پنومونی راه رفتن که به عنوان پنومونی آتیپیک نیز شناخته می شود، یک نوع خفیف عفونت ریه است که سالانه میلیون ها نفر را مبتلا می کند. بر خلاف ذات الریه سنتی، که اغلب به چند روز استراحت در بستر یا بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد، پنومونی پیاده روی به افراد اجازه می دهد تا در حالی که بدنشان با عفونت مبارزه می کند، به کارهای روزمره خود ادامه دهند. این مقاله علل، علائم، تشخیص، درمان، پیشگیری و چشم‌انداز پنومونی راه رفتن و همچنین برخی از سوالات متداول مرتبط با این بیماری را بررسی می‌کند.
علل پنومونی راه رفتن
پنومونی پیاده روی می تواند توسط عوامل بیماری زا از جمله باکتری ها، ویروس ها و قارچ ها (کپک ها) ایجاد شود. این میکروب ها ریه ها را آلوده کرده و باعث التهاب می شوند که منجر به علائم مشخصه ذات الریه می شود. برخی از علل شایع پنومونی راه رفتن عبارتند از:
- باکتری ها: یکی از شایع ترین علل، باکتری هایی مانند مایکوپلاسما پنومونیه، کلامیدوفیلا پنومونیه و لژیونلا پنوموفیلا هستند. به عنوان مثال، مایکوپلاسما پنومونیه نوعی باکتری است که فاقد دیواره سلولی است و درمان آن را با آنتی بیوتیک ها دشوارتر می کند.
- ویروس ها: برخی از ویروس ها مانند ویروس آنفولانزا نیز می توانند باعث ذات الریه راه رفتن شوند. این ویروس ها قدرت دفاعی بدن را تضعیف می کنند و عفونت را برای باکتری ها آسان تر می کنند.
- قارچ‌ها (کپک‌ها): گاهی اوقات، قارچ‌ها یا کپک‌ها می‌توانند باعث ذات‌الریه راه رفتن در افراد با سیستم ایمنی ضعیف، مانند افراد مبتلا به HIV/AIDS، دریافت‌کنندگان پیوند اعضا یا افرادی که تحت شیمی‌درمانی هستند، شود.
انتقال پنومونی راه رفتن
پنومونی راه رفتن یک بیماری مسری است که از طریق قطرات تنفسی منتشر می شود که فرد مبتلا هنگام سرفه، عطسه، صحبت کردن، آواز خواندن یا نفس کشیدن در نزدیکی دیگران منتشر می شود. این قطرات کوچک می توانند توسط افراد نزدیک استنشاق شوند که منجر به گسترش عفونت می شود. دوره نهفتگی ذات الریه راه رفتن – زمان بین قرار گرفتن در معرض و شروع علائم – می تواند تا چهار هفته باشد، که تعیین زمان و از چه کسی به این بیماری مبتلا شده است.
علائم پنومونی پیاده روی
علائم ذات الریه راه رفتن اغلب خفیف است و می تواند شبیه سرماخوردگی شدید یا آنفولانزا باشد. شایع ترین علائم عبارتند از:
- گلودرد (فارنژیت)
- خستگی مفرط (خستگی)
- درد یا ناراحتی قفسه سینه
- تب با درجه پایین (کمتر از ۱۰۱ درجه فارنهایت یا ۳۸ درجه سانتیگراد)
- لرز خفیف
- سرفه
- عطسه کردن
- سردرد
در بسیاری از موارد، افراد مبتلا به ذات الریه راه رفتن به اندازه کافی خوب هستند که بتوانند فعالیت های روزانه خود را انجام دهند، به همین دلیل است که اغلب به آن پنومونی “راه رفتن” می گویند. با این حال، سرفه و خستگی مداوم مرتبط با این بیماری می تواند تا چند هفته ادامه داشته باشد.
تشخیص پنومونی راه رفتن
تشخیص ذات الریه راه رفتن نیاز به یک متخصص مراقبت های بهداشتی دارد تا یک معاینه فیزیکی کامل انجام دهد و در مورد علائم بیمار و قرار گرفتن در معرض افراد بالقوه آلوده بپرسد. یکی از ابزارهای تشخیصی کلیدی در تشخیص ذات الریه در راه رفتن، گوشی پزشکی است. متخصص مراقبت های بهداشتی از آن برای گوش دادن به صداهای غیرطبیعی ریه در طول فرآیندی به نام سمع استفاده می کند.
ممکن است برای تایید تشخیص آزمایشات اضافی لازم باشد. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:
- اشعه ایکس قفسه سینه: این آزمایش تصویربرداری می‌تواند التهاب یا تجمع مایع در ریه‌ها را که نشانه‌های ذات‌الریه است، نشان دهد.
- آزمایش خون: نمونه خون ممکن است برای جستجوی آنتی بادی ها یا آنتی ژن های خاصی که نشان دهنده عفونت هستند، گرفته شود.
- آزمایشات مخاطی: یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است نمونه ای از مخاط را از دستگاه تنفسی جمع آوری کند تا آن را از نظر علائم عفونت بررسی کند.
گزینه های درمانی برای پنومونی پیاده روی
درمان پنومونی راه رفتن به علت آن بستگی دارد. اگر یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشکوک باشد که علت آن باکتری است، ممکن است آنتی بیوتیک هایی مانند:
- آنتی بیوتیک های ماکرولید: این آنتی بیوتیک ها شامل آزیترومایسین (Zithromax®) و کلاریترومایسین (Biaxin®) هستند که هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان مناسب هستند.
- فلوروکینولون ها: اینها عبارتند از سیپروفلوکساسین (Cipro®) و لووفلوکساسین (Levaquin®). این آنتی بیوتیک ها معمولا برای کودکان خردسال تجویز نمی شوند.
- تتراسایکلین ها: اینها شامل داکسی سایکلین (Acticlate®) و تتراسایکلین (Emtet-500®) هستند. آنها برای بزرگسالان و کودکان بزرگتر مناسب هستند.
آنتی بیوتیک ها معمولاً برای مدت زمان مشخصی تجویز می شوند تا اطمینان حاصل شود که عفونت به طور کامل ریشه کن می شود. پایان دادن به کل دوره آنتی بیوتیک، حتی در صورت بهبود علائم، برای جلوگیری از بازگشت عفونت یا دشوارتر شدن درمان آن بسیار مهم است.
در برخی موارد، اگر علت پنومونی راه رفتن یک ویروس یا یک عامل نامشخص باشد، ممکن است نیازی به درمان خاصی نباشد. علائم ممکن است ادامه پیدا کنند و از داروهای بدون نسخه مانند سرکوب کننده‌های سرفه و ضداحتقان‌ها می‌توان برای کاهش ناراحتی استفاده کرد. استراحت و هیدراته ماندن نیز می تواند به بهبودی کمک کند.
پیشگیری از پنومونی راه رفتن
در حال حاضر هیچ واکسنی برای جلوگیری از ذات الریه راه رفتن وجود ندارد. با این حال، افراد می توانند اقدامات احتیاطی را برای کاهش خطر خود انجام دهند:
- هنگام سرفه یا عطسه دهان و بینی را با دستمال بپوشانید. اگر دستمال در دسترس نیست، در آرنج یا آستین سرفه یا عطسه کنید.
- شستن مرتب دست ها با آب و صابون به مدت حداقل ۲۰ ثانیه، یا استفاده از ضدعفونی کننده دست مبتنی بر الکل زمانی که آب و صابون در دسترس نیست، می تواند به کاهش انتشار میکروب ها کمک کند.
- استفاده از ماسک در اطراف افراد مبتلا به بیماری های تنفسی یا سایر مشکلات سلامت مزمن می تواند از آنها در برابر قرار گرفتن در معرض عوامل بیماری زا محافظت کند.
- دریافت واکسن آنفولانزای سالانه می تواند به پیشگیری از آنفولانزا کمک کند، که گاهی می تواند منجر به ذات الریه شود.
- اجتناب از استعمال دخانیات و محدود کردن قرار گرفتن در معرض دود سیگار می تواند به پیشگیری از عفونت ریه کمک کند و در صورت بروز عفونت، شدت علائم را کاهش دهد.
چشم انداز و پیش آگهی برای پنومونی راه رفتن
چشم انداز افراد مبتلا به پنومونی راه رفتن به طور کلی خوب است. اکثر افراد در عرض چند روز تا چند هفته پس از شروع درمان آنتی بیوتیکی و استراحت بهبود می یابند. با این حال، سرفه ممکن است چند هفته یا حتی ماه ها پس از بهبودی ادامه یابد. در موارد نادر، پنومونی راه رفتن می‌تواند منجر به ذات‌الریه شدیدتر یا عوارضی مانند آبسه ریه، پلورال افیوژن یا سندرم دیسترس تنفسی حاد (ARDS) شود.
زندگی با پنومونی پیاده روی
اگر مبتلا به ذات الریه راه رفتن هستید، پیروی از توصیه های درمانی متخصص مراقبت های بهداشتی ضروری است. تمام داروهای تجویز شده را طبق دستور مصرف کنید و استراحت کافی داشته باشید تا بدنتان با عفونت مبارزه کند. داروهای بدون نسخه می توانند به مدیریت علائمی مانند سرفه و تولید مخاط کمک کنند. با نوشیدن مایعات زیاد هیدراته بمانید و از یک مرطوب کننده برای کمک به شل شدن مخاط و تسهیل تنفس استفاده کنید.
اگر علائم شما پس از چند روز درمان آنتی بیوتیکی بهبود نیافت، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید، که ممکن است آنتی بیوتیک دیگری را تجویز کند یا درمان های جایگزین را توصیه کند.
سوالات متداول
۱. چگونه متوجه می شوید که مبتلا به ذات الریه در راه رفتن هستید؟
یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند ذات الریه راه رفتن را از طریق معاینه فیزیکی، سمع و احتمالاً آزمایشات اضافی مانند اشعه ایکس قفسه سینه و آزمایش خون تشخیص دهد.
۲. اگر من به ذات الریه راه رفتن مبتلا نباشم، چه شرایط دیگری ممکن است داشته باشم؟
اگر علائم شما با پنومونی راه رفتن مطابقت نداشته باشد، متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است تشخیص های دیگری مانند برونشیت، آسم، سینوزیت یا آنفولانزا را در نظر بگیرد.
۳. چگونه به ذات الریه راه رفتن مبتلا شدم؟
پنومونی پیاده روی مسری است و می تواند توسط باکتری ها، ویروس ها یا قارچ ها ایجاد شود. این بیماری معمولاً از طریق قطرات تنفسی منتشر می شود که فرد مبتلا هنگام سرفه، عطسه، صحبت کردن، آواز خواندن یا نفس کشیدن در نزدیکی دیگران منتشر می شود.
۴. اگر علائمم پس از مصرف آنتی بیوتیک بهبود نیافت چه باید بکنم؟
اگر علائم شما پس از چند روز درمان با آنتی بیوتیک بهبود نیافت، ضروری است که با متخصص مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. آنها ممکن است آنتی بیوتیک متفاوتی را تجویز کنند، درمان متفاوتی را توصیه کنند، یا قرار ملاقات های بعدی را برای نظارت بر بهبودی شما پیشنهاد کنند.
۵. چند راه برای جلوگیری از ذات الریه راه رفتن وجود دارد؟
اگرچه هیچ واکسنی برای پیشگیری از ذات الریه در راه رفتن وجود ندارد، اما می‌توانید اقدامات احتیاطی متعددی را برای کاهش خطر انجام دهید، مانند پوشاندن دهان و بینی هنگام سرفه یا عطسه، شستن مرتب دست‌ها، اجتناب از سیگار کشیدن و دریافت واکسن آنفولانزای سالانه.
