خارش آکواژنیک یک بیماری پوستی نسبتاً غیرمعمول است که با احساس خارش شدید مشخص می شود که هر زمان که آب با پوست تماس پیدا می کند رخ می دهد. اگرچه معمولاً با علائم قابل مشاهده ای مانند کهیر یا بثورات ظاهر نمی شود، ناراحتی ناشی از آن می تواند شدید باشد و حتی منجر به تأثیرات روانی شود، زیرا بیماران ممکن است به دلیل درد همراه از حمام کردن به طور کلی اجتناب کنند. هدف این مقاله ارائه یک مرور کلی از خارش آکواژنیک شامل علائم، علل، تشخیص، درمان، پیشگیری و زندگی با این بیماری است.
علائم و علل خارش آکواژنیک
خارش آکواژنیک می تواند بدون هیچ دلیل ظاهری رخ دهد که به عنوان ایدیوپاتیک یا به عنوان یک علامت بیماری دیگر یا به عنوان یک عارضه جانبی برخی داروها شناخته می شود. تقریباً دو سوم افراد مبتلا به پلی سیتمی ورا، وضعیتی که با افزایش گلبول های قرمز مشخص می شود، این وضعیت را تجربه می کنند. خارش آکواژنیک همچنین همراه با کهیر مزمن (کهیر مزمن)، سندرم هیپرائوزینوفیلیک (گروهی از اختلالات خونی که با تعداد بیش از حد ائوزینوفیل مشخص می شود)، سندرم های میلودیسپلاستیک و سایر سرطان های خون مشاهده شده است. مکانیسم های دقیق پشت این ارتباط ها به خوبی درک نشده است.
این بیماری همچنین می تواند توسط داروهای خاصی مانند بوپروپیون و کلومیپرامین (داروهای مورد استفاده برای درمان افسردگی) یا هیدروکسی کلروکین و کلروکین (داروهایی که برای پیشگیری و درمان مالاریا استفاده می شوند) ایجاد شود. لازم به ذکر است که در حالی که این داروها می توانند باعث خارش آکواژنیک شوند، این وضعیت معمولاً پس از قطع دارو فروکش می کند.
تشخیص و آزمایشات خارش آکواژنیک
تشخیص خارش آکواژنیک اساساً بر اساس سابقه علائم بیمار و زمان شروع آنها است. معاینه فیزیکی کامل و بررسی سابقه خانوادگی بیمار نیز ضروری است. از آنجایی که این بیماری می تواند با سایر شرایط پزشکی مرتبط باشد، شناسایی این علل زمینه ای ممکن است شامل آزمایش های تشخیصی اضافی باشد.
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص مستقیم خارش آکواژنیک طراحی نشده است. با این حال، ارائه دهندگان ممکن است آزمایش خون و سایر تحقیقات را برای رد سایر علل بالقوه علائم، مانند آلرژی یا بیماری های خود ایمنی انجام دهند. در برخی موارد، آزمایش پچ یا چالش آب تحت نظارت ممکن است برای کمک به تأیید تشخیص خارش آبی انجام شود.
مدیریت و درمان خارش آکواژنیک
استراتژی‌های درمانی خارش آکواژنیک به دلیل ماهیت متنوع این بیماری و فقدان یک درمان خاص می‌تواند چالش برانگیز باشد. برنامه‌های درمانی اغلب شامل ترکیبی از داروها، روش‌ها و درمان‌های طبیعی است که انتخاب درمان بستگی به شدت علائم و پاسخ هر بیمار به درمان‌های قبلی دارد.
طیف وسیعی از داروها برای مدیریت خارش و درد مرتبط با خارش آکواژنیک استفاده شده است. اینها ممکن است شامل آنتی هیستامین ها (داروهای آلرژی)، مسکن ها (تسکین دهنده های درد)، مسدود کننده های بتا (برای درمان فشار خون بالا)، کلستیرامین (دارویی که از جذب اسید صفراوی جلوگیری می کند)، نالترکسون (دارویی که برای درمان اختلالات مصرف الکل و مواد افیونی استفاده می شود) باشد. و مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (یک دسته از داروهای ضد افسردگی).
روش هایی مانند تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS) و درمان با اشعه ماوراء بنفش (فتوتراپی) نیز برای مدیریت علائم استفاده شده است. TENS تکنیکی است که از جریان های الکتریکی برای کاهش درد استفاده می کند، در حالی که فتوتراپی شامل قرار دادن پوست در معرض مقادیر کنترل شده اشعه ماوراء بنفش برای درمان برخی بیماری های پوستی است.
برخی از درمان‌های طبیعی که گزارش شده‌اند باعث تسکین می‌شوند عبارتند از: استفاده از جوش شیرین در آب حمام برای افزایش PH و ایجاد تسکین، استفاده از کرم‌های حاوی کپسایسین برای کاهش خارش و درد پس از تماس با آب، استفاده از مکمل‌های بتا آلانین (اگرچه مکانیسم آن مشخص نیست). و مالیدن روغن بچه به پوست قبل از دوش گرفتن به عنوان یک سد محافظ.
جلوگیری از خارش آکواژنیک
از آنجایی که علت دقیق خارش آکواژنیک هنوز شناخته نشده است، در حال حاضر هیچ راهکاری برای پیشگیری از این وضعیت وجود ندارد. با این حال، اهمیت ارتباط منظم با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، نظارت دقیق بر علائم، و تنظیم به موقع برنامه های درمانی را نمی توان برای کمک به افراد مبتلا به این بیماری برای حفظ کیفیت زندگی رضایت بخش مورد تاکید قرار داد.
چشم انداز / پیش آگهی
پیش آگهی برای افراد مبتلا به خارش آکواژنیک بسته به پاسخ آنها به درمان و وجود هر گونه شرایط پزشکی زمینه ای متفاوت است. برای افراد مبتلا به خارش آکواژنیک ایدیوپاتیک یا کسانی که هیچ بیماری مرتبطی در آنها شناسایی نشده است، این وضعیت ممکن است از طریق اصلاح شیوه زندگی و درمان علامتی مدیریت شود. در مواردی که یک بیماری زمینه ای وجود دارد، چشم انداز به مدیریت و پیش آگهی آن وضعیت بستگی دارد.
در نتیجه، خارش آکواژنیک یک بیماری پوستی منحصر به فرد و اغلب چالش برانگیز است که با احساس خارش شدید پس از تماس با آب مشخص می شود. در حالی که در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد، یک رویکرد چندوجهی برای درمان و مدیریت می تواند برای افرادی که از این بیماری رنج می برند تسکین دهد. برای افراد آسیب دیده ضروری است که از نزدیک با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود همکاری کنند تا یک برنامه درمانی موثر ایجاد کنند و علائم خود را از نزدیک بررسی کنند.
سوالات متداول
۱. خارش آکواژنیک چیست و علائم اولیه آن چیست؟
خارش آکواژنیک یک بیماری پوستی است که هنگام تماس آب با پوست باعث خارش شدید می شود. علائم شامل خارش شدید، گزگز، سوزن سوزن شدن یا احساس سوزش پس از قرار گرفتن در معرض آب است.
۲. خارش آکواژنیک چقدر شایع است؟
تخمین دقیقی از این که چند وقت یکبار خارش آکواژنیک رخ می دهد وجود ندارد.
۳. علت خارش آکواژنیک چیست و آیا داروها می توانند آن را ایجاد کنند؟
خارش آکواژنیک می تواند بدون علت ظاهری یا به عنوان علامت بیماری دیگری رخ دهد. نزدیک به دو سوم افراد مبتلا به پلی سیتمی ورا، خارش آبی دارند. داروهایی مانند بوپروپیون و کلومیپرامین یا هیدروکسی کلروکین و کلروکین می توانند باعث این وضعیت شوند.
۴. خارش آکواژنیک چگونه درمان می شود؟
درمان خارش آکواژنیک می تواند چالش برانگیز باشد و هیچ درمانی وجود ندارد. گزینه های درمانی شامل داروها، روش ها و درمان های طبیعی است. انتخاب درمان به شدت علائم و پاسخ فردی بیمار بستگی دارد.
۵. آیا می توان از خارش آکواژنیک پیشگیری کرد؟
از آنجایی که علت دقیق خارش آکواژنیک ناشناخته است، در حال حاضر هیچ راهکاری برای پیشگیری از این وضعیت وجود ندارد. با این حال، حفظ ارتباط منظم با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و نظارت دقیق بر علائم می تواند به افراد در مدیریت علائم کمک کند.
