علل، علائم و درمان سکته مغزی شریان میانی مغزی (MCA)

فهرست مطالب

سکته در شریان مغزی میانی (MCA) زمانی اتفاق می‌افتد که جریان خون از MCA، یکی از بزرگترین شریان‌های مغز، به طور ناگهانی قطع شود ( ایسکمی ) یا کاملاً متوقف شود ( انفارکتوس ). از دست دادن جریان خون باعث مرگ بافت می شود که منجر به آسیب جدی و بالقوه دائمی مغز می شود.

این وقفه در جریان خون منجر به کمبود اکسیژن و مواد مغذی می شود که به بافت مغز می رسد و باعث مرگ بافت و آسیب بالقوه دائمی مغز می شود.

سکته مغزی در شریان مغزی میانی (MCA) معمولاً توسط لخته های خونی ایجاد می شود که در قلب یا شریان کاروتید ایجاد می شود و به شریان مغزی میانی (MCA) می رود و باعث انسداد جزئی یا کامل شریان می شود. با این حال، سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) همچنین می تواند ناشی از پارگی در یک شریان باشد که به عنوان سکته هموراژیک شناخته می شود.

این مقاله یک مرور کلی از شریان مغزی میانی (MCA) و علائم و علل سکته مغزی در شریان مغزی میانی (MCA) ارائه می دهد. همچنین روش های تشخیصی مورد استفاده برای شناسایی سکته مغزی در شریان مغزی میانی (MCA) و گزینه های مختلف درمانی موجود را توضیح می دهد. علاوه بر این، این مقاله در مورد روند توانبخشی و آنچه افراد در طول بهبودی خود انتظار دارند بحث خواهد کرد.

شریان مغزی میانی چیست؟

مغز انسان یک عضو فوق العاده پیچیده است که برای تامین اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای عملکرد صحیح به شبکه ای از رگ های خونی ظریف متکی است. یکی از حیاتی ترین اجزای این شبکه، جفت شریان کاروتید داخلی است که رگ های خونی بزرگی هستند که از گردن عبور می کنند و خون را به مغز می رسانند.

هر شریان کاروتید داخلی دارای یک شاخه چپ و راست است که به عنوان شریان های مغزی میانی چپ و راست (MCAs) شناخته می شود. این شریان ها وظیفه خون رسانی به بخش قابل توجهی از مغز را بر عهده دارند و آنها را برای حفظ عملکرد صحیح مغز حیاتی می کند.

MCAها بزرگترین شاخه‌های شریان‌های کاروتید داخلی هستند و می‌توانند در سکته‌های بزرگ درگیر شوند، این سکته‌ها زمانی رخ می‌دهند که جریان خون به مغز به طور ناگهانی قطع یا متوقف شود. این سکته‌ها می‌توانند باعث آسیب جدی و بالقوه دائمی به مغز شوند و علت اصلی ناتوانی و مرگ در سراسر جهان هستند.

درک ساختار و عملکرد رگ های خونی مغز برای شناسایی و درمان سکته مغزی و سایر بیماری های عصبی بسیار مهم است.

شریان مغزی میانی (MCA) چه می کند؟

شریان های مغز نقش مهمی در حفظ سلامت و عملکرد این اندام حیاتی دارند. این شریان‌ها خونی را حمل می‌کنند که سرشار از اکسیژن و مواد مغذی است که برای عملکرد صحیح مغز ضروری هستند. موسسه ملی قلب، ریه و خون سکته را به‌عنوان اختلال در جریان خون به مغز تعریف می‌کند که می‌تواند منجر به کمبود اکسیژن و مواد مغذی به این اندام حیاتی.

هر شریان در مغز، ناحیه یا ناحیه خاصی از مغز را با خون تامین می کند. به عنوان مثال، شریان های مغزی میانی (MCAs)، قلمرو بزرگی را تامین می کنند که در عملکردهای مختلفی از جمله موارد زیر کاربرد دارد (منبع مطلب):

پردازش اطلاعات حسی مربوط به لمس، طعم و دما
پردازش صدا و رمزگذاری حافظه
کمک به برقراری ارتباط بین نواحی مغز
حرکت، زبان رسا و توانایی کار برای رسیدن به هدف

هنگامی که جریان خون در این نواحی مختل می شود، آنها در انجام وظایف خود دچار مشکل می شوند که می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم شناختی و فیزیکی شود.

MCA ها اهمیت ویژه ای دارند زیرا خون را به ناحیه وسیعی از مغز می رسانند که در بسیاری از عملکردهای سطح بالاتر مغز نقش دارد. اختلال در جریان خون در این نواحی می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم شناختی و جسمی، از جمله مشکل در زبان، از دست دادن حافظه، و مشکل در حرکت و هماهنگی شود.

به طور خلاصه، شریان های مغز با تامین خون غنی از اکسیژن و مواد مغذی، نقش مهمی در حفظ سلامت و عملکرد این اندام حیاتی ایفا می کنند. هر گونه اختلال در جریان خون به مغز، مانند سکته مغزی، می تواند منجر به سکته شود. در طیف وسیعی از علائم شناختی و فیزیکی، و می تواند تاثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی یک فرد داشته باشد.

خلاصه

سکته مغزی در MCA زمانی رخ می دهد که انسداد یا پارگی شریان مغزی میانی (MCA) که بزرگترین شاخه از شریان های کاروتید داخلی است، رخ می دهد. این انسداد یا پارگی جریان خون به قلمرو MCA را قطع می‌کند و در نتیجه اکسیژن و مواد مغذی به نواحی مغزی که آن را تامین می‌کند دچار کمبود می‌شود. MCA مسئول حمل خون به چندین ناحیه حیاتی مغز است، از جمله مواردی که در پردازش اطلاعات حسی، کنترل حرکت و حفظ عملکرد شناختی نقش دارند. هنگامی که جریان خون در این نواحی به دلیل سکته مغزی MCA مختل می شود یا متوقف می شود، سلول های مغز در این نواحی می توانند آسیب ببینند یا بمیرند که منجر به طیف وسیعی از علائم شناختی و فیزیکی می شود.

سکته مغزی در MCA بسته به شدت و محل انسداد یا پارگی می‌تواند آسیب قابل توجهی به مغز وارد کند. فقدان جریان خون می تواند منجر به مرگ سلول های مغز شود که می تواند منجر به اختلالات شناختی و جسمی طولانی مدت شود. علاوه بر این، آسیب ناشی از سکته مغزی MCA می تواند گسترده باشد و بر نواحی متعددی از مغز تأثیر بگذارد و بر عملکردهای شناختی و فیزیکی مختلف تأثیر بگذارد.

به طور خلاصه، سکته مغزی MCA به دلیل نقش حیاتی MCA در خون رسانی به مغز، می تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکردهای شناختی و فیزیکی داشته باشد. انسداد یا پارگی MCA می‌تواند جریان خون به مغز را مختل کند و منجر به طیف وسیعی از علائم شود و به طور بالقوه باعث آسیب طولانی‌مدت به سلول‌های مغز شود.

علائم سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA)

سکته مغزی در شریان مغزی میانی (MCA) رایج ترین نوع است. علائم آنها علائمی است که مردم معمولاً با سکته مغزی مرتبط می کنند، مانند:

ضعف و/یا بی حسی در یک طرف
افتادگی صورت
مشکلات گفتاری

سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) همچنین ممکن است باعث موارد زیر شود:

کمبودهای حسی
نقص های بینایی

اینها بر طرف مقابل بدن از شریان تأثیر می گذارد. بنابراین سکته مغزی در شریان مغزی میانی (MCA) سمت راست باعث ایجاد علائم در سمت چپ بدن می شود.

علل شریان مغزی میانی (MCA)

شریان مغزی میانی (MCA) یک رگ خونی حیاتی است که نقش مهمی در تامین اکسیژن و مواد مغذی بخش قابل توجهی از مغز دارد. به عنوان یک رگ خونی بزرگ، هر گونه انسداد یا انسداد در MCA می تواند منجر به سکته مغزی بزرگی شود که ناحیه وسیعی از مغز را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به عواقب شدید و طولانی مدت می شود. اگر MCA خود مسدود شود، نتیجه یک سکته مغزی بزرگ است که بر کل قلمروی که تامین می‌کند تاثیر می‌گذارد و باعث آسیب گسترده به مغز می‌شود و به طور بالقوه منجر به اختلالات شناختی و فیزیکی طولانی‌مدت می‌شود.

از سوی دیگر، اگر فقط یک شاخه کوچک از MCA مسدود شود، نتیجه یک سکته مغزی کوچک است که بخش محدودی از قلمرو MCA را تحت تأثیر قرار می دهد. این نوع سکته اغلب شدت کمتری دارد و ممکن است تاثیر چندانی بر مغز نداشته باشد. با این حال، حتی سکته مغزی عروق کوچک هنوز هم می تواند آسیب قابل توجهی ایجاد کند و برای جلوگیری از عواقب طولانی مدت نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

اکثر سکته های مغزی MCA ناشی از یک لخته خون است که از خارج از مغز، به طور معمول از قلب یا شریان کاروتید منشأ می گیرد. این نوع سکته مغزی آمبولیک نامیده می شود، جایی که لخته در MCA قرار می گیرد و جریان خون به مغز را مسدود می کند. در برخی موارد، لخته ممکن است ناشی از باقی مانده های دیگر در جریان خون باشد، مانند پلاکی که از پلاک آترواسکلروتیک جدا شده است.

هنگامی که لخته ای که باعث انسداد می شود از شریان های مغز منشا می گیرد، سکته مغزی را سکته ترومبوتیک می نامند. این نوع سکته کمتر از سکته های آمبولیک شایع است، اما همچنان می تواند آسیب قابل توجهی به مغز وارد کند. صرف نظر از علت، توجه فوری پزشکی برای درمان هر نوع سکته مغزی ضروری است، زیرا مداخله به موقع می تواند شانس بهبودی را تا حد زیادی بهبود بخشد و عواقب طولانی مدت را به حداقل برساند.

عوامل خطر سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) عبارتند از:

بیماری قلبی
بیماری شریان کاروتید
عوامل خطر عمومی سکته مغزی مانند کلسترول بالا، فشار خون بالا و دیابت

خلاصه

سکته های عروق مغزی میانی (MCA) یک اتفاق مکرر است و علائم و نشانه های آن به خوبی ثابت شده است. سکته مغزی MCA که در سمت چپ مغز رخ می دهد علائم را در سمت راست بدن نشان می دهد و بالعکس.

سکته‌های رگ‌های بزرگ، مانند آنهایی که در MCA روی می‌دهند، با تأثیر بر مناطق وسیع مغز، می‌توانند عواقب ویرانگری داشته باشند. در برخی موارد، انسداد ممکن است در شاخه کوچکتری از MCA رخ دهد که منجر به سکته مغزی با شدت کمتر می شود.

سکته مغزی MCA اغلب به دلیل لخته های خونی ایجاد می شود که از قلب یا شریان کاروتید خارج شده است. این لخته‌ها می‌توانند در قلب یا شریان‌های کاروتید ایجاد شوند و سپس از بین بروند و در جریان خون حرکت کنند تا زمانی که به MCA برسند، جایی که لخته می‌شوند و جریان خون را مسدود می‌کنند که منجر به سکته می‌شود.

توجه به این نکته حائز اهمیت است که مراقبت فوری پزشکی در صورت سکته مغزی بسیار مهم است، زیرا مداخله به موقع می تواند به طور قابل توجهی نتایج را بهبود بخشد و آسیب به مغز را به حداقل برساند.

تشخیص

سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) یکی از ساده ترین انواع سکته مغزی است . با این حال، پزشک شما احتمالاً از چندین آزمایشگاه و آزمایش برای تأیید تشخیص استفاده می کند. این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد:

یک معاینه عصبی برای تعیین مناطق آسیب دیده مغز
الکتروکاردیوگرام (EKG) برای بررسی هدایت الکتریکی قلب، که ممکن است نامنظم باشد و با علت سکته همراه باشد.
پونکسیون کمری (تپ ستون فقرات) برای بررسی سکته هموراژیک (پارگی رگ خونی ضعیف شده)
آزمایش خون برای بررسی عوامل خطر شناخته شده، از جمله اختلالات لخته شدن خون، کلسترول بالا و دیابت
توموگرافی کامپیوتری (CT) برای بررسی سریع خونریزی مغزی
سی تی آنژیوگرافی، یک مطالعه پیگیری متداول پس از سی تی برای یافتن انسداد رگ خونی
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا آنژیوگرافی MR (MRA) می تواند به ارائه بینشی در مورد علت سکته مغزی و تشخیص هرگونه آسیب بافت مغزی مرتبط کمک کند.

بسته به علائم شما ممکن است آزمایشات و تصویربرداری دیگری انجام شود.

درمان و توانبخشی

درمان فوری برای قربانیان سکته مغزی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تجویز فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) یا تنکتپلاز باشد، داروهایی که می توانند لخته های خون را حل کرده و شانس بهبودی را بهبود بخشند.
سایر رقیق کننده های خون نیز ممکن است برای جلوگیری از لخته شدن بیشتر و آسیب به مغز تجویز شوند.
علاوه بر دارو، مدیریت دقیق فشار خون، قند خون، الکترولیت‌ها و مایعات برای جلوگیری از آسیب بیشتر و بهبود بهبودی بسیار مهم است.
در برخی موارد، جراحی ممکن است برای برداشتن فشار بر روی مناطق حیاتی مغز و بهبود جریان خون ضروری باشد.

پس از پشت سر گذاشتن بحران اولیه، توانبخشی گامی حیاتی در روند بهبودی است. برنامه های توانبخشی ممکن است شامل درمان فیزیکی، شغلی و گفتار درمانی برای کمک به بازیابی عملکرد و تحرک از دست رفته باشد. تسهیلات توانبخشی بستری اغلب برای افرادی که واجد شرایط هستند توصیه می شود، زیرا مراقبت های ویژه و تخصصی تری نسبت به امکانات پرستاری ماهر ارائه می دهند. با درمان و توانبخشی مناسب، بسیاری از قربانیان سکته مغزی می توانند میزان قابل توجهی از عملکرد خود را به دست آورند و زندگی رضایت بخشی داشته باشند.

کلام پایانی

بلوک یا پارگی در شریان مغزی میانی (MCA) منجر به سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) می شود. از دست دادن خون، اکسیژن و مواد مغذی ناشی از آن می تواند باعث آسیب مغزی و اختلال در عملکرد مناطقی شود که از شریان مغزی میانی (MCA) خون دریافت می کنند.
سکته‌های شریان مغزی میانی (MCA) اغلب بزرگ هستند، مگر اینکه فقط یک شاخه از آن مسدود شده باشد، که در این صورت کوچک‌تر و جدی‌تر هستند. علائم سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) علائمی است که بیشتر مردم با سکته مغزی مرتبط هستند و مربوط به نواحی آسیب دیده است.
سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) اغلب توسط لخته های خونی ایجاد می شود که از قلب یا شریان کاروتید حرکت می کند. آنها با استفاده از معاینه عصبی، آزمایش خون و تصویربرداری تشخیص داده می شوند.
درمان شامل رقیق کننده های خون، جراحی برای کاهش فشار و مدیریت چندین علامت حیاتی است. بسته به علائم، بهبودی ممکن است شامل چندین نوع درمان باشد. بهبودی پس از سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) ممکن است مدتی طول بکشد، به خصوص اگر کل شریان مغزی میانی (MCA) مسدود شده باشد و منجر به سکته مغزی بزرگ شود.
بهبودی و توانبخشی طولانی مدت ممکن است ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. با این حال، بهبودی خوب حتی پس از سکته های بسیار جدی امکان پذیر است. اکثر افرادی که دچار سکته مغزی شریان مغزی میانی (MCA) می‌شوند می‌توانند برخی از عملکردهای خود را بازیابند.

سوالات متداول

۱. سکته مغزی میانی چیست؟

شریان مغزی میانی (MCA) زمانی رخ می دهد که شریان مغزی میانی، که بزرگترین شاخه شریان کاروتید داخلی است، مسدود یا مسدود شود. این انسداد باعث کاهش جریان خون به مناطقی از مغز می شود که توسط MCA تامین می شود و در نتیجه منجر به مرگ سلولی و آسیب بافت می شود. شریان مغزی میانی مسئول تامین خون اکسیژن دار به چندین ناحیه حیاتی مغز از جمله نواحی مسئول کنترل حرکت و حس در تنه، اندام ها و صورت است. هنگامی که MCA مسدود می شود، این مناطق از مغز از اکسیژن و مواد مغذی محروم می شوند که منجر به طیف وسیعی از علائم و پیامدهای بالقوه درازمدت می شود.

شریان مغزی میانی یک رگ خونی حیاتی است که نقش مهمی در حفظ سلامت و عملکرد مغز دارد. مسئول خون رسانی به چندین ناحیه مهم مغز از جمله قشر حرکتی و حسی اولیه، عقده های پایه و مخچه است. این مناطق از مغز برای کنترل حرکت، حس کردن محیط و حفظ عملکرد شناختی ضروری هستند. هنگامی که MCA مسدود می شود، می تواند آسیب قابل توجهی به این مناطق از مغز وارد کند که منجر به طیف وسیعی از علائم و پیامدهای بالقوه درازمدت می شود.

علائم سکته مغزی MCA بسته به محل و شدت انسداد می تواند متفاوت باشد. آنها ممکن است شامل ضعف یا فلج صورت، بازو یا پا در یک طرف بدن، مشکل در صحبت کردن یا درک گفتار، مشکل در تعادل و هماهنگی، و مشکل در بینایی، از جمله دوبینی یا از دست دادن بینایی باشند. علاوه بر این، افرادی که سکته مغزی MCA را تجربه می کنند ممکن است طیف وسیعی از تغییرات احساسی و شناختی را تجربه کنند، از جمله اضطراب، افسردگی، و مشکل در حافظه و تمرکز.

تشخیص سکته مغزی MCA معمولاً از طریق ترکیبی از معاینه فیزیکی، تاریخچه پزشکی و مطالعات تصویربرداری، مانند CT یا MRI انجام می‌شود. درمان سکته مغزی MCA ممکن است شامل طیف وسیعی از مداخلات پزشکی و جراحی باشد، از جمله داروهای لخته‌کننده، ترومبکتومی مکانیکی و استنت گذاری داخل عروقی. هدف از درمان بازگرداندن جریان خون به نواحی آسیب دیده مغز و به حداقل رساندن میزان آسیب مغزی است.

به طور کلی، سکته مغزی MCA یک وضعیت پزشکی جدی است که می تواند عواقب طولانی مدت قابل توجهی داشته باشد. در صورت وجود علائم سکته مغزی MCA، فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید، زیرا درمان به موقع می تواند نتایج را بهبود بخشد و خطر ناتوانی طولانی مدت را کاهش دهد.

۲. علائم سکته مغزی میانی چیست؟

سکته‌های شریان مغزی میانی (شریان مغزی میانی (MCA)) همان علائمی را ایجاد می‌کنند که افراد معمولاً با هر سکته مغزی مرتبط می‌شوند، یعنی:

ضعف و/یا بی حسی یک طرفه
افتادگی یک طرفه صورت
تغییر دید یک طرفه
مشکل در صحبت کردن
از دست دادن توانایی درک یا بیان گفتار

۳. چه چیزی باعث سکته مغزی میانی می شود؟

سکته مغزی میانی را می توان به دو دسته اصلی تقسیم کرد: هموراژیک و ایسکمیک. اولی ناشی از خونریزی مغزی است، در حالی که دومی ناشی از انسداد رگ خونی است. مجموعه ای از عوامل می توانند در ایجاد هر دو نوع سکته مغزی نقش داشته باشند، از جمله سن بالاتر، استعداد ژنتیکی، نژاد، فشار خون بالا، سیگار کشیدن، چاقی و رژیم غذایی نامناسب. علاوه بر این، عوامل خطر خاصی به طور خاص با سکته مغزی ایسکمیک مرتبط هستند، مانند کلسترول بالا، دیابت، بیماری عروق کرونر، نارسایی قلبی و فیبریلاسیون دهلیزی.

سکته‌های شریان مغزی میانی می‌تواند به‌ویژه ویران‌کننده باشد، زیرا می‌تواند منجر به اختلالات شناختی و حرکتی قابل توجه و همچنین تغییرات احساسی و رفتاری شود. درک عوامل خطر و علل زمینه‌ای این سکته‌ها برای توسعه راهبردهای پیشگیری و درمان مؤثر بسیار مهم است. با شناسایی و پرداختن به عوامل خطر قابل اصلاح، مانند فشار خون بالا و سیگار کشیدن، افراد می توانند خطر ابتلا به سکته مغزی میانی را به میزان قابل توجهی کاهش دهند. علاوه بر این، تشخیص و درمان زودهنگام بیماری‌های زمینه‌ای، مانند دیابت و بیماری عروق کرونر، می‌تواند به جلوگیری از ایجاد سکته‌های ایسکمیک و کاهش شدت آن کمک کند.

علاوه بر این عوامل خطر، برخی از عوامل جمعیت شناختی مانند سن و نژاد نیز می توانند در ایجاد سکته مغزی میانی نقش داشته باشند. به عنوان مثال، افراد مسن در معرض خطر بیشتری برای تجربه سکته مغزی هستند و آمریکایی های آفریقایی تبار نسبت به سایر گروه های نژادی در معرض خطر بیشتری برای تجربه سکته مغزی هستند. درک این عوامل می‌تواند به پزشکان کمک کند تا استراتژی‌های پیشگیری و درمان خود را برای جمعیت‌های خاص بیماران تنظیم کنند.

در نتیجه، سکته‌های شریان مغزی میانی می‌تواند توسط طیف وسیعی از عوامل، از جمله علل هموراژیک و ایسکمیک ایجاد شود. درک عوامل خطر و علل زمینه‌ای این سکته‌ها برای توسعه راهبردهای پیشگیری و درمان مؤثر بسیار مهم است. با شناسایی و پرداختن به عوامل خطر قابل اصلاح، مانند فشار خون بالا و استعمال دخانیات، و تشخیص زودهنگام و درمان بیماری‌های زمینه‌ای، افراد می‌توانند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به سکته مغزی میانی را کاهش دهند.

۴. سکته مغزی میانی چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص سکته مغزی با معاینه جامع مغز آغاز می شود که ممکن است شامل یک توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) از مغز باشد. این تست های تصویربرداری اطلاعات ارزشمندی در مورد محل و وسعت سکته مغزی و همچنین هر گونه علل زمینه ای یا عوامل کمک کننده ارائه می دهند. علاوه بر آزمایش‌های تصویربرداری مغز، آنژیوگرافی CT یا MR سر و گردن نیز ممکن است برای تجسم رگ‌های خونی و شناسایی هرگونه انسداد یا ناهنجاری انجام شود.

بسته به شدت و ماهیت سکته، طیف وسیعی از آزمایشات آزمایشگاهی ممکن است برای ارزیابی سلامت کلی بیمار و رد هر گونه شرایط زمینه‌ای که ممکن است در سکته مغزی نقش داشته باشد، انجام شود. این آزمایش ها ممکن است شامل آزمایش خون برای اندازه گیری سطح گلوکز، کلسترول و سایر نشانگرهای زیستی و همچنین آزمایش ادرار برای ارزیابی عملکرد کلیه و سایر فرآیندهای فیزیولوژیکی باشد.

سایر روش های تشخیصی نیز ممکن است برای ارزیابی سلامت قلبی عروقی بیمار و رد هر گونه بیماری زمینه ای که ممکن است در سکته مغزی نقش داشته باشد، انجام شود. برای مثال، الکتروکاردیوگرام (ECG) ممکن است برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی قلب و شناسایی هر گونه ریتم غیر طبیعی یا آریتمی انجام شود. اکوکاردیوگرام قفسه سینه نیز ممکن است برای تجسم قلب و ارزیابی عملکرد آن انجام شود، به ویژه اگر نگرانی در مورد توانایی قلب در پمپاژ کارآمد خون وجود داشته باشد.

در برخی موارد، اقدامات تشخیصی اضافی ممکن است برای ارزیابی کامل وضعیت بیمار و تعیین دوره مناسب درمان لازم باشد.

۵. چگونه سکته مغزی میانی را درمان می کنند؟

در صورت سکته مغزی ایسکمیک، نوع خاصی از دارو، مانند فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) یا تنکتپلاز، به صورت داخل وریدی تجویز می شود تا لخته ای را که شریان را مسدود کرده و جریان خون را به ناحیه آسیب دیده بازیابی می کند، شکسته شود. این درمان اغلب به عنوان ترومبولیز شناخته می شود و معمولاً در اسرع وقت پس از شروع علائم سکته انجام می شود. با این حال، توجه به این نکته مهم است که درمان tPA همیشه موثر نیست و خطرات خاصی مانند عوارض خونریزی را به همراه دارد.

در برخی موارد، ممکن است از کاتتر و استنت برای برداشتن لخته و بازگرداندن جریان خون استفاده شود. این روش‌های کم تهاجمی معمولاً توسط رادیولوژیست یا جراح مغز و اعصاب انجام می‌شوند، و به‌ویژه زمانی که سکته مغزی به دلیل یک لخته بزرگ ایجاد می‌شود یا زمانی که گزینه‌های درمانی دیگر در دسترس نیست، می‌توانند مؤثر باشند.

از سوی دیگر، سکته های هموراژیک اغلب با جراحی برای کاهش فشار داخل جمجمه ناشی از خونریزی درمان می شوند. این نوع سکته مغزی ناشی از پارگی رگ خونی در مغز است و در صورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض جدی شود. مداخله جراحی ممکن است شامل روش هایی مانند کرانیوتومی باشد که در آن بخشی از جمجمه برداشته می شود تا جراح به محل خونریزی دسترسی پیدا کند، یا جراحی لیزر استریوتاکتیک که از لیزر برای متوقف کردن خونریزی استفاده می کند.

در برخی موارد، هر دو نوع سکته ممکن است به ترکیبی از داروها و مداخلات جراحی برای درمان موثر این بیماری نیاز داشته باشند. به عنوان مثال، بیمار مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک ممکن است علاوه بر انجام عمل جراحی برای برداشتن لخته، درمان tPA را نیز دریافت کند. به طور مشابه، بیمار مبتلا به سکته هموراژیک ممکن است به جراحی برای کاهش فشار داخل جمجمه و همچنین داروهایی برای مدیریت علائم مرتبط مانند فشار خون بالا یا تشنج نیاز داشته باشد.

به طور کلی، درمان سکته مغزی به شدت به نوع خاص سکته مغزی و شدت بیماری بستگی دارد. در حالی که برخی از سکته‌ها را می‌توان به‌طور مؤثر تنها با دارو درمان کرد، برخی دیگر ممکن است به روش‌های تهاجمی‌تری برای بازگرداندن جریان خون و کاهش فشار در مغز نیاز داشته باشند. در هر صورت، مراقبت فوری پزشکی برای بهبود نتایج و کاهش خطر عوارض طولانی مدت ضروری است.