آنژیولیپوم ها تومورهای کوچک، لاستیکی و خوش خیم هستند که در زیر پوست رشد می کنند و حاوی رگ های خونی هستند. این رشد اغلب در بزرگسالان جوان بین ۲۰ تا ۳۰ سال ایجاد می شود. آنها معمولا در ساعد ظاهر می شوند اما می توانند در سایر قسمت های بدن مانند تنه (تنه)، گردن، بازوها و پاها نیز رشد کنند. یکی از ویژگی های قابل توجه آنژیولیپوم ها این است که می توانند هنگام لمس باعث ناراحتی و در نتیجه درد یا حساسیت شوند. در این مقاله به بررسی ماهیت آنژیولیپوم ها، علل، تشخیص و گزینه های درمانی آن می پردازیم.
آنژیولیپوما چیست؟
آنژیولیپوم ها نوعی لیپوم هستند که تومورهای چربی هستند. با این حال، بر خلاف لیپوم های معمولی، آنژیولیپوم ها یک جزء اضافی دارند: رگ های خونی. این تومورها معمولاً به کندی رشد می کنند و رفتار تهاجمی یا تهاجمی تومورهای سرطانی را نشان نمی دهند. در حالی که آنژیولیپوم ها سرطانی نیستند، گاهی اوقات ممکن است به دلیل ظاهرشان با وضعیت شدیدتری به نام لیپوسارکوم اشتباه گرفته شوند.
دو نوع آنژیولیپوم آنژیولیپوم های غیر نفوذی و نفوذی هستند. آنژیولیپوم های غیر فیلتر شونده شایع تر هستند و به عمق پوست نفوذ نمی کنند. از سوی دیگر، آنژیولیپوم های نفوذی عمیق تر به پوست گسترش می یابند و ممکن است ماهیچه ها، چربی یا بافت فیبری را درگیر کنند. آنژیولیپوم های نفوذی کمتر شایع هستند و معمولاً بدون درد هستند.
تفاوت بین آنژیولیپوم ها، لیپوم ها و لیپوسارکوم ها
تمایز بین آنژیولیپوم ها، لیپوم ها و لیپوسارکوم ها به دلیل ویژگی های متفاوت آنها مهم است.
لیپوم ها: اینها شایع ترین نوع تومورهای چربی هستند که از سلول های چربی تشکیل شده اند که به کندی رشد می کنند و به طور کلی بی ضرر هستند. لیپوم ها معمولاً گرد یا بیضی شکل هستند و اغلب بدون درد هستند.
آنژیولیپوم ها: همانطور که قبلاً گفتیم، اینها نوعی لیپوم هستند که حاوی رگ های خونی نیز هستند. در حالی که هنگام لمس می توانند دردناک باشند، اما خوش خیم هستند و به کندی رشد می کنند.
لیپوسارکوم: اینها سرطان های بافت نرم هستند که از سلول های چربی ایجاد می شوند. آنها سریعتر از لیپوم یا آنژیولیپوما رشد می کنند و به خوبی مشخص نیستند، به این معنی که تشخیص لبه های آنها دشوار است. لیپوسارکوم اگر به سایر قسمت های بدن گسترش یابد می تواند تهدید کننده زندگی باشد.
عوامل خطر و علل
اگرچه علت دقیق آنژیولیپوم مشخص نیست، برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به این تومورها را افزایش دهند:
- کورتیکواستروئیدها: استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها با افزایش خطر آنژیولیپوم مرتبط است.
- دیابت: افراد مبتلا به دیابت نیز ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به آنژیولیپوم باشند.
- ژنتیک: اگر یکی از اعضای خانواده آنژیولیپوم داشته باشد، ممکن است احتمال ابتلا به آن را نیز افزایش دهد.
- هورمون ها: آنژیولیپوم ها در افراد در اوایل بزرگسالی شایع تر است، که ممکن است نقش هورمون ها را در رشد آنها نشان دهد.
- صدمات: صدمات جزئی مکرر به یک ناحیه ممکن است منجر به تشکیل آنژیولیپوم شود.
علائم
آنژیولیپوم ها معمولاً به صورت توده های کوچک، گرد یا بیضی شکل در زیر پوست ظاهر می شوند. اندازه آنها می تواند از یک تا چهار سانتی متر در قطر متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است توده های متعددی در یک ناحیه داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است آنها را در مکان های مختلف داشته باشند. علائم اولیه آنژیولیپوم عبارتند از:
- یک توده لاستیکی یا اسفنجی زیر پوست
- حساسیت یا درد هنگام لمس توده
- تغییر رنگ پوست اطراف توده
- تورم ناحیه آسیب دیده
تشخیص و آزمایش
تشخیص آنژیولیپوم معمولاً با معاینه فیزیکی کامل توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی آغاز می شود. در طول این معاینه، ارائه دهنده توده را لمس می کند تا اندازه، شکل و حساسیت آن را ارزیابی کند. آنها همچنین ممکن است برای جمع آوری اطلاعات بیشتر در مورد تاریخچه پزشکی و علائم بیمار، یک سری سوالات بپرسند:
- آیا هنگام لمس یا حرکت توده درد می کند؟
- آیا سابقه خانوادگی آنژیولیپوم دارید؟
- آیا دیابت دارید؟
- آیا برآمدگی یا جراحت های تکراری را در ناحیه تجربه کرده اید؟
برای تایید تشخیص، ممکن است نیاز به آزمایشات بیشتری باشد:
۱. بیوپسی: در این روش، نمونه کوچکی از آنژیولیپوما برداشته می شود و زیر میکروسکوپ بررسی می شود تا علائم سرطان، عفونت یا بیماری بررسی شود.
۲. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT): این تکنیک تصویربرداری تشخیصی از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر مقطعی دقیق از بافت های نرم، از جمله آنژیولیپوم ها استفاده می کند. سی تی اسکن می تواند به تشخیص آنژیولیپوم از لیپوسارکوم یا انواع دیگر تومورها کمک کند.
۳. اسکن تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): MRI از میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی برای تولید تصاویر دقیق از ساختارهای داخلی بدن استفاده می کند. اغلب برای تأیید وجود آنژیولیپوما و رد سایر شرایط استفاده می شود.
گزینه های درمان
از آنجایی که آنژیولیپوم ها تومورهای خوش خیم هستند، درمان همیشه ضروری نیست مگر اینکه توده باعث ناراحتی، درد یا تغییر شکل شود. در چنین مواردی، گزینه های درمانی زیر ممکن است در نظر گرفته شود:
- انتظار هوشیارانه: در برخی موارد، ممکن است بهتر باشد که آنژیولیپوما را از طریق معاینات منظم کنترل کنید تا مطمئن شوید که تغییر نمی کند یا مشکلی ایجاد نمی کند.
- دارو: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه (NSAIDs) مانند آسپرین، ایبوپروفن و ناپروکسن ممکن است برای مدیریت درد همراه با آنژیولیپوم استفاده شوند. با این حال، همه نمی توانند NSAID ها را مصرف کنند، بنابراین ضروری است قبل از استفاده با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.
- جراحی: برداشتن آنژیولیپوم با جراحی رایج ترین گزینه درمانی است که باعث ناراحتی یا درد می شود. این روش معمولاً شامل بی حسی موضعی برای بی حس کردن ناحیه و به دنبال آن برداشتن یا خارج کردن تومور است. جراحی معمولاً کمتر از یک ساعت طول می کشد و اکثر بیماران پس از عمل حداقل درد، کبودی یا تورم را تجربه می کنند.
جلوگیری
اگرچه علل دقیق آنژیولیپوم ها به خوبی شناخته نشده است، برخی تغییرات سبک زندگی و اقدامات پیشگیرانه ممکن است به کاهش خطر ابتلا به این تومورهای خوش خیم کمک کند:
- سبک زندگی سالم: اتخاذ یک سبک زندگی سالم که خطر ابتلا به دیابت را به حداقل می رساند ممکن است احتمال آنژیولیپوم را کاهش دهد.
- از آسیب های مکرر اجتناب کنید: محدود کردن قرار گرفتن در معرض آسیب های جزئی و مکرر در نواحی مستعد ایجاد آنژیولیپوما می تواند به طور بالقوه از شکل گیری آنها جلوگیری کند.
- برداشتن کامل جراحی: اگر آنژیولیپوم را با جراحی برداشته اید، مراقبت های بعدی و برداشتن کامل می تواند از بازگشت تومور جلوگیری کند.
پیش آگهی و چشم انداز
برای اکثر بیماران، پیش آگهی آنژیولیپوم با تشخیص و درمان مناسب خوب است. پس از برداشتن جراحی، بیماران باید دستورالعمل‌های ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود را برای مراقبت از محل برش دنبال کنند و در قرار ملاقات‌های پیگیری منظم برای نظارت بر پیشرفت شرکت کنند. تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب آنژیولیپوم ها تضمین کننده یک نتیجه مطلوب با حداقل تأثیر بر کیفیت زندگی بیمار است.
در نتیجه
آنژیولیپوم ها تومورهای کوچک، خوش خیم و لاستیکی هستند که در زیر پوست رشد می کنند و حاوی رگ های خونی هستند. آنها سرطانی نیستند اما هنگام لمس می توانند باعث ناراحتی شوند. در حالی که علت دقیق آنژیولیپوم ناشناخته باقی مانده است، برخی عوامل خطر مانند مصرف کورتیکواستروئیدها، دیابت، ژنتیک و صدمات ممکن است احتمال ایجاد این تومورها را افزایش دهند. تشخیص معمولاً شامل معاینه فیزیکی و آزمایش‌های اضافی مانند بیوپسی، سی‌تی اسکن یا MRI است. بسته به شدت علائم، گزینه های درمانی شامل انتظار مراقب، دارو یا برداشتن جراحی است. اقدامات پیشگیرانه ممکن است شامل حفظ یک سبک زندگی سالم، اجتناب از صدمات تکراری و در صورت لزوم برداشتن کامل جراحی باشد. به طور کلی، پیش آگهی برای افراد مبتلا به آنژیولیپوم با مراقبت و مدیریت مناسب خوب است.
سوالات متداول
۱. آنژیولیپوما چیست؟
آنژیولیپوما نوعی لیپوم است، یک تومور خوش خیم متشکل از بافت چربی و عروق خونی. زیر پوست رشد می کند و معمولاً بدون درد است اما در صورت لمس می تواند حساس یا دردناک باشد.
۲. علت آنژیولیپوم چیست؟
علت دقیق آنژیولیپوم مشخص نیست. با این حال، عواملی مانند مصرف کورتیکواستروئیدها، دیابت، ژنتیک و آسیب‌ها ممکن است خطر ابتلا به آنها را افزایش دهند.
۳. آنژیولیپوم چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص معمولاً با معاینه فیزیکی شروع می شود و ممکن است شامل آزمایش های اضافی مانند بیوپسی، سی تی اسکن یا MRI باشد. این آزمایشات به تایید وجود آنژیولیپوما و رد سایر شرایط کمک می کند.
۴. آنژیولیپوم چگونه درمان می شود؟
درمان آنژیولیپوما همیشه ضروری نیست، به خصوص اگر ناراحتی یا درد ایجاد نکند. با این حال، در صورت نیاز، گزینه‌ها شامل انتظار مراقب، دارو برای تسکین درد یا برداشتن جراحی است.
۵. آیا آنژیولیپوم ها می توانند سرطانی شوند؟
آنژیولیپوم ها تومورهای خوش خیم هستند، به این معنی که به سرطان تبدیل نمی شوند. در حالی که ممکن است شبیه به یک بیماری شدیدتر به نام لیپوسارکوما به نظر برسند، آنژیولیپوم ها سرطانی نیستند.
