راهنمای جامع روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

فهرست مطالب

روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید یک بیماری خودایمنی و التهابی است، به این معنی که سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه به سلول های سالم بدن شما حمله می کند و باعث التهاب (تورم دردناک) در قسمت های آسیب دیده بدن می شود.

روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چیست؟

روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) یک بیماری خود ایمنی است که باعث التهاب مزمن مفاصل می شود. بیماری های خودایمنی بیماری هایی هستند که زمانی ایجاد می شوند که سیستم ایمنی بدن به بافت های آن حمله می کند.

سیستم ایمنی بدن شامل یک سازمان پیچیده از سلول ها و آنتی بادی هایی است که به طور معمول برای جستجو و از بین بردن مهاجمان بدن، به ویژه عفونت ها طراحی شده اند. افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی دارای آنتی بادی ها و سلول های ایمنی در خون خود هستند که بافت های بدن آنها را هدف قرار می دهند که می تواند با التهاب همراه باشد.

در حالی که التهاب بافت مفصلی و آرتریت التهابی از ویژگی های کلاسیک روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) هستند، این بیماری همچنین می تواند باعث التهاب خارج مفصلی و آسیب در سایر اندام ها شود.

از آن جا که روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می تواند چندین اندام دیگر بدن را تحت تاثیر قرار دهد، به عنوان یک بیماری سیستمیک شناخته می شود و گاهی اوقات بیماری روماتوئید نیز نامیده می شود.

روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید یا RA) که در افراد زیر ۱۶ سال شروع می شود، به عنوان آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان یا JIA شناخته می شود.

استئوآرتریت یک بیماری مفصلی غیرالتهابی است که به موجب آن غضروف مفصل نازک می‌شود، معمولاً به‌طور نامتقارن است و بنابراین فقط یک زانو یا دست ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد.

عوامل ایجاد روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چیست؟

علت ایجاد روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ناشناخته است. با وجود اینکه مدت‌هاست به عوامل عفونی مانند ویروس‌ها، باکتری‌ها و قارچ‌ها مشکوک بوده‌اند، هیچ‌کدام به عنوان عامل مشخص, ثابت نشده است. روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) یک موضوع بسیار فعال از لحاظ تحقیقات در سراسر جهان است.

اعتقاد بر این است که تمایل به ایجاد روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ممکن است ژنتیکی (ارثی) باشد.
ژن های خاصی شناسایی شده اند که خطر ابتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) را افزایش می دهند.
همچنین گمان می رود که برخی عفونت ها یا عوامل محیطی ممکن است باعث فعال شدن سیستم ایمنی در افراد مستعد شود و در نتیجه سیستم ایمنی به اشتباه به بافت های خود بدن حمله می کند و منجر به التهاب در مفاصل و گاهی در اندام های مختلف بدن مانند ریه ها یا چشم ها می شود.

مشخص نیست چه چیزی باعث شروع روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می شود. صرف نظر از محرک دقیق، نتیجه یک سیستم ایمنی است که برای گسترش التهاب در مفاصل و گاهی اوقات سایر بافت های بدن آماده شده است.

سلول های ایمنی به نام لنفوسیت ها فعال می شوند و پیام رسان های شیمیایی (سیتوکین ها مانند فاکتور نکروز تومور/TNF، اینترلوکین-۱/IL-1 و اینترلوکین-۶/IL-6) در نواحی ملتهب بیان می شوند.

باکتری های روده، سیگار کشیدن و بیماری لثه

به نظر می رسد عوامل محیطی نیز نقشی در ایجاد روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ایفا می کنند. به عنوان مثال، دانشمندان گزارش کرده اند که سیگار کشیدن، قرار گرفتن در معرض مواد معدنی سیلیس و بیماری مزمن لثه (پریودنتال) خطر ابتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) را افزایش می دهد.

تئوری هایی در مورد باکتری های روده (یا میکروبیوم روده, که عبارت از میکروب های روده هستند که به طور طبیعی در پوشش روده وجود دارند) وجود دارد که ممکن است باعث شروع روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) در افراد مستعد ژنتیکی شود ولی تا کنون هیچ میکروب خاصی به عنوان علت قطعی شناسایی نشده است.

علائم روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چیست؟

علائم روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) بسته به درجه التهاب بافتی, می آیند و می روند. هنگامی که بافت های بدن ملتهب می شوند، بیماری فعال می شود. وقتی التهاب بافت فروکش کرد، بیماری غیرفعال است (در حال بهبودی).

بهبودی می تواند خود به خود یا با درمان رخ دهد و می تواند هفته ها، ماه ها یا سال ها طول بکشد. در طول دوره بهبودی، علائم بیماری ناپدید می شوند و افراد به طور کلی احساس خوبی دارند. هنگامی که بیماری دوباره فعال می شود، علائم بازگشت می کنند.

مسیرپیشرفت آرتریت روماتوئید در بین افراد مبتلا متفاوت است و داشتن دوره های عود و بهبودی معمول است.

علائم روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چگونه است؟

هنگامی که بیماری فعال است، علائم و نشانه های روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می تواند شامل موارد زیر باشد:

خستگی
از دست دادن انرژی
بی اشتهایی
تب خفیف
درد عضلات و مفاصل
قرمزی مفاصل
تورم مفصل
حساسیت مفاصل
گرمی مفاصل
بدشکلی مفصل
ندول های روماتوئید
سفتی و سختی مفصل
از دست دادن دامنه حرکتی مفصل
از دست دادن عملکرد مفصل
لنگیدن

افراد مبتلا به التهاب فعال مفاصل ناشی از روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می توانند موارد زیر را نیز تجربه کنند:

افسردگی
کم خونی
ناامیدی
کناره گیری اجتماعی

سفتی ماهیچه ها و مفاصل معمولاً در صبح و بعد از دوره های عدم تحرک بیشتر قابل توجه است. به این حالت سفتی صبحگاهی و سفتی پس از بی تحرکی گفته می شود.

علائم روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) — روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

همچنین، در هنگام آشکار شدن علائم، مفاصل اغلب گرم، قرمز، متورم، دردناک و حساس می‌شوند. این به این دلیل است که بافت پوششی مفصل (سینوویوم) ملتهب می شود و در نتیجه مایع مفصلی بیش از حد تولید می شود (مایع سینوویال). سینوویوم نیز با التهاب (سینوویت) ضخیم می شود.

روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) معمولا مفاصل متعدد را ملتهب می کند و هر دو طرف بدن را درگیر می کند. بنابراین در رایج ترین شکل آن، پلی آرتریت نامتقارن نامیده می شود. به موارد زیر در مورد بیماری روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) توجه کنید:

علائم اولیه روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ممکن است نامحسوس باشد.
مفاصل کوچک هر دو دست و مچ دست اغلب درگیر می شوند.
علائم اولیه روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می تواند سفتی دردناک و طولانی مدت مفاصل، به ویژه در صبح باشد.
علائم روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) در دست ها شامل دشواری در انجام کارهای ساده روزمره مانند دشواری در چرخاندن دستگیره های در و باز کردن شیشه ها است.
مفاصل کوچک پا نیز معمولاً درگیر می شوند که می تواند منجر به راه رفتن دردناک شود، به خصوص در صبح پس از بلند شدن از رختخواب.
گاهی اوقات فقط یک مفصل ملتهب می شود. زمانی که تنها یک مفصل درگیر باشد، آرتریت می‌تواند التهاب مفصل ناشی از سایر اشکال آرتریت، مانند نقرس یا عفونت مفاصل را تقلید کند.
التهاب مزمن می تواند باعث آسیب به بافت های بدن از جمله غضروف و استخوان شود. این امر منجر به از بین رفتن غضروف و فرسایش و ضعف استخوان ها و همچنین ماهیچه ها می شود و در نتیجه بدشکلی مفصل، از دست دادن دامنه حرکتی، تخریب و از دست دادن عملکرد منجر می شود.
به ندرت، روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) حتی می تواند مفصلی را که مسئول سفت شدن تارهای صوتی ما برای تغییر تن صدای ماست، یعنی مفصل کریکوآریتنوئید، تحت تاثیر قرار دهد. هنگامی که این مفصل ملتهب می شود، می تواند باعث گرفتگی صدا شود.
علائم در کودکان مبتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) شامل لنگیدن، تحریک پذیری، گریه و کم اشتهایی است.

تشخیص روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

هیچ آزمایش منحصر به فردی برای تشخیص روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) وجود ندارد. تشخیص بر اساس مشاهدات بالینی است. در نهایت، روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) بر اساس ترکیبی از موارد زیر تشخیص داده می شود:

وجود مفاصل درگیر
تورم و سفتی مشخصه مفاصل در صبح
وجود فاکتور روماتوئید خون (آزمایش خون RF یا آزمایش RA) و آنتی بادی سیترولین
وجود گره های روماتوئید و تغییرات رادیوگرافی (تست اشعه ایکس)

باید در نظر داشت که بسیاری از اشکال بیماری مفصلی, شبیه به روماتیسم مفصلی هستند.

مراحل تشخیص بیماری روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) عبارتند از:

اولین قدم در تشخیص آرتریت روماتوئید، ملاقات پزشک با بیمار است. پزشک تاریخچه علائم را بررسی می کند. سپس پزشک مفاصل را از نظر التهاب، حساسیت، تورم و بدشکلی بررسی می‌کند و ندول‌های روماتوئید پوست را بررسی می‌کند. ندول های روماتوئید توده ها یا برجستگی های سفت زیر پوست هستند که بیشتر روی آرنج ها یا انگشتان قرار دارند. پزشک همچنین سایر قسمت های بدن را از نظر التهاب بررسی می کند. اغلب آزمایش های خون و اشعه ایکس تجویز می می شوند. تشخیص بر اساس الگوی علائم، توزیع مفاصل ملتهب و خون و داده های اشعه ایکس خواهد بود. قبل از اینکه پزشک بتواند از تشخیص مطمئن شود، ممکن است چندین ویزیت لازم باشد. دکتری که در زمینه آرتریت و بیماری های مرتبط با آن آموزش های ویژه ای داشته باشد، روماتولوژیست نامیده می شود.
التهاب مفاصل به تشخیص آرتریت روماتوئید از انواع رایج آرتریت که التهابی نیستند، مانند استئوآرتریت یا آرتریت دژنراتیو کمک می کند. توزیع التهاب مفصل نیز برای پزشک در تشخیص مهم است. در روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)، مفاصل کوچک دست و انگشتان، مچ دست، پا و زانو معمولاً در یک توزیع متقارن ملتهب می‌شوند (هر دو طرف بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند). هنگامی که فقط یک یا دو مفصل ملتهب می شوند، تشخیص آرتریت روماتوئید دشوارتر می شود. سپس پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای رد آرتریت ناشی از عفونت یا نقرس انجام دهد. تشخیص ندول های روماتوئید (که در بالا توضیح داده شد)، اغلب در اطراف آرنج و انگشتان، می تواند تشخیص را پیشنهاد کند.
با آزمایش خون ساده می توان آنتی بادی های غیر طبیعی را در خون افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید یافت. آنتی بادی به نام “فاکتور روماتوئید” (RF) را می توان در ۸۰٪ از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید یافت. بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید و فاکتور روماتوئید به عنوان مبتلا به “آرتریت روماتوئید سرم مثبت” نامیده می شوند. بیمارانی که احساس می شود به آرتریت روماتوئید مبتلا هستند و آزمایش فاکتور روماتوئید مثبت ندارند، به عنوان «آرتریت روماتوئید سرم منفی» شناخته می شوند.
آنتی بادی سیترولین (همچنین به عنوان آنتی بادی ضد سیترولین، آنتی بادی پپتید ضد سیترولین دار حلقوی و آنتی بادی ضد CCP نیز شناخته می شود) در ۵۰ تا ۷۵ درصد از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید وجود دارد. در تشخیص آرتریت روماتوئید هنگام ارزیابی موارد التهاب مفصل غیرقابل توضیح مفید است. آزمایش آنتی بادی های پروتئین ضد سیترولینه به جستجوی علت آرتریت التهابی که قبلاً تشخیص داده نشده بود، زمانی که فاکتور روماتوئید وجود ندارد کمک می کند. آنتی بادی های سیترولین نشان دهنده مراحل اولیه آرتریت روماتوئید در این شرایط هستند. آنتی بادی های سیترولین نیز با اشکال تهاجمی تر آرتریت روماتوئید مرتبط است. آنتی بادی دیگری به نام “آنتی بادی ضد هسته ای” (ANA) نیز اغلب در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید یافت می شود.
لازم به ذکر است که بسیاری از اشکال آرتریت در دوران کودکی (آرتریت التهابی نوجوانان) با مثبت بودن آزمایش خون برای فاکتورهای روماتوئید مرتبط نیستند. در این شرایط، آرتریت روماتوئید نوجوانان باید از سایر انواع التهاب مفاصل متمایز شود. این ها شامل آرتریت خار گیاهی، آسیب مفاصل، آرتریت بیماری التهابی روده و به ندرت تومورهای مفصلی است.
آزمایش خونی به نام نرخ رسوب گلبول قرمز (سرعت sed) معیاری خام از التهاب مفاصل است. نرخ sed سرعت ریزش گلبول های قرمز خون به ته لوله آزمایش را اندازه گیری می کند. سرعت sed معمولاً در هنگام عود بیماری سریعتر (بالا) و در طول دوره بهبودی کندتر (کم) است. آزمایش خون دیگری که برای اندازه گیری میزان التهاب موجود در بدن استفاده می شود، پروتئین واکنشی C (CRP) است. آزمایش خون همچنین ممکن است کم خونی را نشان دهد، زیرا کم خونی در آرتریت روماتوئید شایع است، به ویژه به دلیل التهاب مزمن.
آزمایش‌های فاکتور روماتوئید، ANA، نرخ رسوب گلبول قرمز و پروتئین واکنش‌گر C (CRP) نیز می‌توانند در سایر شرایط پزشکی خودایمنی و التهابی غیرطبیعی باشند. بنابراین، ناهنجاری در این آزمایشات خون به تنهایی برای تشخیص قطعی آرتریت روماتوئید کافی نیست.
اشعه ایکس مفصل, ممکن است طبیعی باشد یا فقط تورم بافت های نرم را در اوایل بیماری نشان دهد. با پیشرفت بیماری، اشعه ایکس می تواند فرسایش استخوانی معمولی روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) را در مفاصل نشان دهد. اشعه ایکس مفاصل همچنین می تواند به نظارت بر پیشرفت بیماری و آسیب مفاصل در طول زمان کمک کند. اسکن استخوان، روشی با استفاده از مقدار کمی ماده رادیواکتیو، همچنین می تواند برای نشان دادن مفاصل ملتهب استفاده شود. اسکن ام آر آی (MRI) نیز می تواند برای نشان دادن آسیب مفصل استفاده شود.
ممکن است پزشک یک روش به نام آرتروسنتز را انتخاب کند. در این روش از یک سوزن و سرنگ استریل برای تخلیه مایع مفصلی از مفصل برای مطالعه در آزمایشگاه استفاده می شود. تجزیه و تحلیل مایع مفصلی در آزمایشگاه می تواند به رد سایر علل آرتریت مانند عفونت و نقرس کمک کند. آرتروسنتز همچنین می تواند به تسکین تورم و درد مفاصل کمک کند. گاهی اوقات، داروهای کورتیزون در طول آرتروسنتز به مفصل تزریق می شود تا به سرعت التهاب مفصل را تسکین داده و علائم را بیشتر کاهش دهد.

چه متخصصی برای درمان روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) بهتر است؟

متخصص اصلی برای تشخیص، مدیریت و نظارت بر روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)، روماتولوژیست است. روماتولوژیست برای به حداکثر رساندن نتایج سلامت و به حداقل رساندن مشکلات سلامتی, ممکن است با پزشک عمومی و سایر متخصصان همکاری می کند.

سایر متخصصان درگیر در مراقبت از بیماران روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) عبارتند از:

پفیزیوتراپیست ها
متخصصین پوست
متخصصان ریه
متخصصان قلب و عروق
نفرولوژیست ها
رادیولوژیست ها
متخصصین مغز و اعصاب
متخصصان غدد
ارتوپدها
جراحان عمومی

مراحل مختلف روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

کالج روماتولوژی آمریکا سیستمی را برای طبقه بندی روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ایجاد کرده است که اساساً بر اساس تصویر اشعه ایکس مفاصل است.

این سیستم به متخصصان پزشکی کمک می کند تا شدت آرتریت روماتوئید شما را از نظر غضروف، رباط ها و استخوان طبقه بندی کنند. این سیستم چهار مرحله روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) را به صورت زیر تعریف می کند:

مرحله ۱ (اوایل روماتیسم مفصلی)

در این مرحله هیچ آسیبی در اشعه ایکس دیده نشد، اگرچه ممکن است نشانه هایی از نازک شدن استخوان وجود داشته باشد

مرحله دوم (متوسط پیشرونده)

در اشعه ایکس، شواهدی از نازک شدن استخوان در اطراف مفصل با یا بدون آسیب جزئی استخوان وجود دارد
آسیب جزئی غضروف ممکن است
تحرک مفصل ممکن است محدود باشد. هیچ تغییر شکل مفصلی مشاهده نشد
آتروفی عضله مجاور
ناهنجاری های بافت نرم اطراف مفصل ممکن است

مرحله ۳ (پیشرفت شدید)

در اشعه ایکس، شواهدی از آسیب غضروف و استخوان و نازک شدن استخوان در اطراف مفصل مشاهده می شود
تغییر شکل مفصل بدون سفت شدن یا ثابت شدن دائمی مفصل
آتروفی عضلانی گسترده
ناهنجاری های بافت نرم اطراف مفصل ممکن است

مرحله ۴ (پیشرفته)

در اشعه ایکس، شواهدی از آسیب غضروف و استخوان و پوکی استخوان در اطراف مفصل وجود دارد
بدشکلی مفصل همراه با تثبیت دائمی مفصل (به آن انکیلوز گفته می شود)
آتروفی عضلانی گسترده
ناهنجاری های بافت نرم اطراف مفصل ممکن است

روماتولوژیست ها همچنین وضعیت عملکردی افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید را به شرح زیر طبقه بندی می کنند:

کلاس اول: کاملاً قادر به انجام فعالیت های معمول زندگی روزمره است.
کلاس دوم: قادر به انجام فعالیت های معمولی خودمراقبتی و کاری است اما در فعالیت های خارج از محل کار محدود است (مانند ورزش و کارهای خانه).
کلاس سوم: قادر به انجام فعالیت های معمول خودمراقبتی است اما در کار و فعالیت های دیگر محدود است.
کلاس چهارم: توانایی محدود در انجام مراقبت از خود، کار و سایر فعالیت های معمول دارد.

راه های درمان روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چیست؟

برای درک درمان روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) لازم است به موارد زیر توجه شود:

هیچ درمان شناخته شده ای برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد.
تا به امروز، هدف از درمان در آرتریت روماتوئید کاهش التهاب و درد مفاصل، به حداکثر رساندن عملکرد مفاصل و جلوگیری از تخریب و تغییر شکل مفاصل است.
نشان داده شده است که مداخله پزشکی اولیه در بهبود نتایج مهم است.
مدیریت تهاجمی می تواند عملکرد را بهبود بخشد، آسیب مفاصل را همانطور که در اشعه ایکس بررسی می شود متوقف کند و از ناتوانی در کار جلوگیری کند.
درمان بهینه روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) شامل ترکیبی از داروها، استراحت، تمرینات تقویت کننده مفاصل، محافظت از مفاصل و آموزش بیمار (و خانواده) است.
درمان با توجه به عوامل بسیاری مانند فعالیت بیماری، انواع مفاصل درگیر، سلامت عمومی، سن و شغل بیمار تغییر می کند.
درمان آرتریت روماتوئید زمانی بیشترین موفقیت را دارد که همکاری نزدیک بین پزشک، بیمار و اعضای خانواده وجود داشته باشد.

داروهای روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) کدامند؟

دو دسته از داروها در درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود: “داروهای خط اول” سریع الاثر و “داروهای خط دوم” کند اثر (همچنین به عنوان داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری یا DMARDs شناخته می شود).

داروهای خط اول، مانند آسپرین و کورتیزون (کورتیکواستروئیدها [Rayos، Celestone، Depo-Medrol، Kenalog])، برای کاهش درد و التهاب استفاده می شوند.
داروهای خط دوم آهسته اثر، مانند متوترکسات (روماترکس، ترکسال، اوترکساپ، راسووو) و هیدروکسی کلروکین (پلاکونیل)، بهبود بیماری را بهبود می بخشد و از تخریب پیشرونده مفاصل جلوگیری می کند.

درجه مخرب بودن روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) در بین افراد مبتلا متفاوت است. افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) کمتر مخرب و یا بیماری که پس از چندین سال فعال آرام شده است، می توانند روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) خود را با استراحت به علاوه کنترل درد و داروهای ضد التهابی کنترل کنند.

درمان زودهنگام با داروهای خط دوم (DMARD) عملکرد را بهبود می بخشد و ناتوانی و تخریب مفاصل را حتی در عرض چند ماه پس از تشخیص به حداقل می رساند. اکثر افراد به داروهای خط دوم تهاجمی تری مانند متوترکسات، علاوه بر عوامل ضد التهابی نیاز دارند. گاهی اوقات از این داروهای خط دوم به صورت ترکیبی استفاده می شود.

نواحی بدن به غیر از مفاصل که تحت تاثیر التهاب روماتوئید قرار گرفته اند به صورت جداگانه درمان می شوند. سندرم شوگرن را می توان با اشک مصنوعی و مرطوب کننده اتاق در خانه یا محل کار کمک کرد. قطره های چشمی دارویی مانند قطره چشمی سیکلوسپورین (Restasis) و قطره چشمی لیفیتگراست (Xiidra) نیز برای کمک به خشکی چشم در افراد مبتلا در دسترس هستند. معاینات منظم چشم و درمان زودهنگام آنتی بیوتیکی برای عفونت چشم مهم است. التهاب تاندون ها (تاندونیت)، بورس ها (بورسیت) و ندول های روماتوئید را می توان با کورتیزون تزریق کرد. التهاب دیواره قلب و یا ریه ممکن است به دوزهای بالای کورتیزون خوراکی نیاز داشته باشد.
در برخی موارد، با تغییر شکل شدید مفصل، ممکن است جراحی برای بازگرداندن تحرک مفصل یا ترمیم مفاصل آسیب دیده توصیه شود. پزشکانی که در جراحی مفاصل تخصص دارند، جراحان ارتوپد هستند. انواع جراحی مفصل از آرتروسکوپی تا تعویض جزئی و کامل مفصل را شامل می شود. آرتروسکوپی یک تکنیک جراحی است که در آن پزشک ابزاری لوله مانند را در مفصل قرار می دهد تا بافت های غیر طبیعی را ببیند و ترمیم کند.
تعویض کامل مفصل یک روش جراحی است که در آن مفصل تخریب شده با مواد مصنوعی جایگزین می شود. به عنوان مثال، مفاصل کوچک دست را می توان با مواد پلاستیکی جایگزین کرد. مفاصل بزرگ مانند باسن یا زانو با فلزات جایگزین می شوند.

داروهای خط اول برای روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

استیل سالیسیلات (آسپرین)، ناپروکسن (ناپروسین)، ایبوپروفن (ادویل، مدیپرن، موترین)، اتودولاک (لودین) و دیکلوفناک (ولتارن) نمونه‌هایی از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) هستند.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) داروهایی هستند که می توانند التهاب، درد و تورم بافت را کاهش دهند.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) کورتیزون نیستند. آسپرین، در دوزهای بالاتر از دوزهای مورد استفاده در درمان سردرد و تب، یک داروی ضد التهابی موثر برای آرتریت روماتوئید است.
آسپرین از دوران مصر باستان برای مشکلات مفاصل استفاده می شده است.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) جدیدتر به اندازه آسپرین در کاهش التهاب و درد موثر هستند و به دوزهای کمتری در روز نیاز دارند.
پاسخ بیماران به داروهای مختلف داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) متفاوت است. بنابراین، برای یک متخصص پزشکی غیرعادی نیست که چندین داروی داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) را امتحان کند تا مؤثرترین دارو با کمترین عوارض جانبی را شناسایی کند.
شایع ترین عوارض جانبی آسپرین و سایر داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) عبارتند از ناراحتی معده، درد شکم، زخم، و حتی خونریزی گوارشی.
به منظور کاهش عوارض گوارشی، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) معمولا همراه با غذا مصرف می شوند. داروهای اضافی اغلب برای محافظت از معده از اثرات زخمی داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) توصیه می شود.
این داروها شامل آنتی اسیدها، سوکرالفات (کارافات)، مهارکننده های پمپ پروتون (Prevacid و غیره) و میزوپروستول (Cytotec) هستند.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) جدیدتر شامل مهارکننده های انتخابی Cox-2، مانند سلکوکسیب (Celebrex) هستند که اثرات ضد التهابی با خطر کمتر تحریک معده و خطر خونریزی دارند.

داروهای کورتیکواستروئیدی را می توان به صورت خوراکی یا مستقیماً در مفاصل (تزریق داخل مفصلی) و بافت ها تزریق کرد. آنها نسبت به داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) در کاهش التهاب و بازگرداندن تحرک و عملکرد مفاصل قوی تر هستند.

کورتیکواستروئیدها برای دوره های کوتاه در طول عود شدید فعالیت بیماری یا زمانی که بیماری به داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) پاسخ نمی دهد مفید هستند.
با این حال، کورتیکواستروئیدها می توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند، به ویژه زمانی که در دوزهای بالا برای دوره های زمانی طولانی تجویز شوند.
این عوارض جانبی شامل افزایش وزن، پف صورت، نازک شدن پوست و استخوان، کبودی آسان، آب مروارید، خطر عفونت، تحلیل عضلانی و تخریب مفاصل بزرگ مانند لگن است.
کورتیکواستروئیدها همچنین خطر ابتلا به عفونت‌ها را افزایش می‌دهند.
این عوارض جانبی را می توان با کاهش تدریجی دوز کورتیکواستروئیدها تا حدی اجتناب کرد زیرا بیمار به بهبود علائم دست می یابد.
قطع ناگهانی کورتیکواستروئیدها می تواند منجر به شعله ور شدن بیماری یا سایر علائم قطع مصرف کورتیکواستروئیدها شود و توصیه نمی شود.
از نازک شدن استخوان ها به دلیل پوکی استخوان ممکن است با مکمل های کلسیم و ویتامین D جلوگیری شود.

داروهای خط دوم (آهسته اثر) روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

در حالی که داروهای “خط اول” که شامل داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) و کورتیکواستروئیدها است, می توانند التهاب و درد مفاصل را تسکین دهند، اما لزوما از تخریب یا تغییر شکل مفاصل جلوگیری نمی کنند. آرتریت روماتوئید به داروهایی غیر از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) و کورتیکواستروئیدها برای جلوگیری از آسیب پیشرونده به غضروف، استخوان و بافت های نرم مجاور نیاز دارد.

داروهای روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) مورد نیاز برای مدیریت ایده آل بیماری نیز به عنوان داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) نامیده می شوند.
آنها در اشکال مختلف هستند و درادامی مطلب به آن ها اشاره شده است.
این داروهای “خط دوم” یا “آهسته اثر” ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد تا موثر شوند. آنها برای دوره های طولانی، حتی سال ها، در دوزهای مختلف استفاده می شوند.
اگر داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) حداکثر اثربخشی داشته باشند، می توانند بهبودی را تقویت کنند، در نتیجه پیشرفت تخریب و تغییر شکل مفصل را به تاخیر می اندازند.
گاهی اوقات چندین داروی خط دوم داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) با هم به عنوان درمان ترکیبی استفاده می شود.
مانند داروهای خط اول، پزشک ممکن است نیاز به آزمایش داروهای خط دوم مختلف قبل از درمان بهینه داشته باشد.
تحقیقات نشان می‌دهد که بیمارانی که با کنترل بیماری روماتوئید به داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) پاسخ می‌دهند، ممکن است خطر شناخته شده لنفوم را که از داشتن روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) وجود دارد، کاهش دهند. داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) مختلف موجود در ادامه بررسی می شوند.

تحقیقات نشان می‌دهد که بیمارانی که با کنترل بیماری روماتوئید به داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری(DMARD) پاسخ می‌دهند، ممکن است خطر شناخته شده لنفوم را که از داشتن روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) وجود دارد، کاهش دهند. داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) مختلف موجود در ادامه بررسی می شوند.

هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) مربوط به کینین است و در درمان مالاریا نیز استفاده شده است. برای درمان آرتریت روماتوئید برای مدت طولانی استفاده می شود.
عوارض جانبی احتمالی شامل ناراحتی معده، بثورات پوستی، ضعف عضلانی و تغییرات بینایی است. اگرچه تغییرات بینایی نادر است، افرادی که پلاکونیل مصرف می کنند باید توسط چشم پزشک (چشم پزشک) تحت نظر باشند.
سولفاسالازین (آزولفیدین) یک داروی خوراکی است که به طور سنتی در درمان بیماری‌های التهابی روده خفیف تا متوسط، مانند کولیت اولسراتیو و کولیت کرون استفاده می‌شود. آزولفیدین برای درمان آرتریت روماتوئید در ترکیب با داروهای ضد التهابی استفاده می شود. آزولفیدین به طور کلی به خوبی تحمل می شود.
عوارض جانبی رایج شامل بثورات و ناراحتی معده است. از آنجایی که آزولفیدین از ترکیبات سولفا و سالیسیلات تشکیل شده است، افراد مبتلا به آلرژی شناخته شده به سولفات باید از مصرف آن اجتناب کنند.
متوترکسات (Rheumatrex، Trexall، Otrexup، Rasuvo) به دلیل اثربخشی و عوارض جانبی نادر، در بین پزشکان به عنوان یک داروی خط دوم اولیه محبوبیت پیدا کرده است.
همچنین دارای یک مزیت در انعطاف پذیری دوز است (دوزها را می توان بر اساس نیاز تنظیم کرد).
متوترکسات یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است. می تواند بر مغز استخوان و کبد تأثیر بگذارد و حتی به ندرت باعث سیروز شود.
همه افرادی که متوترکسات مصرف می کنند نیاز به آزمایش خون منظم برای نظارت بر شمارش خون و عملکرد کبد دارند.
مصرف اسید فولیک به عنوان مکمل می تواند خطر عوارض جانبی متوترکسات را کاهش دهد.
نمک های طلا در اکثر قرن گذشته برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده شده است.
گلوکز (Solganal) و تیومالات طلا (Myoochrysine) ابتدا به صورت هفتگی و برای ماه‌ها تا سال‌ها تزریق می‌شوند. طلای خوراکی، اورانوفین (Ridaura) در دهه ۱۹۸۰ معرفی شد.
عوارض جانبی طلا (خوراکی و تزریقی) شامل بثورات پوستی، زخم های دهان، آسیب کلیه با نشت پروتئین در ادرار و آسیب مغز استخوان با کم خونی و کاهش تعداد گلبول های سفید است.
کسانی که درمان طلا دریافت می کنند به طور منظم با آزمایش خون و ادرار تحت نظر قرار می گیرند.
طلای خوراکی می تواند باعث اسهال شود.
این داروهای طلا به دلیل در دسترس بودن درمان های موثرتر، به ویژه متوترکسات، در درمان روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) از دست داده اند.
D-penicillamine (Depen، Cuprimine) می تواند در موارد منتخب اشکال پیشرونده آرتریت روماتوئید مفید باشد.
عوارض جانبی مشابه عوارض طلاست. آنها شامل تب، لرز، زخم های دهان، طعم فلزی در دهان، بثورات پوستی، آسیب کلیه و مغز استخوان، ناراحتی معده و کبودی آسان هستند.
افرادی که از این دارو استفاده می کنند نیاز به آزمایش خون و ادرار هر چند وقت یکبار دارند.
D-penicillamine به ندرت می تواند علائم سایر بیماری های خود ایمنی را ایجاد کند و دیگر معمولاً برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده نمی شود.
داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی داروهای قدرتمندی هستند که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند. چندین داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود. آنها شامل متوترکسات همانطور که در بالا توضیح داده شد، آزاتیوپرین (Imuran) و سیکلوفسفامید (Cytoxan) هستند.
داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می توانند عملکرد مغز استخوان را کاهش داده و باعث کم خونی، تعداد کم گلبول های سفید و تعداد کم پلاکت ها شوند. تعداد کم رنگ سفید می تواند خطر عفونت را افزایش دهد، در حالی که تعداد کم پلاکت ها می تواند خطر خونریزی را افزایش دهد. همانطور که در بالا توضیح داده شد، متوترکسات به ندرت می تواند منجر به سیروز کبدی و واکنش های آلرژیک در ریه شود. به دلیل عوارض جانبی بالقوه جدی، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی در دوزهای پایین معمولا در ترکیب با عوامل ضد التهابی استفاده می شوند.

محققان نشان داده اند که ترکیبی از داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) رایج، از جمله سولفاسالازین، متوترکسات، و هیدروکسی کلروکین، روش قوی دیگری برای توقف پیشرفت روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) است.

داروهای جدیدتر روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چه هستند؟

داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) خط دوم جدیدتربرای درمان آرتریت روماتوئید شامل موارد زیر است:

لفلونوماید (آراوا)
داروهای “بیولوژیک”
اتانرسپت (انبرل)
بیوسیملارهای اتانرسپت شامل etanercept-szzs (Erelzi) و etanercept-ykro (Eticovo)
اینفلکسی مب (Infliximab و یا رمیکید)
بیوسیملارهای اینفلکسی مب شامل infliximab-dyyb (Inflectra) و infliximab-abda (Renflexis)
آناکینرا (Kineret)
Adalimumab (Humira)
بیوسیملارهای آدالیموماب شامل adalimumab-atto (Amjevita)، adalimumab-adbm (Cyltezo)، adalimumab-adaz (Hyrimoz)، adalimumab-bwwd (Hadlima)، adalimumab-afzb (Abrilada) و adalimumab-fkjp (Hyrimoz)
ریتوکسیماب (ریتوکسان)
بیوسیملارهای ریتوکسیماب از جمله ریتوکسیماب-ابس (Truxima)
آباتاسپت (اورنسیا)
گلیموماب (Simponi و Simponi-Aria)
سرتولیزومب پگول (Certolizumab pegol و یا Cimzia)
توسیلیزوماب (Actemra)
ساریلوماب (کوزارا)
مهار کننده های JAK
توفاسیتینیب (Xeljanz)
باریسیتینیب (Olumiant)
آپاداسیتینیب (Rinvoq)

هر یک از این داروها می تواند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد و هنگام مصرف این داروهای خط دوم جدید، ایجاد هرگونه عفونت باید به پزشک گزارش شود.

لفلونوماید (آراوا) برای تسکین علائم و توقف پیشرفت بیماری در دسترس است. به نظر می رسد که با مسدود کردن عملکرد یک آنزیم مهم که در فعال شدن سیستم ایمنی نقش دارد، کار می کند. لفلونوماید می تواند باعث بیماری کبد، اسهال، ریزش مو و/یا بثورات در برخی افراد شود. به دلیل نقایص احتمالی مادرزادی نباید درست قبل یا در طول بارداری مصرف شود و به طور کلی در زنانی که ممکن است باردار شوند از مصرف آن اجتناب شود.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) بیولوژیک یک رویکرد جدید برای درمان آرتریت روماتوئید هستند و محصولات بیوتکنولوژی مدرن هستند. اینها به عنوان عوامل بیولوژیکی یا اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی نامیده می شوند. در مقایسه با داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) قدیمی تر و رایج، داروهای بیولوژیک شروع اثر بسیار سریع‌تری دارند و می‌توانند اثرات قدرتمندی در توقف آسیب پیشرونده مفاصل داشته باشند. به طور کلی، روش های عمل آنها نیز بیشتر جهت دار، تعریف شده و هدفمند است.
برخی دیگر از داروها مانند Etanercept، infliximab، adalimumab، golimumab و certolizumab pegol داروهای بیولوژیکی هستند که فاکتور نکروز تومور (TNF) را در مفاصل مهار می کنند. TNF باعث افزایش التهاب مفصل در روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می شود. این بلوکرهای TNF قبل از اینکه بتواند روی گیرنده طبیعی خود عمل کند تا روند التهاب را “روشن” کند، TNF را متوقف می کند. این به طور موثر پیام رسان التهاب TNF را از جذب سلول های التهابی مسدود می کند. علائم در افرادی که از این داروها استفاده می کنند می تواند قابل توجه و اغلب به سرعت بهبود یابد. اتانرسپت باید یک یا دو بار در هفته به صورت زیر جلدی تزریق شود. اینفلکسی مب (Infliximab) از طریق انفوزیون مستقیماً در ورید (داخل وریدی) داده می شود. آدالیموماب به صورت زیر جلدی یا هر هفته یا هر هفته تزریق می شود. گلیموماب به صورت زیر جلدی به صورت ماهانه یا به صورت داخل وریدی هر ۸ هفته تزریق می شود. سرتولیزومب پگول (Certolizumab pegol) به صورت زیر جلدی هر دو تا چهار هفته یکبار تزریق می شود. هر یک از این داروها توسط پزشکان متخصص ارزیابی می شوند تا مشخص شود چه نقشی در درمان بیماران در مراحل مختلف آرتریت روماتوئید دارند. تحقیقات نشان داده است که اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی از تخریب پیشرونده مفاصل آرتریت روماتوئید نیز جلوگیری می کنند. آن ها در حال حاضر برای استفاده پس از مؤثر نبودن سایر داروهای خط دوم توصیه می شوند. اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی (مهارکننده های TNF) درمان های گران قیمتی هستند. آن ها همچنین اغلب در ترکیب با متوترکسات و سایر داروهای داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) استفاده می شوند. علاوه بر این، لازم به ذکر است که بیولوژیک های مسدود کننده TNF زمانی که با متوترکسات ترکیب می شوند مؤثرتر هستند. افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلب قابل توجه یا بیماری های دمیلینه کننده (مانند مولتیپل اسکلروزیس) باید از مصرف این داروها اجتناب کنند زیرا می توانند این شرایط پزشکی را بدتر کنند. بلوکرهای بیوسیمار TNF عبارتند از etanercept-szzs (Erelzi)، adalimumab-atto (Amjevita)، infliximab-dyyb (Inflectra) و infliximab-abda (Renflexis).
آناکینرا (Anakinra یاKineret) یکی دیگر از درمان های بیولوژیکی داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) است که برای درمان آرتریت روماتوئید متوسط تا شدید استفاده می شود. آناکینرا با اتصال به پروتئین پیام رسان سلولی (IL-1، یک سایتوکین پیش التهابی) عمل می کند. آناکینرا روزانه زیر پوست تزریق می شود. آناکینرا را می توان به تنهایی یا با سایر داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) استفاده کرد. به نظر نمی رسد میزان پاسخ آناکینرا به اندازه سایر داروهای بیولوژیک بالا باشد.
ریتوکسیماب (Rituxan) آنتی بادی ای است که برای اولین بار برای درمان لنفوم، سرطان غدد لنفاوی استفاده شد. ریتوکسیماب می تواند در درمان بیماری های خود ایمنی مانند روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) موثر باشد زیرا سلول های B را کاهش می دهد. اینها سلولهای مهم التهابی هستند که آنتی بادی های غیر طبیعی تولید می کنند که در این شرایط پزشکی رایج است. ریتوکسیماب برای درمان آرتریت روماتوئید فعال متوسط تا شدید در بیمارانی که درمان با داروهای بیولوژیک مسدودکننده TNF ناموفق بوده اند، استفاده می شود. مطالعات اولیه نشان داده است که ریتوکسیماب (Rituxan) در درمان آرتریت روماتوئید شدید که با التهاب عروق خونی (واسکولیت) و کرایوگلوبولینمی پیچیده است نیز مفید است. ریتوکسیماب یک انفوزیون داخل وریدی است که در دو دوز به فاصله دو هفته و تقریباً هر شش ماه یکبار تجویز می شود. نسخه‌های بیوسیمای ریتوکسیماب از جمله rituximab-abbs (Truxima) در دسترس هستند.
آباتاسپت (اورنسیا) یک داروی بیولوژیک است که فعال شدن سلول های T را مسدود می کند. آباتاسپت برای درمان بیماران بزرگسالی که در درمان با داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) رایج ,شکست خورده اند استفاده می شود. آباتاسپت یک انفوزیون داخل وریدی است که به صورت ماهانه یا هفتگی تزریق زیر جلدی انجام می شود.
توسیلیزوماب (Actemra) و ساریلوماب (Kevzara) می توانند بیماران بزرگسال مبتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) با فعال متوسط تا شدید را که پاسخ ضعیفی به یک یا چند داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) داشته اند، درمان کنند. توسیلیزوماب اولین داروی بیولوژیکی تایید شده است که اینترلوکین ۶ (IL-6) را که پیام رسان شیمیایی التهاب آرتریت روماتوئید است را مسدود می کند. توسیلیزوماب یک انفوزیون داخل وریدی است که به صورت ماهانه یا هفتگی تزریق زیر جلدی انجام می شود. ساریلوماب همچنین IL-6 را مسدود می کند.
توفاسیتینیب (Xeljanz) اولین دارو در دسته جدیدتری از داروهایی است که برای درمان آرتریت روماتوئید به نام مهارکننده های JAK استفاده می شود. Baricitinib (Olumiant) و upadacitinib (Rinvoq) نیز مهارکننده های JAK هستند. توفاسیتینیب، باریسیتینیب، و آپاداسیتینیب بزرگسالان مبتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید یا RA) متوسط تا شدید فعال را که در آنها متوترکسات خوب عمل نمی کند و بیولوژیک مسدودکننده TNF ناموفق بوده اند، درمان می کنند. توفاسیتینیب را می توان با یا بدون متوترکسات استفاده کرد. این داروی تجویزی یک یا دو بار در روز از طریق دهان مصرف می شود. باریسیتینیب (Olumiant) و آپاداسیتینیب (Rinvoq) نیز داروهای خوراکی هستند که یک بار در روز مصرف می شوند. این مهارکننده های JAK داروهای “هدفمند” هستند که به طور خاص آنزیم های خاص التهاب در مفاصل (به نام ژانوس کیناز) را در سلول ها مسدود می کنند. به همین دلیل، متخصصان پزشکی توفاسیتینیب، باریسیتینیب و آپاداسیتینیب را مهارکننده های JAK می نامند.
در حالی که داروهای بیولوژیک اغلب با داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARD) در درمان روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ترکیب می شوند، به دلیل خطر عفونت های جدی، معمولاً با سایر داروهای بیولوژیک استفاده نمی شوند. به طور مشابه، داروهای مهارکننده JAK با داروهای بیولوژیک سنتی استفاده نمی شود.

امید بهبودی روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) چیست؟

با درمان زودهنگام و تهاجمی، چشم انداز افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) می تواند بسیار خوب باشد.

نگرش کلی در مورد توانایی کنترل بیماری از اوایل قرن گذشته به شدت تغییر کرده است. پزشکان در حال حاضر در تلاش هستند تا هر گونه علائم بیماری فعال را ریشه کن کنند و در عین حال از شعله ور شدن آن جلوگیری کنند.

بیماری را می توان کنترل کرد و تلاش مشترک پزشک و بیمار می تواند به سلامت مطلوب منجر شود.
روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) باعث ناتوانی می شود و می تواند مرگ و میر را افزایش دهد و امید به زندگی را کاهش دهد و منجر به مرگ زودرس شود.

زمانی که بیماران بدشکلی، ناتوانی، التهاب مفاصل کنترل نشده مداوم و/یا بیماری روماتوئیدی که سایر اندام‌های بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند، چشم‌انداز کمتری دارند. به طور کلی، زمانی که فاکتور روماتوئید یا آنتی بادی سیترولین با آزمایش خون نشان داده شود، آرتریت روماتوئید به طور بالقوه آسیب زاتر است. امید به زندگی با درمان و نظارت زودهنگام بهبود می یابد.

در نهایت، به حداقل رساندن استرس عاطفی می تواند به بهبود سلامت کلی افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید کمک کند. گروه های حمایتی و فوق برنامه زمانی را در اختیار مبتلایان به آرتریت روماتوئید قرار می دهند تا در مورد مشکلات خود با دیگران صحبت کنند و درباره بیماری خود اطلاعات بیشتری کسب کنند.

آیا درمانی برای روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) وجود دارد؟

خیر، روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) در حال حاضر بیماری قابل درمان نیست. همانطور که علم ژنتیک و بیماری و همچنین خودایمنی در حال تکامل است، به احتمال بسیار زیاد درمان هایی برای آرتریت روماتوئید در دسترس خواهد بود.

نکاتی برای زندگی با روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

درمان زودهنگام و تهاجمی منجر به نتیجه مطلوب می شود.
بدانید که چگونه بر روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) شما، و همچنین اثرات و عوارض جانبی درمان آن، نظارت می شود.
رابطه کاری خود را با پزشک معالج خود حفظ کنید. مشورت با یک روماتولوژیست را در نظر بگیرید.
یک برنامه بازی برای رسیدگی به شعله ور شدن التهاب روماتوئید داشته باشید.
هر گونه نگرانی در مورد آرتریت روماتوئید، تأثیر آن بر فعالیت های سبک زندگی، فعالیت های خود و اهداف بلند مدت زندگی خود را با پزشک خود بررسی کنید.

عوارض آرتریت روماتوئید

از آنجایی که روماتیسم مفصلی یک بیماری سیستمیک است، التهاب آن می‌تواند اندام‌ها و نواحی بدن را به غیر از مفاصل تحت تاثیر قرار دهد.

التهاب غدد چشم و دهان مرتبط با آرتریت می تواند باعث خشکی این نواحی شود و به آن سندرم شوگرن می گویند. خشکی چشم می تواند منجر به سایش قرنیه شود.
التهاب قسمت های سفید چشم (صلبیه) به عنوان اسکلریت شناخته می شود و می تواند برای چشم بسیار خطرناک باشد.
التهاب روماتوئید پوشش ریه (پلوریت) باعث درد قفسه سینه همراه با تنفس عمیق، تنگی نفس یا سرفه می شود. خود بافت ریه نیز می تواند ملتهب و زخمی شود و گاهی اوقات گره های التهابی (ندول های روماتوئید) در داخل ریه ها ایجاد می شود.
التهاب بافت (پریکارد) اطراف قلب که پریکاردیت نامیده می شود، می تواند باعث درد قفسه سینه شود که به طور معمول هنگام دراز کشیدن یا خم شدن به جلو، شدت آن تغییر می کند.
آرتریت روماتوئید با افزایش خطر حمله قلبی مرتبط است.
بیماری روماتوئید می تواند تعداد گلبول های قرمز (کم خونی) و گلبول های سفید را کاهش دهد.
کاهش گلبول های سفید می تواند با بزرگ شدن طحال (به عنوان سندرم فلتی) مرتبط باشد و می تواند خطر عفونت را افزایش دهد.
خطر ابتلا به سرطان غدد لنفاوی (لنفوم) در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید، به ویژه در افرادی که التهاب مفصل فعال پایدار دارند، بیشتر است.
توده‌های سفت یا برآمدگی‌های سفت زیر پوست (ندول‌های زیر جلدی به نام ندول‌های روماتوئید) می‌توانند در اطراف آرنج‌ها و انگشتان جایی که فشار مکرر وجود دارد ایجاد شوند. اگرچه این گره ها معمولاً علائمی ایجاد نمی کنند، گاهی اوقات ممکن است عفونی شوند.
اعصاب می توانند در مچ دست فشرده شوند و باعث سندرم تونل کارپال شوند.
یک عارضه نادر و جدی، معمولاً با بیماری روماتوئید طولانی مدت، التهاب عروق خونی (واسکولیت) است. واسکولیت می تواند خون رسانی به بافت ها را مختل کند و منجر به مرگ بافت (نکروز) شود. این اغلب در ابتدا به صورت نواحی سیاه ریز در اطراف بستر ناخن یا به صورت زخم پا قابل مشاهده است.

آیا می توان از روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) پیشگیری کرد؟

در حال حاضر، هیچ پیشگیری خاصی از آرتریت روماتوئید وجود ندارد. از آنجایی که سیگار کشیدن، قرار گرفتن در معرض مواد معدنی سیلیس و بیماری مزمن پریودنتال خطر ابتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) را افزایش می دهد، باید از این شرایط اجتناب شود.

رژیم غذایی آرتریت روماتوئید، ورزش، درمان، درمان های خانگی و طب جایگزین

غذاهایی که باید با روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) اجتناب کنید

هیچ رژیم غذایی روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) خاصی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد. با این حال، تصور می شود که یک رژیم غذایی سالم مکمل مهمی برای دارو در درمان آرتریت روماتوئید است. تحقیقات نشان می دهد که انواع مختلف باکتری در روده ما (میکروبیوم) تأثیر زیادی بر روماتیسم مفصلی دارند. رژیم غذایی احتمالاً مهم است، اما ما غذاها یا گروه های غذایی خاصی را نمی دانیم که افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید باید به طور کلی از آنها اجتناب کنند.

رژیم غذایی سرشار از ماهی، غلات و سبزیجات خطر ابتلا به روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) را کاهش می دهد. رژیم غذایی غربی که به عنوان شامل بیشتر گوشت های فرآوری شده تعریف می شود، این خطر را افزایش می دهد. مشخص نیست که آیا این به دلیل اثر ضد التهابی مستقیم ماهی، غلات و سبزیجات است یا به دلیل تغییر در باکتری های طبیعی در روده.

غذاهایی که با التهاب روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) مبارزه می کنند

با این وجود، برخی از درمان‌های خانگی ممکن است مفید باشند، اگرچه این‌ها به اندازه داروهای اصلاح‌کننده بیماری قوی یا مؤثر نیستند. روغن ماهی، مانند ماهی سالمون و مکمل های اسیدهای چرب امگا ۳ در برخی از مطالعات کوتاه مدت در آرتریت روماتوئید مفید هستند. این نشان می‌دهد که افزودن ماهی بیشتر به رژیم غذایی، مانند رژیم غذایی مدیترانه‌ای، ممکن است فوایدی داشته باشد. اثرات ضد التهابی کورکومین موجود در زردچوبه رژیمی، یکی از عناصر موجود در کاری، ممکن است در کاهش علائم آرتریت روماتوئید مفید باشد.

مکمل برای روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

مکمل هایی مانند کلسیم و ویتامین D از پوکی استخوان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید جلوگیری می کند. اسید فولیک به عنوان مکمل برای جلوگیری از عوارض جانبی متوترکسات درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود. الکل در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید که متوترکسات مصرف می کنند به حداقل می رسد یا اجتناب می شود.

مزایای آماده سازی غضروف مانند گلوکزامین و کندرویتین برای آرتریت روماتوئید ثابت نشده است. تسکین درد علامت دار را اغلب می توان با استامینوفن خوراکی (تیلنول) یا داروهای موضعی بدون نسخه، که به پوست مالیده می شود، به دست آورد. آنتی بیوتیک ها، به ویژه داروی تتراسایکلین مینوسیکلین (مینوسین)، اخیراً در کارآزمایی های بالینی برای آرتریت روماتوئید آزمایش شده است.

نتایج اولیه بهبود خفیف تا متوسط را در علائم آرتریت نشان داده است. نشان داده شده است که مینوسیکلین در آزمایشگاه و همچنین در انسان مانع از آنزیم های واسطه مهم تخریب بافت، به نام متالوپروتئینازها می شود.

تمرینات و درمان های خانگی برای روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید)

مفاصل ضربه‌گیر می‌توانند روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) ملتهب و فعال را تشدید کنند. همچنین زمانی که مفاصل در گذشته توسط این بیماری آسیب دیده باشند، دشوار است. بنابراین، سفارشی کردن فعالیت ها و برنامه های ورزشی با توجه به ظرفیت هر فرد مهم است. فیزیوتراپی می تواند مفید باشد. ورزش هایی که آسیب کمتری برای مفاصل دارند، از جمله یوگا و تای چی، می توانند در حفظ انعطاف پذیری و قدرت مفید باشند. آن ها همچنین منجر به بهبود حس عمومی رفاه می شوند.

ورزش منظم برای حفظ تحرک مفاصل و تقویت عضلات اطراف مفاصل حیاتی است. شنا به خصوص مفید است زیرا اجازه می دهد ورزش با حداقل فشار روی مفاصل انجام شود. فیزیوتراپیست ها و کاردرمانگران برای ارائه دستورالعمل های ورزشی خاص آموزش دیده اند و می توانند پشتیبانی از آتل ارائه دهند.

به عنوان مثال، آتل مچ دست و انگشت می تواند به کاهش التهاب و حفظ تراز مفاصل کمک کند. وسایلی مانند عصا، بالابر صندلی توالت و گیره شیشه می توانند به فعالیت های روزمره کمک کنند. گرما و سرما روش هایی هستند که می توانند علائم را قبل و بعد از ورزش کاهش دهند.