علائم اوتیسم بزرگسالان، تست ها، تشخیص و داروهای آن

تست‌های اوتیسم برای بزرگسالان وجود دارد، اگرچه اکثر افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) در طول سال‌های کودکی تشخیص داده می‌شوند. با این حال، همانطور که درک ما از این وضعیت در طول زمان پیشرفت کرده است، بزرگسالان بیشتری شناسایی می شوند که در مراحل بعدی زندگی خود به اوتیسم مبتلا هستند. توجه به این نکته مهم است که تشخیص رسمی فقط توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط مانند روانپزشک یا روانشناس انجام می شود.

این مقاله قصد دارد اطلاعات ارزشمندی در مورد چگونگی تشخیص اوتیسم بزرگسالان در اختیار شما قرار دهد. این محتوا ویژگی‌ها و رفتارهای مختلف مرتبط با اوتیسم، ابزارهای خود غربالگری موجود برای بزرگسالان، و فرآیندی را که از طریق آن متخصصان سلامت روان افراد را در جستجوی تشخیص اوتیسم ارزیابی می‌کنند، بررسی می‌کند و در عین حال سایر توضیحات بالقوه برای علائم آنها را نیز در نظر می‌گیرد.

مشاهده توسط خود فرد

بزرگسالانی که مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده می شوند، اغلب در دسته خفیف یا با عملکرد بالا قرار می گیرند. در حالی که این خود یک تشخیص رسمی نیست، اوتیسم با عملکرد بالا به علائم و رفتارهای خاصی اشاره دارد که این گروه را از سایرین در طیف متمایز می کند.

در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، که به عنوان راهنمای معتبر برای متخصصان سلامت روان در تشخیص بیماری‌های مختلف عمل می‌کند، این افراد در «سطح ۱ شدت» طبقه‌بندی می‌شوند. این بدان معنی است که علائم آنها در مقایسه با علائم سایر نقاط طیف اوتیسم ممکن است کمتر شدید باشد.

بسیاری از بزرگسالان علائم خفیف اوتیسم را تجربه می کنند که در درجه اول به ارتباطات اجتماعی و پاسخ های حسی مربوط می شود. با توجه به ماهیت ظریف این علائم، این امکان وجود دارد که افراد با افزایش سن حتی بدون اینکه متوجه شوند، اوتیسم با عملکرد بالا داشته باشند.

با افزایش آگاهی در مورد اختلال طیف اوتیسم (ASD) در جامعه، بزرگسالان بیشتری ممکن است تجربیات خود را زیر سوال ببرند و در نظر بگیرند که آیا ممکن است تحت تأثیر اوتیسم نیز قرار بگیرند یا خیر. گاهی اوقات، این درک پس از تشخیص اختلال اوتیسم در کودک ایجاد می‌شود و والدین را وادار می‌کند تا در مورد شباهت‌های بین ویژگی‌ها، رفتارها و احساسات خود و فرزندانشان فکر کنند.

علائم ارتباط اجتماعی اوتیسم بزرگسالان

این علائم شامل نحوه تعامل شما با افراد دیگر است. ممکن است متوجه شوید که برخی از این علائم را از دوران کودکی داشته اید، اما یاد گرفته اید که آنها را پنهان یا مدیریت کنید (منبع مطلب).

• در موقعیت های اجتماعی، مطمئن نیستید چه بپوشید، چه زمانی صحبت کنید، یا چه زمانی ساکت باشید.
• هنگام صحبت با افراد دیگر از لحن یا انتخاب کلمه اشتباه استفاده می کنید. زمانی که باید صدای خود را پایین نگه دارید، ممکن است خیلی بلند صحبت کنید.
• در تفسیر زبان بدن یا کلمات دیگران مشکل دارید.
• شما برای پیگیری مکالمات مشکل دارید، به خصوص زمانی که به موضوع علاقه ای ندارید. به خصوص برای شما سخت است که صحبت های کوچک و کوتاه انجام دهید.
• شما آنقدر مجذوب یک موضوع خاص هستید که تغییر موضوع را تقریبا غیرممکن می‌دانید.
• شما مطمئن نیستید که چه زمانی مناسب است که سؤالات خاصی بپرسید یا صحبت کنید. ممکن است آنقدر احساس عدم اطمینان کنید که اصلاً چیزی نگویید.
• شما برای مقابله با تغییرات مشکل دارید. ممکن است به یک برنامه پایبند باشید، غذاهای یکسانی بخورید، و هر روز مسیر یکسانی را برای رفتن به محل کار خود انتخاب کنید، در صورتی که کارهای روزمره شما قطع شود، ناراحت شوید.

اضطراب و اوتیسم

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم  اغلب علائم اضطراب را همزمان تجربه می کنند. این شرایط همزمان به ویژه در زنان و دختران شایع است، جایی که وجود اوتیسم ممکن است نادیده گرفته شود یا قبل از تشخیص مناسب دیگری، تشخیص داده شود. این امر اهمیت شناخت این بیماری های همراه و پرداختن به آنها را برای اطمینان از مراقبت و حمایت مناسب از افرادی که با تشخیص اوتیسم زندگی می کنند، برجسته می کند.

علائم حسی و رفتاری اوتیسم بزرگسالان

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) اغلب طیف وسیعی از علائم رایج را نشان می دهند که بسته به شدت بیماری آنها در درجات مختلف وجود دارد. در حالی که این علائم برای مبتلایان به اوتیسم شدید می تواند کاملاً آشکار و ناتوان کننده باشد، ممکن است در افرادی که اشکال خفیف تری از اوتیسم دارند، به این وضوح یا بلافاصله قابل تشخیص نباشند. در چنین مواردی، گاهی اوقات ممکن است این ویژگی‌ها به جای نشانه‌های واقعی یک اختلال رشدی، صرفاً عجیب و غریب به نظر برسند (منبع مطلب).

لازم به یادآوری است که افراد مبتلا به اوتیسم از نظر علائم و شدت بسیار متفاوت هستند، که این امر باعث می شود متخصصان و مربیان مراقبت های بهداشتی به صورت فردی در هنگام ارائه حمایت، مراقبت یا آموزش به هر فرد نزدیک شوند.

• شما به نور، صدا، بو، لمس و مزه بسیار حساس هستید و دوست ندارید لمس شوید و یا در آغوش گرفته شوید.
• ممکن است برای احساس آرامش به فشار فیزیکی نیاز داشته باشید. مثلاً اگر ناراحت هستید، ممکن است خودتان را محکم بغل کنید.
• شما به روش های عجیبی حرکت می کنید یا صداهای عجیب و غریب تولید می کنید. این نوعی خودآرام سازی است که به آن تحریک می گویند. مثالها عبارتند از: قدم زدن، گره زدن مو و زمزمه کردن. اگر در جمع باشید، ممکن است مردم به شما خیره شوند، اما شما نمی توانید جلوی این رفتار را بگیرید.
• شما مبتلا به “تحلیل اوتیسم” هستید. شما بسیار ناامید و ناراحت می شوید، کنترل گفتار و اعمال خود را غیرممکن می دانید و حتی ممکن است دیگران را بترسانید (منبع مطلب).

خودآزمایی ها برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالان

ابزارهای خود غربالگری اختلال طیف اوتیسم (ASD) پرسشنامه‌هایی هستند که افراد می‌توانند به تنهایی برای به دست آوردن بینشی در مورد شرایط بالقوه خود استفاده کنند. این منابع ارزشمند اغلب به صورت آنلاین به صورت رایگان در دسترس قرار می گیرند و به کسانی که مشکوک به اوتیسم هستند این فرصت را می دهند تا بدون هیچ بار مالی اولیه این امکان را کشف کنند.

در حالی که این ابزارهای خود غربالگری نمی توانند تشخیص قطعی برای اوتیسم ارائه دهند، می توانند به عنوان راهنمای مفیدی در تعیین اینکه آیا ارزیابی حرفه ای بیشتر ممکن است مفید باشد یا خیر، عمل کنند. با استفاده از این پرسشنامه ها، افراد می توانند درک بهتری از رفتارها و الگوهای فکری خود به دست آورند، که به طور بالقوه منجر به تشخیص یا تایید زودهنگام اوتیسم می شود، که در نهایت می تواند منجر به اجرای استراتژی های مداخله زودهنگام موثرتر شود.

از جمله رایج ترین ابزارهای خود غربالگری برای اوتیسم عبارتند از:

• ضریب طیف اوتیسم (AQ-10): این یک ابزار غربالگری ۱۰ سوالی است که از یک پرسشنامه بسیار طولانی تر به نام ضریب طیف اوتیسم (AQ) اقتباس شده است. AQ-10 یک ابزار غربالگری بسیار محبوب است، اما توجه داشته باشید که برخی تحقیقات نشان می‌دهند که این نسخه کوتاه‌تر ممکن است مطمئن‌ترین راه برای شناسایی افراد مبتلا به اوتیسم نباشد. تست AQ-10 به صورت آنلاین در دسترس است.
• پرسشنامه رفتارهای تکراری بزرگسالان-۲ (RBQ-2A): این پرسشنامه ۲۰ سوالی بر “رفتارهای محدود و تکراری” تمرکز دارد. مشخص شده است که این یک ابزار غربالگری بسیار موثر برای اوتیسم است. RBQ-2A همچنین به صورت آنلاین در دسترس است.
• پرسشنامه رفتار اجتماعی بزرگسالان (ASBQ): ۴۴ سوال این ابزار بر طیف وسیعی از جنبه های اوتیسم در بزرگسالان تمرکز دارد. به ویژه برای شناسایی اوتیسم خفیف موثر است. می توان از آن به عنوان خودآزمایی و ارزیابی شخص دیگری استفاده کرد.

متن زیر حاوی نمونه هایی از سوالات طراحی شده برای کمک به تشخیص اختلال طیف اوتیسم است. هدف این سوالات شناسایی الگوهای رفتاری مرتبط با اوتیسم در یک فرد است. در زیر برخی از نسخه های توسعه یافته این سؤالات به همراه اطلاعات اضافی در مورد این موضوع آمده است:

1. آیا ترجیح می دهید کارها را بارها و بارها به صورت یکسان انجام دهید؟ این سوال ارزیابی این است که آیا فرد روال سفت و سختی دارد یا در فعالیت های روزانه خود انعطاف ناپذیری نشان می دهد، که می تواند نشان دهنده اوتیسم باشد.
2. آیا تمایل دارید به جزئیاتی توجه کنید که دیگران متوجه آن نمی شوند؟ افراد مبتلا به اوتیسم اغلب توانایی خارق‌العاده‌ای در تشخیص جزئیات کوچک در محیط خود دارند، حتی زمانی که دیگران متوجه آن‌ها نباشند.
3. آیا تمایل به داشتن علایق بسیار قوی دارید و اگر نتوانید آنها را دنبال کنید ناراحت می شوید؟ این سؤال بر شدت علایق نشان داده شده توسط افراد مبتلا به اوتیسم و چگونگی وسواس یا مشغول شدن آنها به موضوعات خاص متمرکز است، گاهی اوقات تا حدی که در زندگی روزمره آنها اختلال ایجاد می کند.
4. آیا شما مجذوب تاریخ یا اعداد هستید؟ افراد مبتلا به اوتیسم اغلب به دلیل داشتن تمایل زیادی به الگوهای عددی و توالی شناخته می شوند که می تواند نشان دهنده این بیماری باشد.
5. وقتی صحبت می کنید، آیا برای دیگران سخت است که صحبت شما را قطع کنند و آن ها نیز حرف بزنند؟ این سوال مشکلات ارتباطی را که اغلب با اوتیسم مرتبط است، بررسی می کند، مانند تک گویی یا صحبت طولانی بدون ایجاد فرصت برای صحبت کردن دیگران.
6. آیا به طور مکرر با وسایل و اشیا بازی می کنید؟ به عنوان مثال، چرخش، چرخاندن، ضربه زدن، یا تکان دادن مکرر هر چیزی؟ این گونه رفتارهای بی قراری در میان افراد مبتلا به اوتیسم به عنوان راهی برای خود تحریکی یا کاهش استرس رایج است.
7. به طور مکرر یک موسیقی، بازی یا ویدیو را پخش می کنید یا یک کتاب را بارها و بارها می خوانید؟ این سوال به الگوهای رفتاری تکراری که اغلب با اوتیسم مرتبط است، می پردازد، مانند وسواس در مورد روتین ها، فعالیت ها یا مواردی که ممکن است برای فرد آرامش بخش باشد.

ارزیابی های حرفه ای

اختلال طیف اوتیسم، یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که بر ارتباطات، تعامل اجتماعی و رفتار تأثیر می گذارد. برای دریافت تشخیص دقیق اوتیسم بزرگسالان، مشورت با یک متخصص سلامت روان که یک ارزیابی جامع را انجام خواهد داد، ضروری است. این فرآیند ارزیابی معمولاً شامل چندین عامل کلیدی برای دستیابی به درک کامل از ویژگی ها و نیازهای منحصر به فرد فرد است.

ارزیابی جامع اوتیسم بر عوامل متعددی متکی است، از جمله (منبع مطلب):

• مشاهده خود فرد بسیار مهم است، زیرا به فرد اجازه می دهد تا تجربیات خود در موقعیت های اجتماعی و هرگونه حساسیت حسی را که ممکن است داشته باشد، بازتاب دهد. این می تواند بینش های ارزشمندی در مورد علائم بالقوه اوتیسم ارائه دهد که ممکن است از منظر بیرونی آشکار نباشد.
• گزارش‌های دیگران که با رفتار فرد آشنا هستند، می‌تواند در شناسایی حرکات عجیب و غریب یا تکراری و همچنین فوران‌های احساساتی که می‌تواند نشانه‌های احتمالی اوتیسم را نشان دهد، مفید باشد.
• یکی دیگر از عناصر مهم ارزیابی، پرسشنامه های خود غربالگری است، مانند مقیاس تشخیصی آسپرگر اوتیسم ریتوو (RAADS-R). این ابزارها می توانند به متخصصان سلامت روان کمک کنند تا اطلاعات بیشتری در مورد تجربیات شناختی و عاطفی فرد جمع آوری کنند، که ممکن است به ویژگی های بالقوه اوتیسم اشاره کند.
• ارزیابی‌های بالینی و مشاهدات توسط یک متخصص واجد شرایط نقش حیاتی در تعیین اینکه آیا یک فرد معیارهای تشخیصی اوتیسم را برآورده می‌کند، بازی می‌کند. این ممکن است شامل ارزیابی توانایی های ارتباطی، مهارت های اجتماعی، هماهنگی حرکتی، و عملکرد انطباقی، در میان سایر زمینه های رشد باشد.

به طور خلاصه، به دست آوردن یک تشخیص دقیق اوتیسم بزرگسالان نیازمند یک رویکرد چند وجهی است که شامل مشاهده خود، گزارش‌های دیگران، پرسشنامه‌های خود غربالگری و ارزیابی‌های بالینی توسط متخصصان با تجربه سلامت روان است.

پیش چه چه دکتری بروم؟

در حالی که اوتیسم اغلب در کودکان تشخیص داده می شود، برخی از متخصصان بهداشت ممکن است بلافاصله آن را به عنوان یک تشخیص احتمالی برای بزرگسالان، به ویژه زنان مبتلا به اوتیسم که اغلب نادیده گرفته می شوند، در نظر نگیرند. برای به دست آوردن یک ارزیابی دقیق، ضروری است که با فردی با تجربه در تشخیص اوتیسم مشورت کنید.

اگر این حرفه ای سابقه کار با بزرگسالان را داشته باشد، ایده آل خواهد بود، اما یافتن چنین متخصصانی می تواند چالش برانگیز باشد. در این صورت، به دنبال کمک از یک متخصص رشد اطفال، یک روانپزشک کودک یا یک متخصص مغز و اعصاب اطفال متخصص در اوتیسم باشید که ممکن است یک بیمار بزرگسال را نیز ارزیابی کند. از طرف دیگر، می توانید به دنبال مراکز محلی اوتیسم با شهرت خوب و متخصصان با تجربه باشید. با پیروی از این مراحل، افراد می توانند ارزیابی مناسب را برای تعیین اینکه آیا مبتلا به اوتیسم هستند یا نه و شروع به جستجوی حمایت و مداخلات لازم کنند.

تست اوتیسم برای بزرگسالان

تست اوتیسم برای بزرگسالان ممکن است شامل چندین گزینه باشد:

• برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم (ADOS-2) ماژول ۴: ADOS-2 استاندارد طلایی برای تشخیص اوتیسم در افراد در هر سنی است. ماژول ۴ به طور خاص برای بزرگسالان استفاده می شود و یک پرسشنامه نیست. درعوض، متخصصی که آزمون را انجام می‌دهد، نحوه پاسخ شما را به برخی درخواست‌ها مشاهده می‌کند. آنها هم آنچه می گویید و هم رفتار شما را ارزیابی می کنند.
• مصاحبه رشدی، بُعدی و تشخیصی-نسخه بزرگسالان (۳Di-Adult): این ابزار استاندارد برای تشخیص اوتیسم بزرگسالان بر نحوه برقراری ارتباط و تعامل شما در موقعیت های اجتماعی تمرکز می کند. همچنین به دنبال علایق محدود شده، مانند وسواس نسبت به یک شی خاص، و رفتارهای خاص است.
• مقیاس پاسخگویی اجتماعی (SRS): این آزمون ۶۵ سوالی نقایص اجتماعی را ارزیابی می کند و اغلب به عنوان بخشی از مجموعه ای از تست های جامع برای تشخیص اوتیسم استفاده می شود.
• مصاحبه تشخیصی اوتیسم اصلاح شده (ADI-R): این آزمون بر سه حوزه اصلی تحت تأثیر اوتیسم متمرکز است: زبان و ارتباطات، تعامل اجتماعی، و رفتارها یا علایق تکراری. ۹۳ سوال در ADI-R وجود دارد.

آیا ممکن است مشکل من سندرم آسپرگر باشد؟

سندرم آسپرگر که زمانی به عنوان یک بیماری جداگانه مرتبط با اوتیسم تصور می شد، در نهایت در سال ۲۰۱۳ در تشخیص گسترده تری به نام اختلال طیف اوتیسم (ASD) گنجانده شد. این تغییر زمانی رخ داد که راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) به روز شد. امروزه، آنچه قبلاً به عنوان سندرم آسپرگر از آن یاد می شد اغلب اوتیسم با عملکرد بالا نامیده می شود.

افراد مبتلا به آسپرگر یا اوتیسم با عملکرد بالا ممکن است طیف وسیعی از علائم را نشان دهند از جمله:

• علاقه وسواسی به موضوعات خاص
• تمایل شدید به فعالیت‌ها و روال‌های تکراری، که اغلب در صورت مختل شدن آنها مضطرب می‌شوند.
• مشکل در تفسیر نشانه های اجتماعی در حین بازی یا مکالمه، که منجر به چالش هایی در تعاملات اجتماعی می شود.
• اجتناب از تماس چشمی در موقعیت هایی که همسالان یا بزرگسالان را درگیر می کند
• مبارزه برای درک مفاهیم انتزاعی، که می تواند بر مهارت های حل مسئله و ارتباط تأثیر بگذارد.

تشخیص اوتیسم همراه با بیماری های دیگر در بزرگسالان

در بزرگسالان، اختلال طیف اوتیسم می تواند بسیار شبیه سایر اختلالات رشدی یا روانپزشکی باشد. اینها اغلب باید در فرآیندی به نام تشخیص افتراقی رد شوند.

یکی از بیماری های رایج که اغلب با اختلال طیف اوتیسم اشتباه گرفته می شود، اختلال ارتباط اجتماعی (SCD) است. افراد مبتلا به SCD ممکن است در استفاده مناسب از زبان در طول تعاملات اجتماعی دچار مشکل شوند. به عنوان مثال، آنها ممکن است از کلمات و لحن بیش از حد رسمی هنگام درگیر شدن در یک مکالمه معمولی با دوستان استفاده کنند، که می تواند هنگام تمایز بین این دو شرایط، سردرگمی ایجاد کند.

محققان کشف کرده اند که برای یک فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) بسیار رایج است که یک یا چند اختلال روانپزشکی را نیز تجربه کند. به عنوان مثال، یک تجزیه و تحلیل جامع در سال ۲۰۱۹ درصدهای زیر را در میان بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نشان داد:

• ۲۸ درصد از افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) بودند.
• ۲۰ درصد از اختلال اضطراب رنج می بردند.
• ۱۲ درصد اختلالات مخرب، کنترل تکانه یا رفتار را تجربه کردند.
• ۱۱ درصد با افسردگی دست و پنجه نرم می کردند.
• ۹ درصد با اختلال وسواس جبری (OCD) سروکار داشتند.
• ۵ درصد با اختلال دوقطبی زندگی می کردند.
• ۴ درصد مبتلا به اختلال طیف اسکیزوفرنی تشخیص داده شدند.

هنگام ارزیابی و تشخیص بیماران، متخصصان مراقبت های بهداشتی ممکن است نیاز داشته باشند ارزیابی های بیشتری را بر اساس سوء ظن خود در مورد سایر اختلالات بالقوه که ممکن است در کنار اوتیسم وجود داشته باشند، در نظر بگیرند.

دریافت پشتیبانی

برای بسیاری از افراد، انجام مراحل تشخیص اوتیسم بزرگسالان می تواند یک تجربه چالش برانگیز و استرس زا باشد. کمک گرفتن در این مدت و همچنین پس از دریافت تشخیص ممکن است برای غلبه بر این چالش ها مفید باشد.

به منظور کسب اطلاعات و پشتیبانی بیشتر، پیشنهاد می‌شود منابع مختلفی را که به‌صورت آنلاین در دسترس هستند، بررسی کنید. این منابع راهنمایی های ارزشمندی در مورد درک اوتیسم و اثرات آن بر افراد مبتلا به این بیماری ارائه می دهند.

علاوه بر این، برقراری ارتباط در جامعه محلی خود با سایر افراد مبتلا به اوتیسم می تواند در کاهش احساس انزوا و توانمندسازی شما برای تبدیل شدن به یک مدافع از خود بسیار مفید باشد. با یادگیری نحوه برقراری ارتباط مؤثر با نیازهای خود و بیان نگرانی های خود با دیگران، عبور از چالش های مرتبط با زندگی با اوتیسم را آسان تر خواهید کرد.

درمان اوتیسم در بزرگسالان و کودکان

برای آشنایی بیشتر با روش های مختلف درمان اوتیسم، ادامه مطلب را بخوانید.

۱. تحلیل رفتار کاربردی

تحلیل رفتار کاربردی (ABA) یکی از پرکاربردترین گزینه ها برای بزرگسالان و کودکان است. به مجموعه ای از تکنیک های طراحی شده برای تشویق رفتارهای مثبت با استفاده از سیستم پاداش اشاره دارد.

انواع مختلفی از تحلیل رفتار کاربردی وجود دارد، از جمله:

• آموزش آزمایشی گسسته: این روش از یک توالی ساختار یافته از آزمایش ها برای تسهیل یادگیری گام به گام استفاده می کند و به پاسخ های صحیح پاداش می دهد و در عین حال پاسخ های نادرست را نادیده می گیرد.
• مداخله رفتاری فشرده اولیه: این مداخله درمانی به طور خاص برای کودکان زیر پنج سال طراحی شده است، این مداخله شامل جلسات انفرادی یا گروهی کوچک با یک درمانگر در طول چندین سال است، با هدف توسعه مهارت های ارتباطی ضروری و به حداقل رساندن رفتارهای چالش برانگیز مانند به عنوان پرخاشگری یا خودآزاری.
• آموزش پاسخ محوری: این استراتژی در محیط های زندگی روزمره اجرا می شود و مهارت های حیاتی مانند انگیزه و شروع ارتباط از طریق تعاملات طبیعی بین افراد و محیط آنها را هدف قرار می دهد.
• مداخله رفتار کلامی: یک درمانگر با شخصی کار می کند تا به او کمک کند تا بفهمد چرا و چگونه انسان ها از زبان برای برقراری ارتباط و دریافت چیزهایی که نیاز دارند استفاده می کنند.
• حمایت از رفتار مثبت:این رویکرد بر تغییر محیط، خواه محیط خانه یا کلاس درس تمرکز دارد تا رفتارهای مطلوب را برای فرد مبتلا به ASD پاداش و انگیزه بیشتری بخشد.

۲. درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری یا CBT نوع خاصی از گفتار درمانی است که هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان موثر است. در این جلسات، افراد با ارتباط بین احساسات، افکار و رفتارهای خود آشنا می شوند که می تواند به آنها کمک کند محرک هایی را که منجر به واکنش های منفی می شوند شناسایی کنند.

یک بررسی در سال ۲۰۱۰ نشان داد که CBT به ویژه برای کمک به افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در مدیریت اضطراب مفید است. علاوه بر این، به بهبود توانایی آنها در تشخیص احساسات دیگران و مقابله بهتر در مواجهه با موقعیت های اجتماعی کمک می کند، که می تواند برای بسیاری از افراد در طیف اوتیسم چالش برانگیز باشد.

۳. آموزش مهارت های اجتماعی

آموزش مهارت های اجتماعی (SST) یک روش ضروری است که هدف آن کمک به افراد، به ویژه کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) برای توسعه مهارت های اجتماعی حیاتی است. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم تعامل و برقراری ارتباط موثر با دیگران را چالش برانگیز می دانند، که می تواند در طول زمان مشکلات زیادی را ایجاد کند.

فرآیند آموزش مهارت های اجتماعی شامل آموزش و پرورش مهارت های اجتماعی اولیه مانند شروع و حفظ مکالمات، درک شوخ طبعی و تفسیر نشانه های عاطفی از دیگران است. این برنامه آموزشی معمولا برای کودکان طراحی شده است. با این حال، ممکن است برای نوجوانان، بزرگسالان جوان در اوایل ۲۰ سالگی که به دلیل اوتیسم با تعاملات اجتماعی دست و پنجه نرم می کنند نیز مفید باشد. با شرکت درآموزش مهارت های اجتماعی، افراد می توانند توانایی های ارتباطی خود را بهبود بخشند، روابط قوی تری ایجاد کنند و زندگی رضایت بخشی بیشتری داشته باشند.

۴. درمان یکپارچگی حسی

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی است که می تواند افراد را به طور متفاوت تحت تاثیر قرار دهد و اغلب باعث می شود که آنها به طور غیرعادی به ورودی های حسی مانند بینایی، صدا و بویایی پاسخ دهند. این پاسخ منحصر به فرد به محرک ها می تواند یادگیری و مشارکت در رفتارهای اجتماعی مثبت را برای افراد مبتلا به اوتیسم دشوار کند.

درمان یکپارچگی حسی (SIT) یک رویکرد درمانی است که هدف آن صاف کردن واکنش های فرد به تحریک حسی است. معمولاً توسط کاردرمانگرانی که از فعالیت‌های مبتنی بر بازی، مانند کشیدن روی شن یا طناب زدن، به عنوان بخشی از فرآیند درمانی استفاده می‌کنند، استفاده می‌شود. از طریق این فعالیت‌های تعاملی و جذاب، درمان یکپارچگی حسی به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا پاسخ‌های مناسبی به ورودی‌های حسی مختلف داشته باشند و مهارت‌های یکپارچگی اجتماعی کلی خود را بهبود بخشند.

۵. کار درمانی

کاردرمانی (OT) یک رشته تخصصی از مراقبت های بهداشتی است که در درجه اول هدف آن ارائه مهارت های زندگی ضروری به افراد برای انجام موثر فعالیت های روزانه است. برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ، کاردرمانگران اغلب بر آموزش توانایی‌های حرکتی اساسی، از جمله هماهنگی دست و چشم و مهارت‌های حرکتی ظریف، و همچنین پرورش روال‌های خودمراقبتی مستقل، مانند لباس پوشیدن، آراستگی، و شیوه‌های بهداشتی تمرکز می‌کنند.

علاوه بر این موارد، کاردرمانی ممکن است شامل بهبود مهارت‌های تعامل اجتماعی کودک و رسیدگی به هرگونه مشکل پردازش حسی باشد که ممکن است تجربه کند. اینها می توانند به طور قابل توجهی بر نحوه درک یک کودک مبتلا به اوتیسم از محیط خود و تعامل با دیگران تأثیر بگذارند.

برای بزرگسالانی که مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شده اند، کاردرمانگران روی توسعه مهارت های زندگی مستقل ضروری کار می کنند که برای داشتن یک زندگی مستقل و رضایت بخش بسیار مهم است. این ممکن است شامل آموزش تکنیک های آشپزی، روش های تمیز کردن، مدیریت پول، مدیریت تدارکات حمل و نقل و حتی کمک به یافتن فرصت های شغلی مناسب باشد.

۶. گفتار درمانی

افراد مبتلا به اوتیسم می توانند درجات مختلفی از اختلالات داشته باشند، که رفع نیازهای منحصر به فرد آنها را به طور موثر دشوار می کند. یکی از راه هایی که از طریق آن افراد مبتلا به اوتیسم برای بهبود توانایی های ارتباطی خود حمایت می شوند، گفتار درمانی است.

گفتار درمانی بر آموزش مهارت های کلامی به افراد مبتلا به اوتیسم تمرکز دارد و آنها را قادر می سازد تا ارتباط موثرتر و موثرتری داشته باشند. این رویکرد درمانی تخصصی معمولاً توسط متخصصان آموزش دیده مانند آسیب شناسان گفتار زبان یا کاردرمانگرانی که دارای تخصص لازم در رسیدگی به چالش های ارتباطی افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند، تسهیل می شود.

از طریق جلسات گفتار درمانی، کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند بر روی افزایش سرعت و ریتم گفتار خود کار کنند و اطمینان حاصل کنند که گفتار واضح و قابل درک دارند. این جنبه از درمان برای ارتقای ارتباط موثر در میان جوانانی که هنوز در حال توسعه مهارت های زبانی خود هستند، حیاتی است. از سوی دیگر، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نیز می توانند از گفتار درمانی بهره ببرند، زیرا آنها را به ابزارهایی مجهز می کند تا افکار و احساسات خود را به طور مؤثرتری در یک زمینه اجتماعی بیان کنند.

در نتیجه، گفتار درمانی نقش اساسی در کمک به افراد مبتلا به اوتیسم برای غلبه بر موانع ارتباطی با تمرکز بر توسعه مهارت های کلامی ایفا می کند.

۷. دارو درمانی

هیچ دارویی برای درمان خود اوتیسم طراحی نشده است. با این حال، برخی از داروهای مورد استفاده برای سایر شرایطی که ممکن است با اوتیسم همراه باشد، مانند اضطراب، افسردگی، مشکلات خواب، یا تشنج، ممکن است به کاهش علائم خاص تجربه شده توسط افراد مبتلا به این اختلال کمک کنند.

داروهای مورد استفاده برای کمک به مدیریت اوتیسم به چند دسته اصلی تقسیم می شوند:

• داروهای ضد روان پریشی: داروهای ضد روان پریشی مانند ریسپریدون (ریسپردال) و آریپیپرازول (آبیلیفای) که توسط FDA برای استفاده در درمان علائم اوتیسم تایید شده اند، می توانند به مدیریت پرخاشگری، رفتارهای آسیب زننده به خود و سایر جنبه های مشکل ساز اوتیسم در کودکان و بزرگسالان کمک کنند. .
• داروهای ضد افسردگی: اگرچه داروهای ضدافسردگی به طور گسترده در میان افراد مبتلا به ASD استفاده می شود، در مورد اثربخشی آنها در پرداختن به علائم مرتبط با اوتیسم تردید وجود دارد. با این حال، آنها ممکن است برای درمان شرایط همزمان مانند اختلال وسواس فکری-اجباری، افسردگی و اضطراب مفید باشند.
• محرک ها: متیل فنیدات (ریتالین)، محرکی که معمولاً برای درمان اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) استفاده می شود، ممکن است به مدیریت علائم اوتیسم همپوشانی از جمله بی توجهی و بیش فعالی کمک کند. با این حال، حدود نیمی از کودکان مبتلا به اوتیسم از محرک ها سود می برند، اگرچه برخی عوارض جانبی منفی را تجربه می کنند.
• داروهای ضد تشنج: برای افراد مبتلا به اوتیسم که به صرع نیز مبتلا هستند، داروهای ضد تشنجی که معمولاً برای کنترل تشنج استفاده می‌شوند، ممکن است برای مدیریت مؤثر علائم آنها تجویز شود.

در مورد داروهای جایگزین چطور؟

در سال‌های اخیر، درمان‌های جایگزین زیادی برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم ارائه شده است. در حالی که روش‌های متعددی وجود دارد، اثربخشی این درمان‌های جایگزین به دلیل تحقیقات و شواهد کافی تا حد زیادی ثابت نشده است.

گزینه های جایگزین بی شماری وجود دارد که افراد آن ها را امتحان می کنند. با این حال، تحقیقات قطعی زیادی برای حمایت از این روش‌ها وجود ندارد، و مشخص نیست که آیا آنها مؤثر هستند یا خیر. برخی از آنها، مانند درمان با کیلاسیون، ممکن است بیشتر از اینکه مفید باشند، ضرر داشته باشند.

با این حال، اوتیسم یک بیماری گسترده است که علائم مختلفی را ایجاد می کند. فقط به این دلیل که چیزی برای یک نفر کار نمی کند به این معنی نیست که به دیگری کمک نمی کند. هنگام بررسی گزینه های جایگزین، از نزدیک با پزشک همکاری کنید. یک پزشک خوب می‌تواند به شما کمک کند تا در تحقیقات پیرامون این گزینه‌ها پیمایش کنید و از روش‌های بالقوه خطرناکی که توسط علم پشتیبانی نمی‌شوند، اجتناب کنید.

گزینه های جایگزین بالقوه ای که به تحقیقات قطعی بیشتری نیاز دارند عبارتند از:

• رژیم غذایی بدون گلوتن و کازئین
• پتوهای سنگین و وزن دار
• ملاتونین
• ویتامین سی
• اسیدهای چرب امگا ۳
• دی متیل گلیسین
• ترکیب ویتامین B6 و منیزیم
• اکسی توسین
• روغن CBD

اگر احساس راحتی نمی کنید که در مورد درمان های جایگزین با پزشک خود صحبت کنید، به دنبال متخصص دیگری باشید تا به شما کمک کند تا حمایت مناسب را پیدا کنید.

کلام پایانی

• تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) در بزرگسالان گاهی اوقات می تواند بسیار چالش برانگیز باشد زیرا ممکن است در دوران کودکی تشخیص داده نشده باشد و ممکن است یاد گرفته باشند با گذشت زمان با علائم خفیف کنار بیایند یا پنهان کنند. با این حال، چندین ویژگی و رفتار وجود دارد که افراد ممکن است در خود تشخیص دهند که به طور بالقوه می تواند نشان دهنده وجود اوتیسم باشد. اینها ممکن است شامل دشواری در موقعیت‌های اجتماعی و افزایش حساسیت نسبت به محرک‌های خاص مانند بو یا لمس باشد.
• افرادی که مشکوک هستند که ممکن است در طیف اوتیسم باشند، می توانند با ارزیابی خود از طریق پرسشنامه های آنلاین رایگان که به راحتی در وب سایت های مختلف در دسترس هستند، شروع کنند. با این وجود، برای به دست آوردن یک تشخیص دقیق، بسیار مهم است که آنها با یک متخصص سلامت روان که در تشخیص اوتیسم تخصص دارد، مشورت کنند.