راهنمای بسیار جامع بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال حرکتی است که بر سیستم عصبی تاثیر می گذارد. علائم آن به دلیل سطوح پایین دوپامین در مغز رخ می دهد. علائم اولیه شامل لرزش، از دست دادن حس بویایی و مشکلات هماهنگی در بدن است.

محققان نمی‌دانند چرا بیماری پارکینسون ایجاد می‌شود، اما در حال حاضر معتقدند که تغییرات ژنتیکی و قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی مانند سموم نقش کلیدی دارد (منبع مطلب).

برای اطلاعات بیشتر در مورد علائم اولیه بیماری پارکینسون و عوامل ایجاد کننده آن، ادامه مطلب را بخوانید.

علائم اولیه ی بیماری پارکینسون

علائم بیماری پارکینسون به تدریج ایجاد می شود. آن ها اغلب با یک لرزش خفیف در یک دست و احساس سفتی در بدن شروع می شوند. با گذشت زمان، علائم دیگری ایجاد می شود و برخی از افراد ممکن است دچار زوال عقل نیز شوند.

برخی از علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تغییرات حرکتی مانند لرزش
• اختلالات هماهنگی و تعادل که می تواند باعث شود که شخص چیزها را رها کند یا شخص مبتلا زمین بخورد
• از دست دادن حس بویایی
• راه رفتن تغییر می کند، بنابراین فرد کمی به جلو خم می شود یا هنگام راه رفتن به خود می چرخد
• حالت های ثابت صورت به دلیل تغییر در اعصاب کنترل کننده عضلات صورت
• لرزش صدا یا صدای ملایم تر
• دست خط تنگ تر و کوچکتر
• مشکلات خواب ناشی از بی قراری پاها و عوامل دیگر
• ،اختلال خواب حرکت سریع چشم ممکن است یک پیش بینی کننده قوی باشد بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ (منبع مطلب).

علائم حرکتی ممکن است از یک طرف بدن شروع شود و به تدریج هر دو طرف را درگیر کند.

سایر علائم رایج عبارتند از(منبع مطلب) :

• تغییرات خلقی، از جمله افسردگی
• مشکل در جویدن و بلعیدن
• خستگی
• یبوست
• مشکلات پوستی
• زوال عقل، هذیان گویی، و توهماتی که می توانند در زمان هایی ایجاد شوند

داشتن این علائم به این معنی نیست که فرد مبتلا به بیماری پارکینسون است. شرایط مختلف دیگر می توانند علائم مشابهی داشته باشند، مانند:

• پارکینسونیسم
• ضربه به سر
• آنسفالیت
• سکته
• آتروفی سیستم چندگانه
• فلج فوق هسته ای پیشرونده

در حال حاضر هیچ آزمایشی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد. شباهت آن به سایر بیماری ها می تواند تشخیص آن را در مراحل اولیه دشوار کند.

علل ایجاد بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که با ایجاد تغییرات در مغز ایجاد می شود. دقیقاً چرا اتفاق می افتد نامشخص است، اما دانشمندان برخی از تغییرات را شناسایی کرده اند.

۱. سطوح پایین دوپامین

علائم بیماری پارکینسون عمدتاً ناشی ازکاهش سطوح دوپامین است که یک انتقال دهنده عصبی است. زمانی اتفاق می افتد که سلول هایی که دوپامین تولید می کنند در مغز می میرند (منبع مطلب).

دوپامین در ارسال پیام به بخشی از مغز که حرکت و هماهنگی را کنترل می کند، نقش دارد. بنابراین، سطوح پایین دوپامین می تواند کنترل حرکات را برای افراد سخت تر کند.

با ادامه کاهش سطح دوپامین، علائم به تدریج شدیدتر می شوند.

۲. سطوح پایین نوراپی نفرین

بیماری پارکینسون همچنین ممکن است شامل آسیب به انتهای عصبی باشد که انتقال دهنده عصبی دیگری به نام نوراپی نفرین تولید می کند که به گردش خون و سایر عملکردهای خودکار بدن کمک می کند (منبع مطلب).

سطوح پایین نوراپی نفرین در بیماری پارکینسون ممکن است خطر علائم حرکتی و غیرحرکتی را افزایش دهد، مانند:

• سختی و سفتی
• بی ثباتی وضعیتی
• لرزش
• اضطراب
• مشکل در تمرکز
• زوال عقل
• افسردگی

این موضوع ممکن است توضیح دهد که چرا افراد مبتلا به بیماری پارکینسون معمولاً افت فشار خون ارتواستاتیک را تجربه می کنند. این حالت به زمانی اشاره دارد که فشار خون فرد هنگام ایستادن تغییر می‌کند که منجر به سبکی سر و خطر افتادن می‌شود.

اجسام لویی

یک فرد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است توده‌هایی از پروتئین منبع معتبر شناخته شده به نام آلفا سینوکلئین یا اجسام لویی در مغز خود داشته باشد(منبع مطلب).

تجمع اجسام لویی می تواند باعث از بین رفتن سلول های عصبی شود که منجر به تغییر در حرکت، تفکر، رفتار و خلق و خو می شود. همچنین می تواند منجر به زوال عقل شود.

زوال عقل لویی با بیماری پارکینسون یکسان نیست، اما افراد ممکن است هر دو را داشته باشند زیرا علائم مشابه هستند.

عوامل ژنتیکی در بیماری پارکینسون

کارشناسان تغییراتی را در چندین ژن شناسایی کرده اند که به نظر می رسد با بیماری پارکینسون ارتباط داشته باشد، اما آن را یک بیماری ارثی نمی دانند.

به نظر می رسد که عوامل ژنتیکی تنها ۱۰٪ موارد ابتلا را ایجاد می کنند، که عمدتاً در بین افرادی که بیماری زودرس دارند، ایجاد می شو(منبع مطلب).

عوامل خودایمنی و بیماری پارکینسون

در مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷، دانشمندان به یک ارتباط ژنتیکی احتمالی بین بیماری پارکینسون و شرایط خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید پی بردند (منبع مطلب).

در سال ۲۰۱۸، محققان با بررسی سوابق بهداشتی در تایوان دریافتند که افراد مبتلا به بیماری‌های روماتیسمی خودایمنی ۱.۳۷ شانس بیشتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون دارند (منبع مطلب).

عوامل خطرساز برای ابتلا به بیماری پارکینسون

چندین عامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهند از جمله:

1. آسیب مغزی تروماتیک گذشته: (منبع مطلب) برای مثال، آسیب‌های سر ناشی از ورزش‌های تماسی، ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.
2. قرار گرفتن در معرض سموم: مانند آفت کش ها، حلال ها، فلزات و سایر آلاینده ها.
3. جنسیت: مردان ۵۰ درصد بیشتر از زنان در معرض ابتلا به این بیماری هستند، اگرچه یک مطالعه در سال ۲۰۱۶ نشان می دهد که خطر ابتلا به این بیماری برای زنان ممکن است با افزایش سن افزایش یابد.
4. سن: این بیماری اغلب از سن ۶۰ سالگی ظاهر می شود.
5. برخی داروها و داروها: برخی از داروها می توانند منجر به پارکینسونیسم شوند، که در آن فرد دچار لرزش و سایر علائم می شود اما به بیماری پارکینسون مبتلا نیست.

علائم معمولا از سن ۶۰ سالگی ظاهر می شود. با این حال، ۵ تا ۱۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری دچار پارکینسون زودرس هستند که قبل از ۵۰ سالگی شروع می شود (منبع مطلب).

آیا عوامل نژادی بر خطر لبتلا به بیماری پارکینسون تأثیر می گذارد؟

در گذشته، آمار حاکی از آن است که بیماری پارکینسون نسبت به سایر اقوام دیگر در ایالات متحده، سیاه پوستان را کمتر تحت تأثیر قرار می دهد.

با این حال، کارشناسان اکنون می گویند که این مورد ممکن است به دلیل عدم آگاهی در مورد چگونگی تأثیر این بیماری بر افراد سیاه پوست و احتمال بالاتر تشخیص اشتباه به دلیل نابرابری در تأمین سلامت بوده باشد (منبع مطلب).

جلوگیری از بیماری پارکینسون

پیشگیری از بیماری پارکینسون ممکن نیست، اما برخی از عادات مادام العمر ممکن است به کاهش خطر کمک کند.

اجتناب از سموم

مردم باید هنگام استفاده از مواد شیمیایی سمی بالقوه مانند علف کش ها، آفت کش ها و حلال ها، اقدامات احتیاطی را انجام دهند (منبع مطلب).

در صورت امکان، افراد باید اقدامات زیر را انجام دهند:

1. پرهیز از استفاده غیر ضروری از آفت کش ها و علف کش ها
2. استفاده از جایگزین هایی برای محصولات حاوی سموم شناخته شده مانند پاراکوات
3. در مواردی که امکان اجتناب از آنها وجود ندارد، اقدامات احتیاطی مانند پوشیدن لباس های محافظ انجام دهید

پبشگیری از ضربه به سر

برای محافظت در برابر آسیب مغزی، افراد می توانند اقدامات زیر را انجام دهند:

1. پوشیدن محافظ برای سر در طول ورزش های تماسی
2. استفاده از کلاه ایمنی هنگام دوچرخه سواری یا موتورسواری
3. استفاده از کمربند ایمنی هنگام سفر با ماشین
4. جستجوی مراقبت های پزشکی برای ضربه مغزی و اجتناب از خطرات بعدی تا زمانی که پزشک بگوید انجام این کار بی خطر است

ورزش

بر اساس بررسی ها در سال ۲۰۱۸، ورزش منظم ممکن است به پیشگیری یا درمان بیماری پارکینسون کمک کند. نویسندگان خاطرنشان می کنند که فعالیت بدنی می تواند به حفظ سطح دوپامین در مغز کمک کند (منبع مطلب).

عوامل غذایی

برخی از انتخاب های غذایی نیز ممکن است به کاهش خطر پارکینسون و سایر بیماری ها کمک کند. تحقیقات نشان داده است که موارد زیر ممکن است کمک کند:

1. زردچوبه: ادویه ملایمی که افراد می توانند به کاری، سوپ، چای و سایر غذاها اضافه کنند. حاوی کورکومین، یک ماده آنتی اکسیدانی است. طبق یک مطالعه آزمایشگاهی، ممکن است با جلوگیری از استرس اکسیداتیو و تجمع پروتئین آلفا سینوکلئین، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
2. فلاونوئیدها: تحقیقات نشان می دهد که این آنتی اکسیدان ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد. انواع توت ها، سیب، برخی سبزیجات، چای و انگور قرمز حاوی فلاونوئیدها هستند.
3. اجتناب از آلدئیدها: گرم کردن و استفاده مجدد از برخی روغن‌های پخت و پز، مانند روغن آفتابگردان، ممکن است باعث تشکیل آلدئیدها شود که مواد شیمیایی سمی هستند و با ایجاد پارکینسون و سایر بیماری‌ها ارتباط دارند(منبع مطلب).  تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۲۰ نشان می دهد که سرخ کردن سیب زمینی در  روغن هایی که قبلا استفاده شده می تواند سطوح بالایی از آلدئید داشته باشد (منبع مطلب).

در ادامه به بررسی دقیق تر و بیشتر هر آن چه که ممکن است با بیماری پارکینسون مرتبط باشد می پردازیم.

۱۳ نشانه اولیه بیماری پارکینسون

علائم بارز بیماری پارکینسون لرزش و حرکات آهسته و سفت و سخت است. تغییرات کوچک در حرکات و رفتار فرد می تواند نشان دهنده شروع بیماری پارکینسون قبل از تشخیص باشد.

اگر فردی متوجه علائم بیماری پارکینسون شد، باید برای کسب اطلاعات بیشتر با پزشک خود تماس بگیرد. درمان زودهنگام می تواند نتیجه طولانی مدت این بیماری را بهبود بخشد. در این جا ۱۳ نشانه اولیه بیماری پارکینسون را بررسی می کنیم.

۱. لرزش

بسیاری از متخصصان مراقبت های بهداشتی، لرزش را نشانه اصلی بیماری پارکینسون می دانند. لرزش شامل تکان یا لرزش مداوم دست ها، پاها یا چانه است.

لرزش های مرتبط با بیماری پارکینسون را “لرزش استراحت” می نامند. این بدان معنی است که وقتی فرد از قسمت آسیب دیده بدن استفاده می کند، لرزش متوقف می شود.

لرزش ها در ابتدا بسیار ظریف هستند. در این مرحله معمولاً تنها خود فردی که لرزش را تجربه می کند متوجه آن می شود. با پیشرفت بیماری، لرزش به تدریج تشدید خواهد شد.

لرزش معمولاً در یک طرف بدن ظاهر می شود و بعداً به سایر قسمت های بدن گسترش می یابد.

۲. مشکل در راه رفتن

تغییرات ظریف در الگوی راه رفتن فرد می تواند نشانه اولیه بیماری پارکینسون باشد.

فردی که به بیماری پارکینسون مبتلا است ممکن است به آرامی راه برود یا در حین راه رفتن پاهای خود را بکشد. بسیاری از آن, به عنوان “راه رفتن به هم ریخته” یاد می کنند.

فرد ممکن است با سرعت نامنظم راه برود، ناگهان تندتر یا آهسته تر راه برود یا طول گام خود را تغییر دهد.

۳. دست خط تنگ یا کوچک

میکروگرافیا اختلالی است که شامل دست خط غیرطبیعی کوچک یا تنگ است.

پزشکان میکروگرافیا را با شرایط پزشکی که بر سیستم عصبی یا اختلالات نورودژنراتیو مانند بیماری پارکینسون تأثیر می‌گذارد، مرتبط می‌دانند.

۴. از دست دادن حس بویایی

هیپوسمی زمانی اتفاق می افتد که فردی توانایی بویایی خود را از دست می دهد. به این اختلال عملکرد بویایی نیز می گویند. از دست دادن بویایی یک علامت نسبتا شایع است که ۷۰ تا ۹۰ درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون را تحت تاثیر قرار می دهد (منبع مطلب).

از دست دادن بویایی یکی از بارزترین علائم بیماری پارکینسون است که به حرکت مربوط نمی شود. ممکن است چندین سال قبل از اینکه بیماری بر حرکت فرد تأثیر بگذارد ظاهر شود.

افرادی که هیپوسمی به عنوان علامت بیماری پارکینسون دارند ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:

• حس بویایی مبهم
• مشکل در تشخیص بوها
• مشکل در تفکیک بوها از هم
• مشکل در تشخیص تفاوت بین بوها

پزشکان برای تشخیص هیپوسمی از تست‌های تشخیص بو استفاده می‌کنند، اما دقت این آزمایش‌ها بسیار متفاوت است.

داشتن هیپوسمی همیشه به این معنا نیست که فردی مبتلا به بیماری پارکینسون است. حس بویایی یک فرد می تواند به دلایل زیادی مانند سن، سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خشن تغییر کند. هیپوسمی همچنین یکی از علائم سایر مشکلات پزشکی از جمله بیماری آلزایمر و بیماری هانتینگتون است.

۵. مشکلات خواب

بیماری پارکینسون می تواند به شدت بر توانایی خواب فرد تأثیر بگذارد. افرادی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستند ممکن است طیف وسیعی از علائم مرتبط با خواب را تجربه کنند، از جمله:

• بیخوابی
• خستگی بیش از حد در طول روز
• نارکولپسی (حمله‌ی خواب)
• آپنه خواب (وقفه تنفسی خواب)
• کابوس ها
• حرکات کنترل نشده یا پراکنده در هنگام خواب

۶. تعادل ضعیف

بیماری پارکینسون به طور خاص سلول‌های عصبی به نام غده‌های قاعده‌ای (Basal ganglia) را هدف قرار می‌دهد که در اعماق مغز قرار دارند. اعصاب عقده ای پایه تعادل و انعطاف پذیری را کنترل می کنند، بنابراین هرگونه آسیب به این اعصاب می تواند تعادل فرد را مختل کند.

پزشکان از آزمایشی به نام تست کشش برای ارزیابی تعادل فرد استفاده می کنند. تست کشش این است که یک پزشک به آرامی شانه های فرد را به سمت عقب می کشد تا زمانی که تعادل خود را از دست بدهند و ثبت می کند که چقدر طول می کشد تا دوباره آن را به دست بیاورند.

افراد سالم پس از یک یا دو مرحله بهبود می یابند، در حالی که افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است تعداد بیشتری گام کوچکتر برای ایجاد تعادل کامل بردارند.

۷. آهسته شدن حرکات (برادی کینزی)

آهسته شدن حرکات (برادی کینزی) اصطلاحی است که به معنای کندی یا عدم حرکت است.

آهسته شدن حرکات (برادی کینزی) علائم مختلفی مانند سفتی اندام‌ها و حرکات آهسته ایجاد می‌کند. فردی که آهسته شدن حرکات (برادی کینزی) دارد ممکن است آهسته‌تر راه برود یا در شروع حرکت مشکل داشته باشد.

برخی از افرادی که این علامت را دارند ممکن است آن را به اشتباه به عنوان ضعف عضلانی تعبیر کنند. با این حال، این علامت بر قدرت عضلانی تأثیر نمی گذارد.

۸. ماسک کردن صورت

حالات صورت شامل بسیاری از حرکات ماهیچه ای ظریف و پیچیده است. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب توانایی کمتری در ایجاد حالات چهره دارند. به این کار ماسک صورت می گویند.

ماسک کردن صورت مربوط به برادی‌کینزی است. عضلات صورت کندتر یا سفت تر از حد معمول حرکت می کنند. افرادی که ماسک صورت دارند ممکن است خالی یا بی احساس به نظر برسند، اگرچه توانایی آن ها در حس کردن احساسات مختل نمی شود. ماسک کردن صورت نیز می‌تواند باعث پلک زدن آهسته تر شود.

فردی که دارای ماسک صورت است ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران مشکل داشته باشد زیرا تغییرات در حالات چهره آنها کمتر از حد معمول محسوس است.

۹. تغییرات در صدا

تغییر در صدا و کیفیت صدای افراد یکی دیگر از علائم اولیه بیماری پارکینسون است.

تغییرات صوتی ممکن است شامل صحبت کردن با لحن ملایم‌تر یا شروع صحبت با صدای معمولی باشد و سپس صدا ملایم‌تر یا کم‌رنگ‌تر می‌شود.

در موارد دیگر، فرد ممکن است تنوع معمول در میزان صدا و تن صدای خود را از دست بدهد، به طوری که صدا یکنواخت به نظر برسد.

۱۰. حالت خمیده 

افرادی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستند ممکن است تغییراتی را در وضعیت بدن خود به دلیل سایر علائم بیماری، مانند سفتی عضلات، مشاهده کنند.

افراد به طور طبیعی به گونه ای می ایستند که وزن آنها به طور مساوی روی پاهایشان تقسیم شود. با این حال، افرادی که به بیماری پارکینسون مبتلا هستند ممکن است شروع به خم شدن به جلو کنند و در نتیجه خمیده یا خمیده به نظر برسند.

۱۱. یبوست

یبوست یک مشکل رایج است که می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. یبوست یکی از شایع ترین علائم غیر حرکتی مرتبط با بیماری پارکینسون است. تقریباً ۲۵ درصد از افراد مبتلا به این عارضه قبل از بروز علائم حرکتی یبوست را تجربه می کنند (منبع مطلب).

۱۲. علائم روانی مرتبط با بیمار پارکینسون

بیماری پارکینسون می تواند به شدت بر سلامت روانی فرد تأثیر بگذارد. این بیماری سطوح طبیعی دوپامین را در بدن کاهش می دهد که می تواند باعث تغییر در خلق و خو و رفتار شود.

برخی از علائم روانی مرتبط با بیماری پارکینسون عبارتند از:

• افسردگی
• اضطراب
• روان پریشی
• زوال عقل
• گیجی
• مشکل در برنامه ریزی یا سازماندهی ماندن
• کاهش توانایی حل مسئله

۱۳. کاهش وزن

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است به دلایل مختلفی کاهش وزن خفیف تا متوسط را تجربه کنند.

لرزش و سایر علائم حرکتی مرتبط با پارکینسون ممکن است انرژی طبیعی مورد نیاز بدن را افزایش دهد. علائم غیر حرکتی، مانند از دست دادن بویایی، افسردگی، یا مشکلات گوارشی، ممکن است باعث شود افراد کمتر غذا بخورند، که ممکن است منجر به کاهش وزن شود.

مراحل مختف بیماری پارکینسون و علائم هر مرحله

برخی از افراد ممکن است تمام تحرک خود را از دست بدهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است فقط علائم خفیف را تجربه کنند. در مرحله تشخیص نمی توان پیش بینی کرد که این عارضه در نهایت چگونه بر یک فرد تأثیر می گذارد.

حالا با علائم و نشانه های بیماری پارکینسون و آن چه در هر مرحله از این بیماری باید انتظار داشت، آشنا شوید.

علائم حرکتی

علائم حرکتی علائمی هستند که به حرکت مربوط می شوند. چهار علامت کلیدی منبع معتبر بیماری پارکینسون همه علائم حرکتی هستند(منبع مطلب):

• برادی‌کینزی یا حرکات آهسته
• لرزش و لرزش، معمولاً با حرکت عقب و جلو
• ماهیچه های سفت که منجر به سفتی در اندام ها می شود
• مشکلات تعادل که می تواند خطر افتادن را افزایش دهد

علائم غیر حرکتی

علائم غیر حرکتی بیماری پارکینسون می تواند شامل موارد زیر باشد:

• کاهش بیان عاطفی
• از دست دادن حس بویایی
• اضطراب
• افسردگی
• مشکلات بینایی
• خستگی
• تغییرات شناختی، مانند از دست دادن حافظه یا تفکر کند
• بیخوابی
• مشکلات در گفتار
• مشکل در بلع
• یبوست
• مشکلات ادراری
• مشکلات خواب ناشی از سندرم پای بیقرار و سایر مسائل
• اختلال رفتاری خواب REM
• گیجی
• زوال عقل، که ممکن است دمانس اجسام لویی باشد
• مشکل در تنظیم دمای بدن

انجمن بیماری پارکینسون آمریکا خاطرنشان می کند که بیماری پارکینسون همچنین می تواند منجر به علائم قلبی عروقی، مانند تغییرات در ضربان قلب یا فشار خون نامنظم شود (منبع مطلب).

همچنین ممکن است فرد دچار توهم و هذیان گویی شود. این علائم معمولاً از عوارض جانبی داروهای بیماری پارکینسون هستند. با این حال، در برخی موارد، آن ها می توانند نشانه ای از خود بیماری یا زوال عقل باشند.

در یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ که شامل ۱۱۷ فرد مبتلا به بیماری پارکینسون بود، شایع‌ترین علائم غیرحرکتی شامل موارد زیر بود(منبع مطلب):

علائم ممکن است زمانی که برای اولین بار ظاهر می شوند خفیف باشند، اما با گذشت زمان می توانند شدیدتر شوند.

فرد باید در مورد علائم جدید یا در حال تغییر با پزشک صحبت کند و مطمئن شود که پزشک از تمام داروهایی که او مصرف می کند مطلع است. پزشک می‌تواند تعیین کند که آیا باید داروهای فرد را بازبینی کند یا دوز آن را تنظیم کند یا خیر.

مراحل مختلف بیماری پارکینسون چه هستند؟

پزشکان گاهی اوقات از پنج مرحله برای توصیف پیشرفت بیماری پارکینسون استفاده می کنند. هر مرحله علائم جدیدی یا در حال تغییری را نشان می دهد که فرد احتمالاً با آن ها روبرو می شود (منبع مطلب).

شایان ذکر است که همه به مراحل پیشرفته نخواهند رسید. برخی افراد متوجه می شوند که علائم خفیف باقی می مانند و می توانند به زندگی مستقل ادامه دهند و متحرک باشند.

تقسیم این بیماری به مراحل به پزشکان و مراقبان کمک می کند تا برخی از چالش هایی را که فرد با پیشرفت آن تجربه می کند، درک کرده و به آنها رسیدگی کنند.

مرحله ی ۱ بیماری پارکینسون

در مراحل اولیه، علائم معمولاً شدید نیستند. یک فرد می تواند کارهای روزمره را با حداقل مشکل انجام دهد.

برخی از علائم و نشانه های این مرحله شامل تغییرات در موارد زیر است:

1. لرزش، که معمولاً در یک طرف بدن نسبت به طرف دیگر بارزتر است
2. تغییر دروضعیت بدن
3. تغییر در حالات چهره
4. تغییر در راه رفتن

ممکن است فرد در این مرحله به دنبال رفتن نزد پزشک نباشد، زیرا علائم و نشانه‌ها ممکن است چندان قابل توجه نباشند. اگر فردی تشخیص داده شده باشد، پزشک ممکن است دارویی برای کمک به کنترل علائم تجویز کند.

مرحله ی ۲ بیماری پارکینسون

لرزش، لرزش و سفتی هر دو طرف بدن را تحت تاثیر قرار می دهد و بیشتر به چشم می آید. با افزایش سفتی، ممکن است فرد متوجه شود که انجام کارهای روزانه سخت تر و طولانی تر از قبل است.

مشکلات راه رفتن، گفتار و وضعیت بدن اغلب در مرحله ۲ بیماری پارکینسون بیشتر قابل توجه است.

مرحله ی ۳ بیماری پارکینسون

در طول مرحله ۳، فرد بیشتر یا همه علائم مرحله ۲ را به همراه برخی دیگر از جمله:

1. مشکلات تعادل
2. حرکات آهسته
3.  واکنشه های آهسته

همچنین خطر افتادن به دلیل مشکلات هماهنگی بیشتر است. لباس پوشیدن و سایر وظایف مراقبت از خود ممکن است دشوارتر شوند.

دارو و درمان فیزیکی یا فیزیوتراپی ممکن است به افراد در مدیریت علائم و زندگی روزمره کمک کند.

مرحله ی ۴ بیماری پارکینسون

در مرحله ۴، فعالیت های روزانه حتی چالش برانگیزتر می شوند. یک فرد احتمالاً به نوعی مراقبت دائمی روزانه نیاز دارد، زیرا زندگی مستقل معمولاً امکان پذیر نیست.

ممکن است فرد بتواند به تنهایی بایستد اما برای راه رفتن به واکر یا وسیله کمکی دیگری نیاز دارد.

مرحله ی ۵ بیماری پارکینسون

در مرحله ۵، ممکن است فرد به دلیل سفتی نتواند بایستد یا حرکت کند. بسته به سن و سلامت کلی آن ها، ممکن است برای حرکت به ویلچر نیاز داشته باشند.

فرد برای انجام فعالیت های روزانه و محافظت در برابر خطراتی مانند افتادن نیاز به مراقبت مداوم دارد.

فرد همچنین ممکن است تجربه کند:

1. زوال عقل
2. گیجی
3. کاهش پاسخ به دارو

بیماری پارکینسون تهدیدی برای زندگی نیست، اما می تواند به بدن فشار زیادی وارد کند. ممکن است فرد مستعد ابتلا به انواع خاصی از عفونت ها شود و ممکن است خطر افتادن یا خفگی وجود داشته باشد.

پیشرفت در درمان اکنون به این معنی است که بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می توانند انتظار داشته باشند طول عمر آن ها مانند سایر افراد سالم باشد.

مقیاس های رتبه بندی بیماری پارکینسون

هنگامی که در مورد بیماری پارکینسون صحبت می کند، پزشک اغلب از ترازو استفاده می کند. مقیاس می تواند به تعیین پیشرفت بیماری کمک کند.

مقیاس هوهن و یهر، که شبیه به مراحل پنج گانه بیماری پارکینسون در بالا است، بر روی پیشرفت علائم حرکتی تمرکز می کند (منبع مطلب).

مقیاس یکپارچه رتبه بندی بیماری پارکینسون آمریکا به علائم مختلفی می پردازد(منبع مطلب)، از جمله:

1. فعالیت ذهنی، خلق و خو و رفتار
2. فعالیت های زندگی روزمره
3. توانایی حرکت
4. عوارض درمان

نگاه کردن به طیف گسترده ای از علائم به پزشکان کمک می کند تا تصور بهتری از تأثیر بیماری پارکینسون بر زندگی روزمره افراد داشته باشند.

عوامل محیطی خطرساز برای ابتلا به بیماری پارکینسون

اکثر موارد بیماری پارکینسون به صورت تصادفی ظاهر می شوند(منبع مطلب) ، بنابراین نمی توان پیش بینی کرد چه کسی به آن مبتلا خواهد شد. با این حال، عوامل ژنتیکی و محیطی مختلف ممکن است نقش داشته باشند.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد قرار گرفتن در معرض برخی داروها و سموم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

علف کش ها و آفت کش ها

به گفته برخی از دانشمندان، قرار گرفتن در معرض برخی از سموم می تواند بر سلول های مغزی که دوپامین تولید می کنند تأثیر بگذارد. این ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد (منبع مطلب).

موادی که ممکن است این اثر را داشته باشند عبارتند از:

• کلرهای ارگانیک، که در حال حاضر در ایالات متحده ممنوع است، اما قبلا در حشره کش ها، مانند کلرپیریفوس استفاده می شد.
• ارگانوفسفره ها که در برخی از محصولات خانگی وجود دارند.
• پیرتروئیدها که مواد شیمیایی  هستند که از نظر ساختار بسیار شبیه به پیرترین ها هستند، اما اغلب برای حشرات و همچنین برای پستانداران سمی تر هستند و نسبت به پیرترین ها در محیط ماندگارتر هستند.
• محصولات خاصی که ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهند عبارتند از پاراکوات و روتنون.

تحقیقات ارتباط بین بیماری پارکینسون و علف کش پاراکوات را پیدا کرده است. طبق گفته بنیاد پارکینسون آمریکا، پاراکوات به طور گسترده در ایالات متحده استفاده می شود اما در بسیاری از کشورهای دیگر ممنوع است(منبع مطلب).

قرار گرفتن در معرض ماده شیمیایی فیتوشیمیایی روتنون، که مردم برای کشتن ماهی در مخازن از آن استفاده می کنند، ممکن است خطرساز باشد.

به نظر می رسد برخی از کهنه سربازانی که در جنگ ویتنام شرکت کرده اند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون هستند. دانشمندان حدس زدند که قرار گرفتن در معرض دیوکسین، که در عامل پرتقال برگ‌زدایی وجود دارد، ممکن است نقش داشته باشد.

همچنین مطالعات نشان می‌دهد که میزان بیشتری از بیماری پارکینسون در بین افرادی که به عنوان کشاورز کار می‌کنند، افرادی که در معرض آب چاه قرار دارند و افرادی که در مناطق روستایی زندگی می‌کنند، وجود دارد (منبع مطلب).

اگرچه بسیاری از شواهد مشاهداتی بوده است، اما یک مرور در سال ۲۰۱۷، ارتباط قابل توجهی بین استفاده از برخی آفت کش ها و تغییرات ژنتیکی که می تواند زمینه ساز بیماری پارکینسون باشد، پیدا کرد. نویسندگان خواستار تحقیقات بیشتر برای شناسایی پیوند دقیق شدند (منبع مطلب).

فلزات

برخی از محققان به ارتباط احتمالی بین قرار گرفتن طولانی مدت در معرض برخی از فلزات و خطر بیشتر بیماری پارکینسون اشاره کرده اند (منبع مطلب).

این فلزات عبارتند از:

1. جیوه
2. سرب
3. منگنز
4. مس
5. آهن
6. آلومینیوم
7. بیسموت
8. تالیم
9. روی

افرادی که در محیط‌هایی کار می‌کنند که قرار گرفتن در معرض آن معمول است ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرند. با این حال، اندازه گیری خطر دشوار است و هیچ مدرکی برای تایید نقش هر یک از این فلزات در ایجاد بیماری پارکینسون وجود ندارد.

حلال ها

بسیاری از صنایع از حلال تری کلرواتیلن (TCE) استفاده می کنند و معمولاً در آب های زیرزمینی وجود دارد. افرادی که قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تری کلرواتیلن (TCE) را تجربه می کنند ممکن است در آینده به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

برخی از کارشناسان منبع معتبر پیشنهاد کرده‌اند که قرار گرفتن در معرض تری کلرواتیلن (TCE) و یک حلال دیگر به نام پرکلرواتیلن ممکن است در افزایش نرخ بیماری پارکینسون در میان جانبازان جنگ ویتنام نقش داشته باشد. (منبع مطلب).

بی فنیل پلی‌کلر شده  (PCB)

برخی از دانشمندان سطوح بالاتری از بی‌فنیل‌های پلی‌کلرینه (PCB) را در بدن افراد مبتلا به بیماری پارکینسون یافته‌اند که نشان می‌دهد قرار گرفتن در معرض بی‌فنیل‌های پلی‌کلرینه (PCB) ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد(منبع مطلب).

با این حال، سایر مطالعات منبع معتبر این موضوع را تایید نکرده اند(منبع مطلب).

داروها

برخی از داروها، مانند داروهای ضد روان پریشی برای درمان پارانویا شدید و اسکیزوفرنی، ممکن است علائمی شبیه پارکینسون ایجاد کنند که در مجموع به عنوان پارکینسونیسم شناخته می شوند. این به این دلیل است که آنها عملکرد دوپامین را مسدود می کنند.

هروئین مصنوعی

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استفاده از MPTP، که یک محصول هروئین مصنوعی است، می تواند منجر به علائم مشابه پارکینسون شود.

در سال ۲۰۱۸، گروهی از دانشمندان، یادداشت‌هایی را در مورد هفت بزرگسال جوانی که از این دارو استفاده کرده بودند، منتشر کردند. این افراد پس از مصرف کوتاه مدت دارو علائم پارکینسون را نشان دادند (منبع مطلب).

محققان به این نتیجه نرسیدند که این افراد به بیماری پارکینسون مبتلا شده‌اند، اما علائم آن‌ها حاکی از آن است که بدن‌شان فرآیندهای مشابهی را پشت سر گذاشته است.

تاثیر سیگار کشیدن بر روی بیماری پارکینسون

بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۱۷، افرادی که در معرض نیکوتین قرار دارند ممکن است در معرض خطر کمتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون باشند (منبع مطلب).

این بدان معنا نیست که افراد برای جلوگیری از بیماری پارکینسون باید سیگار بکشند، زیرا خطرات سیگار بسیار بیشتر از هر مزیتی است.

با این حال، نشان می دهد که نیکوتین می تواند در درمان های آینده نقش داشته باشد.

پیشگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون

بنیاد پارکینسون آمریکا اشاره می کند که افرادی که هر یک از موارد زیر را انجام می دهند ممکن است در معرض خطر کمتری برای ابتلا به این بیماری باشند (منبع مطلب):

1. نوشیدن قهوه یا چای حاوی کافئین
2. داشتن سطوح بالای اسید اوریک در خون، اگرچه این می تواند منجر به نقرس نیز شود
3. استفاده از داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن
4. استفاده از استاتین ها برای کاهش سطح کلسترول
5. داشتن سطح بالاتر از ویتامین D
6. ورزش منظم از اوایل زندگی

یک مطالعه در سال ۲۰۲۰ نشان داد که خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در بین افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ بسته به درمان آن ها متفاوت است. میزان ابتلا به بیماری پارکینسون در بین افرادی که از مهارکننده‌های DPP4، آگونیست‌های گیرنده GLP-1 یا هر دو استفاده می‌کردند کمتر بود، که نشان‌دهنده یک عامل محافظتی احتمالی است (منبع مطلب).

یک فرد باید قبل از ایجاد هرگونه تغییر قابل توجه در شیوه زندگی با یک پزشک متخصص صحبت کند، زیرا برخی از این شیوه ها ممکن است خطرات خود را ایجاد کنند.

آیا رژیم غذایی می تواند به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کند؟

ورزش

یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ به این نتیجه رسید که ورزش می تواند نقش پیشگیرانه ای داشته باشد. همچنین ممکن است به درمان علائم و کند کردن پیشرفت بیماری، به ویژه در مراحل اولیه، کمک کند(منبع مطلب).

غذاهای مفید برای پارکینسون

غذاهای زیر ممکن است برای کند کردن پیشرفت بیماری یا برای کاهش خطر بیماری پارکینسون مفید باشند.

۱.روغن ماهی و اسیدهای چرب امگا ۳

برخی تحقیقات نشان می دهد که روغن ماهی ممکن است به کند کردن پیشرفت پارکینسون کمک کند (منبع مطلب).

مطالعات نشان می دهد که چربی های امگا ۳ ممکن است به کاهش التهاب اعصاب، بهبود انتقال عصبی و کاهش سرعت تخریب عصبی کمک کنند (منبع مطلب). بنابراین، مصرف بیشتر ماهی های چرب غنی از امگا ۳ یا مصرف مکمل امگا ۳ ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مفید باشد.

ماهی و غذاهای دریایی که حاوی سطوح بالایی از اسیدهای چرب امگا ۳ هستند عبارتند از:

• ماهی خال مخالی
• ماهی سالمون
• شاه ماهی
• صدف
• ساردین
• آنچوی

روغن ماهی منبع خوبی از اسیدهای چرب امگا ۳ است که دارای برخی دیگر از فواید برای سلامتی است. همچنین ممکن است به بهبود سلامت قلب و عروق و عملکرد مغز کمک کند و به کاهش سرعت زوال عقل شناختی کمک کند (منبع مطلب).

اسیدهای چرب امگا ۳ علاوه بر فواید مستقیم احتمالی برای مبتلایان به پارکینسون، ممکن است به کاهش خطر ابتلا به زوال عقل و سردرگمی به طور کلی کمک کند. زوال عقل و سردرگمی علائم ثانویه پارکینسون هستند (منبع مطلب).

۲. باقلا

موثرترین دارو برای پارکینسون لوودوپا است. لوبیا فاوا حاوی لوودوپا است، بنابراین برخی از مردم معتقدند که می توانند به درمان علائم پارکینسون کمک کنند.

باقلا (باقالا یا لوبیا فاوا) ممکن است به افراد مبتلا به پارکینسون کمک کند، اما مهم است که مردم از آن به عنوان جایگزینی برای درمان های تجویزی استفاده نکنند.

تحقیقات زیادی در مورد اثربخشی باقلا در کند کردن پیشرفت پارکینسون انجام نشده است. با این حال، یک مطالعه نشان می دهد که مصرف باقلا ممکن است منجر به بهبود قابل توجهی در عملکرد حرکتی افراد مبتلا به پارکینسون شود، بدون اینکه عوارض جانبی ایجاد کند (منبع مطلب).

غذاهای حاوی مواد مغذی ای که ممکن است افراد مبتلا به پارکینسون دچار کمبود آنها باشند

برخی تحقیقات نشان می دهد که افراد مبتلا به پارکینسون اغلب کمبود مواد مغذی خاصی از جمله کمبود آهن، ویتامین B1، ویتامین C، روی و ویتامین D دارند.

مطالعه بالا اشاره می کند که برخی از این کمبودها ممکن است با التهاب عصبی و تخریب عصبی که از عوامل کلیدی در پارکینسون هستند، مرتبط باشد (منبع مطلب).

بنابراین، افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است مایل به مصرف بیشتر غذاهای زیر باشند.

۱. غذاهای حاوی آهن

غذاهای زیر منابع خوب آهن هستند:

• جگر (کبد دام)
• گوشت قرمز
• حبوبات
• آجیل

۲. غذاهای حاوی ویتامین B1

غذاهای زیر منابع خوب ویتامین B1 هستند:

• نخود فرنگی
• موز
• پرتقال
• آجیل
• نان آرد کامل (نان سبوس دار نانی است که با آرد سبوس نگرفته پخته باشند)

۳. غذاهای حاوی ویتامین C
غذاهای زیر منابع خوب ویتامین C هستند:

• خانواده مرکبات
• فلفل
• توت فرنگی
• کلم بروکلی
• انواع سیب زمینی

۴. غذاهای حاوی روی
غذاهای زیر منابع خوبی از روی هستند:

• گوشت
• صدف
• نان
• غلات، مانند جوانه گندم

۵. غذاهای حاوی ویتامین D
غذاهای زیر منابع خوب ویتامین D هستند:

• ماهی های چرب و روغنی
• گوشت قرمز
• زرده تخم مرغ
• برخی از غذاهای غنی شده با ویتامین D  (ویتامین دی)

غذاهای حاوی آنتی اکسیدان

رادیکال های آزاد مولکول های ناپایداری در بدن هستند. آن ها برای سلامتی ضروری هستند. با این حال، اگر عدم تعادل وجود داشته باشد و رادیکال‌های آزاد بیش از حد لازم وجود داشته باشد، می‌توانند باعث آسیب به بافت چربی، DNA و پروتئین‌های بدن شوند.

آسیبی که این رادیکال های آزاد ایجاد می کنند به عنوان استرس اکسیداتیو شناخته می شود. این وضعیتی است که زمانی رخ می دهد که میزان رادیکال های آزاد در بدن بیش از حد زیاد باشد که به آسیب سلولی کمک می کند. برخی از تحقیقات استرس اکسیداتیو را با پیشرفت پارکینسون مرتبط دانسته اند (منبع مطلب).

آنتی اکسیدان ها رادیکال های آزاد را کنترل می کنند، بنابراین پیروی از یک رژیم غذایی سرشار از آنتی اکسیدان می تواند به مبارزه با استرس اکسیداتیو کمک کند. بنابراین، فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است بخواهد غذاهای غنی از آنتی اکسیدان را در رژیم غذایی خود مصرف کند.

برخی از منابع خوب آنتی اکسیدان عبارتند از:

• زغال اخته، انگور، گیلاس، توت فرنگی و تمشک
• گردو و آجیل برزیلی
• ادویه هایی مانند زردچوبه
• گیاهانی مانند جعفری
• پودر کاکائو و محصولات کاکائو
• کلم بروکلی، کنگر فرنگی، اسفناج و کلم پیچ
• خانواده مرکبات
• چای سبز
• لوبیا سفید، لوبیا سیاه و لوبیا چشم بلبلی

یک رژیم غذایی سالم به طور کلی

در حالی که غذاهای فوق ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مفید باشد، برای افراد مبتلا به پارکینسون بسیار مهم است که روی رژیم غذایی خود به طور کلی تمرکز کنند.

بنیاد پارکینسون توصیه می کند که افراد مبتلا به پارکینسون این نکات غذایی را رعایت کنند (منبع مطلب):

1. از رژیم های مد روز پرهیز کنید و سعی کنید از همه گروه های غذایی مصرف کنید.
2. مقدار زیادی غلات، سبزیجات و میوه ها مصرف کنید.
3. مصرف شکر را محدود کنید.
4. مصرف نمک و سدیم را کاهش دهید.
5. غذاهای حاوی آنتی اکسیدان مانند میوه ها و سبزیجات با رنگ روشن و تیره مصرف کنید.
6. رژیم غذایی کم  از نظرچربی، چربی اشباع شده و کلسترول را دنبال کنید.
7. مصرف الکل را محدود کنید.

غذاهایی که در بیماری پارکینسون باید از آن ها اجتناب کرد

تعدادی غذا وجود دارد که ممکن است علائم بیماری پارکینسون را بدتر کند یا پیشرفت این بیماری را تسریع کند. این غذاها شامل موارد زیر است.

۱.غذاهای فراوری شده

برخی از مطالعات نشان می دهد که خوردن یک رژیم غذایی “به سبک غربی” ممکن است با شدت علائم در پارکینسون مرتبط باشد.

این نوع رژیم غذایی سرشار از غذاهای فرآوری شده است. چند نمونه از غذاهای فرآوری شده عبارتند از:

1. مواد غذایی کنسرو شده
2. نوشابه های گازدار
3. غلات صبحانه
4. چیپس
5. بیکن
6. غذاهای آماده
7. انواع آب نبات
8. کیک ها

یک مطالعه نشان می‌دهد که چندین مورد از این موارد، از جمله غذاهای کنسرو شده و نوشابه‌های گازدار، ممکن است با پیشرفت سریع‌تر بیماری پارکینسون مرتبط باشند (منبع مطلب).

همچنین، محققی دیگر اشاره می کند که خوردن غذاهای فرآوری شده زیاد به دلیل رشد بیش از حد باکتری های گرم منفی، به افزایش نفوذپذیری روده و دیس بیوز کمک می کند (منبع مطلب).

آن ها اضافه می کنند که به نظر می رسد یک “همبستگی مثبت” بین این افزایش نفوذپذیری روده و شدت علائم پارکینسون وجود دارد.

این محقق پیشنهاد می‌کند که این حالت ممکن است به دلیل مولکول‌های عصبی تولید شده توسط این باکتری‌ها باشد که به جریان خون منتقل می‌شوند و باعث ایجاد علائم مرتبط با روده می‌شوند که به مری و حفره اوروفارنکس گسترش می‌یابد.

علائمی مانند مشکل در بلع و مشکلات در گفتار و بویایی در پارکینسون رایج است.

با توجه به اینکه غذاهای فرآوری شده ممکن است با شدت علائم در پارکینسون مرتبط باشد، افراد مبتلا به این بیماری باید از آن ها اجتناب کنند.

۲. برخی از محصولات لبنی

برخی تحقیقات نشان می دهد که محصولات لبنی ممکن است با خطر بیشتری برای پارکینسون مرتبط باشد. به عنوان مثال، یک مطالعه نشان می دهد که مصرف شیر بدون چربی و کم چرب ممکن است با افزایش خطر ابتلا به این بیماری مرتبط باشد (منبع مطلب).

مطالعه دیگری اضافه می کند که مصرف ماست و پنیر ممکن است با پیشرفت سریعتر بیماری در پارکینسون مرتبط باشد (منبع مطلب).

بنابراین، فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است بخواهد از مصرف مقادیر زیاد این محصولات لبنی خودداری کند.

۳. غذاهای حاوی چربی اشباع و کلسترول

برخی از مطالعات نشان می دهد که مصرف چربی در رژیم غذایی ممکن است خطر پارکینسون را افزایش دهد (منبع مطلب).

اگرچه مصرف بیشتر کلسترول می تواند خطر پارکینسون را در افراد افزایش دهد، مصرف بیشتر اسیدهای چرب غیراشباع چندگانه ممکن است این خطر را کاهش دهد.

بنابراین، فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است بخواهد مصرف کلسترول خود را کاهش دهد تا به کنترل علائم این بیماری کمک کند. آن ها همچنین ممکن است بخواهند میزان چربی اشباع شده را در رژیم غذایی خود کاهش دهند.

با این حال، مطالعات بیشتری برای کشف ارتباط بین چربی رژیم غذایی و پارکینسون مورد نیاز است.

۴. غذاهایی که جویدن آنها سخت است

بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون در جویدن و بلعیدن غذا مشکل دارند. در این صورت فرد به کمک پزشکی نیاز دارد. یک متخصص گفتار و زبان ممکن است بتواند به فرد کمک کند تا بر این مشکل غلبه کند.

با این حال، اگر جویدن و بلعیدن غذاهای خاصی برای فردی سخت است، ممکن است بخواهد از این غذاها اجتناب کند.

چنین غذاهایی عبارتند از:

• غذاهای سفت
• غذاهای خشک و خرد شده
• گوشت های سفت یا جویدنی

اگر فردی مایل به خوردن گوشت های جویدنی است، می تواند از سس همران آن استفاده کند تا آن ها را نرم کرده و غذا خوردن را آسان تر کند.

آن ها همچنین می توانند گوشت را به قطعات کوچکتر خرد کنند، که آن را نرم تر کند.

نوشیدن یک نوشیدنی همراه با غذا نیز می‌تواند جویدن و بلع را آسان‌تر کند.

آیا بیماری پارکینسون از طریق ژنتیک منتقل می شود؟

افرادی که سه نفر یا بیشتر از بستگان مبتلا به بیماری پارکینسون دارند، به خصوص اگر علائم آنها قبل از سن ۵۰ سالگی بروز کند، احتمالاً عامل ژنتیکی برای بیماری پارکینسون دارند. اکثر افرادی که این بیماری را تشخیص داده اند، هیچ یک از اعضای خانواده مبتلا به پارکینسون نداشته اند (منبع مطلب).

اینجا، در مورد اینکه چگونه عوامل ژنتیکی بر پیشرفت بیماری پارکینسون تأثیر می‌گذارند و اینکه آیا باید به دنبال آزمایش ژنتیک باشید یا خیر، توضیحاتی ارائه می شود.

آیا بیماری پارکینسون ارثی است؟

بیماری پارکینسون می تواند ارثی باشد، اما در اکثر موارد اینطور نیستند. تنها حدود ۱۵ درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون سابقه خانوادگی این بیماری را دارند (منبع مطلب).

علاوه بر تغییرات ژنتیکی، عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم، استفاده از برخی داروها، و آسیب مغزی تروماتیک نیز ممکن است این خطر را افزایش دهند. اکثر موارد ابتلا بدون دلیل واضحی ایجاد می شوند (منبع مطلب).

اگر یکی از خواهر و برادر یا یکی از اعضای خانواده به بیماری پارکینسون مبتلا باشد، ممکن است فرد شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری داشته باشد. با این حال، اکثر موارد ابتلا ارثی نیستند (منبع مطلب).

علاوه بر این، همه افراد با ویژگی های ژنتیکی مرتبط یا سابقه خانوادگی به بیماری پارکینسون مبتلا نمی شوند. یک فرد ممکن است ویژگی هایی داشته باشد که خطر را افزایش می دهد اما هرگز علائمی ایجاد نمی کند.

به احتمال زیاد، عوامل محیطی نیز باید همزمان با عاومل ژنتیکی وجود داشته باشند تا قرد مستعد ابتلا به پارکینشون شود.

ژنتیک و بیماری پارکینسون

به نظر می رسد علائم بیماری پارکینسون زمانی رخ می دهد که مغز دیگر قادر به تولید دوپامین کافی نباشد. سطوح پایین دوپامین در مغز می تواند بر حرکت تأثیر بگذارد. هنوز مشخص نیست که عوامل ژنتیکی چه نقشی در این فرآیند دارند.

با این حال، متخصصان ژن های خاصی را شناسایی کرده اند که به نظر می رسد تغییرات در آن ها خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می دهد. علائمی که فرد تجربه می کند ممکن است به تغییرات ژنتیکی خاص او بستگی داشته باشد.

تغییرات ژنتیکی می تواند بر نحوه عملکرد میتوکندری تأثیر بگذارد. میتوکندری ها بخش هایی از سلول هستند که انرژی تولید می کنند. همانطور که آن ها این کار را انجام می دهند، محصولات جانبی که معمولا به عنوان رادیکال های آزاد شناخته می شوند را آزاد می کنند. رادیکال های آزاد می توانند باعث آسیب سلولی شوند.

معمولاً سلول‌ها می‌توانند با رادیکال‌های آزاد مقابله کنند، اما تغییرات ژنتیکی می‌تواند مانع از این اتفاق شود و رادیکال‌های آزاد می‌توانند باعث آسیب به سلول‌های دوپامین شوند.

تغییرات ژنتیکی همچنین می تواند منجر به تجمع پروتئینی به نام آلفا سینوکلئین در سلول های عصبی و اطراف آن در سراسر مغز شود. این تجمعات به نام اجسام لویی شناخته می‌شوند و آسیبی که ایجاد می‌کنند می‌تواند منجر به زوال عقل لیوی شود که با بیماری پارکینسون ارتباط دارد.

به نظر می رسد سلول های عصبی تولید کننده دوپامین به ویژه در برابر اجسام لویی حساس هستند و برخی افراد هم به بیماری پارکینسون و هم به زوال عقل لویی مبتلا می شوند.

علائم زوال عقل اجسام لویی شامل اختلال رفتار خواب REM، تغییرات در تفکر، توهم و پارکینسونیسم  است. پارکینسونیسم به هر وضعیتی اطلاق می شود که شامل لرزش، کندی حرکت یا سایر علائم مشابه با بیماری پارکینسون باشد (منبع مطلب).

تغییرات ژنی خاص نتایج خاصی دارد. به عنوان مثال، SNCA بر پردازش آلفا سینوکلئین تأثیر می گذارد و PRKN بر نحوه عملکرد میتوکندری تأثیر می گذارد.

ژن های مرتبط با بیماری پارکینسون

تغییرات ژنتیکی دخیل در بیماری پارکینسون می تواند شامل موارد زیر باشد:

• اتوزومال غالب
• اتوزومال مغلوب
• اپی ژنتیک

مطالعات ژن‌های مختلفی را در الگوهای وراثتی مختلف با بیماری پارکینسون مرتبط کرده‌اند. آن‌ها هنوز در حال بررسی هستند که آیا این ژن‌ها می‌توانند از هر دو الگو پیروی کنند یا نه و آیا احتمال وجود آن‌ها در افرادی که قبل از سن ۳۰ سالگی علائم را دارند، بیشتر است یا خیر(منبع مطلب).

ویژگی های ژنتیکی اتوزومال غالب

مردم دو نسخه از هر ژن دارند. در وراثت اتوزومال غالب، کودک می تواند یک ژن سالم یا ژنی را که به درستی کار نمی کند به ارث ببرد. آن ها ۵۰ درصد احتمال دارد که یک ژن معیوب را به ارث ببرند (منبع مطلب).

ژن‌های غالب اتوزومی که دانشمندان منبع معتبر با بیماری پارکینسون مرتبط کرده‌اند عبارتند از(منبع مطلب):

• SNCA یا PARK1
• UCHL1 یا PARK5
• LRRK2 یا PARK8
• PARK3

ویژگی های ژنتیکی اتوزومال مغلوب

در وراثت اتوزومال مغلوب، دو والدین یک ژن معیوب دارند اما شرایط مرتبط با آن وجود ندارد. این به این دلیل است که هر دو هنوز یک ژن سالم دارند (منبع مطلب).

با این حال، فرزندان آن ها می توانند دو نسخه از ژن معیوب را به ارث ببرند. فرزندان ۲۵ درصد شانس به ارث بردن دو ژن معیوب خواهند داشت.

به ارث بردن دو نسخه معیوب از ژن های زیر، یکی از هر یک از والدین، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می دهد:

• PARK2
• PARK7
• PINK1 یا PARK6
• DJ-1
• PRKN

توجه به این نکته مهم است که به ارث بردن هر یک از ژن هایی که دانشمندان به عنوان مرتبط با بیماری پارکینسون شناسایی کرده اند، لزوماً به این معنی نیست که فرد به این بیماری مبتلا می شود.

تغییراتی که ارثی نیستند

برخی تغییرات ژنتیکی می تواند ناشی از عوامل محیطی باشد. انسان با آن ها به دنیا نمی آید. آن ها در طول زندگی رشد می کنند.

این نوع تغییر که به عنوان اپی ژنتیک شناخته می شود، ممکن است بر خطر پارکینسون تأثیر بگذارد.

تحقیقات در مورد پیوندهای ژنتیکی با بیماری پارکینسون ادامه دارد.

چه زمانی فرد باید به دنبال آزمایش ژنتیک باشد؟

آزمایش ژنتیکی برای برخی از ژن‌های مرتبط با بیماری پارکینسون در دسترس است، اما آزمایش ممکن است اطلاعات مفیدی را در اختیار افراد قرار ندهد (منبع مطلب).

برای یک چیز، طیف گسترده ای از ژن ها ممکن است نقش داشته باشند و آزمایش همه آنها ممکن نیست. ممکن است فردی دارای ویژگی مرتبط باشد اما به بیماری پارکینسون مبتلا نشود.

به عنوان مثال، طبق یک بررسی در سال ۲۰۲۰، تنها حدود ۰.۷٪ از افرادی که دارای علائم بیماری پارکینسون هستند، تغییراتی در ژن LRRK2 دارند و حدود ۰.۳٪ تغییراتی در ژن PRKN دارند (منبع مطلب).

اگر شواهد قوی دال بر سابقه خانوادگی این بیماری وجود داشته باشد، از قبل پی بردن به اینکه آیا یک فرد جوان دارای این ژن است، می‌تواند به او کمک کند تا برای آینده آماده شود. با این حال، بعید است که نتایج قطعی باشد و ممکن است باعث اضطراب غیر ضروری شود.

هر کسی که علاقه مند به آزمایش ژنتیکی است، باید مزایا و معایب آن را با یک پزشک در میان بگذارد و اگر تصمیم به انجام این کار دارد، مشاوره ژنتیک را در نظر بگیرد.

بنیاد پارکینسون اشاره می کند که دسترسی به آزمایش اغلب دشوار است. همچنین ممکن است پرهزینه باشد و بیمه درمانی ممکن است آن را پوشش ندهد. مشاوره ژنتیک می تواند یک هزینه اضافی باشد (منبع مطلب).

۹ شایعه در مورد بیماری پارکینسون

۱. پارکینسون تنها بر تحرک فرد تأثیر می گذارد

درست است که جامعه پزشکی بیماری پارکینسون را یک اختلال حرکتی می داند. با این حال، افراد مبتلا به این بیماری اغلب علائم غیرحرکتی را نیز تجربه می کنند، که می تواند قبل از علائم حرکتی شروع شود (منبع مطلب).

علائم غیرحرکتی می تواند شامل اختلال شناختی یا زوال عقل، افسردگی و اضطراب، اختلال در خواب، درد، بی تفاوتی، اختلال عملکرد جنسی و بی اختیاری روده باشد (منبع مطلب).

مردم اغلب این علائم را نادیده می گیرند، اما آن ها مهم هستند. همانطور که نویسندگان یک مقاله در مورد این موضوع توضیح می دهند (منبع مطلب): “علائم غیرحرکتی بر تصویر بالینی بیماری پارکینسون پیشرفته غالب است و به ناتوانی شدید، اختلال در کیفیت زندگی و کاهش امید به زندگی کمک می کند.”

۲. درمان فقط برای چند سال جواب می دهد

اگرچه هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، داروها می توانند به افراد در مدیریت این بیماری کمک کنند. یکی از موثرترین داروهای منبع مطمئن لوودوپا است که بدن پس از ورود به مغز آن را به دوپامین تبدیل می کند (منبع مطلب).

یک افسانه قدیمی وجود دارد مبنی بر اینکه لوودوپا فقط می تواند علائم را برای حدود ۵ سال قبل از توقف اثر خود تسکین دهد. این یک افسانه است. لوودوپا می تواند برای چندین دهه موثر باشد. با این حال، با گذشت زمان، اثربخشی آن ممکن است کاهش یابد.

نظر یکی از متخصصان بیماری پارکینسون این است که:

یکی از طعنه های بی رحمانه در مورد بیماری پارکینسون این است که آنزیم کلیدی که لوودوپا را به دوپامین (اسید دکربوکسیلاز آروماتیک یا AADC) تبدیل می کند، عمدتاً در نورون های دوپامین جسم سیاه یافت می شود که در طول پیشرفت بیماری از بین می روند. بنابراین، راه اصلی برای در دسترس قرار دادن دوپامین در مغز پارکینسون با پیشرفت بیماری کاهش می یابد.

به عبارت دیگر، اینطور نیست که لوودوپا اثر خود را متوقف کند. درعوض، عرضه آنزیمی که برای موثر بودن به آن نیاز دارد محدودتر می شود.

در گذشته، پزشکان و افراد مبتلا به پارکینسون به دلیل ترس از اینکه لوودوپا به آرامی اثر خود را متوقف کند، آن را مصرف نمی کردند. با این حال، اکنون می دانیم که این کاهش قدرت ناشی از مدت زمانی نیست که یک فرد لوودوپا مصرف می کند، بلکه به دلیل پیشرفت بیماری است.

با این حال، درست است که با گذشت زمان، هر دوز لوودوپا ممکن است علائم را برای مدت کوتاه‌تری بهبود بخشد و این به این معنی است که علائم قبل ار شروع دوز بعدی  شروع به بازگشت می کنند (منبع مطلب).

۳. لوودوپا علائم را بدتر می کند

یکی دیگر از تصورات غلط در مورد لوودوپا این است که می تواند علائم بیماری پارکینسون را بدتر کند. این درست نیست.

توجه به این نکته ضروری است که لوودوپا می تواند علائم حرکتی دیگری مانند دیسکینزی را ایجاد کند که به حرکات تند و ناگهانی غیرارادی اشاره دارد. با این حال، شروع دیسکینزی به جای اینکه به مدت زمانی که فرد لوودوپا مصرف کرده است مربوط باشد، به پیشرفت بیماری زمینه ای مرتبط است (منبع مطلب).

بنابراین، پزشکان دیگر توصیه نمی کنند مصرف لوودوپا را تا اواخر بیماری متوقف کنند.

با توجه به انجمن بیماری پارکینسون آمریکا، دیسکینزی به طور کلی تا زمانی که فرد به مدت ۴ تا ۱۰ سال از لوودوپا استفاده نکرده باشد، ظاهر نمی شود (منبع مطلب) . انجمن بیماری پارکینسون آمریکا همچنین می نویسد:

دیسکینزی در شکل خفیف آن ممکن است آزاردهنده نباشد و تحرک ناشی از مصرف لوودوپا ممکن است بر بی حرکتی همراه با عدم مصرف لوودوپا ارجحیت داشته باشد. افراد مبتلا به پارکینسون باید مزایای استفاده از لوودوپا را در مقابل تأثیر دیسکینزی بر کیفیت زندگی خود بسنجید.

۴. لرزش همیشه نشانه پارکینسون است

لرزش شناخته شده ترین علامت بیماری پارکینسون است. با این حال، می تواند به عنوان بخشی از سایر شرایط، از جمله پارکینسونیسم ناشی از دارو، پارکینسونیسم عروقی، لرزش دیستونیک یا اساسی، بیماری روانی، و دیستونی پاسخگو به دوپا رخ دهد.

۵. پزشکان همیشه می توانند یک چشم انداز دقیق ارائه دهند

اگرچه پزشکان طیف وسیعی از علائم مرتبط با پارکینسون را درک می‌کنند، اما پیش‌بینی چگونگی پیشرفت بیماری در افراد بسیار دشوار است. پارکینسون به طور قابل توجهی در بین افراد متفاوت است.

همانطور که نویسندگان یک مطالعه توضیح می دهند، “تفاوت های اساسی در تظاهرات بالینی و پیشرفت بین بیماران وجود دارد (منبع مطلب) .”

[دلیل] تفاوت های مشاهده شده در نحوه تجربه افراد بیماری پارکینسون و پیشرفت آن ناشناخته باقی مانده است.  “این می تواند بر اساس نحوه شروع پارکینسون با هر فرد باشد.”

دانشمندان در حال حاضر در حال بررسی راه‌های منبع مطمئن برای پیش‌بینی بهتر هستند (منبع مطلب) . امیدواریم در آینده، پزشکان بتوانند ایده واضح تری از چگونگی پیشرفت وضعیت یک فرد ارائه دهند (منبع مطلب) .

۶. همه افراد مبتلا به پارکینسون لرزش دارند

لرزش شاید یکی از قابل تشخیص ترین علائم بیماری پارکینسون باشد. با این حال، در برخی از افراد قبل از اینکه لرزش ظاهر شود، علائم غیرحرکتی ایجاد می کنند.

همچنین، برخی افراد در هیچ  مرحله ای از پیشرفت بیماری, لرزش را تجربه نمی کنند (منبع مطلب).

“حدود ۲۰ درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دچار لرزش نمی شوند.” اگرچه دانشمندان نمی‌دانند چرا چنین است، شدت لرزش، به طور کلی، ممکن است به این بستگی داشته باشد که بیماری بر کدام مناطق مغز تأثیر می‌گذارد.

 برخی از دانشمندان فکر می‌کنند «افرادی که لرزش شدید دارند، نورون‌های دوپامین بیشتری را در ناحیه‌ای مجاور ماده سیاه به نام ناحیه پس‌روبرال از دست داده‌اند. این نورون‌های دوپامین (یا از دست دادن آنها) هستند که به لرزش پارکینسون کمک می‌کنند.

۷. افراد ممکن است تشدید علائم را تجربه کنند

در برخی شرایط، مانند  بیماری ام اس ( MS یا مولتیپل اسکلروزیس)، افراد ممکن است تشدید علائم خود را تجربه کنند. با این حال، بیماری پارکینسون تمایلی به این حالت ندارد.

علائم، به طور کلی، بسیار کند پیشرفت می کنند، اگرچه ممکن است در طول روز نوسان داشته باشند.

اگر علائم فردی به طور ناگهانی بدتر شود، احتمالاً به دلیل عوامل دیگری است. به عنوان مثال، یک مطالعه این نوع تشدیدها را در ۱۲۰ فرد مبتلا به پارکینسون در یک دوره ۱۸ ماهه بررسی کرد (منبع مطلب).

شایع ترین علت عفونت بود که شامل بیش از ۱ در ۴ (۲۵.۶٪)مورد بود. عوامل دیگر عبارتند از اضطراب، اشتباهات دارویی، پایبندی ضعیف به داروها، عوارض جانبی دارو و کاهش سلامتی پس از جراحی.

۸۱.۴٪ از این موارد “به دلایل قابل برگشت یا قابل درمان نسبت داده می شود.”

۸. غیر از دارو، هیچ چیز نمی تواند کمک کند

یک افسانه ثابت وجود دارد که داروها تنها راه کاهش علائم یا کند کردن پیشرفت بیماری هستند. این یک افسانه است.

شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد فعال ماندن از نظر بدنی می تواند علائم را کاهش دهد و به طور بالقوه حتی پیشرفت بیماری را کند کند.

بنیاد پارکینسون توضیح می دهد که افراد مبتلا به پارکینسون «که ورزش را زودتر و برای حداقل ۲.۵ ساعت در هفته شروع می کنند، در مقایسه با افرادی که دیرتر شروع می کنند، کاهش کمتری در کیفیت زندگی خود را تجربه می کنند. ایجاد عادات ورزشی اولیه برای مدیریت کلی بیماری ضروری است (منبع مطلب).

تحقیقات نشان می دهد که ورزش فقط علائم حرکتی پارکینسون را کاهش نمی دهد. به عنوان مثال، مطالعات نشان داده اند که ورزش به بهبود مشکلات خواب مرتبط و عملکرد شناختی در افراد مبتلا به این بیماری کمک می کند (منبع مطلب).

۹. پارکینسون کشنده است

این یک تصور غلط است. پارکینسون مانند حمله قلبی کشنده نیست. افراد مبتلا به پارکینسون می توانند زندگی طولانی و معناداری داشته باشند.

در مقایسه با افرادی که پارکینسون ندارند، افرادی که به این بیماری مبتلا هستند احتمالاً امید به زندگی کاهش می یابد. این کاهش برای افرادی که در سنین پایین‌تر به این بیماری مبتلا می‌شوند قابل توجه‌ تر است، اما در افرادی که به زوال عقل مبتلا نمی‌شوند کمتر است (منبع مطلب).

اگرچه پارکینسون کشنده نیست، اما خطر افتادن را افزایش می دهد. زمین خوردن های شدید می تواند کشنده باشد یا ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد که خطر عوارض یا عفونت را افزایش می دهد.

یکی دیگر از خطرات اساسی ذات الریه است. از آنجایی که افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است در بلع مشکل داشته باشند، ممکن است ذرات غذا را وارد ریه ها کنند. افراد مبتلا به پارکینسون  سرفه ضعیف تری دارند، بنابراین غذا ممکن است در ریه ها بماند، جایی که می تواند باعث ایجاد عفونت شود.

عدم توانایی در سرفه کردن مواد آلوده به این معنی است که این عفونت ها می توانند کشنده باشند.

همانطور که بنیاد پارکینسون آمریکا می گوید، “بیشتر بیماران با داشتن بیماری پارکینسون می میرند و نه به دلیل آن.”.

مفهوم جمله ی بالا اسن است که خود بیماری پارکینسون باعث مرگ نمی شود و مثلا مانند بیماری سرطان نیست. ولی بیماری پارکینسون ناتوانی هایی در فرد ایجاد می کند که آن ناتوانی ها می تواند عامل مرگ فرد شود. مثلا عدم توانایی غذا خوردن, افتادن و ایجاد عفونت در بدنشان, زخم بستر بر اثر ناتوانی برای تحرک و غیره.