دیابت نوع ۲ یک مشکل بهداشتی شایع است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. در حالی که رژیم غذایی و ورزش معمولاً عوامل شناخته شده ای هستند که در ایجاد این بیماری نقش دارند، تحقیقات فزاینده ای نشان می دهد که کمبود خواب نیز نقش مهمی ایفا می کند. این مقاله به بررسی رابطه بین خواب و دیابت نوع ۲ می پردازد.
آشنایی با دیابت نوع ۲
دیابت نوع ۲ یک اختلال متابولیک است که با سطح بالای گلوکز خون به دلیل ناتوانی بدن در استفاده موثر از انسولین، هورمونی که قند خون را تنظیم می کند، مشخص می شود. این وضعیت می تواند منجر به عوارض شدید سلامتی، از جمله بیماری قلبی، سکته مغزی و آسیب کلیوی شود. در حالی که عوامل سبک زندگی مانند رژیم غذایی و ورزش در مدیریت دیابت نوع ۲ بسیار مهم هستند، تحقیقات در حال ظهور نشان می دهد که مدت زمان و کیفیت خواب به یک اندازه مهم هستند.
ارتباط بین خواب و دیابت نوع ۲
یک مطالعه جدید، نزدیک به ۲۵۰۰۰۰ بزرگسال در بریتانیا را برای بررسی رابطه بین مدت زمان خواب و خطر دیابت نوع ۲ مورد بررسی قرار داد. این مطالعه نشان داد افرادی که کمتر از شش ساعت در شب می‌خوابیدند، نسبت به افرادی که هفت تا هشت ساعت در شب می‌خوابیدند، به طور قابل‌توجهی در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ بودند (منبع مطلب).
این خطر حتی در میان شرکت‌کنندگانی که از رژیم غذایی سالم پیروی می‌کردند، ادامه داشت و نشان می‌داد که خواب عنصری حیاتی در پیشگیری از دیابت نوع ۲ است.
چگونه کم خوابی بر تنظیم قند خون تأثیر می گذارد؟
خواب نقش مهمی در تنظیم عملکردهای مختلف بدن از جمله متابولیسم گلوکز و تنظیم هورمون اشتها دارد. وقتی افراد به اندازه کافی نمی خوابند، بدن آنها بیشتر مستعد التهاب، استرس و اختلال در متابولیسم گلوکز می شود. این می تواند منجر به مقاومت به انسولین شود، وضعیتی که سلول های بدن کمتر به انسولین پاسخ می دهند و در نتیجه سطح گلوکز خون افزایش می یابد.
علاوه بر این، خواب ناکافی می تواند تعادل هورمون های اشتها را مختل کند. گرلین، هورمونی که اشتها را افزایش می‌دهد، زمانی که افراد کمبود خواب دارند، افزایش می‌یابد که به طور بالقوه منجر به پرخوری و افزایش وزن می‌شود. برعکس، لپتین، هورمونی که سیگنال سیری را نشان می دهد، با کم خوابی کاهش می یابد و بیشتر به پرخوری و کنترل ضعیف قند خون کمک می کند.
نقش ریتم های شبانه روزی
بدن ما بر اساس ریتم های شبانه روزی عمل می کند که عملکردهای مختلف بدن از جمله چرخه خواب و بیداری، ترشح هورمون و متابولیسم را تنظیم می کند. هنگامی که این ریتم ها مختل می شوند، مانند کمبود خواب مزمن، بدن کمتر به انسولین پاسخ می دهد و منجر به عدم تعادل گلوکز خون می شود.
مدت زمان خواب: خیلی زیاد یا خیلی کم
این مطالعه نشان داد که هر دو مدت زمان خواب – کمتر از شش ساعت یا بیش از نه ساعت – باعث افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ می شود. خواب کوتاه می تواند منجر به مقاومت به انسولین، اختلال در تحمل گلوکز، چاقی و اختلال در هورمون هایی شود که اشتها و متابولیسم را تنظیم می کنند.
از سوی دیگر، خواب طولانی مدت ممکن است نشانه‌ای از مشکلات اساسی سلامتی مانند افسردگی، اختلالات خواب یا بیماری‌های مزمن باشد که از عوامل خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ نیز هستند.
آیا چرت زدن می تواند خواب ضعیف را جبران کند؟
در حالی که چرت های کوتاه می تواند به بازیابی بخشی از کمبود خواب و بهبود انرژی و عملکرد شناختی در طول روز کمک کند، اما نمی تواند الگوهای خواب کوتاه مزمن را جبران کند. خواب منظم، مداوم و با کیفیت هر شب برای حفظ سلامتی و پیشگیری از دیابت نوع ۲ ضروری است.
کلام پایانی
در نتیجه، کمبود خواب مزمن – خواب کمتر از شش ساعت در شب – می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را به میزان قابل توجهی افزایش دهد، حتی در افرادی که از رژیم غذایی سالم پیروی می کنند. خواب کافی برای حفظ متابولیسم گلوکز مناسب، تنظیم هورمون اشتها و سلامت کلی ضروری است. بنابراین، اولویت دادن به خواب و رسیدگی به اختلالات خواب باید جزء کلیدی راهبردهای پیشگیری و مدیریت دیابت نوع ۲ باشد.
