بیماری پارکینسون یک اختلال مداوم و پیشرونده است که سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد، که شبکه پیچیده ای از سلول ها و سلول های عصبی است که ارتباط و انتقال سیگنال را در سراسر بدن تسهیل می کند. این اختلال با انحطاط تدریجی سلول های عصبی، به ویژه سلول هایی که پیام رسان شیمیایی دوپامین را در ناحیه ای از مغز به نام ماده سیاه تولید می کنند، مشخص می شود. دوپامین نقش مهمی در کنترل و هماهنگی حرکات بدن دارد.
طبق منابع موثق، تقریباً ۱ میلیون نفر در ایالات متحده در سال ۲۰۱۷ با بیماری پارکینسون زندگی می کردند. بنیاد پارکینسون پیش بینی می کند که این تعداد تا سال ۲۰۳۰ به ۱.۲ میلیون نفر خواهد رسید. هر ساله حدود ۶۰۰۰۰ مورد جدید در ایالات متحده تشخیص داده می شود (منبع مطلب). این نشان می دهد که بیماری پارکینسون یک نگرانی مهم برای سلامتی است که مستلزم درک و توجه بیشتر است.
همانطور که قبلا ذکر شد، بیماری پارکینسون در اثر تخریب سلول های عصبی در جسم سیاه ایجاد می شود که منجر به کاهش تولید دوپامین می شود. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که مسئول انتقال سیگنال هایی است که حرکات بدن را کنترل و تنظیم می کند. هنگامی که سلول های عصبی دچار اختلال می شوند، تولید دوپامین کاهش می یابد و منجر به طیف وسیعی از علائم می شود که بر تحرک و حرکت تأثیر می گذارد.
اگرچه بیماری پارکینسون یک بیماری تهدید کننده زندگی نیست، اما می تواند علائم شدید و ناتوان کننده ای ایجاد کند که می تواند به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره تأثیر بگذارد. علائم بیماری پارکینسون در درجه اول مربوط به حرکت و تحرک است، از جمله لرزش، سفتی و مشکل در تعادل و هماهنگی. این علائم به این دلیل به وجود می آیند که توانایی مغز برای برقراری ارتباط و انتقال سیگنال ها به خطر می افتد.
محققان هنوز در مورد علل خاص بیماری پارکینسون مطمئن نیستند، اما چندین عامل به عنوان عوامل بالقوه شناسایی شده اند. یکی از عواملی که به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، ژنتیک است. دانشمندان کشف کرده اند که جهش های ژنتیکی خاص می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد. علاوه بر این، عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم و آلاینده ها نیز با ایجاد بیماری پارکینسون مرتبط هستند.
یکی دیگر از عوامل بالقوه بیماری پارکینسون افزایش سن است. اکثر موارد بیماری پارکینسون در افراد بالای ۶۰ سال تشخیص داده می شود. با بالا رفتن سن، سلول های عصبی موجود در ماده سیاه بیشتر مستعد آسیب و تخریب می شوند که منجر به کاهش تولید دوپامین می شود.
علاوه بر این عوامل، محققان نقش عوامل سبک زندگی مانند رژیم غذایی و ورزش را در بروز بیماری پارکینسون نیز بررسی کرده اند. برخی از مطالعات نشان داده اند که رژیم غذایی سرشار از آنتی اکسیدان ها و سایر مواد مغذی ممکن است به محافظت در برابر پیشرفت بیماری پارکینسون کمک کند. به طور مشابه، ورزش منظم و فعالیت بدنی برای بهبود تحرک و هماهنگی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نشان داده شده است.
ژنتیک و بیماری پارکینسون
یک مطالعه اخیر که در سال ۲۰۲۰ در سرزمین اصلی چین انجام شد، شامل حجم نمونه قابل توجهی از ۱۶۷۶ فرد مبتلا به بیماری پارکینسون بود، ارتباط بالقوه بین ژن ها و ایجاد این بیماری را نشان داد. تخمین زده شده است که حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد مبتلا به پارکینسون دارای سابقه خانوادگی این بیماری هستند (منبع مطلب).
جالب اینجاست که چندین ژن خاص با شروع پارکینسون ارتباط دارند. این ژن ها مسئول تولید دوپامین و پروتئین های خاصی هستند که برای عملکرد صحیح مغز بسیار مهم هستند.
ممکن است از خود بپرسید که چگونه ژنتیک در خانواده‌های مبتلا به پارکینسون وارد عمل می‌شود. یکی از سناریوهای احتمالی وجود جهش‌های ژنی است که مستقیماً بر تولید دوپامین و پروتئین‌های ضروری مغز تأثیر می‌گذارد.
جالب است که تحقیقات جدیدتر انجام شده در سال ۲۰۲۱ نتایج امیدوارکننده‌ای را نشان داده است و نشان می‌دهد که درمان‌ها به طور بالقوه می‌توانند بر اساس ترکیب ژنتیکی خاص فرد سفارشی شوند. با این حال، تحقیقات بیشتر در مورد جنبه های ژنتیکی بیماری پارکینسون هنوز باید برای درک کامل انواع آن انجام شود (منبع مطلب).
علل محیطی بیماری پارکینسون
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد محیط شما می تواند در بیماری پارکینسون نقش داشته باشد. قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص به عنوان یک ارتباط احتمالی با این بیماری پیشنهاد شده است. این شامل:
- آفت کش هایی مانند حشره کش ها
- علف کشها
- قارچ کش ها
این احتمال وجود دارد که قرار گرفتن در معرض عامل نارنجی می تواند با ایجاد بیماری پارکینسون مرتبط باشد. این ماده شیمیایی که در طول جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت، به دلیل اثرات مضر آن بر سلامت انسان مدت‌هاست که باعث نگرانی شده است.
علاوه بر عامل نارنجی، مطالعاتی وجود دارد که نشان می دهد ارتباط بالقوه ای بین نوشیدن آب چاه و بیماری پارکینسون وجود دارد. با این حال، تحقیقات اخیر در سراسر کشور که در سال ۲۰۲۰ انجام شده است، این ارتباط را زیر سوال برده است، که نشان می دهد برای رسیدن به یک پاسخ قطعی در مورد ارتباط بین آب چاه و افزایش خطر پارکینسون، تحقیقات بیشتری لازم است (منبع مطلب).
علاوه بر این، مصرف بیش از حد منگنز، یک ماده معدنی کمیاب ضروری، نیز به عنوان یک عامل بالقوه در ایجاد بیماری پارکینسون شناسایی شده است. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۰ در مراکش انجام شد، ارتباط نگران‌کننده‌ای را بین سطوح بالای دریافت منگنز و افزایش خطر ابتلا به پارکینسون نشان داد.
با این حال، توجه به این نکته ضروری است که همه افراد در معرض این عوامل محیطی به بیماری پارکینسون مبتلا نمی شوند. محققان فرض کرده اند که ترکیبی از استعداد ژنتیکی و قرار گرفتن در معرض عناصر محیطی خاص می تواند به طور بالقوه شروع پارکینسون را آغاز کند. این بدان معنی است که در حالی که این عوامل ممکن است در ایجاد بیماری نقش داشته باشند، عوامل پیچیده دیگری نیز در این امر دخیل هستند.
اجسام لوی
اجسام لویی، که مجموعه‌ای از پروتئین‌های غیرطبیعی هستند، معمولاً در ساقه مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دیده می‌شوند. این پروتئین ها نمی توانند به طور موثر توسط سلول ها تجزیه شوند و منجر به تجمع آنها و تشکیل توده ها می شود. این توده ها با احاطه کردن سلول های مغزی، عملکرد طبیعی مغز را مختل می کنند.
با گذشت زمان، وجود این خوشه‌های اجسام لوی باعث زوال تدریجی مغز می‌شود. در نتیجه، افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است کاهش توانایی های هماهنگی حرکتی خود را تجربه کنند. این اغلب می تواند به صورت دشواری در انجام کارهای روزمره که شامل حرکت است، مانند راه رفتن، نوشتن یا حتی صحبت کردن ظاهر شود.
این اجسام لوی را به عنوان انسدادهای کوچکی در مغز تصور کنید که مانع از جریان ارتباط بین سلول های مغز می شود. درست مانند تراکم ترافیک در یک جاده شلوغ، وجود این توده‌ها باعث اختلال در انتقال روان سیگنال‌ها می‌شود و در نتیجه شبکه مغزی کارآمدی کمتری دارد.
همانطور که مغز همچنان تحت تاثیر اجسام لویی قرار می گیرد، کاهش تدریجی هماهنگی حرکتی آشکارتر می شود. حرکاتی که زمانی روان و طبیعی بودند به طور فزاینده ای چالش برانگیز و کندتر می شوند. کارهای ساده ای مانند بستن دکمه های پیراهن یا ریختن یک فنجان قهوه به کارهای پرزحمتی تبدیل می شوند که به تمرکز و تلاش بسیار زیادی نیاز دارند.
کاهش هماهنگی حرکتی ناشی از تجمع اجسام لوی تنها یک جنبه از بیماری پیچیده پارکینسون است. افراد همچنین ممکن است طیف وسیعی از علائم دیگر مانند لرزش، سفتی و مشکلات تعادل را تجربه کنند. این تظاهرات بیشتر به چالش های کلی افراد مبتلا به این بیماری کمک می کند.
از دست دادن دوپامین
دوپامین، یک پیام رسان شیمیایی حیاتی، نقش اساسی در انتقال پیام ها در مناطق مختلف مغز شما ایفا می کند. با این حال، افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با یک چالش ناگوار روبرو هستند که در آن سلول‌های مسئول تولید دوپامین دچار اختلال می‌شوند.
به دلیل این اختلال، مغز شما قادر به انتقال و دریافت پیام ها بدون منبع کافی دوپامین نیست. این وقفه به طور قابل توجهی بر ظرفیت بدن شما برای هماهنگی حرکات تأثیر می گذارد و منجر به مشکلاتی در راه رفتن و حفظ تعادل می شود.
تصور کنید در یک روز آفتابی زیبا در پارک قدم بزنید. با برداشتن هر قدم، مغز شما به طور خستگی ناپذیری کار می کند تا حرکت پاهای شما را هماهنگ کند و اطمینان حاصل کند که پاهای شما به طور هماهنگ حرکت می کنند تا شما را صاف نگه دارد. اما برای کسانی که با پارکینسون زندگی می کنند، این کار به ظاهر بی دردسر به یک شاهکار چالش برانگیز تبدیل می شود.
در یک مغز سالم، دوپامین به آرامی مانند یک سمفونی منظم جریان دارد و ارتباط بین مناطق مختلف را تسهیل می کند. این به عنوان پلی عمل می کند که نورون ها را به هم متصل می کند و به آنها اجازه می دهد پیام ها را به طور یکپارچه منتقل کنند. با این حال، زمانی که سلول‌های تولیدکننده دوپامین با اختلال مواجه می‌شوند، این سمفونی آرام مختل می‌شود و باعث ایجاد مجموعه‌ای از عوارض می‌شود.
بدون منبع کافی دوپامین، این سمفونی نوازندگان کلیدی را از دست می دهد و در نتیجه ناهماهنگی در میان نواحی مغز شما ایجاد می شود. انگار رهبر غایب است و ارکستر سلول ها را بدون راهنمایی رها می کند. در نتیجه، هماهنگی زیبای حرکات بدنی شما مختل می شود و احساس عدم تعادل در شما ایجاد می شود.
افراد مبتلا به پارکینسون اغلب با چالش هایی دست و پنجه نرم می کنند که ممکن است دیگران آنها را بدیهی تلقی کنند. اعمال ساده مانند راه رفتن به یک مانع تبدیل می شوند و به طور بالقوه یک پیاده روی آرام را به یک کار بزرگ تبدیل می کنند. هر مرحله نیاز به تلاش و تمرکز زیادی دارد زیرا مغز شما برای جبران کمبود دوپامین تلاش می کند. ممکن است ماهیچه‌های شما سفت شوند و حرکت نرم را سخت‌تر کند و تعادل شما به خطر بیفتد و احتمال سقوط را افزایش دهید.
سن و جنس
همانطور که در یک بررسی تحقیقاتی جامع که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، با افزایش سن، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون افزایش می‌یابد. طبق یک بررسی در سال ۲۰۱۶، به نظر می‌رسد که روند پیری هم بر عملکرد مغز و هم بر تولید دوپامین، یک انتقال‌دهنده عصبی حیاتی تأثیر می‌گذارد. . این تغییرات مرتبط با سن افراد را در برابر شروع بیماری پارکینسون آسیب پذیرتر می کند.
جالب اینجاست که جنسیت نیز نقش مهمی در پارکینسون دارد. همان مطالعه سال ۲۰۱۴ نشان داد که افرادی که در بدو تولد به عنوان مرد شناخته می شوند یا معمولاً به آنها “مرد” می گویند، در مقایسه با همتایان زن خود که معمولاً به آنها “زن” می گویند، بیشتر مستعد ابتلا به پارکینسون هستند. علاوه بر این، یک بررسی اخیر در سال ۲۰۲۰ نشان می دهد که این بیماری در مردان با شدت بیشتری پیشرفت می کند (منبع مطلب).
به طرز جالبی، برخی از محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا تفاوت در حساسیت و پیشرفت بین جنسیت ها با افزایش سن کاهش می یابد یا خیر. در یک مقاله تحقیقاتی در سال ۲۰۱۵، برخی از دانشمندان احتمال کاهش تفاوت های جنسی در بیماری پارکینسون را با افزایش سن افراد بررسی کردند (منبع مطلب).
مشاغل موثر بر ریسک ابتلا به پارکینسون
بر اساس مطالعه ای که در سال ۲۰۰۹ انجام شد، محققان دریافتند افرادی که در مشاغل خاصی مشغول به کار هستند ممکن است مستعد ابتلا به بیماری پارکینسون باشند (منبع مطلب).
این اختلال عصبی دژنراتیو بیشتر در میان افرادی که در مشاغلی مانند جوشکاری، کشاورزی و کارهای صنعتی کار می کنند مشاهده می شود. یک دلیل احتمالی برای این افزایش خطر می تواند قرار گرفتن طولانی مدت در معرض مواد شیمیایی مضر و سموم ذاتی در این زمینه ها باشد. با این حال، ذکر این نکته ضروری است که تحقیقات بعدی که در سال ۲۰۱۰ انجام شد، یافته‌های متناقضی را به دست آورد که منجر به عدم اطمینان در تعیین رابطه دقیق بین این مشاغل و بیماری پارکینسون شد (منبع مطلب).
تحقیقات آینده
متخصصان سرنخ هایی در مورد علت ایجاد بیماری پارکینسون دارند، اما هنوز چیزهای زیادی ناشناخته وجود دارد.
تشخیص زودهنگام و درمان در به حداقل رساندن علائم پارکینسون کلیدی است. فناوری های پیشرفته ای مانند تحقیقات ژنتیکی، تحقیقات سلول های بنیادی و استفاده از عوامل به اصطلاح نوروتروفیک برای احیای سلول های مغزی در تحقیقات اکتشافی امیدوار کننده است.
اگرچه درمان‌ها می‌توانند به شما در مدیریت علائم پارکینسون و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند، اما هنوز درمانی پیدا نشده است. و تحقیقات بیشتری برای شناسایی نقش دقیق ژنتیک و محیط در ایجاد این بیماری مورد نیاز است.
کلام پایانی
- هنوز چیزهای زیادی در مورد علل و عوامل خطر بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما تحقیقات در حال انجام است. این احتمال وجود دارد که عوامل محیطی در کنار عوامل ژنتیکی نقش داشته باشند.
- آگاهی از عوامل خطر خود و هرگونه علائم اولیه احتمالی می تواند به شما کمک کند تا با یک متخصص مراقبت های بهداشتی کار کنید تا برنامه ای برای تشخیص و درمان ارائه دهید.
- این امید برای درمان ها و درمان های جدید و موثرتر برای کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی وجود دارد.
