجانده شد، مانند سندرم آسپرگر برای افراد با علائم خفیف‌تر و اختلال رشد فراگیر برای افرادی که به طور منظم در دسته‌های دیگر قرار نمی‌گیرند.
امروزه، معیارهای تشخیصی بیشتر تکامل یافته اند و تشخیص می دهند که هر دو نوع خفیف تر و شدیدتر اوتیسم در یک دسته کلی به نام اختلال طیف اوتیسم (ASD) وجود دارند. هدف این تغییر در طبقه‌بندی، ارائه درک واضح‌تر از روش‌های متنوعی است که اوتیسم می‌تواند خود را نشان دهد و راهبردهای مداخله‌ای هدفمند را برای افراد مبتلا به این وضعیت پیچیده عصبی تسهیل می‌کند.
اوتیسم چقدر شایع است؟
در سال ۲۰۲۱، تخمین زده شد که به ازای هر ۴۴ کودک هشت ساله، یک کودک مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شود که نسبت به سال ۲۰۰۰ افزایش قابل توجهی داشته است. در ابتدای این قرن، از هر ۱۵۰ کودک در این گروه سنی تنها ۱ نفر گزارش شده است که اوتیسم تشخیص داده شده است. این افزایش چشمگیر در شیوع، نگرانی فزاینده پیرامون اختلال رشد را برجسته می کند و بر نیاز به تحقیقات و حمایت بیشتر تأکید می کند (منبع مطلب).
اگرچه میزان شتاب شیوع اوتیسم کند شده است، اما همچنان در حال افزایش است. دلایل این روند صعودی چند وجهی است و توضیح قطعی ندارد. با این حال، عوامل متعددی وجود دارد که به درک این پدیده به شیوه ای جامع تر کمک می کند.
- یکی از عواملی که می تواند به توضیح افزایش تشخیص اوتیسم کمک کند، تغییرات قابل توجهی است که در معیارهای تشخیصی ایجاد شده است. این معیارها در طول زمان تکامل یافته و به افرادی با علائم خفیف‌تر که ممکن است در گذشته تشخیص داده نشده باشند، گسترش یافته است. این گسترش طیف اوتیسم امکان رویکردی فراگیرتر را برای تشخیص افراد فراهم می‌کند که در نتیجه تعداد موارد گزارش شده بیشتر می‌شود.
- علاوه بر این، افزایش قابل توجهی در آگاهی عمومی از اوتیسم، به ویژه از اواخر دهه ۱۹۹۰ وجود داشته است. رسانه ها نقش مهمی در جلب توجه به اوتیسم و افزایش آگاهی در مورد شیوع و تاثیر آن داشته اند. این افزایش آگاهی منجر به این شده است که افراد بیشتری به دنبال تشخیص و درمان باشند و در نتیجه به افزایش کلی موارد گزارش شده کمک می کند.
- یکی دیگر از جنبه های مهم بهبود خدمات، پشتیبانی و برنامه های موجود برای افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده هایشان است. همانطور که درک و پذیرش اوتیسم افزایش یافته است، افزایش موازی در دسترس بودن منابع و سیستم های پشتیبانی وجود داشته است. مدارس، جوامع و مکان‌های شغلی سازگارتر و فراگیرتر شده‌اند و به افراد مبتلا به اوتیسم فرصت دسترسی به خدمات لازم و پیشرفت در محیط‌های مختلف را می‌دهند. این شبکه پشتیبانی پیشرفته احتمالاً تعداد بیشتری از تشخیص‌ها را تسهیل کرده است زیرا افراد بیشتری قادر به دریافت ارزیابی‌ها و مداخلات مناسب هستند.
در نتیجه، در حالی که دلایل دقیق افزایش تشخیص اوتیسم پیچیده و چندوجهی است، عواملی مانند تغییر در معیارهای تشخیصی، افزایش آگاهی و بهبود سیستم‌های حمایتی به طور قابل توجهی به افزایش مشاهده شده کمک کرده‌اند. درک این عوامل می تواند به شکل گیری تحقیقات، سیاست ها و مداخلات آینده با هدف رسیدگی بهتر به نیازهای افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده های آنها کمک کند.
اوتیسم بر اساس قومیت
اوتیسم وضعیتی است که افراد از هر قومیتی را تحت تاثیر قرار می دهد، همانطور که در گزارش شبکه نظارت بر ناتوانی های رشدی و اوتیسم در سال ۲۰۱۸ نشان داده شده است، که هیچ تفاوت قابل توجهی در تشخیص اوتیسم در بین کودکان هشت ساله از گروه های نژادی یا قومی مختلف پیدا نکرد. سیاه‌پوست، سفیدپوست، اسپانیایی‌تبار، و آسیایی/اقیانوسیه.
اوتیسم بر اساس سن و جنسیت
اوتیسم یک اختلال مادام العمر است که کودکان و نوجوانان را بیشتر از بزرگسالان در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد. بر اساس آمارهای اخیر، حدود ۲.۲۱ درصد از بزرگسالان آمریکایی در مقایسه با ۲.۲۳ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم هستند، که تعداد کودکان تشخیص داده شده به طور قابل توجهی در طول زمان افزایش می یابد که نشان دهنده افزایش تعداد بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در آینده است.
توجه به این نکته ضروری است که به نظر می رسد اوتیسم در بین پسران بسیار بیشتر از دختران است، به طوری که ۳.۷ درصد از پسران در مقایسه با ۰.۹ درصد از دختران تشخیص داده می شوند (منبع مطلب).
این نابرابری به طور بالقوه می تواند به دلیل عدم تشخیص در بین زنان باشد. تحقیقات نشان داده است که نسبت مرد به زن بالاتری در اختلال طیف اوتیسم وجود دارد، که بیشتر بر نیاز به تلاش‌های مستمر برای افزایش آگاهی و ترویج راهبردهای تشخیص زودهنگام و مداخله برای افراد مبتلا به اوتیسم در تمام گروه‌های سنی و جنسیت تاکید می‌کند.
در بسیاری از ایالات در سراسر ایالات متحده، تفاوت قابل توجهی در مورد شیوع اوتیسم در میان کودکان و بزرگسالان وجود دارد. به عنوان مثال، در حالی که تنها ۱.۷ درصد از کودکان در میسوری با تشخیص اوتیسم شناسایی می شوند، این درصد برای کودکان ساکن کالیفرنیا به طور قابل توجهی به ۳.۹ درصد افزایش می یابد. نرخ اوتیسم همچنین در ایالت هایی مانند تگزاس، نیویورک و فلوریدا بالاست.
وقتی به جمعیت بزرگسال نگاه می کنیم، می توان تفاوت هایی را از ایالت به ایالت دیگر نیز یافت. با کمترین تعداد بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در داکوتای جنوبی و آرکانزاس گزارش شده است. از سوی دیگر، ماساچوست و ویرجینیا بالاترین نرخ اوتیسم را در میان بزرگسالان داخل مرزهای خود دارند.
علل اوتیسم و عوامل خطر
در حالی که اکثر موارد اوتیسم به عنوان ایدیوپاتیک طبقه بندی می شوند، به این معنی که منشا آنها ناشناخته است، عوامل خاصی وجود دارند که به عنوان عوامل بالقوه در ایجاد اوتیسم شناسایی شده اند. با این حال، برخی از آنها را می توان به عوامل خاصی ردیابی کرد که عبارتند از:
- ژنتیک : یکی از عوامل مهم ژنتیک است. تحقیقات نشان داده است که اوتیسم معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود که نشان دهنده یک مؤلفه ژنتیکی قوی است. دانشمندان نشانگرهای ژنتیکی خاص مرتبط با اوتیسم را شناسایی کرده‌اند، اگرچه چشم‌انداز ژنتیکی کامل این بیماری هنوز در حال بررسی است. درک این عوامل ژنتیکی در کشف ماهیت پیچیده اوتیسم و به طور بالقوه توسعه مداخلات و درمان های هدفمند بسیار مهم است (منبع مطلب).
- قرار گرفتن در معرض قبل از تولد : قرار گرفتن در معرض قبل از تولد به عنوان یک عامل خطر بالقوه برای اوتیسم مطرح شده است. برخی از داروها مانند اسید والپروئیک (Depakote)، هنگامی که در دوران بارداری مصرف می شوند، با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم در فرزندان مرتبط هستند. برای پزشکان مهم است که به افراد باردار در مورد خطرات بالقوه داروهای خاص آموزش داده و راهنمایی مناسب برای به حداقل رساندن آسیب احتمالی ارائه دهند (منبع مطلب).
- سن والدین : تحقیقات نشان می دهد که سن والدین ممکن است در ایجاد اوتیسم نقش داشته باشد. بالا رفتن سن والدین، به ویژه در پدران، با احتمال بیشتری برای داشتن فرزند مبتلا به اوتیسم همراه است. در حالی که دلایل این همبستگی به طور کامل شناخته نشده است، اهمیت در نظر گرفتن سن والدین به عنوان یک عامل خطر بالقوه هنگام ارزیابی احتمال ابتلا به اوتیسم در کودکان را برجسته می کند (منبع مطلب).
با بررسی این عوامل خاص، مانند ژنتیک، قرار گرفتن در معرض قبل از تولد، و سن والدین، محققان می توانند بینش های ارزشمندی در مورد مکانیسم های زمینه ای اوتیسم به دست آورند. این درک می تواند به بهبود راهبردهای تشخیص، پیشگیری و مداخله برای حمایت از افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده های آنها کمک کند. توجه به این نکته مهم است که این عوامل علل قطعی اوتیسم نیستند و این وضعیت احتمالاً تحت تأثیر تأثیر متقابل پیچیده عوامل بیولوژیکی و محیطی مختلف است که نیاز به بررسی بیشتر دارد.
واکسن و اوتیسم
در اوایل دهه ۲۰۰۰، دوره ای از بحث و جدل و اطلاعات نادرست در مورد ارتباط بالقوه بین واکسن و اوتیسم وجود داشت. چندین مطالعه و بیانیه‌های رسانه‌ای ظاهر شد که نشان می‌دهد یک رابطه علّی بین واکسن‌های خاص و ایجاد اوتیسم وجود دارد. با این حال، توجه به این نکته مهم است که این مطالعات از آن زمان به طور کامل بی اعتبار شده و نادرست و در برخی موارد عمدا گمراه کننده تلقی شده اند.
تحقیقات گسترده ای که توسط سازمان های معتبر علمی و متخصصان در این زمینه انجام شده است، به طور مداوم نشان داده است که هیچ مدرک معتبری وجود ندارد که از ارتباط بین واکسن ها و اوتیسم حمایت کند. واکسن‌هایی که برای پیشگیری و محافظت در برابر بیماری‌های مختلف طراحی شده‌اند، تحت آزمایش‌ها و ارزیابی‌های دقیق قرار گرفته‌اند تا از ایمنی و اثربخشی آنها اطمینان حاصل شود. اتفاق نظر قاطع در جامعه علمی این است که واکسن ها باعث اوتیسم نمی شوند.
رد کردن این مطالعات و شفاف سازی متعاقب آن بحث واکسن-اوتیسم در دفع ترس ها و باورهای نادرست بی اساس بسیار مهم بوده است. اتکا به اطلاعات دقیق و مبتنی بر شواهد هنگام تصمیم گیری بسیار مهم است.
غربالگری و تشخیص زودهنگام
در حالی که در حال حاضر هیچ درمان شناخته شده ای برای اوتیسم وجود ندارد، غربالگری و ارزیابی اولیه نقش مهمی در دسترسی افراد به مداخلات اولیه و درمان هایی دارد که می تواند به طور قابل توجهی نتایج را بهبود بخشد.
در بیشتر موارد، کودکان خردسال تحت غربالگری اولیه توسط پزشک خود قرار می گیرند. این غربالگری اولیه به شناسایی هرگونه نگرانی های رشدی که ممکن است نیاز به ارزیابی بیشتر داشته باشد، کمک می کند. اگر در طول فرآیند غربالگری نگرانی هایی ایجاد شود، معمولاً کودک به یک تیم چند رشته ای متشکل از متخصصان حرفه ای مانند متخصصان مغز و اعصاب کودکان، متخصصان اطفال رشد و درمانگران مختلف ارجاع داده می شود.
این تیم از کارشناسان برای انجام یک ارزیابی جامع از مشخصات رشد کودک همکاری می کنند. این ارزیابی شامل ارزیابی کامل مهارت های شناختی، اجتماعی، ارتباطی و رفتاری کودک است. با جمع‌آوری اطلاعات از منابع متعدد، مانند والدین، مراقبان و مشاهده مستقیم، تیم می‌تواند به درک جامعی از نقاط قوت، ضعف و مسیر کلی رشد کودک دست یابد.
بر اساس نتایج ارزیابی، تیم می‌تواند مناسب‌ترین مداخلات و درمان‌ها را برای کودک تعیین کند. خدمات مداخله زودهنگام برای رفع نیازهای خاص کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده است و معمولاً شامل ترکیبی از درمان‌ها مانند گفتار درمانی، کاردرمانی و مداخلات رفتاری است. هدف این مداخلات تقویت مهارت های ارتباطی، تعاملات اجتماعی، رفتارهای سازگارانه و کیفیت کلی زندگی کودک است.
هیچ آزمایش پزشکی برای اوتیسم وجود ندارد، بنابراین آزمایش از طریق یک سری مشاهدات، مصاحبه با والدین، ارزیابی‌های فیزیکی و آزمایش‌هایی که ممکن است شامل موارد زیر باشد تکمیل می‌شود:
- مصاحبه تشخیصی اوتیسم اصلاح شده (ADI-R)
- ابزار غربالگری اوتیسم در کودکان نوپا و خردسال (STAT)
- پرسشنامه ارتباطات اجتماعی (SCQ)
- چک لیست اصلاح شده اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT)
هنگامی که یک کودک تشخیص رسمی اوتیسم را دریافت می کند، واجد شرایط دسترسی به انواع برنامه ها و خدمات مداخله زودهنگام است که به طور خاص برای رفع نیازهای منحصر به فرد او طراحی شده اند. هدف این برنامه ها ارائه حمایت و مداخلات جامع است که می تواند رشد و کیفیت زندگی کودک را به طور قابل توجهی افزایش دهد.
جدای از برنامه های مداخله زودهنگام، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است فرصت شرکت در برنامه های پیش دبستانی را نیز داشته باشند که متناسب با نیازهای خاص آنها است. این تنظیمات تخصصی پیش دبستانی محیطی حمایتی را فراهم می کند که در آن کودکان می توانند مهارت های حیاتی مانند ارتباطات اجتماعی، بازی و رفتارهای انطباقی را بیاموزند و توسعه دهند. کودکان مبتلا به اوتیسم با غوطه ور شدن در محیطی که چالش های منحصر به فرد آنها را درک می کند و با آنها سازگار است، می توانند شکوفا شوند و پیشرفت قابل توجهی در رشد کلی خود داشته باشند.
علاوه بر مداخله زودهنگام و برنامه های پیش دبستانی، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است از دسترسی به برنامه های تابستانی نیز بهره مند شوند که به طور خاص برای ارائه حمایت مستمر و فرصت هایی برای رشد در طول ماه های تابستان طراحی شده اند. این برنامه‌ها اغلب شامل طیف وسیعی از فعالیت‌ها و مداخلات هستند که حوزه‌های مختلف توسعه، از جمله مهارت‌های اجتماعی، یکپارچگی حسی و ارتباطات را هدف قرار می‌دهند. با شرکت در این برنامه ها، کودکان می توانند به پیشرفت خود در طول سال تحصیلی ادامه دهند و شتاب رشد خود را حفظ کنند.
علاوه بر این، خانواده‌های کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به خدمات خانوادگی دسترسی داشته باشند که پشتیبانی و منابعی را برای کمک به هدایت چالش‌های مرتبط با تربیت کودک در طیف اوتیسم فراهم می‌کند. این خدمات اغلب شامل آموزش والدین، مشاوره، گروه‌های حمایتی و کمک در دسترسی به منابع جامعه است. هدف از این خدمات با تجهیز خانواده ها به ابزار و دانش لازم، توانمندسازی والدین و مراقبان برای ارائه بهترین حمایت و مراقبت از فرزند مبتلا به اوتیسم است.
تحقیقات به طور مداوم نشان داده است که کودکانی که مداخلات زودهنگام فشرده دریافت می کنند، در مقایسه با افرادی که چنین مداخلاتی را دریافت نمی کنند، تمایل دارند پیشرفت سریع تری را در مهارت های ارتباط اجتماعی خود تجربه کنند. مداخله زودهنگام نقش مهمی در سرمایه گذاری بر انعطاف پذیری مغز در سال های اولیه رشد ایفا می کند و حمایت و استراتژی هایی را ارائه می دهد که می تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند تا بر چالش ها غلبه کنند و به پتانسیل کامل خود دست یابند.
کلام پایانی
- اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که بر جنبه های مختلف شناخت، زبان، تعاملات اجتماعی و رفتار فرد تأثیر می گذارد. توجه به این نکته ضروری است که اوتیسم بر اساس قومیت تبعیض قائل نمی شود، زیرا می تواند افراد را از هر پیشینه نژادی و قومی تحت تاثیر قرار دهد. با این حال، تحقیقات به طور مداوم نشان داده است که مردان با نرخ بالاتری نسبت به زنان مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند، اگرچه دلایل این تفاوت جنسیتی هنوز به طور کامل شناخته نشده است.
- برخلاف برخی دیگر از شرایط پزشکی، در حال حاضر آزمایش پزشکی خاصی برای تشخیص قطعی اوتیسم وجود ندارد. در عوض، فرآیند تشخیصی شامل یک ارزیابی جامع است که شامل مشاهدات، مصاحبه با والدین یا مراقبان، و ارزیابی‌هایی است که توسط متخصصان متخصص در اختلالات طیف اوتیسم انجام می‌شود. این فرآیند ارزیابی به تعیین اینکه آیا یک فرد معیارهای تشخیص اوتیسم را برآورده می کند یا خیر کمک می کند و اطلاعات ارزشمندی را برای راهنمایی مداخلات و حمایت مناسب ارائه می دهد.
- غربالگری و ارزیابی اولیه نقش مهمی در شناسایی علائم بالقوه اوتیسم در مراحل اولیه دارد. با تشخیص هر چه زودتر نگرانی های رشدی، والدین و مراقبان می توانند به خدمات مداخله زودهنگام دسترسی پیدا کنند که به طور خاص برای رفع نیازهای منحصر به فرد کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده است. نشان داده شده است که مداخله زودهنگام تأثیرات مثبت قابل توجهی بر مسیر رشد افراد مبتلا به اوتیسم دارد و به آنها اجازه می دهد در زمینه های مختلف مانند ارتباطات، مهارت های اجتماعی و رفتارهای سازگارانه پیشرفت کنند.
- شایان ذکر است که شیوع تشخیص اوتیسم در طول سال ها به طور پیوسته در حال افزایش بوده است. در حالی که برخی از این افزایش ممکن است به بهبود آگاهی، تغییرات معیارهای تشخیصی و دسترسی بهتر به خدمات تشخیصی نسبت داده شود، دلایل دقیق افزایش تعداد هنوز در حال مطالعه است. افزایش شیوع اوتیسم اهمیت ادامه تحقیقات، شناسایی زودهنگام و در دسترس بودن مداخلات و خدمات حمایتی مناسب برای افراد و خانواده‌هایشان را برجسته می‌کند.
- با تلاش‌های مداوم در تحقیقات، آگاهی و مداخله زودهنگام، امید است که افراد مبتلا به اوتیسم حمایت لازم را برای دستیابی به پتانسیل کامل خود و داشتن زندگی پربار دریافت کنند. ارتقای پذیرش، درک و شمولیت برای افراد مبتلا به اوتیسم بسیار مهم است و جامعه ای را تقویت می کند که برای افراد با همه توانایی ها ارزش قائل است و از آنها حمایت می کند.
