چرا کمردرد و درد لگن دارم و چطور درمان می شود؟

تجربه کمردرد و درد لگن بسیار رایج است، به طوری که موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی گزارش می دهد که تقریباً ۸۰ درصد از بزرگسالان در مقطعی از زندگی خود با آن مواجه می شوند. شدت این نوع درد می تواند بسیار متفاوت باشد، از درد مبهم تا احساسات تیز که می تواند به طور قابل توجهی بر تحرک و کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد (منبع مطلب).

غیر معمول نیست که کمردرد با درد و ناراحتی مفصل ران اشتباه گرفته شود. مفصل ران در نزدیکی ستون فقرات قرار دارد و این امکان را فراهم می کند که آسیب ها یا مشکلات مفصل ران باعث ایجاد یا شبیه به کمردرد شود. افرادی که از مشکلات مربوط به لگن رنج می برند، علاوه بر تجربه درد در ناحیه کمر، ممکن است احساس کنند:

• درد کشاله ران در سمت آسیب دیده
• سفتی، سختی
• درد هنگام راه رفتن یا حرکت
• مشکل خواب

در اینجا پنج علت احتمالی کمردرد و لگن بررسی می شوند.

کشیدگی عضلانی

کشیدگی عضلانی یکی از علل شایع کمردرد حاد است که افراد در هر سن و سطح آمادگی جسمانی می توانند آن را تجربه کنند. رگ به رگ شدن زمانی رخ می دهد که رباط های متصل کننده استخوان ها به یکدیگر به دلیل حرکات یا تصادفات ناگهانی مانند افتادن یا پیچ خوردن نادرست بیش از حد کشیده یا پاره شوند. در مقابل، کشش‌ها ناشی از کشش یا پارگی عضلات و تاندون‌ها هستند که ماهیچه‌ها را به استخوان‌ها متصل می‌کنند. هنگام تجربه کشیدگی عضلانی، ممکن است دردی را در پشت خود احساس کنید که همراه با درد مبهم یا ناراحتی در نواحی اطراف مانند لگن است.

برای کاهش علائم رگ به رگ شدن و کشیدگی خفیف، استفاده از تکنیک های کششی مناسب که انعطاف پذیری را افزایش داده و از آسیب بیشتر جلوگیری می کند، ضروری است. در مواردی که درد ادامه دارد یا شدیدتر می شود، فیزیوتراپی ممکن است توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی برای کمک به تقویت عضلات و رباط ها و همچنین بهبود حرکت کلی توصیه شود. اگر مشکوک به کشیدگی عضلانی هستید، بسیار مهم است که برای تشخیص دقیق و درمان مناسب به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر این نگرانی وجود داشته باشد که آسیب می تواند نشان دهنده موارد جدی تر باشد، مانند فتق دیسک یا شکستگی.

عصب فشرده شده

گرفتگی عصب یک وضعیت دردناک است که با درد تیراندازی، احساس سوزن سوزن شدن، و ناراحتی مشخص می شود و اغلب نواحی مانند پشت، ستون فقرات یا لگن را تحت تاثیر قرار می دهد. این وضعیت ناراحت کننده زمانی ایجاد می شود که فشار بیش از حد بر روی عصب توسط استخوان ها، ماهیچه ها یا بافت های اطراف وارد می شود و عملکرد طبیعی عصبی را مختل می کند و منجر به علائمی مانند درد، بی حسی و ضعف در ناحیه آسیب دیده می شود.

یکی از علل احتمالی گرفتگی اعصاب، بافت اسکار قدیمی ناشی از آسیب‌های گذشته است که ممکن است همچنان اعصاب را تحت فشار قرار دهد. سایر عوامل مؤثر عبارتند از:

1. آرتریت: التهاب مفاصل می تواند منجر به خار استخوان یا تورم شود که ممکن است به اعصاب مجاور فشار وارد کند.
2. استرس: استرس مزمن می تواند باعث تنش و سفت شدن ماهیچه ها شود و منجر به گیرکردن اعصاب شود.
3. حرکات تکراری: انجام مکرر یک حرکت مشابه در طول زمان می تواند اعصاب را تحریک و فشرده کند.
4. آسیب های ورزشی: ورزش های تماسی یا حوادث در حین فعالیت های بدنی می تواند منجر به فشردگی عصب شود.
5. چاقی: حمل وزن اضافی می تواند به اعصاب فشار وارد کند و خطر گیرکردن اعصاب را افزایش دهد.

اگر چه درد ناشی از یک عصب فشرده معمولاً در مدت کوتاهی فروکش می‌کند، اما اگر فشار ادامه یابد، ممکن است منجر به درد مزمن و افزایش احتمال آسیب دائمی عصبی شود. برای بهبود بهینه، رسیدگی سریع به این موضوع ضروری است.

رایج ترین روش درمانی برای عصب تحت فشار، استراحت است که به ناحیه آسیب دیده اجازه می دهد بدون فشار بیشتر بهبود یابد. پزشک شما همچنین ممکن است تمرینات فیزیوتراپی را برای بهبود تحرک، قدرت و انعطاف پذیری در ناحیه آسیب دیده توصیه کند. این مداخله درمانی می تواند به کاهش درد و کاهش خطر آسیب های بعدی کمک کند.

برای تسکین موقت علائم، پزشک ممکن است داروهای ضد التهابی را برای به حداقل رساندن تورم و درد تجویز کند. در موارد شدیدتر که درمان های محافظه کارانه نمی توانند تسکین کافی را ارائه دهند یا اگر آسیب عصبی قابل توجهی وجود داشته باشد، ممکن است برای برداشتن فشار عصب آسیب دیده و جلوگیری از عوارض طولانی مدت جراحی لازم باشد.

آرتروز

آرتریت یک بیماری شایع است که اغلب باعث درد کمر و لگن و همچنین ناراحتی در جلوی ران و ناحیه کشاله ران می شود. اغلب در نتیجه روند طبیعی پیری و ساییدگی تدریجی مفاصل بدن در طول زمان است. این التهاب یک یا چند مفاصل می تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد و کارهای روزمره را دشوار و دردناک کند.

علائم رایج آرتریت عبارتند از:

• درد
• تورم
• سفتی، سختی
• کاهش دامنه حرکتی
• بی حسی

این علائم می توانند شدت متفاوتی داشته باشند و ممکن است بیایند و بروند یا به طور مزمن ادامه پیدا کنند. در برخی موارد، در صورت عدم درمان، حتی ممکن است در طول زمان بدتر شوند.

برای کمک به مدیریت آرتریت و علائم مرتبط با آن، گزینه های درمانی مختلفی در دسترس هستند. پزشک ممکن است داروهایی مانند داروهای ضد التهاب یا مسکن‌ها را برای کاهش ناراحتی و کاهش التهاب تجویز کند. علاوه بر درمان های دارویی، پزشک شما ممکن است داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) را نیز توصیه کند. این داروهای منحصر به فرد برای کند کردن یا توقف حمله سیستم ایمنی بدن به مفاصل طراحی شده اند، که یک عامل مشترک کمک کننده به آرتریت است.

یکی دیگر از گزینه های درمانی موثر برای آرتریت فیزیوتراپی است که می تواند به تقویت مفاصل آسیب دیده و افزایش دامنه حرکتی آنها کمک کند. این شکل از توانبخشی اغلب شامل تمرینات و کشش های هدفمند است که به طور خاص برای نیازها و محدودیت های فرد طراحی شده اند. با افزایش تدریجی شدت و تنوع این حرکات، بیماران می توانند سطحی از تحرک را به دست آورند و درد را کاهش دهند.

در موارد شدیدتر آرتریت، ممکن است جراحی برای ترمیم یا جایگزینی مفاصل آسیب دیده لازم باشد. این گزینه معمولاً برای کسانی در نظر گرفته می شود که گزینه های درمانی دیگر را بدون تسکین قابل توجهی از علائم خود خسته کرده اند. روش‌های جراحی برای آرتریت می‌تواند از فیوژن مفصل (به هم پیوستن دو استخوان مبتلا به آرتریت) تا جایگزینی کامل مفصل، که در آن مفصل آسیب‌دیده برداشته شده و با یک مصنوعی جایگزین شود، متغیر باشد.

فتق دیسک

فتق دیسک که معمولاً به آن دیسک پاره شده یا لغزش گفته می شود، یک وضعیت پزشکی است که در آن بخش داخلی نرم تر “ژله ای” دیسک ستون فقرات از لایه بیرونی سخت تر دیسک بیرون زده است. این می تواند منجر به تحریک و فشرده شدن اعصاب مجاور شود و منجر به علائم مختلفی مانند درد، بی حسی، گزگز، ضعف و اسپاسم عضلانی شود. در برخی موارد، افراد مبتلا به فتق دیسک ممکن است به هیچ وجه علائم دردناکی را تجربه نکنند.

فتق دیسک معمولا در قسمت تحتانی کمر (ناحیه کمر) یا گردن (ناحیه گردن) رخ می دهد، اما می تواند در سایر قسمت های ستون فقرات نیز رخ دهد. این بیماری اغلب به دلیل ساییدگی و پارگی دیسک های ستون فقرات ایجاد می شود که ممکن است در طول زمان ساختار آنها را ضعیف کند. این انحطاط می تواند توسط عواملی مانند سن، فشارهای مکرر، وضعیت نامناسب، چاقی، سیگار کشیدن و بلند کردن اجسام تسریع شود. در برخی موارد، آسیب یا ضربه خاص به ستون فقرات نیز ممکن است باعث فتق دیسک شود.

علائم فتق دیسک بسته به محل دیسک آسیب دیده و شدت بیماری متفاوت است. علائم رایج عبارتند از:

• درد موضعی در پشت، گردن یا شانه ها
• تشعشع درد در پاها (سیاتیک) یا بازوها
• بی حسی، گزگز یا ضعف در اندام ها (بازوها یا پاها)
• اسپاسم عضلانی در ناحیه آسیب دیده
• مشکل در ایستادن یا راه رفتن برای مدت طولانی

در بسیاری از موارد، فتق دیسک از طریق ترکیبی از معاینه فیزیکی، ارزیابی سابقه پزشکی و آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن تشخیص داده می شود. گزینه های درمانی به شدت علائم بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مراقبت محافظه کارانه: این رویکرد اغلب شامل استراحت، مسکن های بدون نسخه، داروهای ضد التهابی و فیزیوتراپی برای کمک به تقویت عضلات حمایت کننده از ستون فقرات و بهبود انعطاف پذیری است. گرما یا کیسه های یخ نیز می توانند درد و التهاب را تسکین دهند.
• داروهای تجویزی: در موارد شدیدتر، پزشک ممکن است شل کننده های عضلانی، مسکن های مخدر، یا داروهای ضد التهابی را برای کمک به مدیریت درد و التهاب تجویز کند. این داروها معمولاً برای تسکین کوتاه مدت استفاده می شوند و باید تحت راهنمایی یک متخصص مراقبت های بهداشتی مصرف شوند.
• تزریق استروئید اپیدورال: در برخی موارد، پزشک ممکن است تزریق استروئید اپیدورال را برای کاهش التهاب اطراف اعصاب آسیب دیده توصیه کند. این می تواند باعث تسکین موقت درد و بهبود عملکرد برخی از بیماران مبتلا به فتق دیسک شود.
• جراحی: اگر درمان‌های محافظه‌کارانه نتوانند تسکین دهند یا آسیب عصبی قابل توجه یا از دست دادن عملکرد عضلانی وجود داشته باشد، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن قسمت بیرون زده دیسک و کاهش فشار روی اعصاب توصیه کند. رایج ترین روش های جراحی برای فتق دیسک، میکرودیسککتومی و رفع فشار کمری است. هدف این جراحی ها کاهش درد و بازیابی عملکرد با حذف منبع فشرده سازی عصب است.

اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک

اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک یکی از علل شایع درد کمر و لگن است که افراد زیادی را تحت تاثیر قرار می دهد. مفصل ساکروایلیاک یا مفصل SI در پایه ستون فقرات جایی که به لگن متصل می شود قرار دارد. این مفصل نقش مهمی در جذب شوک بین قسمت بالایی بدن، لگن و پاها ایفا می‌کند و حرکت صاف و ثبات را برای فعالیت‌های روزمره ما تضمین می‌کند.

کشیدگی یا آسیب به مفصل SI می تواند منجر به ناراحتی و درد شود که در سراسر ناحیه لگن، پشت و کشاله ران منتشر می شود. در برخی موارد، این درد ممکن است به اندازه ای شدید باشد که توانایی فرد را برای انجام کارهای روزانه یا انجام فعالیت بدنی مختل کند. شناخت علائم اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک ضروری است تا بتوان درمان مناسب را جستجو کرد.

درمان اختلال عملکرد مفصل SI معمولاً بر کاهش درد و بازگرداندن حرکت طبیعی به مفصل آسیب دیده متمرکز است. پزشک شما ممکن است روش های محافظه کارانه مختلفی مانند استراحت، مصرف داروهای مسکن بدون نسخه یا استفاده از کمپرس سرد و گرم برای کاهش تنش و التهاب عضلانی را توصیه کند. در برخی موارد، تزریق استروئید به طور مستقیم به مفصل ممکن است برای تسکین درد مفید باشد.

در موارد شدیدتر که درمان های محافظه کارانه مؤثر نبوده اند، پزشک ممکن است جراحی را به عنوان آخرین راه حل پیشنهاد کند. هدف از این روش تثبیت مفصل SI و تسکین درد با جوش دادن استخوان ها به یکدیگر یا بازسازی مفصل با استفاده از پیچ یا سخت افزار دیگر است.

کلام پایانی

• چشم انداز افراد مبتلا به اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک بسته به شدت بیماری و پاسخ آنها به درمان متفاوت است. مهم است که به یاد داشته باشید که کمر درد و لگن بیماری‌های رایجی هستند، اما ممکن است علائم بیماری‌های جدی‌تر نیز باشند. اگر درد شما بدتر شد یا با علائم نامنظم مانند تب، کاهش وزن یا ضعف در پاها همراه شد، بسیار مهم است که برای ارزیابی بیشتر با پزشک خود ملاقات کنید.
• همکاری نزدیک با پزشک در تعیین بهترین روش درمانی برای مدیریت درد و بهبود وضعیت کلی شما ضروری است. با مراقبت و راهنمایی مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک می توانند تسکین قابل توجهی از علائم خود را تجربه کرده و به سبک زندگی فعال بازگردند.