راهنمای کامل دیابت نوع ۱ و ۲

نکاتی که باید در مورد دیابت نوع ۱ و نوع ۲ بدانید

دیابت یک بیماری مزمن است که با سطوح بالای غیرطبیعی قند (گلوکز) در خون همراه است. انسولین تولید شده توسط لوزالمعده (پانکراس) باعث کاهش گلوکز خون می شود. فقدان یا تولید ناکافی انسولین یا ناتوانی بدن در استفاده صحیح از انسولین باعث دیابت می شود.دو نوع دیابت به عنوان نوع ۱ و نوع ۲ شناخته می شوند. نام های قبلی این بیماری ها دیابت وابسته به انسولین و دیابت غیر وابسته به انسولین، دیابت شروع نوجوانان و دیابت بزرگسالان بود.

برخی از عوامل خطر ابتلا به دیابت عبارتند از: اضافه وزن یا چاقی، داشتن یک سبک زندگی بی تحرک، سابقه خانوادگی دیابت، فشار خون بالا ، سطوح پایین کلسترول “خوب” (HDL) و سطوح بالای تری گلیسیرید در خون.

اگر فکر می کنید ممکن است پیش دیابت یا دیابت داشته باشید با یک متخصص مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید.

مبتلا بودن به دیابت چه احساسی در شما ایجاد می کند؟

علائم دیابت نوع ۱ و ۲ عبارتند از:

• افزایش دفع ادرار
• تشنگی مفرط
• کاهش وزن
• گرسنگی
• خستگی
• مشکلات پوستی
• دیر ترمیم شدن زخم ها
• عفونت های قارچی
• سوزن سوزن شدن یا بی حسی در پاها یا انگشتان پا

دیابت چیست؟

دیابت قندی گروهی از بیماری های متابولیک است که با سطوح بالای قند خون (گلوکز) مشخص می شود که ناشی از نقص در ترشح انسولین، عملکرد آن یا هر دو است. دیابت شیرین که معمولاً به عنوان دیابت شناخته می شود (همانطور که در این مقاله نیز اینگونه خواهد بود) برای اولین بار به عنوان یک بیماری مرتبط با “ادرار شیرین” و از دست دادن بیش از حد عضلات در دنیای باستان شناسایی شد. افزایش سطح گلوکز خون (هایپرگلایسمی یا هیپرگلیسمی) منجر به ورود گلوکز به ادرار می شود و از این رو به آن ادرار شیرین می گویند.

به طور معمول، سطح گلوکز خون به شدت توسط انسولین، هورمونی که توسط پانکراس تولید می شود، کنترل می شود. انسولین سطح گلوکز خون را کاهش می دهد. هنگامی که گلوکز خون بالا می رود (به عنوان مثال، پس از خوردن غذا)، انسولین از لوزالمعده ترشح می شود تا با افزایش جذب گلوکز به سلول های بدن، سطح گلوکز را عادی کند. در بیماران دیابتی، عدم تولید ناکافی یا عدم پاسخ به انسولین باعث افزایش قند خون می شود. دیابت یک بیماری مزمن پزشکی است، به این معنی که اگرچه می توان آن را کنترل کرد، اما تا آخر عمر این بیماری باقی می ماند.

تعداد افراد مبتلا به دیابت در ایالات متحده

دیابت تقریباً ۳۰.۳ میلیون نفر (۹.۴٪ از جمعیت) در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد، در حالی که ۸۴.۱ میلیون نفر دیگر به پیش دیابت مبتلا هستند و از آن اطلاعی ندارند.
تخمین زده می شود که ۷.۲ میلیون نفر در ایالات متحده دیابت دارند و حتی آن را نمی دانند.

با گذشت زمان، دیابت می تواند منجر به نابینایی، نارسایی کلیه و آسیب عصبی شود. این نوع آسیب ها در نتیجه آسیب به عروق کوچک است که به عنوان یک بیماری میکروواسکولار شناخته می شود.
دیابت همچنین عامل مهمی در تسریع سخت شدن و باریک شدن شریان ها (آترواسکلروز) است که منجر به سکته مغزی، بیماری عروق کرونر قلب و سایر بیماری های عروق خونی بزرگ می شود. به این بیماری ماکروواسکولار می گویند.

از منظر اقتصادی، کل هزینه سالانه دیابت در سال ۲۰۱۲ در ایالات متحده ۲۴۵ میلیارد دلار برآورد شد. این شامل ۱۱۶ میلیارد هزینه مستقیم پزشکی (هزینه های مراقبت های بهداشتی) برای افراد مبتلا به دیابت و ۶۹ میلیارد دیگر هزینه های دیگر ناشی از ناتوانی، مرگ زودرس یا از دست دادن کار است.

هزینه های پزشکی برای افراد دیابتی بیش از دو برابر بیشتر از افرادی است که دیابت ندارند. به یاد داشته باشید، این اعداد فقط نشان دهنده جمعیت ایالات متحده است. در سطح جهانی، آمار حیرت آور است.
دیابت هفتمین علت مرگ و میر در ایالات متحده است که در گواهی فوت در سال های اخیر ذکر شده است.

 نشانه های اولیه دیابت

1. علائم اولیه دیابت درمان نشده مربوط به افزایش سطح قند خون و از دست دادن گلوکز در ادرار است. مقادیر بالای گلوکز در ادرار می تواند باعث افزایش برون ده ادرار (تکرر ادرار) شده و منجر به کم آبی بدن شود.
2. کم آبی نیز باعث افزایش تشنگی و مصرف آب می شود.
3. کمبود نسبی یا مطلق انسولین در نهایت منجر به کاهش وزن می شود.
4. کاهش وزن دیابت با وجود افزایش اشتها اتفاق می افتد.
5. برخی از بیماران دیابتی درمان نشده نیز از خستگی شکایت دارند.
6. تهوع و استفراغ نیز می تواند در بیماران مبتلا به دیابت درمان نشده رخ دهد.
7. عفونت‌های مکرر (مانند عفونت‌های مثانه، پوست و نواحی واژن) بیشتر در افراد مبتلا به دیابت درمان‌نشده یا ضعیف‌ کنترل‌ شده رخ می‌دهد.
8. نوسانات سطح گلوکز خون می تواند منجر به تاری دید شود.
9. سطح گلوکز بسیار بالا می تواند منجر به بی حالی و کما شود.

چگونه بفهمم دیابت دارم یا نه؟

بسیاری از مردم از ابتلای خود به دیابت بی اطلاع هستند، به خصوص در مراحل اولیه آن که علائم ممکن است وجود نداشته باشد.
بدون انجام آزمایش خون برای تعیین سطح گلوکز خون، هیچ راه قطعی برای تشخیص دیابت وجود ندارد (به بخش تشخیص دیابت مراجعه کنید).
اگر علائم دیابت دارید یا اگر نگران خطر ابتلا به دیابت خود هستید به پزشک مراجعه کنید.

چه چیزی باعث دیابت می شود؟

تولید ناکافی انسولین (به طور مطلق یا نسبت به نیاز بدن)، تولید انسولین معیوب (که غیرمعمول است) یا ناتوانی سلول ها در استفاده صحیح و کارآمد از انسولین منجر به هایپرگلیسمی و دیابت می شود.

• این وضعیت اخیر, بیشتر سلول‌های ماهیچه‌ها و بافت‌های چربی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به شرایطی می‌شود که به عنوان مقاومت به انسولین شناخته می‌شود. این مشکل اصلی در دیابت نوع ۲ است.
• کمبود مطلق انسولین، معمولاً  به دلیل یک فرآیند مخرب که بر سلول‌های بتای تولیدکننده انسولین در پانکراس تأثیر می‌گذارد، اختلال اصلی در دیابت نوع ۱ است.

در دیابت نوع ۲ نیز کاهش مداوم سلول های بتا وجود دارد که به روند افزایش قند خون می افزاید. اساساً، اگر فردی به انسولین مقاوم باشد، بدن می تواند تا حدودی تولید انسولین را افزایش داده و بر سطح مقاومت غلبه کند. پس از مدتی، اگر تولید کاهش یابد و انسولین نتواند به شدت آزاد شود، هایپرگلیسمی ایجاد می شود.

گلوکز چیست؟

گلوکز قند ساده ای است که در غذا یافت می شود. گلوکز یک ماده مغذی ضروری است که انرژی را برای عملکرد صحیح سلول های بدن تامین می کند. کربوهیدرات‌ها در روده کوچک تجزیه می‌شوند و گلوکز موجود در غذای هضم شده توسط سلول‌های روده جذب جریان خون می‌شود و توسط جریان خون به تمام سلول‌های بدن که در آنجا مورد استفاده قرار می‌گیرد منتقل می‌شود.

با این حال، گلوکز نمی تواند به تنهایی وارد سلول ها شود و برای کمک به انتقال آن به سلول ها به انسولین نیاز دارد. بدون انسولین، سلول‌ها با وجود وجود گلوکز فراوان در جریان خون، از انرژی گلوکز محروم می‌شوند. در انواع خاصی از دیابت، ناتوانی سلول ها در استفاده از گلوکز باعث وضعیت عجیب “گرسنگی در میان فراوانی” مواد غذایی می شود. گلوکز فراوان و استفاده نشده به طور مضر از طریق ادرار دفع می شود.

انسولین چیست؟

انسولین هورمونی است که توسط سلول های تخصصی (سلول های بتا) پانکراس تولید می شود. (لوزالمعده یک عضو عمیق در شکم است که در پشت معده قرار دارد.) انسولین علاوه بر کمک به ورود گلوکز به سلول ها، در تنظیم دقیق سطح گلوکز در خون نیز مهم است. بعد از غذا، سطح گلوکز خون افزایش می یابد.

در پاسخ به افزایش سطح گلوکز، لوزالمعده معمولاً انسولین بیشتری را در جریان خون آزاد می کند تا به گلوکز کمک کند تا وارد سلول ها شود و سطح گلوکز خون را بعد از غذا کاهش دهد. هنگامی که سطح گلوکز خون کاهش می یابد، ترشح انسولین از پانکراس کاهش می یابد.

توجه به این نکته ضروری است که حتی در حالت ناشتا نیز مقدار کم و ثابتی انسولین ترشح شده و این مقدار نیز به مقدار کمی نوسان دارد و به حفظ سطح قند خون در طول روزه داری کمک می کند.

در افراد عادی، چنین سیستم تنظیمی به حفظ سطح گلوکز خون در یک محدوده کاملاً کنترل شده کمک می کند. همانطور که در بالا ذکر شد، در بیماران مبتلا به دیابت، انسولین یا وجود ندارد، یا برای نیازهای بدن نسبتاً ناکافی است یا به درستی توسط بدن استفاده نمی شود. همه این عوامل باعث افزایش سطح گلوکز خون (هایپرگلیسمی) می شوند.

عوامل خطر برای ابتلا به دیابت چیست؟

عوامل خطر برای دیابت نوع ۱ به خوبی عوامل دیابت نوع ۲ شناخته نشده است. سابقه خانوادگی یک عامل خطر شناخته شده برای دیابت نوع ۱ است. سایر عوامل خطر می تواند شامل داشتن برخی عفونت ها یا بیماری های پانکراس باشد.

عوامل خطر برای دیابت نوع ۲ و پیش دیابت بسیار زیاد است. موارد زیر می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را افزایش دهد:

1. چاق بودن یا داشتن اضافه وزن
2. فشار خون بالا
3. افزایش سطح تری گلیسیرید و سطوح پایین کلسترول “خوب” (HDL)
4. شیوه زندگی کم تحرک
5. سابقه خانوادگی
6. افزایش سن
7. سندرم تخمدان پلی کیستیک
8. اختلال در تحمل گلوکز
9. مقاومت به انسولین
10. دیابت بارداری (در دوران بارداری)
11. پیشینه قومیتی: آمریکایی های اسپانیایی تبار/لاتین، آفریقایی-آمریکایی ها، بومیان آمریکا، آسیایی-آمریکایی ها، ساکنان جزایر اقیانوس آرام و بومیان آلاسکا در معرض خطر بیشتری هستند.

انواع مختلف دیابت چیست؟

دو نوع عمده دیابت وجود دارد، به نام‌های نوع ۱ و نوع ۲. دیابت نوع ۱ قبلاً دیابت ملیتوس وابسته به انسولین (IDDM) یا دیابت جوانی نامیده می شد. در دیابت نوع ۱، لوزالمعده توسط خود بدن مورد حمله خود ایمنی قرار می گیرد و قادر به ساخت انسولین نیست.

آنتی بادی های غیر طبیعی در اکثر بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ یافت شده است. آنتی بادی ها, پروتئین هایی در خون هستند که بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند. بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ برای زنده ماندن باید به داروهای انسولین تکیه کند.

دیابت نوع ۱ چیست؟

در بیماری‌های خودایمنی، مانند دیابت نوع ۱، سیستم ایمنی به اشتباه آنتی‌بادی‌ها و سلول‌های التهابی تولید می‌کند که علیه بافت‌های بدن خود بیمار هستند و باعث آسیب می‌شوند. در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱، سلول های بتای لوزالمعده که مسئول تولید انسولین هستند، توسط سیستم ایمنی نادرست مورد حمله قرار می گیرند.

اعتقاد بر این است که تمایل به ایجاد آنتی بادی های غیرطبیعی در دیابت نوع ۱ تا حدی از نظر ژنتیکی ارثی است، اگرچه جزئیات به طور کامل شناخته نشده است.

قرار گرفتن در معرض برخی از عفونت‌های ویروسی (اوریون و ویروس‌های کوکساکی) یا سایر سموم محیطی ممکن است باعث ایجاد پاسخ‌های آنتی‌بادی غیرطبیعی شود که باعث آسیب به سلول‌های پانکراس که در آن انسولین ساخته می‌شود، شود.

برخی از آنتی بادی های دیده شده در دیابت نوع ۱ شامل آنتی بادی های سلول های جزیره ای، آنتی بادی های ضد انسولین و آنتی بادی های ضد گلوتامیک دکربوکسیلاز هستند. این آنتی بادی ها را می توان در اکثر بیماران شناسایی کرد و ممکن است به تعیین اینکه کدام افراد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۱ هستند کمک کند.

در حال حاضر، انجمن دیابت آمریکا غربالگری عمومی جمعیت را برای دیابت نوع ۱ توصیه نمی کند، اگرچه غربالگری افراد در معرض خطر، مانند کسانی که دارای بستگان درجه یک (خواهر و برادر یا والدین) مبتلا به دیابت نوع ۱ هستند، باید انجام شود.

دیابت نوع ۱ معمولاً در افراد جوان و لاغر معمولاً قبل از ۳۰ سالگی رخ می دهد. با این حال، بیماران مسن‌تر گاهی اوقات با این نوع دیابت مواجه می‌شوند. این زیر گروه به عنوان دیابت خودایمنی نهفته در بزرگسالان (LADA) شناخته می شود. دیابت خودایمنی نهفته در بزرگسالان (LADA) شکل آهسته و پیشرونده دیابت نوع ۱ است. از کل افراد مبتلا به دیابت، تنها تقریباً ۱۰٪ دیابت نوع ۱ و ۹۰٪ دیابت نوع ۲ دارند.

دیابت نوع ۲ چیست؟

دیابت نوع ۲ قبلاً به عنوان دیابت ملیتوس غیر وابسته به انسولین (NIDDM) یا دیابت با شروع بزرگسالان (AODM) شناخته می شد. در دیابت نوع ۲، بیماران هنوز هم می توانند انسولین تولید کنند، اما این کار را نسبتاً کم با توجه به نیازهای بدن خود، به ویژه به دلیل داشتن مقاومت به انسولین که در بالا توضیح داده شد، انجام می دهند.

در بسیاری از موارد، این در واقع به این معنی است که لوزالمعده مقادیر بیشتری انسولین تولید می کند. یکی از ویژگی های اصلی دیابت نوع ۲ عدم حساسیت سلول های بدن (به ویژه سلول های چربی و عضلانی) به انسولین است که از آن تحت عنوان مقاومت به انسولین نیز یاد می شود.

علاوه بر مشکلات افزایش مقاومت به انسولین، ترشح انسولین توسط لوزالمعده نیز ممکن است معیوب و غیر بهینه باشد. در واقع، کاهش مداوم تولید انسولین سلول های بتا در دیابت نوع ۲ وجود دارد که به بدتر شدن کنترل گلوکز کمک می کند. (این یک عامل اصلی برای بسیاری از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ است که در نهایت نیاز به انسولین درمانی دارند.)

در نهایت، کبد این بیماران با وجود افزایش سطح گلوکز، از طریق فرآیندی به نام گلوکونئوژنز به تولید گلوکز ادامه می دهد. کنترل گلوکونئوژنز به خطر می افتد.

در حالی که گفته می شود دیابت نوع ۲ بیشتر در افراد بالای ۳۰ سال رخ می دهد و با افزایش سن میزان بروز آن افزایش می یابد، تعداد نگران کننده ای از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ در سنین نوجوانی خود هستند. بیشتر این موارد نتیجه مستقیم عادات غذایی نامناسب، داشتن اضافه وزن و عدم تحرک و ورزش نکردن است.

در حالی که یک مؤلفه ژنتیکی قوی برای ایجاد  دیابت نوع ۲ وجود دارد، عوامل خطر دیگری نیز وجود دارد که مهم‌ترین آنها چاقی است. بین میزان چاقی و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ رابطه مستقیمی وجود دارد و این در کودکان و همچنین بزرگسالان صادق است. تخمین زده می شود که شانس ابتلا به دیابت به ازای هر ۲۰ درصد افزایش نسبت به وزن مطلوب بدن دو برابر می شود.

با توجه به سن، داده ها نشان می دهد که به ازای هر دهه بعد از ۴۰ سالگی بدون در نظر گرفتن وزن، بروز دیابت افزایش می یابد. شیوع دیابت در افراد ۶۵ سال و بالاتر حدود ۲۵ درصد است.

دیابت نوع ۲ نیز در گروه های قومی خاص شایع تر است. در مقایسه با شیوع ۷ درصدی در قفقازی‌های غیر اسپانیایی، شیوع در آمریکایی‌های آسیایی ۸.۰ درصد، در اسپانیایی‌ها ۱۳ درصد، در سیاه‌پوستان حدود ۱۲.۳ درصد و در برخی جوامع بومی آمریکا ۲۰ تا ۵۰ درصد تخمین زده می‌شود.

در نهایت، دیابت در زنان با سابقه قبلی دیابت در دوران بارداری (دیابت بارداری) بسیار بیشتر رخ می دهد.

انواع دیگر دیابت

دیابت بارداری

دیابت می تواند به طور موقت در دوران بارداری رخ دهد و گزارش ها حاکی از آن است که در ۲ تا ۱۰ درصد از تمام بارداری ها رخ می دهد. تغییرات هورمونی قابل توجه در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش قند خون در افراد مستعد ژنتیکی شود.

افزایش قند خون در دوران بارداری دیابت بارداری نامیده می شود. دیابت بارداری معمولاً پس از تولد نوزاد برطرف می شود. با این حال، ۳۵ تا ۶۰ درصد از زنان مبتلا به دیابت بارداری در نهایت طی ۱۰ تا ۲۰ سال آینده به دیابت نوع ۲ مبتلا می شوند، به ویژه در زنانی که در دوران بارداری به انسولین نیاز دارند و پس از زایمان اضافه وزن دارند.

معمولاً از زنان مبتلا به دیابت بارداری خواسته می شود تا حدود شش هفته پس از زایمان آزمایش تحمل گلوکز خوراکی را انجام دهند تا مشخص شود آیا دیابت آنها پس از بارداری نیز ادامه داشته است یا اینکه آیا شواهدی (مانند اختلال تحمل گلوکز) وجود دارد که ممکن است سرنخی برای اثبات آن باشد یا خیر.

دیابت ثانویه

دیابت “ثانویه” به افزایش سطح قند خون ناشی از یک بیماری دیگر اشاره دارد. دیابت ثانویه ممکن است زمانی ایجاد شود که بافت لوزالمعده مسئول تولید انسولین در اثر بیماری هایی مانند پانکراتیت مزمن (التهاب لوزالمعده توسط سمومی مانند الکل زیاد)، ضربه یا برداشتن پانکراس با جراحی از بین می رود.

اختلالات هورمونی

دیابت همچنین می تواند ناشی از سایر اختلالات هورمونی مانند تولید بیش از حد هورمون رشد (آکرومگالی) و سندرم کوشینگ باشد. در آکرومگالی (دُرُشت‌ پایانَکی)، یک تومور غده هیپوفیز در پایه مغز باعث تولید بیش از حد هورمون رشد می شود که منجر به هایپرگلیسمی می شود. در سندرم کوشینگ، غدد فوق کلیوی کورتیزول اضافی تولید می کنند که باعث افزایش قند خون می شود.

دارو

برخی از داروها ممکن است کنترل دیابت را بدتر کنند یا دیابت نهفته را آشکار کنند. این معمولاً هنگام مصرف داروهای استروئیدی (مانند پردنیزون) و همچنین با داروهای مورد استفاده در درمان عفونت HIV (ایدز) دیده می شود.

به چه پزشکی برای دیابت باید مراجعه کرد؟

غدد درون ریز تخصص پزشکی است که با اختلالات هورمونی سروکار دارد و هم متخصصان غدد و هم متخصصان غدد اطفال, بیماران مبتلا به دیابت را مدیریت می کنند. افراد مبتلا به دیابت نیز ممکن است توسط پزشک خانواده یا متخصص داخلی درمان شوند.

در صورت بروز عوارض، افراد مبتلا به دیابت ممکن است توسط متخصصان دیگری از جمله متخصصان مغز و اعصاب، متخصص گوارش، چشم پزشکان، جراحان، متخصصان قلب و عروق یا دیگران نیز درمان شوند.

دیابت چگونه تشخیص داده می شود؟

آزمایش قند خون ناشتا بهترین راه برای تشخیص دیابت است. اجرای آن آسان و راحت است. پس از اینکه فرد یک شب ناشتا بود (حداقل ۸ ساعت)، یک نمونه خون گرفته می شود و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود. این کار را می توان با دقت در مطب پزشک با استفاده از گلوکز متر نیز انجام داد.

• مبتلا نبودن به دیابت: حالتی است که در آن سطح  گلوکز ناشتا کمتر از ۱۰۰ میلی گرم در دسی لیتر (mg/dl) باشد.
• حالت پیش دیابت: هنگامی که قند خون ناشتا بالای ۱۰۰ میلی گرم در دسی لیتر باشد، اما در محدوده  بین ۱۰۰ تا ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر باشد. این حالت به عنوان اختلال قند ناشتا (IFG) شناخته می شود. در حالی که بیماران مبتلا به IFG یا پیش دیابت هنوز مبتلا به دیابت شناخته نشده اند, اما  این وضعیت خطرات و نگرانی های خاص خود را دارد و در جای دیگر به آن پرداخته می شود.
• مبتلا بودن به دیابت: حالتی است که در آن سطح  گلوکز ناشتا بیش از ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر در دو یا چند آزمایش در روزهای مختلف نشان دهنده دیابت است.
• حالت دیگر ایتلا به دیابت: این روش بدون نیاز به ناشتا بودن انجام می شود. بدین گونه که اگردر هر زمان دلخواه, آزمایش تصادفی قند خون انجام شود  و سطح گلوکز خون ۲۰۰ میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر باشد.

آزمایش تحمل گلوکز خوراکی

اگرچه دیگر به طور معمول استفاده نمی شود، آزمایش تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) یک استاندارد طلایی برای تشخیص دیابت نوع ۲ است. هنوز هم معمولاً برای تشخیص دیابت بارداری و در شرایط پیش دیابت مانند سندرم تخمدان پلی کیستیک استفاده می شود.

با آزمایش تحمل گلوکز خوراکی، فرد یک شب ناشتا است (حداقل هشت و نه بیشتر از ۱۶ ساعت). سپس ابتدا میزان قند خون (گلوکز خون) در حالت ناشتا انجام می شود. پس از این آزمایش، فرد یک دوز خوراکی (۷۵ گرم) گلوکز دریافت می کند.

پس از این مرحله, روش های مختلفی توسط متخصصین زنان و زایمان برای انجام این آزمایش استفاده می شود، اما روشی که در اینجا توضیح داده می شود, استاندارد است.

معمولاً گلوکز در مایعی با طعم شیرین است که فرد می‌نوشد. نمونه خون در فواصل زمانی مشخص برای اندازه گیری گلوکز خون گرفته می شود.

برای اینکه آزمایش نتایج قابل اعتماد بدهد, باید شرایط زیر وجود داشته باشند:

1. فرد باید از سلامت کامل برخوردار باشد (بیماری دیگری حتی سرماخوردگی نداشته باشد).
2. فرد باید به طور معمول فعال باشد (مثلاً به عنوان یک بیمار بستری در بیمارستان، دراز نکشیده باشد)
3. فرد نباید از داروهایی استفاده کند که بر قند خون تأثیر بگذارد.
4. در صبح روز آزمایش، فرد نباید سیگار کشیده باشد و  یا قهوه نوشیده باشد.

تست تحمل گلوکز خوراکی کلاسیک سطح گلوکز خون را پنج بار در یک دوره سه ساعته اندازه گیری می کند. برخی از پزشکان به سادگی یک نمونه خون اولیه و سپس یک نمونه را دو ساعت پس از نوشیدن محلول گلوکز از بیمار می گیرند.

در یک فرد بدون دیابت، سطح گلوکز افزایش یافته و سپس به سرعت کاهش می یابد. در افراد مبتلا به دیابت، سطح گلوکز بالاتر از حد طبیعی افزایش می یابد و به سرعت پایین نمی آید.

افرادی که سطح گلوکز بین نرمال و دیابتی دارند، اختلال تحمل گلوکز (IGT) دارند و  یا مقاومت به انسولین دارند. افراد مبتلا به اختلال تحمل گلوکز, دیابت ندارند اما در معرض خطر بالایی برای ابتلا به دیابت هستند.

هر سال، ۱ تا ۵ درصد از افرادی که نتایج آزمایش آن ها نشان دهنده اختلال در تحمل گلوکز است، در نهایت به دیابت مبتلا می شوند. کاهش وزن و ورزش ممکن است به افراد مبتلا به اختلال تحمل گلوکز کمک کند تا سطح گلوکز خود را به حالت عادی برگردانند. علاوه بر این، برخی از پزشکان از استفاده از داروهایی مانند متفورمین (گلوکوفاژ) برای کمک به پیشگیری و یا به تاخیر انداختن ابتلا به دیابت , کمک می کنند.

تحقیقات نشان داده است که اختلال در تحمل گلوکز ممکن است یک عامل خطر برای ایجاد بیماری قلبی نیز باشد. در جامعه پزشکی، اکثر پزشکان اکنون می‌دانند که اختلال تحمل گلوکز صرفاً یک پیش‌ساز دیابت نیست، بلکه به نوبه ی خود یک بیماری بالینی است که نیاز به درمان و نظارت دارد.

ارزیابی نتایج آزمایش تحمل گلوکز خوراکی

آزمایش های تحمل گلوکز ممکن است به یکی از تشخیص های زیر منجر شود:

• پاسخ طبیعی: زمانی که سطح گلوکز ۲ ساعته, کمتر از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد و تمام مقادیر بین ۰ تا ۲ ساعت کمتر از ۲۰۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، گفته می‌شود که پاسخ طبیعی دارد.
• اختلال تحمل گلوکز (پیش دیابت): زمانی که گلوکز ناشتا, کمتر از ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر و سطح گلوکز ۲ ساعته بین ۱۴۰ تا ۱۹۹ میلی گرم در دسی لیتر باشد، گفته می شود که فرد دچار اختلال در تحمل گلوکز می شود.
• دیابت: زمانی که دو آزمایش تشخیصی انجام شده در روزهای مختلف نشان می دهد که سطح گلوکز خون بالا است، فرد مبتلا به دیابت است.
• دیابت بارداری: یک زن باردار به دیابت بارداری مبتلا می شود درصورتی که  2 مورد از موارد زیر را داشته باشد:
• قند خون ناشتا ۹۲ میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر باشد.
• قند خون ۱ ساعته ۱۸۰ میلی گرم در دسی لیتر یا بیشترباشد.
• قند خون ۲ ساعته ۱۵۳ میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر باشد.

چرا قند خون در خانه چک می شود؟

آزمایش قند خون (گلوکز) در خانه بخش مهمی از کنترل قند خون است. یکی از اهداف مهم درمان دیابت، نگه داشتن سطح گلوکز خون در محدوده طبیعی ۷۰ تا ۱۲۰ میلی گرم در دسی لیتر قبل از غذا و زیر ۱۴۰ میلی گرم در دسی لیتر دو ساعت پس از غذا است.

سطح گلوکز خون معمولاً قبل و بعد از غذا و قبل از خواب آزمایش می شود. سطح قند خون معمولاً با ضربه زدن به نوک انگشت با یک دستگاه تست قند خون و قرار دادن خون روی یک گلوکزمتر تعیین می شود که مقدار را نشان می دهد.

دستگاه های تست قند خون متفاوت هستند و هر نوع مزایا و معایب خاص خود را دارد (بعضی از آنها خون کمتری مصرف می‌کنند، برخی دارای صفحه دیجیتال بزرگتر هستند، برخی زمان کوتاه‌تری برای ارائه نتایج به شما, نیاز دارند و غیره).

سپس نتایج آزمایش برای کمک به بیماران در تنظیم داروها، رژیم غذایی و فعالیت های بدنی استفاده می شود.

پیشرفت های جالبی در پایش گلوکز خون از جمله سنسورهای گلوکز مداوم وجود دارد. سیستم‌های جدید حسگر گلوکز پیوسته, شامل یک کانول قابل کاشت است که درست زیر پوست در شکم یا بازو قرار می‌گیرد. این کانول امکان نمونه برداری مکرر از سطح گلوکز خون را فراهم می کند.

به آن, یک فرستنده متصل است که داده ها را به دستگاهی شبیه پیجر می فرستد. این دستگاه دارای یک صفحه نمایش است که به کاربر اجازه می دهد نه تنها میزان گلوکز فعلی را ببیند بلکه روندهای گرافیکی را نیز مشاهده کند. در برخی دستگاه ها میزان تغییر قند خون نیز نشان داده شده است.

هشدارهایی برای سطوح قند پایین و بالا وجود دارد. اگر میزان تغییر, نشان دهد که فرد در معرض خطر افت یا افزایش خیلی سریع قند خون است، برخی از مدل‌ها هشدار خواهند داد.

حتی برخی دستگاه ها به پمپ های انسولین متصل هستند. در بیشتر موارد، بیمار همچنان باید  دوز انسولین مورد نیاز را خودش تزریق کند; چون پمپ نمی‌تواند کورکورانه به اطلاعات گلوکزی که دریافت می‌کند پاسخ دهد، فقط می‌تواند یک پیشنهاد محاسبه‌ شده در مورد اینکه آیا مصرف‌ کننده باید انسولین بدهد یا خیر، و اگر چنین است، مقدار مورد نیاز چقدر است را ارائه دهد.

با این حال، در سال ۲۰۱۳، سازمان غذا و داروی ایالات متحده اولین دستگاه از نوع پانکراس مصنوعی را تایید کرد، به این معنی که دارای یک حسگر کاشته شده در بدن و پمپی است که تحویل انسولین را هنگامی که سطح گلوکز به یک نقطه پایین می رسد متوقف می کند. با وجود این, همه این دستگاه ها قبل از اینکه بتوانند به طور مستقل و خودکار عمل کنند، باید چنید بار با اندازه گیری هایی که از طریق آزمایش خونی که از نوک انگشت بیمار گرفته می شود, کالیبره و تنظیم شوند.

متخصصان دیابت احساس می کنند که این دستگاه های نظارت بر قند خون به بیماران استقلال قابل توجهی برای مدیریت روند بیماری خود می دهند و همچنین ابزاری عالی برای آموزش هستند.

همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که این دستگاه ها را می توان به طور متناوب با اندازه گیری انگشتان دست استفاده کرد. به عنوان مثال، یک بیمار مبتلا به دیابت که به خوبی کنترل شده است، می‌تواند چند بار در روز به بررسی قند خون با انگشت خود تکیه کند و عملکرد خوبی داشته باشد.

اگر آنها بیمار شدند، اگر تصمیم به شروع یک رژیم ورزشی جدید گرفتند، اگر رژیم غذایی خود را تغییر دادند، و غیره، می توانند از این حسگر برای تکمیل خواندن قند خون با استفاده از انگشت خود استفاده کنند  تا آن حسگر اطلاعات بیشتری در مورد نحوه واکنش آنها به تغییرات جدید سبک زندگی ارائه دهند.

این دستگاه ها محققان را هرچه بیشتر به سمت تولید پانکراس (لوزالمعده) مصنوعی نزدیک می کند.

هموگلوبین A1c (HBA1c)

برای توضیح اینکه هموگلوبین A1c چیست، ساده فکر کنید. شکر می چسبد، و وقتی برای مدت طولانی در محل باشد، جدا کردن آن سخت تر می شود. در بدن، قند نیز به خصوص به پروتئین ها می چسبد. گلبول های قرمز خون که در بدن گردش می کنند حدود سه ماه قبل از مرگ زنده می مانند.

وقتی قند به این پروتئین های هموگلوبین در این سلول ها می چسبد، به آن هموگلوبین گلیکوزیله یا هموگلوبین A1c (HBA1c) می گویند. اندازه گیری HBA1c به ما ایده ای از میزان قند موجود در جریان خون در سه ماه گذشته می دهد.

در اکثر آزمایشگاه ها، محدوده طبیعی ۴٪ -۵.۹٪ است. در دیابت با کنترل ضعیف، ۸.۰٪ یا بالاتر، و در بیماران به خوبی کنترل شده، کمتر از ۷.۰٪ است (بهینه <6.5٪ است). مزیت اندازه‌گیری A1c این است که دید منطقی‌تر و پایدارتری از آنچه در طول زمان اتفاق می‌افتد (سه ماه) ارائه می‌دهد و مقدار آن به اندازه اندازه‌گیری قند خون با انگشت وابسته نیست. ارتباط مستقیمی بین سطح A1c و سطح متوسط قند خون به شرح زیر وجود دارد.

در حالی که هیچ دستورالعملی برای استفاده از A1c به عنوان یک ابزار غربالگری وجود ندارد، اما این عدد به پزشک این ایده را می دهد که اگر مقدار آن افزایش یابد، فردی دیابتی است. در حال حاضر، از آن به عنوان یک ابزار استاندارد برای تعیین کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت استفاده می شود.

انجمن دیابت آمریکا در حال حاضر عدد A1c کمتر از ۷.۰٪  را توصیه می کند و تاکید می کند که هرچه این عدد برای افراد منتخب به حد نرمال نرمال (<6٪) نزدیک تر شود بدون اینکه حالت هایپوگلیسمی (افت قند خون) قابل توجهی رخ دهد, بهتر است. گروه های دیگر مانند انجمن آمریکایی متخصصان غدد بالینی معتقدند که A1c کمتر از ۶.۵ درصد باید هدف باشد.

جالب توجه است، مطالعات نشان داده اند که به ازای هر ۱٪ کاهش در A1c، حدود ۳۵٪ کاهش در خطر نسبی بیماری میکروواسکولار وجود دارد. هرچه A1c به نرمال نزدیکتر باشد، خطر مطلق عوارض میکروواسکولار کمتر است.

در اینجا لازم به ذکر است که تعدادی از شرایط وجود دارد که در آنها مقدار A1c ممکن است دقیق نباشد. به عنوان مثال، با کم خونی قابل توجه، تعداد گلبول های قرمز خون پایین است و بنابراین A1c تغییر می کند. این ممکن است در بیماری سلول داسی شکل و سایر هموگلوبینوپاتی ها نیز وجود داشته باشد.

عوارض حاد (کوتاه مدت) دیابت چیست؟

1. افزایش شدید سطح قند خون به دلیل کمبود واقعی انسولین یا کمبود نسبی انسولین.
2. سطح قند خون پایین غیر طبیعی به دلیل دریافت انسولین بیش از حد,  یا سایر داروهای کاهش دهنده گلوکز.

عوارض حاد دیابت نوع ۲

در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲، استرس، عفونت و داروها (مانند کورتیکواستروئیدها) نیز می توانند منجر به افزایش شدید سطح قند خون شوند. همراه با کم آبی، افزایش شدید قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ می تواند منجر به افزایش اسمولالیته خون (حالت هایپراسمولار) شود. این وضعیت می تواند بدتر شود و به کما (کما هیپراسمولار) منجر شود.

کمای هیپراسمولار معمولا در بیماران مسن مبتلا به دیابت نوع ۲ رخ می دهد. مانند کتواسیدوز دیابتی، کمای هیپراسمولار یک اورژانس پزشکی است. درمان فوری با مایع داخل وریدی و انسولین در معکوس کردن حالت هیپراسمولار مهم است.

بر خلاف بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ به طور کلی تنها بر اساس دیابت خود دچار کتواسیدوز نمی شوند. از آنجایی که به طور کلی، دیابت نوع ۲ در جمعیت مسن‌تر رخ می‌دهد، احتمال بروز بیماری‌های همزمان بیشتر است و این بیماران ممکن است در مجموع بیمارتر باشند. بنابراین میزان عوارض و مرگ و میر ناشی از کمای هیپراسمولار بیشتر از کتواسیدوز دیابتی است.

هایپوگلیسمی به معنای پایین بودن غیرطبیعی قند خون (گلوکز) است. در بیماران دیابتی، شایع ترین علت افت قند خون، استفاده بیش از حد از انسولین یا سایر داروهای کاهنده گلوکز برای کاهش سطح قند خون در بیماران دیابتی بدون خوردن وعده غذایی و یا تاخیر در دریافت غذا است.

هنگامی که سطح قند خون به دلیل انسولین زیاد کاهش می باشد، به آن واکنش انسولین می گویند. گاهی اوقات، قند خون پایین می تواند نتیجه دریافت کالری ناکافی (کم خوردن غذا) یا فعالیت بدنی شدید و ناگهانی باشد.

گلوکز خون برای عملکرد صحیح سلول های مغز ضروری است. بنابراین، قند خون پایین می تواند منجر به علائم سیستم عصبی مرکزی شود, مانند:

• سرگیجه
• گیجی
• ضعف،
• لرزش

سطح واقعی قند خون که در آن صورت, این علائم رخ می دهد در هر فرد متفاوت است، اما معمولاً زمانی رخ می دهد که قند خون کمتر از ۵۰ میلی گرم در دسی لیتر باشد. سطوح پایین قند خون درمان نشده و شدید می تواند منجر به کما، تشنج و در بدترین حالت، مرگ مغزی غیرقابل برگشت شود.

درمان قند خون پایین شامل تجویز یک منبع گلوکز که سریع جذب بشود,  می باشد. این ها شامل نوشیدنی های حاوی گلوکز، مانند آب پرتقال، نوشابه های گازدار (نوشابه های دارای شکر) یا قرص های گلوکز در دوزهای ۱۵ تا ۲۰ گرمی در هر بار (مثلاً معادل نصف لیوان آب میوه) است.

در صورتی که همکاری بیمار دشوار باشد، حتی تکه های کوچک کیک که داخل دهان بیمار گذاشته می شوند نیز می توانند کمک کننده باشند. اگر فرد بیهوش شود، گلوکاگون را می توان با تزریق عضلانی تجویز کرد.

گلوکاگون هورمونی است که باعث آزاد شدن گلوکز از کبد می شود (مثلاً باعث افزایش گلوکونئوژنز می شود). گلوکاگون می تواند نجات دهنده باشد و هر بیمار دیابتی که سابقه هایپوگلیسمی دارد (به ویژه آنهایی که انسولین مصرف می کنند) باید کیت گلوکاگون داشته باشد.

خانواده ها و دوستان مبتلایان به دیابت باید نحوه تجویز گلوکاگون را آموزش دهند زیرا بدیهی است که بیماران نمی توانند خودشان در شرایط اضطراری این کار را انجام دهند. وسیله نجات دیگری که باید به آن اشاره کرد بسیار ساده است. همه بیماران دیابتی باید از دستبند پزشکی که دارای زنگ اخطار باشد, استفاده کنند.

عوارض حاد دیابت نوع ۱

انسولین برای بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ حیاتی است چون آن ها نمی توانند بدون منبع انسولین  زندگی کنند. بدون انسولین، سطح قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱, به شدت افزایش می یابد. این منجر به افزایش گلوکزدر ادرار می شود که به نوبه خود منجر به از دست دادن بیش از حد مایعات و الکترولیت ها در ادرار می شود.

کمبود انسولین همچنین باعث ناتوانی در ذخیره چربی و پروتئین همراه با تجزیه ذخایر چربی و پروتئین موجود می شود. این بی نظمی منجر به فرآیند کتوز و آزاد شدن کتون ها در خون می شود. کتون ها خون را اسیدی می کنند، وضعیتی به نام کتواسیدوز دیابتی (DKA).

علائم کتواسیدوز دیابتی شامل حالت تهوع، استفراغ و درد شکم است. بدون درمان فوری پزشکی، بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی می توانند به سرعت وارد شوک، کما و حتی مرگ شوند.

کتواسیدوز دیابتی می تواند در اثر عفونت، استرس یا ضربه ایجاد شود که همگی ممکن است نیاز به انسولین را افزایش دهند, رخ دهد. علاوه بر این، از دست دادن دوزهای انسولین نیز یک عامل خطر آشکار برای ایجاد کتواسیدوز دیابتی است.

درمان فوری کتواسیدوز دیابتی شامل تزریق داخل وریدی مایع، الکترولیت ها و انسولین است که معمولاً در بخش مراقبت های ویژه بیمارستانی انجام می شود. کم آبی بدن می تواند بسیار شدید باشد و نیاز به جایگزینی ۶ تا ۷ لیتر مایعات در زمانی که فرد مبتلا به کتواسیدوز دیابتی است، غیرعادی نیست.

برای عفونت ها آنتی بیوتیک تجویز می شود. با انجام پروسه ی درمان، سطوح غیرطبیعی قند خون، تولید کتون، اسیدوز و کم آبی را می توان به سرعت معکوس کرد و بیماران به خوبی بهبود می یابند.

عوارض مزمن (بلند مدت) دیابت چیست؟

این عوارض دیابت مربوط به بیماری های رگ های خونی است و به طور کلی به بیماری های عروق کوچک، مانند بیماری هایی که چشم، کلیه ها و اعصاب را درگیر می کنند (بیماری میکروواسکولار) و بیماری های عروق بزرگ که قلب و عروق خونی را درگیر می کنند (بیماری ماکروواسکولار) طبقه بندی می شوند.

دیابت سخت شدن شریان های  رگ های خونی بزرگتر (آترواسکلروز) را تسریع می کند  و منجر به بیماری عروق کرونر قلب (آنژین یا حمله قلبی)، سکته مغزی و درد در اندام تحتانی به دلیل کمبود خون (کلودیکاسیون) می شود.

عوارض چشمی

عمده ترین عارضه چشمی دیابت رتینوپاتی دیابتی (شبکیه‌ رنجوری دیابتی) نام دارد. رتینوپاتی دیابتی در بیمارانی رخ می دهد که حداقل پنج سال دیابت داشته اند. رگ های خونی کوچک بیمار در پشت چشم باعث نشت پروتئین و خون در شبکیه می شود.

بیماری در این رگ های خونی همچنین باعث ایجاد آنوریسم های کوچک (میکروآنوریسم) و عروق خونی جدید اما شکننده (نئوواسکولاریزاسیون) می شود. خونریزی خود به خودی از رگ های خونی جدید و شکننده می تواند منجر به زخم شبکیه و جدا شدن شبکیه شود و در نتیجه بینایی را مختل کند.

برای درمان رتینوپاتی دیابتی، از لیزر برای از بین بردن و جلوگیری از عود ایجاد این آنوریسم های کوچک و عروق خونی شکننده استفاده می شود. تقریباً ۵۰٪ از بیماران مبتلا به دیابت پس از ۱۰ سال دیابت، درجاتی از رتینوپاتی دیابتی و ۸۰٪ پس از ۱۵ سال از بیماری به رتینوپاتی دیابتی مبتلا می شوند. کنترل ضعیف قند خون و فشار خون باعث تشدید بیماری چشم در دیابت می شود.

آب مروارید و گلوکوم (آب سیاه) نیز در بین دیابتی ها شایع تر است. همچنین توجه به این نکته ضروری است که از آنجایی که عدسی چشم در صورت تغییر زیاد غلظت قند خون، آب را از بین می‌برد، عدسی چشم منقبض شده و با مایع متورم می‌شود. در نتیجه، تاری دید در دیابت کنترل نشده بسیار شایع است.

معم.لا توصیه می شود بیماران تا زمانی که قند خونشان کنترل نشده و  تا زمانی که شماره ی دقیق چشمشان تعیین نشده و بطور دقیق ارزیابی نشده اند, عینک جدید نگیرند .

آسیب کلیه

آسیب کلیه ناشی از دیابت، نفروپاتی دیابتی نامیده می شود. شروع بیماری کلیوی و پیشرفت آن بسیار متغیر است. در ابتدا، عروق خونی کوچک بیمار در کلیه ها باعث نشت پروتئین در ادرار می شود. بعداً کلیه ها توانایی خود را برای پاکسازی و تصفیه خون از دست می دهند.

تجمع مواد زائد سمی در خون منجر به نیاز به دیالیز می شود. دیالیز شامل استفاده از دستگاهی است که با فیلتر کردن و تمیز کردن خون، عملکرد کلیه را انجام می دهد. در بیمارانی که نمی خواهند تحت دیالیز مزمن قرار گیرند، می توان پیوند کلیه را در نظر گرفت.

پیشرفت نفروپاتی در بیماران را می توان با کنترل فشار خون بالا و با درمان تهاجمی سطح بالای قند خون به میزان قابل توجهی کاهش داد. مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (مهارکننده‌های ACE) یا مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs) که در درمان فشار خون بالا استفاده می‌شوند ممکن است برای بیماری کلیوی در بیماران دیابتی مفید باشند.

آسیب عصبی

آسیب عصبی ناشی از دیابت نوروپاتی دیابتی نامیده می شود و همچنین در اثر بیماری عروق خونی کوچک ایجاد می شود. در اصل، جریان خون به اعصاب محدود می شود و اعصاب بدون جریان خون باقی می مانند و در نتیجه آسیب می بینند یا می میرند (اصطلاحی به نام ایسکمی شناخته می شود).

علائم آسیب عصبی دیابتی شامل بی حسی، سوزش و درد پا و اندام تحتانی است. هنگامی که بیماری عصبی باعث از دست دادن کامل حس در پاها می شود، بیماران ممکن است از آسیب های وارده به پاها آگاه نباشند و به درستی از آنها محافظت نکنند.

کفش یا سایر محافظ ها باید تا حد امکان پوشیده شوند. آسیب های ظاهری جزئی پوست باید به سرعت تحت مراقبت قرار گیرند تا از عفونت های جدی جلوگیری شود. به دلیل گردش خون ضعیف، آسیب های پای دیابتی ممکن است بهبود نیابد.

گاهی اوقات، آسیب های جزئی پا می تواند منجر به عفونت جدی، زخم، و حتی قانقاریا شود و نیاز به قطع انگشتان پا، پا و سایر قسمت های عفونی با جراحی داشته باشد. قانقاریا حالتی است که بخشی از  بدن به دلیل عدم دریافت خون کافی, مرده باشد.

آسیب عصب دیابتی می تواند بر اعصابی که برای نعوظ آلت تناسلی مهم هستند تأثیر بگذارد و باعث اختلال نعوظ (ED، ناتوانی جنسی) شود. اختلال نعوظ همچنین می تواند ناشی از جریان خون ضعیف به آلت تناسلی در اثر بیماری عروق خونی دیابتی باشد.

نوروپاتی دیابتی همچنین می تواند بر اعصاب معده و روده تأثیر بگذارد و باعث تهوع، کاهش وزن، اسهال و سایر علائم گاستروپارزی (تاخیر در تخلیه محتویات غذا از معده به روده، به دلیل انقباض غیرموثر عضلات معده) شود.

درد ناشی از آسیب عصب دیابتی ممکن است به درمان های سنتی با داروهای خاصی مانند گاباپنتین (نورونتین)، فنی توئین (دیلانتین) و کاربامازپین (تگرتول) که به طور سنتی در درمان اختلالات تشنج استفاده می شود، پاسخ دهد. آمی تریپتیلین (Elavil، Endep) و دزیپرامین (Norpraminine) داروهایی هستند که به طور سنتی برای افسردگی استفاده می شوند.

در حالی که بسیاری از این داروها به طور خاص برای درمان درد عصبی مرتبط با دیابت مشخص نشده اند، معمولاً توسط پزشکان استفاده می شوند.

درد ناشی از آسیب عصب دیابتی نیز ممکن است با کنترل بهتر قند خون بهبود یابد، اگرچه متأسفانه کنترل گلوکز خون و سیر نوروپاتی همیشه دست به دست هم نمی دهند. داروهای جدیدتر برای درد عصبی عبارتند از پرگابالین (Pregabalin  و یا Lyrica) و دولوکستین (Cymbalta).

برای کاهش عوارض دیابت چه باید کرد؟

یافته‌های کارآزمایی کنترل و عوارض دیابت آمریکا (DCCT) و مطالعه آینده نگر دیابت بریتانیا (UKPDS) به وضوح نشان داده‌اند که کنترل تهاجمی و شدید سطوح بالا قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ و نوع ۲، عوارض نفروپاتی را کاهش می‌دهد.

نوروپاتی، رتینوپاتی، و ممکن است وقوع و شدت بیماری های عروق خونی بزرگ را کاهش دهد. کنترل تهاجمی با درمان فشرده به معنای دستیابی به سطوح گلوکز ناشتا بین ۷۰-۱۲۰ میلی گرم در دسی لیتر است. سطح گلوکز کمتر از ۱۶۰ میلی گرم در دسی لیتر بعد از غذا؛ و نزدیک به سطوح طبیعی هموگلوبین A1c.

مطالعات روی بیماران دیابت نوع ۱ نشان داده است که در بیماران تحت درمان شدید، بیماری چشم دیابتی ۷۶ درصد، بیماری کلیوی تا ۵۴ درصد و بیماری عصبی ۶۰ درصد کاهش یافته است. اخیراً مطالعاتی نشان داده است که دیابت نوع ۱ نیز با افزایش بیماری قلبی، مشابه دیابت نوع ۲، مرتبط است.

با این حال، هزینه ی کنترل تهاجمی قند خون, افزایش دو تا سه برابری در بروز سطوح قند خون پایین غیرعادی (ناشی از داروهای دیابت) است.

به همین دلیل، کنترل دقیق دیابت برای دستیابی به سطوح گلوکز بین ۷۰ تا ۱۲۰ میلی گرم در دسی لیتر برای کودکان زیر ۱۳ سال، بیماران مبتلا به هیپوگلیسمی مکرر شدید، بیمارانی که از هیپوگلیسمی خود آگاه نیستند و بیمارانی که عوارض دیابت بسیار پیشرفته دارند، توصیه نمی شود.

برای دستیابی به کنترل مطلوب گلوکز بدون خطر بی‌رویه, کاهش غیرطبیعی سطح قند خون، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ باید حداقل چهار بار در روز قند خون خود را کنترل کنند و حداقل سه بار در روز انسولین دریافت کنند. در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲، کنترل تهاجمی قند خون اثرات مفید مشابهی روی چشم ها، کلیه ها، اعصاب و عروق خونی دارد.

پیش بینی برای یک فرد مبتلا به دیابت چیست؟

پیش بینی دیابت به میزان کنترل این بیماری برای جلوگیری از ایجاد عوارضی که در بخش های قبل توضیح داده شد، مرتبط است. برخی از عوارض جدی‌تر دیابت مانند نارسایی کلیه و بیماری‌های قلبی عروقی می‌توانند تهدید کننده زندگی باشند.

عوارض حاد مانند کتواسیدوز دیابتی نیز می تواند تهدید کننده زندگی باشد. همانطور که در بالا ذکر شد، کنترل تهاجمی سطح قند خون می تواند از بروز عوارض جلوگیری کرده یا آن را به تاخیر بیاندازد و بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زندگی طولانی و کاملی دارند.

آیا تغییر سبک زندگی می تواند به کاهش خطر بیماری قلبی در صورت ابتلا به دیابت کمک کند؟

در سال ۲۰۱۰، انجمن قلب آمریکا پروتکل “Life’s Simple 7” را منتشر کرد، که آن ها آن را به عنوان “هفت عامل خطر که افراد می توانند از طریق تغییر سبک زندگی برای کمک به دستیابی به سلامت قلب و عروق ایده آل بهبود بخشند” را منتشر کرد.

پروتکل Life’s Simple 7 وضعیت سیگار کشیدن، فعالیت بدنی، وزن ایده آل بدن، مصرف میوه ها و سبزیجات تازه، قند خون، سطح کلسترول و فشار خون را مورد بررسی قرار داد.

مطالعات بعدی نشان داد که افرادی که در محدوده بهینه برای هر یک از این عوامل قرار دارند، در مقایسه با افرادی که در محدوده ضعیف قرار دارند، خطر ابتلا به بیماری قلبی کمتری دارند. اما با توجه به افزایش قابل توجه خطر بیماری قلبی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، مشخص نبود که آیا تأثیر این عوامل قابل اصلاح برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲  صادق است یا خیر.

مطالعه اخیر نشان می دهد که تغییرات سبک زندگی برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ و پیش دیابت مفید است.

نتایج مطالعه اخیرهیجان‌انگیز بود و با سایر مطالعات بزرگ مبتنی بر جمعیت سازگار بود. بیمارانی که پنج یا بیشتر اندازه گیری معیارهای قلبی عروقی (CV)  ایده آل داشتند، در مقایسه با افرادی که سطح قند خون طبیعی داشتند، رویدادهای قلبی عروقی بیش از حد نداشتند.

حوادث قلبی عروقی اندازه گیری شده در این مطالعه شامل مرگ، حمله قلبی، سکته مغزی و نارسایی قلبی بود. هر معیار سلامت ایده آل اضافی با کاهش ۱۸ درصدی خطر رویداد قلبی عروقی برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ و کاهش ۱۵ درصدی اضافی برای افراد مبتلا به پیش دیابت همراه بود.

این یک مطالعه مشاهده ای آینده نگر بود که فقط ارتباط عوامل خطر را بررسی می کرد. این یک کارآزمایی تصادفی شده نبود که به یک مداخله بپردازد. در نتیجه نمی توانیم در مورد علت و معلول نتیجه گیری کنیم.

با این وجود، این اولین مطالعه ای است که ارتباط مثبتی بین عوامل سبک زندگی ایده آل و سلامت قلبی عروقی در افرادی که در معرض خطر بالای خطرات قلبی عروقی به دلیل دیابت نوع ۲ هستند, نشان می دهد. این نتایج اهمیت انتخاب‌های سبک زندگی ما را نشان می‌دهد و نشان می‌دهد که رعایت معیارهای سلامت ایده‌آل می‌تواند به کاهش خطر قلبی عروقی کمک کند.

قوانین پروتکل Life’s Simple 7:

1. فشار خون را مدیریت کنید: 120/۸۰ میلی متر جیوه یا کمتر بهتر است.
2. کلسترول را کنترل کنید: کلسترول تام زیر ۲۰۰ میلی گرم در دسی لیتر را هدف قرار دهید.
3. قند خون را کاهش دهید: اگر پیش دیابت دارید، HbA1c (میانگین اندازه گیری قند خون در سه ماه گذشته) را زیر ۵.۷ درصد و اگر دیابت نوع ۲ دارید زیر ۶.۵ درصد نگه دارید.
4. تحرک داشته باشید: هدف شما باید ۱۵۰ دقیقه در هفته فعالیت با شدت متوسط یا ۷۵ دقیقه در هفته فعالیت ورزشی شدید باشد.
5. تغذیه سالم:  یعنی حداقل ۴.۵ فنجان میوه و سبزیجات در روز مصرف کنید.
6. کاهش وزن: باید شاخص توده بدنی (BMI) شما, کمتر از ۲۵ داشته باشید.
7. ترک سیگار: شما علاوه بر اینکه از مزایای قلبی عروقی بهره مند خواهید شد، خطر ابتلا به سرطان، بیماری مزمن انسدادی ریه و موارد دیگر را کاهش دهید.