راهنمای کامل خروپف (خرناس) در خواب و درمان آن

وقتی صحبت می کنیم، تارهای صوتی ما از طریق ارتعاش، صدای صدای ما را ایجاد می کنند. به طور مشابه، هنگامی که معده ما صدا ایجاد می کند، به دلیل ارتعاشات ناشی از عبور هوا و غذا از دستگاه گوارش ما است.

در طول خواب، حرکت هوا می‌تواند منجر به لرزش بافت‌های سقف دهان و گلو و در نتیجه خروپف شود. اساساً، خروپف زمانی اتفاق می‌افتد که این بافت‌ها به دلیل جریان هوای متلاطم در حالی که ما خواب هستیم، مرتعش شوند.

خروپف یک اتفاق رایج است که می تواند هر کسی را درگیر کند. افرادی که معمولاً خروپف نمی کنند ممکن است بعد از سرماخوردگی، نوشیدن الکل یا مصرف برخی داروها دچار خروپف شوند.

برخلاف تصور رایج، خروپف فقط به افراد بزرگ با گردن کلفت محدود نمی شود. افراد لاغر با گردن کوچکتر نیز می توانند با صدای بلند خروپف کنند. به طور کلی، خروپف با افزایش سن یا افزایش وزن افراد بدتر می شود.

سطوح مختلف خروپف چیست؟

مقاومت خفیف در برابر جریان هوا به هر یک از دلایل فوق در مجاری هوایی فوقانی ممکن است منجر به خروپف شود که با هیچ گونه اختلال خواب همراه نیست.

• اگر مقاومت در برابر جریان هوا افزایش یابد، تلاش برای حفظ تهویه و تنفس کافی ممکن است باعث برانگیختگی گذرا از خواب شود که معمولاً آنقدر شدید نیست که باعث کاهش سطح اکسیژن در خون شود (هیپوکسی). این برانگیختگی مرتبط با تلاش تنفسی (RERA) نامیده می شود.
• هنگامی که مقاومت حتی بیشتر افزایش می یابد، تلاش های تهویه نمی تواند با درجه مقاومت برای حفظ سطوح کافی اکسیژن مطابقت داشته باشد و جریان هوا کاهش می یابد یا متوقف می شود. این اغلب منجر به کاهش سطح اکسیژن در خون می شود. در نتیجه خواب تکه تکه شده و برانگیختگی بیشتر می شود. این رویدادها به عنوان هیپوپنه انسدادی (کاهش تنفس) یا آپنه (فقدان تنفس) نامیده می شود و به این وضعیت سندرم آپنه انسدادی خواب-هیپوپنه گفته می شود .

چه چیزی باعث خروپف می شود؟

با دم و بازدم، جریان مداوم هوا از بینی یا دهان ما عبور می کند و تا زمانی که نفس می کشیم وارد ریه های ما می شود. وقتی ساکت می نشینیم، صداهای حداقلی تنفس ما را همراهی می کند. با این حال، در حین فعالیت بدنی، سرعت جریان هوا افزایش می‌یابد و با دم و بازدم صداهای قابل شنیدن ایجاد می‌کند. این افزایش تولید صدا در نتیجه حرکت سریع‌تر هوا به داخل و خارج از بینی و دهان است که باعث تلاطم در جریان هوا و ارتعاش در بافت‌های داخل حفره‌های بینی و دهان می‌شود.

در طول خواب، ماهیچه های پشت گلو شل می شوند و گاهی اوقات باعث باریک شدن مجرای هوا می شوند که می تواند برای مدت کوتاهی بسته شود. هنگامی که هوا با سرعت بیشتری از این گذرگاه محدود عبور می کند، بافت های اطراف می توانند ارتعاش کنند که منجر به صداهای آشنای خروپف می شود. علت خاص این تنگی در بین افراد متفاوت است و در بینی، دهان یا گلو رخ می دهد. به عنوان مثال، خروپف کام اغلب با تنفس دهانی یا احتقان بینی تشدید می شود.

خروپف هر فرد ممکن است ناشی از عوامل مختلف مربوط به آناتومی راه هوایی باشد که منجر به انواع الگوها و شدت خروپف می شود.

چرا مردم خروپف می کنند؟

برای حفظ تنفس مطلوب در حالت استراحت، تنفس از طریق بینی بسیار توصیه می شود. بینی با مرطوب کردن، گرم کردن و فیلتر کردن هوا قبل از ورود به ریه ها، یک عملکرد ضروری را انجام می دهد. هنگامی که تصمیم می گیریم از طریق دهان نفس بکشیم، این تغییرات مهم در هوا ممکن است به طور موثر اتفاق نیفتد. ریه‌های ما هنوز می‌توانند با هوای سردتر، خشک‌تر و کثیف‌تر سازگار شوند، اما تجربه تنفس در چنین شرایطی می‌تواند کمتر راحت باشد. به همین دلیل است که بدن ما به طور غریزی ترجیح می دهد تا حد امکان از طریق بینی نفس بکشد.

مجرای بینی یک ساختار پیچیده است که از دو مسیر موازی به نام حفره بینی تشکیل شده است. این حفره ها با دیواره نازکی به نام سپتوم از هم جدا می شوند که از ترکیبی از غضروف، استخوان و بافت مخاطی تشکیل شده است. در کناره های هر مجرای بینی، سه ساختار به نام شاخک بینی وجود دارد. این شاخک ها، شبیه استوانه های بلند، به موازات کف بینی قرار دارند و حاوی رگ های خونی ریز متعددی هستند که به تنظیم جریان هوا کمک می کنند. هنگامی که این رگ های خونی منبسط می شوند، شاخک ها متورم می شوند و جریان هوا را کاهش می دهند. برعکس، وقتی رگ ها منقبض می شوند، شاخک ها منقبض می شوند و جریان هوا را افزایش می دهند.

تقریباً همه افراد یک چرخه طبیعی بینی را تجربه می کنند که در آن جریان هوا بین دو مجرای بینی هر ۲ تا ۶ ساعت جابجا می شود. به عنوان مثال، اگر شاخک های بینی سمت راست بزرگ شوند، بیشتر تنفس از طریق مجرای بینی سمت چپ هدایت می شود. با گذشت زمان، شاخک‌های سمت راست منقبض می‌شوند و باعث می‌شود شاخک‌های چپ متورم شوند و منجر به تغییر جریان هوا به سمت مجرای بینی راست شود. این چرخه طبیعی در هنگام سرماخوردگی یا گرفتگی مداوم بینی قابل توجه می شود. شاخک ها همچنین می توانند به دلیل آلرژی یا قرار گرفتن در معرض عوامل خارجی مانند هوای سرد یا آلاینده های محیطی متورم شوند.

تنفس دهان و خروپف

همانطور که قبلا ذکر شد، تنفس از طریق بینی برای ما طبیعی است. با این حال، برخی از افراد به دلیل انسداد مجرای بینی خود قادر به انجام این کار نیستند. این انسداد می تواند به دلایل مختلفی مانند انحراف تیغه بینی، آلرژی، عفونت سینوسی، التهاب شاخک ها یا بزرگ شدن آدنوئیدها (لوزه های موجود در پشت گلو) رخ دهد.

در بزرگسالان، شایع ترین دلایل انسداد بینی، انحراف در تیغه بینی ناشی از آسیب قبلی یا التهاب بافت ناشی از آلرژی است. از سوی دیگر، در کودکان، آدنوئیدهای بزرگ شده اغلب مقصر اصلی انسداد بینی هستند.

کسانی که قادر به تنفس از طریق بینی نیستند و مجبورند به تنفس از طریق دهان خود تکیه کنند، گاهی اوقات به عنوان “تنفس دهان” شناخته می شوند. بسیاری از افرادی که از دهان تنفس می کنند به دلیل افزایش ارتعاش بافت ها ناشی از عبور جریان هوا از دهان، تمایل به خروپف دارند.

کام نرم و خروپف

کام نرم، امتداد عضلانی کام سخت در سقف دهان، نقش مهمی در تنفس و بلع دارد. به عنوان یک مانع بین پشت دهان و مجرای بینی شما عمل می کند. آن را به صورت ملحفه ای تصور کنید که آزادانه در پشت دهان شما آویزان شده و از سه طرف به آن متصل شده است.

هنگامی که از طریق بینی نفس می کشید، کام نرم به سمت جلو حرکت می کند و با “باز کردن” راه هوایی بینی به هوا اجازه می دهد آزادانه به داخل ریه های شما جریان یابد. از سوی دیگر، هنگامی که قورت می دهید، کام نرم به سمت عقب حرکت می کند تا مجرای بینی را ببندد و اطمینان حاصل کند که غذا و مایعات از مری شما پایین می روند و به داخل بینی شما نمی روند.

در پشت کام نرم، uvula آویزان است، یک پسوند کوچک که به عملکرد آن کمک می کند. در برخی از زبان‌ها مانند عبری و فارسی، uvula برای تولید صداهای اصطکاکی روده استفاده می‌شود. این صداها در کلمات انگلیسی رایج نیستند، و آنها را برای زبان های خاصی منحصر به فرد می کند.

جالب اینجاست که کام و یوولا مقصر شایع صداهای خروپف هستند. درمان‌های جراحی ممکن است این ساختارها را تغییر دهند و به طور بالقوه بر صداهای اصطکاکی روده تأثیر بگذارند. برای افرادی که در زبان خود به این صداها تکیه می کنند، مانند “L’chaim” عبری، مداخلات جراحی برای خروپف ممکن است توصیه نشود.

پس از یک شب خروپف شدید، ممکن است با کام نرم متورم و یووولا از خواب بیدار شوید که منجر به افزایش احساس خفگی می شود. این ناراحتی معمولاً با کاهش تورم کاهش می‌یابد، اما مراقبت از ساختارهای دهان ضروری است، به خصوص اگر خروپف مکرر را تجربه می‌کنید.

تنگ شدن مجاری تنفسی و خروپف

لوزه ها محافظ طبیعی در برابر عفونت هستند که در پشت دهان در دو طرف گلو قرار دارند که به آن لوزه های پالاتین نیز می گویند. به عنوان بخشی از سیستم دفاعی بدن، ممکن است هنگام مبارزه با باکتری‌ها یا ویروس‌های مضر متورم شوند و گاهی اوقات حتی پس از فروکش عفونت نیز بزرگ می‌شوند. این بزرگ شدن به طور بالقوه می تواند راه هوایی را مسدود کند و باعث ایجاد ارتعاشاتی شود که منجر به خروپف شود.

کام نرم تکه‌ای از بافت است که در پشت دهان قرار دارد که اگر بیش از حد بلند یا شل باشد، می‌تواند در حین تنفس لرزیده و به خروپف کمک کند. یوولا که از مرکز کام نرم به پایین آویزان است، اگر به طور غیر طبیعی بلند یا ضخیم باشد، می تواند در خروپف نقش داشته باشد.

پایه زبان که در دورترین نقطه پشت دهان قرار دارد، یک عضله حیاتی است که وظیفه هدایت غذا در حین جویدن و بلع و همچنین ایجاد صداها در حین صحبت را بر عهده دارد. به قسمت داخلی استخوان فک جلو و استخوان هیوئید در زیر آن چسبیده است. برای اینکه زبان به درستی کار کند، باید در تمام جهات آزادی حرکت داشته باشد، به این معنی که در نوک یا بالا محکم نباشد. اگر پشت زبان بزرگ باشد یا اگر به عقب برگردد، می تواند جریان هوا در گلو را محدود کند و منجر به لرزش و خروپف شود.

مراحل خواب و خروپف

خواب یک فرآیند پیچیده است که شامل مراحل مختلفی از جمله REM (حرکت سریع چشم) و مراحل غیر REM است. خروپف می تواند در نقاط مختلف در طول شب رخ دهد، که شامل هر دو مرحله REM و غیر REM می شود. با این حال، بیشتر در طول خواب REM و خواب عمیق غیر REM مرحله ۳ شایع است.

در خواب REM، مغز سیگنالی را برای شل کردن تمام ماهیچه های بدن به جز عضلات ضروری برای تنفس تحریک می کند. هنگامی که این ماهیچه ها شل می شوند، زبان، کام و گلو می توانند جمع شوند و منجر به باریک شدن راه هوایی و تشدید خروپف شود. این پدیده به دلیل از دست دادن مشخصه تون عضلانی در خواب REM رخ می دهد و احتمال بروز خروپف در این مرحله را افزایش می دهد.

وضعیت خواب و خروپف

در طول خواب، معمولاً خود را در یک موقعیت افقی می یابیم، اگرچه استثناهایی وجود دارد. در این حالت آرام است که گرانش نیروی خود را بر بافت‌های بدن ما، از جمله بافت‌های حلق – ساختارهای نرم و انعطاف‌پذیر در پشت گلو، اعمال می‌کند. وقتی به پشت دراز می‌کشیم، نیروی جاذبه کام، لوزه‌ها و زبان را می‌کشد و باعث می‌شود آنها به سمت عقب حرکت کنند. این حرکت اغلب منجر به باریک شدن راه هوایی و در نتیجه تلاطم در جریان هوا، ارتعاشات بافتی و صدای آشنای خروپف می شود.

یک راه حل ساده و در عین حال موثر برای این اختلال شبانه می‌تواند این باشد که خروپف‌کننده را وادار به غلتیدن به پهلویش کنید. با تغییر موقعیت، بافت‌های حلق دیگر به سمت عقب کشیده نمی‌شوند و این امر باعث می‌شود تا تنفس نرم‌تر شود و از شدت خروپف کاسته شود. ضربه ملایم به دنده ها یا غلغلک دادن ملایم می تواند به عنوان یادآوری ملایمی برای فرد خروپف کننده باشد تا موقعیت خواب خود را تنظیم کند و به طور بالقوه از استراحت شبانه آرام تری لذت ببرد.

داروها و الکل چه تاثیری بر خروپف دارند؟

دلیل اصلی خروپف، لرزش بافت‌های گلو و مجرای بینی هنگام تنفس است. برخی داروها و الکل می توانند باعث شل شدن بیش از حد ماهیچه ها در طول خواب شوند، به ویژه در کام، زبان، گردن و حلق. این افزایش آرامش می‌تواند منجر به باریک‌تر شدن راه هوایی و مستعد فروپاشی شود که منجر به تشدید ارتعاشات بافتی و خروپف بلندتر می‌شود. علاوه بر این، برخی از داروها خواب عمیق‌تر و آرام‌تری را ایجاد می‌کنند که می‌تواند مشکلات خروپف را تشدید کند.

چه بیماری ها یا شرایطی می تواند باعث خروپف شود؟

تعیین اینکه آیا خروپف ناشی از یک بیماری زمینه ای است یا صرفاً یک مسئله اولیه است، برای سلامتی و رفاه کلی بسیار مهم است. خروپف اولیه، به ویژه، با آپنه انسدادی خواب، مقاومت راه هوایی فوقانی، بی خوابی یا سایر اختلالات خواب مرتبط نیست. این تمایز مهم است زیرا این شرایط زمینه ای با اثرات نامطلوب سلامتی مختلف همراه است.

به عنوان مثال، آپنه انسدادی خواب (OSA) با خطر بالاتر بیماری های قلبی عروقی، مانند حملات قلبی و سکته مغزی مرتبط است. اعتقاد بر این است که این افزایش خطر به دلیل شیوع بیشتر فشار خون بالا (فشار خون بالا) در افراد مبتلا به OSA است. برعکس، مطالعات نشان داده اند که افراد مبتلا به خروپف اولیه در مقایسه با جمعیت عمومی، میزان فشار خون بالا را افزایش نمی دهند. با وجود این، شواهد زیادی وجود دارد که حاکی از ارتباط بین خروپف و سایر مسائل مهم سلامتی است، اگرچه علت دقیق این رابطه نامشخص است.

فرد مبتلا به خروپف را چگونه باید ارزیابی کرد؟

برای انجام یک ارزیابی جامع از فردی که مشکلات خروپف را تجربه می کند، بسیار مهم است که با شریک رختخواب یا اعضای خانواده خود وارد بحث شوید. این فرآیند شامل جمع آوری شرح حال دقیق و انجام یک معاینه فیزیکی کامل است.

علاوه بر این، ضروری است که به جزئیات بیشتر خروپف و اختلالات خواب بپردازید. این ممکن است شامل پرس و جو در مورد روال خواب فرد، عادات، علائم خستگی در طول روز، موارد چرت زدن در طول روز و دفعات بیدار شدن در طول شب باشد.

علاوه بر این، معمولاً یک معاینه فیزیکی دقیق انجام می شود. این ارزیابی می‌تواند شامل ارزیابی وزن بدن و شاخص توده بدنی (BMI) بیمار، اندازه‌گیری دور گردن، و بازرسی گلو، مجرای بینی و حفره‌های دهان برای شناسایی هر گونه تنگی که ممکن است به این مشکل کمک کند، باشد.

چگونه مشخص می شود که خروپف یک مشکل پزشکی است؟

کسانی که با یک خروپف کننده یک تخت مشترک دارند، اغلب متوجه علائم خاصی می شوند که می تواند نشان دهنده یک مشکل جدی تری برای سلامتی باشد. به عنوان مثال، اگر آنها شاهد باشند که خروپف کننده دچار آپنه (قطع موقت تنفس) یا نفس نفس زدن در هنگام خواب می شود، این ممکن است نشان دهنده یک اختلال تنفسی مانند آپنه خواب باشد که می تواند منجر به مشکلات قلبی شود. علاوه بر این، اگر خروپف کننده در طول خواب لگد زدن به پا یا سایر حرکات غیرارادی را نشان دهد، این می تواند نشانه ای از شرایطی مانند اختلال حرکت دوره ای اندام یا سندرم پای بی قرار باشد. در چنین مواردی، ممکن است توصیه شود که از یک متخصص خواب راهنمایی بخواهید.

مطالعات متعدد نشان داده‌اند که ارزیابی‌های بالینی اولیه ممکن است برای تعیین اینکه آیا کسی به سادگی خروپف می‌کند یا اختلال خواب مهم‌تری دارد کافی نباشد. بنابراین، مطالعه خواب اغلب برای تشخیص آپنه انسدادی خواب قبل از در نظر گرفتن هر گزینه درمانی ضروری است.

افرادی که دائماً با خروپف دچار اختلال می شوند ممکن است علائم دیگری مانند مشکل در بیدار شدن در صبح یا احساس مداوم عدم استراحت کافی را نیز تجربه کنند. آنها ممکن است متوجه شوند که مکرر در طول روز چرت می زنند یا در جلسات مهم بیدار بمانند. در موارد شدید، کمبود خواب با کیفیت می تواند منجر به موقعیت های خطرناکی مانند به خواب رفتن در حین رانندگی یا محل کار شود.

خواب‌آلودگی در طول روز را می‌توان با استفاده از فهرستی از خواب‌آلودگی اندازه‌گیری کرد، و یک مطالعه جامع خواب می‌تواند بینش‌های ارزشمندی را در مورد مسائل اساسی که باعث اختلال در الگوی خواب می‌شوند، ارائه دهد.

خواب‌آلودگی در طول روز را می‌توان با فهرستی از خواب‌آلودگی تخمین زد و اگر مشکوک به مشکل خواب باشد، می‌توان یک مطالعه خواب انجام داد. دو نوع کلی از مطالعات خواب وجود دارد:

• مطالعه خواب در خانه (مطالعه خواب قابل حمل)
• مطالعه کامل خواب (پلی سومنوگرافی در آزمایشگاه با تکنسین)

بررسی خواب در خانه

یک گزینه مناسب برای ارزیابی الگوهای خواب و تنفس افراد، مطالعه خواب بدون مراقبت در خانه است. این نوع مطالعه می‌تواند جنبه‌های ضروری خواب را اندازه‌گیری کند، مانند سطح اکسیژن در خون، حرکت در طول خواب، دفعات خروپف، و مواردی از مکث در تنفس که به عنوان رویدادهای آپنه شناخته می‌شوند. قبل از انجام یک مطالعه خواب در خانه، توصیه می شود یک ارزیابی پیش آزمون توسط متخصص طب خواب انجام شود تا مشخص شود که آیا این نوع آزمایش برای فرد مناسب است یا خیر.

علاوه بر پارامترهای اساسی، برخی از مطالعات خواب خانگی می‌توانند عوامل دیگری مانند واکنش‌های رگ‌های خونی، تون عضلانی و رویدادهای تنفسی را نیز کنترل کنند. پیشرفت های تکنولوژی این امکان را فراهم کرده است که این مطالعات را در محیط راحت خواب خود انجام دهیم و ارزیابی دقیق و جامع تری ارائه کنیم.

اگر مطالعه خواب خانگی وجود اختلال خواب یا تنفسی را نشان دهد، می توان درمان را به سرعت آغاز کرد. با این حال، اگر نتایج قطعی نباشد، ممکن است یک مطالعه خواب کامل، معروف به پلی سومنوگرافی، برای ارزیابی بیشتر در یک محیط بالینی توصیه شود.

از سوی دیگر، اگر هم پرسشنامه خواب‌آلودگی و هم مطالعه خواب در خانه نشان دهد که هیچ اختلال خواب یا تنفس آشکاری وجود ندارد، ممکن است فرد مبتلا به خروپف اولیه تشخیص داده شود.

مقیاس خواب آلودگی Epworth

مقیاس خواب آلودگی Epworth یک “تست” بر اساس گزارش بیمار است که شدت خواب آلودگی را مشخص می کند. یک فرد احتمال به خواب رفتن در طول فعالیت های خاص را ارزیابی می کند. با استفاده از مقیاس ۰ تا ۳ در زیر، بیماران خطر چرت زدن خود را در نمودار زیر رتبه بندی می کنند. (این نمودار را می توان چاپ کرد و نزد پزشک برد.)

• ۰ = بعید است که بخوابم
• ۱ = خطر خفیف به خواب رفتن
• ۲ = خطر متوسط به خواب رفتن
• ۳ = احتمال زیاد به خواب رفتن

پس از رتبه بندی هر دسته، امتیاز کل محاسبه می شود. محدوده ۰ تا ۲۴ است، هر چه نمره بالاتر باشد خواب آلودگی بیشتر است.

امتیاز دهی:

• ۰ تا ۹ = میانگین خواب آلودگی در طول روز
• ۱۰ تا ۱۵ = خواب آلودگی بیش از حد در طول روز
• ۱۶ تا ۲۴ = خواب آلودگی متوسط تا شدید در طول روز

با تفکیک بیشتر، خواب آلودگی بیش از حد در طول روز بیشتر از ۱۰ است. خروپف های اولیه معمولاً نمره کمتر از ۱۰ دارند و افراد مبتلا به آپنه خواب متوسط تا شدید معمولاً نمره بیش از ۱۶ دارند. (یک زن مقیاس خواب آلودگی را پر کرد و نمره کم. در مطب پزشک نشسته بود، اما در حال انتظار خوابش برد. پزشک از او پرسید که چرا نمره شما اینقدر پایین است. بنابراین احتمال اینکه با انجام این کارها به خواب بروم بسیار کم است.”)

چند آزمایش عینی برای اندازه گیری خواب آلودگی چیست؟

برای کسی که گزارش می دهد در طول روز خواب آلود است، گاهی اوقات اندازه گیری میزان خواب آلودگی او مفید است. همچنین، پس از درمان مشکلات خواب، گاهی اوقات می خواهیم بهبود خواب آلودگی در طول روز را اندازه گیری کنیم.

• تست تاخیر خواب چندگانه (MSLT) می تواند خواب آلودگی را اندازه گیری کند. MSLT سرعت خوابیدن فرد در طول روز را اندازه گیری می کند. این باید پس از یک مطالعه خواب شبانه (پلی سومنوگرافی) انجام شود که فرصت کافی برای خواب شب قبل و عدم وجود آپنه انسدادی خواب درمان نشده را ثبت کرده است. این تست از چهار تا پنج “چرت” تشکیل شده است که هر کدام ۲۰ دقیقه طول می کشد و با فاصله دو ساعت از هم فاصله دارند. به فرد دستور داده می شود که «سعی کنید به خواب برود». میانگین زمان به خواب رفتن برای هر چهار یا پنج آزمایش محاسبه می شود. یک زمان معمولی بیش از ده دقیقه لازم برای به خواب رفتن است. خواب آلودگی بیش از حد به خواب رفتن در کمتر از پنج دقیقه تعریف می شود.
• تست حفظ بیداری (MWT) همچنین خواب آلودگی در طول روز را اندازه گیری می کند. به فردی که این تست را انجام می دهد دستور داده می شود که “سعی کنید بیدار بمانید”. این کار به مدت چهار جلسه ۴۰ دقیقه ای به فاصله دو ساعت تکرار می شود. نخوابیدن در هر چهار آزمایش قوی ترین معیار عینی برای عدم خواب آلودگی در طول روز است.

برخی از کسب‌وکارها از این تست‌ها استفاده می‌کنند تا مطمئن شوند که کارکنانشان در حین کار بیش از حد خواب‌آلود نیستند. به طور خاص، خلبانان خطوط هوایی و رانندگان کامیون که خواب آلودگی را تجربه می کنند، باید آزمایشی برای اطمینان از ایمنی عمومی و بهره وری در محل کار انجام دهند. متأسفانه، هیچ آزمایشی تضمین نمی کند که شخصی در محل کار یا هنگام رانندگی به خواب نرود.

راه های درمان خروپف چیست؟

تعیین اهداف برای درمان خروپف می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. خروپف اغلب موضوعی است که نه تنها بر شخص خروپف کننده بلکه شریک یا هم اتاقی او نیز تأثیر می گذارد. بنابراین، درمان موفقیت آمیز باید با هدف فراهم کردن یک خواب آرام شبانه برای هر دو طرف درگیر باشد که آن را به یک کار پیچیده تبدیل می کند.

به عنوان مثال، اگر خروپف از صدای مخرب چکش جک به صدای کمتر آزاردهنده تریلی در حال عبور کاهش یابد، ممکن است درمان خود را موفقیت آمیز بداند. تا زمانی که شریک رختخواب آنها از بهبود راضی باشد، مشکل خروپف را می توان “درمان” در نظر گرفت. با این حال، فرد دیگری که خروپف او از صدای خفیف به تنفس سنگین تبدیل می شود ممکن است همچنان شریک رختخواب خود را ناامید کند.

اکثر روش‌هایی که برای رفع خروپف طراحی شده‌اند، بر کاهش حرکت کام نرم تمرکز دارند که باعث خروپف فلاتر کام می‌شود. اگر خروپف از پشت زبان یا طرفین گلو منشا می گیرد، این درمان ها ممکن است به اندازه کافی مؤثر نباشند.

مهم است که با یک ذهنیت انتقادی به میزان موفقیت درمان های مختلف نزدیک شویم. به عنوان مثال، اگر تعداد شب هایی که شریک رختخواب احساس می کند نیاز به ترک اتاق دارد از هفت شب در هفته به تنها یک شب در هفته برسد، آیا این یک نتیجه موفقیت آمیز در نظر گرفته می شود؟ برخی ممکن است استدلال کنند که اینطور است، اما واقعیت این است که شریک رختخواب یا خروپف کننده هنوز یک شب در هفته اختلال را تجربه می کند.

دسته بندی اصلی درمان های غیرجراحی خروپف چیست؟

پنج دسته اصلی درمان غیر جراحی خروپف عبارتند از:

1. تغییرات رفتاری
2. دستگاه های دندانپزشکی
3. دستگاه های بینی و داروها
4. CPAP بینی
5. محصولات بدون نسخه

تغییرات رفتاری

شناسایی تغییرات در رفتار نسبتاً آسان است، اما اعمال این تغییرات در عمل می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. به عنوان مثال، وضعیتی را در نظر بگیرید که در آن فرد وزن اضافه می کند و شروع به خروپف می کند. توصیه به کاهش چند پوندی به آنها ساده است، اما در واقع دستیابی به این کاهش وزن می تواند یک مانع مهم باشد. ایجاد تغییرات رفتاری برای کاهش خروپف می‌تواند شامل کاهش وزن، تنظیم وضعیت خواب، اجتناب از الکل، ترک سیگار و در نظر گرفتن تغییر داروهایی باشد که ممکن است به خروپف کمک کند.

به عنوان مثال، نشان داده شده است که کاهش وزن اضافی به کاهش خروپف کمک می کند. همانطور که قبلاً ذکر شد، هنگامی که فرد به پشت دراز کشیده است، خروپف بدتر می شود. برای رفع این مشکل، یک راه حل ساده شامل دوختن یک جیب در پشت لباس خواب خروپف کننده است. قرار دادن یک توپ تنیس یا یک توپ گلف در جیب به آرامی فرد خروپف کننده را وادار می کند تا هنگام خواب به سمت خود حرکت کند. از طرف دیگر، بالش‌های مخصوصی که برای جلوگیری از خوابیدن به پشت طراحی شده‌اند نیز موجود هستند. علاوه بر این، اجتناب از الکل و داروهای آرام بخش ضروری است، زیرا آنها می توانند خروپف را تشدید کنند.

با اعمال این تغییرات رفتاری، می توان به طور موثری مشکلات خروپف را برطرف کرد و کیفیت خواب را بهبود بخشید. ایجاد تغییرات کوچک در عادات روزانه می تواند به بهبود قابل توجهی در سلامت و رفاه کلی منجر شود.

دستگاه های دندانپزشکی

همانطور که قبلاً گفتیم، زمانی که جریان هوا در گلو در حین تنفس محدود می شود، خروپف می تواند بدتر شود. این محدودیت اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که زبان و کام هنگام خواب به عقب برمی‌گردند و راه هوایی را باریک می‌کنند. برای رفع این مشکل، دستگاه های دندانپزشکی برای کمک به نگه داشتن فک و زبان در موقعیت رو به جلو ساخته شده است. با نگه داشتن فک و زبان در تراز مناسب، این دستگاه ها می توانند با اطمینان از اینکه راه هوایی در طول خواب پاک می ماند، از خروپف جلوگیری کنند.

این دستگاه‌های دندان‌پزشکی، که گاهی به‌عنوان دستگاه‌های دهان یا دستگاه‌های پیشرفت فک پایین شناخته می‌شوند، معمولاً توسط دندانپزشک یا متخصص مراقبت بهداشتی برای اطمینان از تناسب مناسب ساخته می‌شوند. این رویکرد شخصی‌شده همچنین به جلوگیری از هرگونه مشکل احتمالی کمک می‌کند و درمان مؤثر خروپف را تضمین می‌کند. تحقیقات نشان می دهد که دستگاه های دندانپزشکی می توانند در درصد قابل توجهی از موارد خروپف را بهبود بخشند، از ۷۰٪ تا ۹۰٪.

با وجود اثربخشی آنها، استفاده از دستگاه های دندانپزشکی دارای معایبی است. آنها باید به طور مداوم هر شب پوشیده شوند تا موثر باشند و ممکن است منجر به مشکلات مفصل گیجگاهی فکی (TMJ)، تولید بیش از حد بزاق شوند و ممکن است گران تمام شوند. با این حال، مطالعات نشان داده‌اند که این دستگاه‌ها هم بهبودهای ذهنی و هم عینی را در خروپف ارائه می‌کنند و آنها را به گزینه‌ای مناسب برای افراد مبتلا به خروپف اولیه یا آپنه انسدادی خفیف خواب تبدیل می‌کنند که با تغییر سبک زندگی بهبودی را مشاهده نکرده‌اند.

به طور کلی، دستگاه های دندانپزشکی یک راه حل عملی و توصیه شده برای کسانی است که با مشکلات خروپف دست و پنجه نرم می کنند و روشی غیرتهاجمی برای رفع انسداد راه هوایی در طول خواب ارائه می دهند. با کمک به باز و شفاف نگه داشتن راه هوایی، این دستگاه ها می توانند به طور قابل توجهی خروپف را کاهش دهند و کیفیت کلی خواب را بهبود بخشند.

دستگاه های بینی و داروها

برای افرادی که دارای مجرای بینی باریک هستند، خروپف را می توان با استفاده از دستگاه های بینی یا داروها کاهش داد. نوارهای Breath-rite یکی از گزینه هایی است که با باز کردن قسمت جلویی بینی به نام دریچه قدامی بینی کار می کند. اگر باریک شدن عمدتا در این ناحیه باشد، استفاده از این نوارها می تواند به کاهش خروپف کمک کند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که ممکن است همیشه اینطور نباشد.

اگر این مشکل به دلیل تورم پوشش بینی به دلیل حساسیت یا تحریک باشد، اسپری های بینی می توانند مفید باشند. اسپری شستشوی سالین بینی می تواند به طور موثر پوشش بینی را تمیز و هیدراته کند و محرک های محیطی مانند گرد و غبار، گرده گل و دود را که می توانند باعث تحریک شوند، از بین می برد. دیواره بینی در شرایط سرد و خشک متورم می شود و نمک بینی را به یک محلول مفید برای شستن محرک ها و مرطوب کردن مخاط بدون هیچ گونه عوارض جانبی تبدیل می کند.

علاوه بر اسپری سالین بینی، گزینه های دیگری مانند اسپری های استروئیدی بینی و ضد احتقان ها نیز می توانند تنفس بینی را بهبود بخشند. این اسپری ها به ویژه برای کاهش التهاب و تورم ناشی از حساسیت های جزئی یا تحریک مفید هستند. استروئیدهای بینی با کاهش التهاب در مجاری بینی کار می کنند و از آنجایی که مقدار بسیار کمی از استروئید از بینی به بدن جذب می شود، معمولاً با حداقل عوارض جانبی ایمن هستند. از سوی دیگر، داروهای ضد احتقان با کوچک کردن رگ های خونی شاخک ها برای تسکین خروپف ناشی از احتقان بینی عمل می کنند.

این گزینه‌های درمانی همچنین می‌توانند برای افرادی که تنها در صورت ابتلا به عفونت‌های تنفسی فوقانی یا سرماخوردگی خروپف را تجربه می‌کنند، موثر باشند، زیرا این شرایط اغلب منجر به تورم مجاری تنفسی می‌شود.

CPAP بینی

فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP) دستگاهی است که معمولاً برای بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب استفاده می شود. این دستگاه با ارائه جریان ثابتی از هوای تحت فشار عمل می کند و از فروپاشی راه هوایی در حین تنفس به داخل و خارج جلوگیری می کند. برای استفاده از CPAP، فرد از ماسکی استفاده می کند که از طریق لوله به دستگاه متصل است، که فشار هوا را در سطحی بالاتر از حد معمولی کنترل و حفظ می کند.

ثابت شده است که CPAP به طور قابل توجهی خروپف را کاهش می دهد و علائم آپنه انسدادی خواب را به صورت ذهنی و عینی کاهش می دهد. تنظیمات فشار هوا بر اساس نتایج یک مطالعه خواب برای هر فرد سفارشی می شود.

با این حال، چالش CPAP در نیاز به استفاده مداوم برای تجربه مزایای آن نهفته است. ماشین‌های مدرن CPAP به گونه‌ای طراحی شده‌اند که فشرده‌تر و دارای ویژگی‌های غنی‌تر باشند و طیف وسیعی از انتخاب‌های ماسک را برای افزایش راحتی و انطباق ارائه می‌دهند. با وجود این پیشرفت‌ها، بسیاری از بیماران با پایبندی به درمان CPAP دست و پنجه نرم می‌کنند.

محصولات بدون نسخه برای خروپف

انواع مختلفی از محصولات بدون نسخه وجود دارند که ادعا می کنند به درمان خروپف کمک می کنند، اگرچه ممکن است اثربخشی آنها توسط تحقیقات علمی تأیید نشده باشد. در حالی که برخی از افراد ممکن است این محصولات را در سطح شخصی مفید بدانند، مهم است که توجه داشته باشید که نتایج می تواند از شب به شب متفاوت باشد.

اگر دچار خروپف می‌شوید، ضروری است که با یک متخصص پزشکی مشورت کنید تا هر گونه مشکلات بهداشتی زمینه‌ای را رد کرده و بهترین روش درمانی را تعیین کنید. در نهایت، مهم است که سلامت خود را در اولویت قرار دهید و به دنبال راه حل های مبتنی بر شواهد برای خروپف باشید.

گزینه های جراحی برای خروپف چیست؟

به منظور مقابله با خروپف، روش‌های جراحی معمولاً با هدف کاهش انسداد در نواحی آناتومیکی مسئول صدا انجام می‌شوند. مهم است که توجه داشته باشید که خروپف می تواند ناشی از باریک شدن چندین ناحیه باشد، بنابراین جراحی که فقط یکی را هدف قرار می دهد ممکن است این مشکل را به طور کامل برطرف نکند. جراحی می‌تواند راه‌های بینی، کام، کام و زبان را مورد هدف قرار دهد و بر کاهش بال زدن کام و دهان برای کاهش صداهای خروپف تمرکز کند.

مداخلات جراحی برای خروپف معمولاً در مطب پزشک انجام می‌شود، با روش‌های خاص تحت پوشش شرکت‌های بیمه متفاوت است. برای درک اینکه چه درمان هایی در برنامه شما گنجانده شده است، بهتر است با ارائه دهنده بیمه خود مشورت کرده و هزینه ها و پوشش را از قبل تأیید کنید. با توجه به ماهیت در حال تغییر بیمه نامه ها، اطلاع رسانی ضروری است.

قبل از انجام عمل جراحی برای خروپف، توصیه می شود برای رد آپنه انسدادی خواب، که ممکن است به درمان های جایگزین مانند درمان CPAP نیاز داشته باشد، یک مطالعه خواب انجام دهید. اگر خروپف با آپنه خواب مرتبط باشد، انتخاب جراحی بدون رسیدگی به شرایط زمینه ای می تواند منجر به درمان نشدن اختلال خواب تشخیص داده نشده و بالقوه خطرناک شود.

گزینه های جراحی بینی برای خروپف

جراحی بینی برای درمان خروپف به طور کلی بر بهبود مجرای بینی باریک متمرکز است. در حالی که ممکن است پس از بهبود تنفس بینی، بهبودی در خروپف رخ دهد، برخی از مطالعات نشان نداده اند که چنین باشد.

انرژی فرکانس رادیویی

در حین مراجعه به مطب پزشک، می توان از تکنیکی شامل انرژی فرکانس رادیویی برای کاهش اندازه شاخک ها استفاده کرد، که ساختارهایی در داخل بینی هستند که به مرطوب شدن و فیلتر کردن هوای تنفسی ما کمک می کنند. این فرآیند شامل ایجاد بافت اسکار در شاخک‌ها می‌شود که در نهایت منجر به باز شدن بازتر در مجرای بینی برای تنفس بهتر می‌شود. این روش معمولاً حدود ۱۵ دقیقه طول می کشد و بخش قابل توجهی از این زمان به بی حس کردن بافت بینی با استفاده از داروهای موضعی و تزریقی اختصاص می یابد.

پزشک این روش را با استفاده از یک گرز تخصصی که به آرامی در بافت های بینی قرار می گیرد، انجام می دهد. سپس انرژی فرکانس رادیویی به مدت تقریباً ده ثانیه در هر بار به بافت ها گسیل می شود. برای اطمینان از حداکثر اثربخشی، چندین برنامه در هر طرف بینی انجام می شود. موفقیت این روش به تشکیل بافت اسکار در شاخک ها بستگی دارد که معمولاً در عرض حدود سه ماه قابل توجه می شود. اگرچه ممکن است بافت اسکار به مرور زمان نرم شود و منجر به عود تورم و باریک شدن مجرای بینی شود، اما می توان این روش را در صورت لزوم تکرار کرد تا نتایج مورد نظر حفظ شود.

به طور کلی، این روش کم تهاجمی روشی نسبتاً سریع و مؤثر برای رفع مشکلات احتقان بینی و مشکلات تنفسی به بیماران ارائه می دهد.

انحراف سپتوم

انحراف سپتوم یک مشکل تشریحی شایع است که می تواند به خروپف کمک کند یا آن را تشدید کند. تیغه بینی به عنوان یک پارتیشن عمل می کند که مجاری بینی را به دو طرف راست و چپ تقسیم می کند. گاهی اوقات، به دلیل عواملی مانند آسیب یا حتی روند زایمان، سپتوم می تواند کج شده یا به یک طرف منحرف شود و جریان هوا را تحت تاثیر قرار دهد. در برخی موارد، انحراف ممکن است در هر دو طرف سپتوم وجود داشته باشد و تنفس صحیح را بیشتر مسدود کند.

اصلاح سپتوم انحرافی اغلب نیاز به یک روش جراحی برای برداشتن غضروف نامرتب دارد که معمولاً در بیمارستان و با بیمار تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. پس از جراحی، اگر انسداد بینی کاهش یابد، خروپف نیز ممکن است بهبود یابد.

پولیپ بینی

یکی دیگر از علل بالقوه انسداد بینی و متعاقبا خروپف، پولیپ های بینی هستند که رشد در مجاری بینی هستند که اغلب توسط آلرژی ایجاد می شوند. با افزایش اندازه این پولیپ ها، می توانند جریان هوا از طریق بینی را مختل کنند و منجر به مشکلات تنفسی شوند. در مواردی که پولیپ ها به اندازه کافی قابل توجه هستند که باعث ایجاد مشکل می شوند، ممکن است برداشتن جراحی ضروری باشد.

پیش از این، روش‌های برداشتن پولیپ بینی را می‌توان در مطب پزشک انجام داد. با این حال، انجام این جراحی ها در اتاق عمل با بیمار تحت بیهوشی عمومی بیشتر شده است. از بین بردن پولیپ ها می تواند به کاهش انسداد بینی کمک کند و به طور بالقوه مشکلات خروپف را تسکین دهد.

گزینه های جراحی دهان برای خروپف

وقتی صحبت از رسیدگی به مشکلات خروپف می شود، گزینه های مختلفی برای جراحی دهان وجود دارد. خروپف ممکن است در نتیجه داشتن کام بلند و شل و ول و در گلو باشد. برای مقابله با این مشکل، چندین روش وجود دارد که به طور خاص کام و کام را هدف قرار می دهد. این روش ها می تواند شامل برداشتن بافت اضافی یا تلاش برای تقویت بافت های نرم باشد.

توجه به این نکته ضروری است که از آنجایی که این روش‌ها شامل کار بر روی بافت‌های نرم است، این احتمال وجود دارد که به مرور زمان بافت‌ها استحکام خود را از دست بدهند. این به طور بالقوه می تواند منجر به کاهش اثربخشی جراحی شود. بنابراین، در نظر گرفتن این عامل هنگام تصمیم گیری در مورد بهترین اقدام برای رفع مشکلات خروپف ضروری است.

یوولکتومی

یوولکتومی، روش جراحی برای برداشتن یوولا، معمولاً می تواند در مطب پزشک با بیمار تحت بی حسی موضعی انجام شود. در حالی که بسیاری از افراد هیچ تغییر قابل توجهی پس از برداشتن یوولا مشاهده نمی‌کنند، دوره‌ای از ناراحتی در گلو وجود دارد که ممکن است از یک تا دو هفته پس از جراحی ادامه داشته باشد. برخی از بیماران ممکن است درد شدیدی را تجربه کنند که نیاز به داروهای مسکن قوی دارد، در حالی که برخی دیگر ممکن است با مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) تسکین پیدا کنند.

بیماران اغلب درد پس از عمل را شبیه به گلودرد شدید ویروسی، به ویژه هنگام بلعیدن، توصیف می کنند. شایع ترین خطرات مرتبط با یوولکتومی شامل درد، خونریزی احتمالی، و تغییرات در الگوهای گفتار برای افرادی است که به زبان هایی با اصطکاک روده مانند عبری یا فارسی صحبت می کنند.

Uvulopalatoplasty به کمک لیزر (LAUP)

Uvulopalatoplasty با کمک لیزر (LAUP) روشی است که شامل استفاده از لیزر برای کوتاه کردن کام می‌شود که می‌تواند به کاهش خروپف ناشی از کام طولانی و فلاپی کمک کند. این درمان را می توان در مطب پزشک و با بی حسی موضعی انجام داد. لیزر برش‌های کوچکی را در دو طرف یوولا ایجاد می‌کند که اغلب برای نتایج مطلوب به جلسات متعدد نیاز است. از آنجایی که جای زخم ناشی از این روش باعث سفت شدن کام می شود، توانایی ارتعاش آن را کاهش می دهد و آن را به طرفین می کشد تا اثر سفت کنندگی داشته باشد.

پس از LAUP، بیماران معمولاً به مدت ۱–۲ هفته درد متوسطی را تجربه می کنند که می تواند با داروهای ضد درد خوراکی کنترل شود. علاوه بر روش‌های لیزر، گزینه‌های دیگر برای سفت کردن کام شامل تزریق یک ماده اسکلروزکننده، ابلیشن با فرکانس رادیویی، ابلیشن سرد یا تکنیک‌های مختلف پالتوپلاستی در مطب است.

برای درک بهتر مفهوم سفت کردن کام، آن را مانند اضافه کردن چوب‌های چوبی به بادبان قایق بادبانی برای کاهش ارتعاشات ناشی از حرکت هوا در نظر بگیرید. به روشی مشابه، سفت کردن کام از طریق ایجاد بافت اسکار یا استفاده از ایمپلنت به به حداقل رساندن لرزش کمک می کند. این در نهایت منجر به کاهش خروپف و بهبود کیفیت خواب می شود.

فرسایش کام با فرکانس رادیویی

فرسایش با فرکانس رادیویی، روشی که می تواند به کاهش خروپف کمک کند، معمولاً در مطب پزشک با بیمار تحت بی حسی موضعی انجام می شود. در طول این عمل، پزشک با استفاده از یک گرز مخصوص سه تونل کوچک در بافت نرم کام با استفاده از انرژی فرکانس رادیویی ایجاد می کند. این انرژی حدود ده ثانیه برای کمک به سفت شدن بافت اعمال می شود، که سپس به عنوان بافت اسکار بهبود می یابد و کام را محکم تر و کمتر مستعد لرزش می کند.

همانطور که بافت اسکار در چند ماه آینده به رشد خود ادامه می دهد، کام نرم پایدارتر می شود و در نتیجه تا ۷۷٪ از افرادی که تحت این روش قرار می گیرند، خروپف کاهش می یابد. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که با گذشت زمان، بافت اسکار ممکن است نرم شود و کام دوباره راه هوایی را تا حدی مسدود کند و منجر به عود احتمالی خروپف شود. یک مطالعه میزان عود ۲۹ درصدی را پس از یک سال نشان داد، که نیاز به نظارت مداوم و درمان‌های بالقوه پیگیری برای حفظ مزایای روش فرسایش فرکانس رادیویی را برجسته می‌کند.

ایمپلنت های کام

کاشت کام اکنون به عنوان درمانی برای خروپف استفاده می شود و گزینه ای جدید و موثر برای کسانی که به دنبال تسکین هستند ارائه می دهد. این ایمپلنت‌ها از ماده‌ای به نام Dacron ساخته شده‌اند که سابقه استفاده طولانی در روش‌های پزشکی مانند جراحی دریچه قلب و ترمیم فتق دارد. داکرون به دلیل خواص غیر واکنشی و توانایی رشد بافت شناخته شده است، که آن را به انتخابی مطمئن و مطمئن برای این درمان نوآورانه تبدیل می کند.

در طول این روش، ایمپلنت‌های کوچک داکرون تحت بی‌حسی موضعی با احتیاط وارد کام می‌شوند. این ایمپلنت‌ها پس از قرار گرفتن در محل، به سفت شدن کام کمک می‌کنند و اثرات بافت زخمی را که پس از درمان‌های فرکانس رادیویی ایجاد می‌شود، تقلید می‌کنند. در نتیجه، انتظار می‌رود که فرکانس خروپف کاهش یابد و تسکین بسیار مورد نیاز را هم برای بیماران و هم برای شریک‌های تخت آنها فراهم کند.

انتخاب صحیح بیمار برای موفقیت این درمان بسیار مهم است. ایمپلنت ها به صورت استراتژیک در نزدیکی پشت کام سخت قرار می گیرند، بنابراین افراد با ویژگی های کام خاص ممکن است کاندیدای ایده آل نباشند. به عنوان مثال، افرادی که دارای کام نرم بلند و فلاپی هستند، ممکن است شانس کمتری برای کاهش قابل توجهی در خروپف از طریق این روش داشته باشند. در برخی موارد می توان از چندین ایمپلنت استفاده کرد که در صورت نیاز تا پنج ایمپلنت اضافه می شود.

در حالی که ممکن است خطر اندکی عفونت پس از کاشت ایمپلنت وجود داشته باشد، مزایای این روش معمولاً از این اشکال بالقوه بیشتر است. در واقع، عفونت می تواند منجر به زخم شود، که در واقع می تواند به کاهش ارتعاشات کام و بهبود اثربخشی کلی ایمپلنت ها کمک کند. علاوه بر این، بیماران در مقایسه با درمان‌های فرکانس رادیویی سنتی، ناراحتی کمتری را در حین و بعد از عمل گزارش می‌کنند که این گزینه را برای کسانی که به دنبال رهایی از خروپف هستند، جذاب‌تر می‌کند.

به طور کلی، کاشت کام نشان دهنده یک پیشرفت امیدوارکننده در درمان خروپف است و راه حلی ایمن و موثر برای کسانی که با این مشکل رایج دست و پنجه نرم می کنند، ارائه می دهد.

موفقیت جراحی برای خروپف چیست؟

مداخلات جراحی معمولاً در کاهش خروپف مؤثر هستند. نتیجه جراحی به موضوع خاصی که باعث خروپف می شود بستگی دارد. به عنوان مثال، فردی که دچار احتقان بینی است، ممکن است با روشی که کام را هدف قرار می دهد، بهبود چندانی نبیند و بالعکس. عامل دیگری که ارزیابی موفقیت یک جراحی را پیچیده می کند، تعریف موفقیت است. همانطور که قبلا ذکر شد، هدف نهایی از جراحی باید فراهم کردن یک خواب آرام در اطرافیان خروپف کننده باشد.

نشان داده شده است که یک نوع خاص از جراحی، به نام جراحی کاشت کام، خروپف را کاهش می دهد. در مقیاسی از ۱ تا ۱۰۰، مشاهده شده است که میانگین کاهش شدت خروپف طی سه ماه پس از عمل از ۷۹ به ۴۸ کاهش یافته است. اما آیا سطح خروپف ۴۸ موفقیت محسوب می شود؟ در حالی که برخی از افراد ممکن است این کاهش را رضایت بخش بدانند، برخی دیگر ممکن است خیر.

به طور مشابه، در حالی که ۸۹٪ از خروپف کنندگان جراحی کاشت کام را تایید کردند، تنها ۶۹٪ از شرکای آنها موافقت کردند. جراحی کاشت کام، مانند سایر روش های جراحی، زمانی که بیماران با دقت انتخاب می شوند، بسیار موثر است. فقط افرادی که خروپف را به دلیل مشکلات مربوط به کام تجربه می کنند از این جراحی خاص بهره مند می شوند و شرکای خروپف کنندگان در نهایت تعیین می کنند که آیا بهبود خروپف می تواند موفقیت آمیز تلقی شود یا خیر.

چرا خروپف مشکل ساز است؟

گاهی اوقات، صدای خروپف می تواند به عنوان یک علامت هشدار دهنده از مشکلات اساسی سلامتی باشد. کسانی که خروپف می کنند باید به دنبال ارزیابی پزشکی باشند تا مطمئن شوند که شرایط جدی تری مانند آپنه خواب یا سایر مشکلات تنفسی مرتبط با خواب وجود ندارند.

برای خروپف کننده، عمل خروپف ممکن است بی ضرر به نظر برسد اگر خواب یا الگوهای تنفس خود را مختل نکند. با این حال، می تواند تأثیر قابل توجهی بر شریک رختخواب یا اعضای خانواده آنها داشته باشد. بسیاری از اوقات، کسانی که در کنار یک خروپف کننده می خوابند، استراحت خود را مختل می کنند که منجر به گذراندن چندین شب در خارج از اتاق خواب می شود. در حالی که ممکن است خروپف به خودی خود یک نگرانی پزشکی مستقیم نباشد، می تواند به یک موضوع اجتماعی برای خروپف کننده و یک اختلال خواب برای همسرش تبدیل شود.

در برخی موارد، خروپف فقط یک موضوع سر و صدا نیست، بلکه می تواند نشان دهنده مشکل عمیق تری باشد که باید برای رفاه کلی خروپف کننده و عزیزانش برطرف شود.