بیماری التهابی روده (IBD) چیست؟
کولیت اولسراتیو (UC) و بیماری کرون (CD) به عنوان بیماری های التهابی روده (IBD) شناخته می شوند. علت دقیق بیماری التهابی روده (IBD) ناشناخته باقی مانده است. اعتقاد بر این است که این بیماری ها به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و غیر ژنتیکی یا محیطی (مثلاً عفونت ها) ایجاد می شوند که با سیستم ایمنی (دفاعی) بدن در تعامل هستند.
هنگامی که سیستم ایمنی روده به درستی عمل نمی کند، بسیاری از گلبول های سفید خون در پوشش داخلی (مخاط) روده جمع می شوند.
سپس سلول های سفید مواد شیمیایی آزاد می کنند که منجر به آسیب بافتی (التهاب) می شود. این التهاب مخاط می تواند باعث اسهال شود که شایع ترین علامت کولیت اولسراتیو و بیماری کرون با یا بدون عوارض روده ای است.
عوارض بیماری التهابی روده (IBD) چیست؟
عوارض بیماری التهابی روده (IBD) زمانی رخ می دهد که التهاب روده شدید باشد، فراتر از پوشش داخلی (مخاط) روده گسترش یابد، و/یا طولانی مدت باشد (مزمن). به عنوان مثال، التهاب شدید مخاطی می تواند باعث زخم، خونریزی و مگاکولون سمی شود (شرایطی که در آن کولون گشاد یا گشاد می شود و توانایی خود را برای انقباض مناسب از دست می دهد).
التهابی که فراتر از پوشش داخلی و از طریق دیواره روده گسترش می یابد، مسئول تنگی (اسکار که باعث باریک شدن دیواره روده می شود) و فیستول (مجار لوله ای که از دیواره روده منشاء می گیرد و به سایر اندام ها یا پوست متصل می شود) است. تنگی ها به نوبه خود می توانند منجر به رشد بیش از حد باکتریایی روده کوچک (SIBO) شوند.
اگر التهاب روده کوچک گسترده باشد، سوء جذب مواد مغذی می تواند یک عارضه باشد. التهاب مزمن نیز می تواند با سرطان روده بزرگ مرتبط باشد.
اکثر افراد مبتلا به بیماری التهابی روده (IBD) دوره هایی را تجربه می کنند که در طی آن بیماری آنها تشدید می شود (شعله ور شدن) یا فروکش می کند (رفع شده). اگرچه اکثر بیماران برای بیماری التهابی روده (IBD) به دارو نیاز دارند، اما می توانند زندگی طبیعی و پرباری داشته باشند. برخی از بیماران، اما مطمئناً نه همه، دچار عوارض روده ای می شوند.
هنگامی که این عوارض رخ می دهد، باید آنها را شناخت و معمولاً درمان کرد. برخی از بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده (IBD) دچار عوارض خارج از روده می شوند، مانند انواع خاصی از آرتریت، بثورات پوستی، مشکلات چشمی و بیماری های کبدی.
این بررسی انواع مختلفی از عوارض روده ای را که با بیماری التهابی روده مرتبط هستند توصیف می کند و همچنین روش های تشخیص و درمان آنها را خلاصه می کند. روده کوچک یا روده از بالا به پایین شامل اثنی عشر، ژژونوم و ایلئوم است. روده بزرگ کولون نیز نامیده می شود.
آیا عوارض روده ای کولیت اولسراتیو و بیماری کرون متفاوت است؟
برخی از عوارض بیماری التهابی روده (IBD) هم در کولیت اولسراتیو و هم در بیماری کرون رخ می دهد. به عنوان مثال، زخم پوشش داخلی ملتهب روده (مخاط)، که باعث درد شکم و خونریزی روده می شود، ممکن است هر دو بیماری را پیچیده کند.
از آنجایی که هر دو بیماری روده بزرگ را درگیر می کنند، عوارض مرتبط با کولون مانند مگاکولون سمی و سرطان کولون در هر دو بیماری رخ می دهد. علاوه بر این، هیچ عارضه روده ای وجود ندارد که فقط در کولیت اولسراتیو و نه در بیماری کرون رخ دهد.
از سوی دیگر، برخی از عوارض بیماری التهابی روده (IBD) عمدتاً در بیماری کرون (به عنوان مثال، فیستول) یا منحصراً در بیماری کرون رخ می دهد و نه در کولیت اولسراتیو (به عنوان مثال، سوء جذب و SIBO).
تفاوت در عوارض روده ای بین کولیت اولسراتیو و بیماری کرون به رفتارهای مشخصه متفاوت التهاب مرتبط با این بیماری ها بستگی دارد. در بیماری کرون، التهاب معمولا از پوشش داخلی (مخاط) در تمام ضخامت دیواره روده گسترش می یابد. این روند التهابی در حال گسترش ممکن است منجر به فیستول، آبسه یا تنگی روده شود.
در مقابل، التهاب در کولیت اولسراتیو محدود به پوشش داخلی روده بزرگ است. بنابراین، ایجاد این عوارض خاص در کولیت اولسراتیو بسیار کمتر است. همچنین، بیماری کرون می تواند هر ناحیه از دستگاه گوارش از دهان تا مقعد را درگیر کند، در حالی که کولیت اولسراتیو محدود به روده بزرگ است.
بنابراین، عوارض مربوط به روده کوچک، مانند سوء جذب و SIBO، همانطور که قبلا ذکر شد، فقط در بیماری کرون رخ می دهد و نه در کولیت اولسراتیو.
آیا زخم روده در بیماری التهابی روده (IBD) رخ می دهد؟
هنگامی که التهاب در پوشش داخلی روده شدید می شود، می تواند از پوشش داخلی روده عبور کند و زخم ایجاد کند.
زخم های مرتبط با کولیت اولسراتیو در روده بزرگ قرار دارند، در حالی که زخم های بیماری کرون ممکن است در هر جایی از روده از دهان (زخم آفتی) تا مقعد دیده شوند. هنگامی که بررسی می شود، زخم های کولیت اولسراتیو معمولا سطحی و تعداد بیشتری دارند، در حالی که زخم های بیماری کرون معمولا عمیق تر و با مرزهای مشخص تر هستند.
علائم ناشی از زخم روده عمدتاً درد شکم، گرفتگی عضلات و خونریزی است. با این حال، گاهی اوقات، زخم ممکن است در IBD وجود داشته باشد اما با هیچ علامتی همراه نباشد (بدون علامت).
در بیماری کرون، التهاب و زخم های همراه آن بیشتر در ایلئوم، ژژونوم و کولون رخ می دهد، اما گاهی اوقات ممکن است در دوازدهه نیز رخ دهد. با این حال، توجه داشته باشید که این زخم ها کاملاً با زخم های گوارشی بسیار رایج تر مربوط به اسید در دوازدهه متفاوت هستند.
زخم در بیماری التهابی روده (IBD) چگونه تشخیص داده و درمان می شود؟
تشخیص زخم در بیماری التهابی روده (IBD)
زخم روده را می توان با مشاهده مستقیم پوشش داخلی روده تشخیص داد. روش‌های مختلفی با استفاده از ابزارهای مشاهده به نام آندوسکوپ در دسترس هستند. آندوسکوپ‌ها ابزارهای انعطاف‌پذیر، نازک و لوله‌ای هستند که بسته به روش، از طریق دهان یا رکتوم وارد دستگاه گوارش (GI) می‌شوند.
اینکه کدام روش انجام می شود بستگی به قسمتی از دستگاه گوارش دارد که مورد بررسی قرار می گیرد. آندوسکوپی را می توان برای دستگاه گوارش فوقانی یا تحتانی انجام داد. آندوسکوپ برای آندوسکوپی فوقانی از طریق دهان یا برای آندوسکوپی تحتانی از طریق رکتوم وارد می شود.
کولون یا با سیگموئیدوسکوپی (با استفاده از سیگموئیدوسکوپ) برای قسمت پایینی (سیگموئید) کولون یا با کولونوسکوپی (با استفاده از کولونوسکوپی) برای کل کولون بررسی می شود.
دستگاه گوارش فوقانی با روشی به نام اِزوفاگوگاسترودِئودنوسکُپی یا درون‌بینی دستگاه گوارش
(EGD) بررسی می شود. برای این روش از آندوسکوپ دستگاه گوارش فوقانی استفاده می شود. EGD در تشخیص زخم های بیماری کرون در مری، معده و اثنی عشر مفید است.
زخم های بیماری کرون در روده کوچک ممکن است با روشی به نام انتروسکوپی مشاهده شوند که در آن از یک آندوسکوپ مخصوص (به نام آنتروسکوپ) استفاده می شود. اما انتروسکوپی نیاز به تجهیزات خاصی دارد و در دسترس نیست. با این حال، زخم در روده کوچک اغلب با یک مطالعه اشعه ایکس به نام «پیگیری روده کوچک» (SBFT) تشخیص داده می شود.
در این آزمایش، بیمار چند فنجان باریم را می بلعد که پوشش داخلی روده کوچک را می پوشاند. در اشعه ایکس، باریم ممکن است وجود زخم را نشان دهد. با این حال، SBFT ممکن است دقیق نباشد، و ممکن است زخم های کوچک را در روده کوچک تشخیص ندهد. در بیماران مشکوک به زخم بیماری کرون روده کوچک و در عین حال مطالعات SBFT طبیعی، CT (توموگرافی کامپیوتری) روده کوچک و انتروسکوپی کپسول ممکن است در تشخیص مفید باشد.
انتروسکوپی کپسولی روشی است که در آن بیمار یک دوربین کوچک به اندازه یک قرص را می بلعد. دوربینی که در داخل قرص قرار دارد چندین عکس از داخل روده کوچک می گیرد و این تصاویر را به صورت بی سیم بر روی یک ضبط کننده که در اطراف کمر بیمار بسته می شود، منتقل می کند.
تصاویر ثبت شده بعداً توسط پزشک بررسی می شود. هر دو CT روده کوچک و انتروسکوپی کپسولی در برخی از مطالعات مشخص شده اند که در تشخیص بیماری کرون روده کوچک از SBFT سنتی دقیق تر هستند.
درمان زخم در بیماری التهابی روده (IBD)
درمان زخم در بیماری التهابی روده (IBD) با هدف کاهش التهاب زمینه ای با داروهای مختلف انجام می شود. این داروها عبارتند از:
- مسالامین (Asacol، Pentasa یا Rowasa)،
- کورتیکواستروئیدها
- آنتی بیوتیک ها
- داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند 6-مرکاپتوپورین (۶-mercaptopurine، Purinethol) و یا آزاتیوپرین (Imuran).
در برخی موارد، زخم ها می توانند در برابر این درمان ها بسیار مقاوم باشند و ممکن است نیاز به استفاده از داروهای قوی تر باشد. این داروها شامل یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی، سیکلوسپورین (Neoral یا Sandimmune) یا اینفلیکسیماب جدیدتر (Remicade) است که آنتی بادی در برابر یکی از مواد شیمیایی تحریک کننده التهاب بدن به نام فاکتور نکروز تومور (TNFa) است
داروی آدالیمومب Adalimumab (Humira) و سرتولیزومب پگول
certolizumab (Cimzia) نیز در گروه داروهای اینفلیکسیماب قرار دارند. گاهی اوقات، درمان با داروها نمی تواند زخم های IBD را بهبود بخشد و به درمان جراحی نیاز است.
آیا خونریزی گوارشی در IBD رخ می دهد؟
خونریزی از دستگاه روده یا خونریزی گوارشی ممکن است روند کولیت اولسراتیو و بیماری کرون را پیچیده کند. هنگامی که خون از رکتوم خارج می شود، معمولاً همراه با مدفوع، خونریزی دستگاه گوارش اغلب به عنوان خونریزی مقعدی شناخته می شود. اگر منبع خونریزی در روده بزرگ باشد، خون معمولا قرمز رنگ است.
هر چه خون بیشتر در روده بماند، تیره تر می شود. بنابراین، خونریزی مقعدی که از بالا در مجرای روده منشا می گیرد، معمولا سیاه است، به جز خونریزی بسیار سریع، که هنوز می تواند قرمز باشد.
بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو معمولاً درجاتی از خونریزی مزمن مقعدی را تجربه می کنند که می تواند مداوم یا متناوب باشد. خونریزی ممکن است خفیف باشد، مانند زمانی که به قطرات گاه به گاه روی دستمال توالت یا رگه های خون در اطراف مدفوع محدود می شود.
با این حال، گاهی اوقات، خونریزی ممکن است شدیدتر یا حادتر باشد، با عبور مقادیر بیشتری از خون یا لخته های خون بزرگ. خونریزی مقعدی شدیدتر به احتمال زیاد به دلیل التهاب شدیدتر و زخم های گسترده روده بزرگ است.
در بیماری کرون، التهاب خفیف یا شدید روده نیز ممکن است رخ دهد، اما زخم و خونریزی کمتر از کولیت اولسراتیو است. با این حال، به دلیل ماهیت عمیق زخم در بیماری کرون، خونریزی دستگاه گوارش حاد (ناگهانی و مختصر) و پراکنده است. علاوه بر این، در بیماری کرون، محل خونریزی می تواند در هر جایی از دستگاه گوارش، از جمله روده بزرگ باشد.
خونریزی گوارشی در IBD چگونه تشخیص داده و درمان می شود؟
تشخیص خونریزی دستگاه گوارش
خونریزی روده در بیماری التهابی روده (IBD) معمولاً با اِزوفاگوگاسترودِئودنوسکُپی یا درون‌بینی دستگاه گوارش (EGD) برای دستگاه گوارش فوقانی یا کولونوسکوپی برای دستگاه گوارش تحتانی تشخیص داده می شود. این روش‌ها امکان تجسم مستقیم محل خونریزی را فراهم می‌کنند که می‌تواند به ویژه مفید باشد.
علاوه بر این، از ابزارهای ویژه ای می توان از طریق آندوسکوپ های دستگاه گوارش فوقانی یا کولونوسکوپی استفاده کرد که ممکن است به طور موثر ضایعات خونریزی دهنده را درمان کرده و از دست دادن خون مداوم را متوقف کند.
گاهی اوقات، اگر خونریزی شدید باشد و محل خونریزی در روده کوچک مشکوک باشد، ممکن است آزمایش‌های دیگری مورد نیاز باشد. یکی از این آزمایش‌ها، یک مطالعه خاص با اشعه ایکس به نام آنژیوگرافی است که از یک رنگ برای تجسم رگ‌های خونی روده ای استفاده می شود که ممکن است خونریزی داشته باشند.
آزمایش دیگر یک مطالعه پزشکی هسته ای به نام اسکن گلبول قرمز برچسب گذاری شده است که گلبول های قرمز خون را از جریان خون به روده ردیابی می کند. هر یک از این آزمایش ها می تواند به شناسایی محل خونریزی کمک کند. در صورت نیاز به جراحی، تعیین دقیق محل خونریزی اهمیت بیشتری پیدا می کند.
درمان خونریزی گوارشی
هنوز هیچ دارویی برای متوقف کردن خونریزی حاد گوارشی در بیماری التهابی روده (IBD) نشان داده نشده است. با این وجود، رویکرد اولیه برای خونریزی گوارشی مرتبط با IBD، درمان پزشکی تهاجمی التهاب و زخم زمینه‌ای است. اگر التهاب برطرف شود و زخم ها بهبود یابد، خونریزی مزمن ممکن است به داروها پاسخ دهد.
با این حال، اگر داروها یا درمان‌های آندوسکوپی خونریزی حاد یا شدید مزمن را متوقف نکردند، ممکن است برداشتن (رزکسیون) ناحیه خونریزی‌دهنده روده ضروری باشد.
تنگی روده در بیماری التهابی روده (IBD) چگونه شکل می گیرد؟
هنگامی که التهاب برای مدت طولانی (مزمن) وجود داشته باشد، گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد اسکار (فیبروز) شود. بافت اسکار معمولاً به اندازه بافت سالم انعطاف پذیر نیست. بنابراین، هنگامی که فیبروز در روده ها رخ می دهد، جای زخم ممکن است عرض گذرگاه (لومن) بخش های درگیر روده را باریک کند.
به این نواحی منقبض تنگی گفته می شود. تنگی ها ممکن است خفیف یا شدید باشند، بسته به اینکه چقدر مانع عبور محتویات روده از ناحیه باریک می شوند.
بیماری کرون با التهاب مشخص می شود که تمایل دارد لایه های عمیق تر روده را درگیر کند. بنابراین، تنگی ها در بیماری کرون بیشتر از کولیت اولسراتیو یافت می شوند. علاوه بر این، تنگی در بیماری کرون ممکن است در هر جایی از روده دیده شود.
به یاد داشته باشید که التهاب روده در کولیت اولسراتیو به پوشش داخلی (مخاط) روده بزرگ محدود می شود. بر این اساس، در کولیت اولسراتیو مزمن، تنگی های خوش خیم (نه بدخیم) کولون به ندرت رخ می دهد. در واقع، یک بخش باریک از کولون در کولیت اولسراتیو ممکن است ناشی از سرطان روده بزرگ باشد تا یک تنگی التهابی مزمن خوش خیم (غیر سرطانی).
علائم تنگی روده چیست و چگونه تشخیص داده می شود و درمان می شود؟
علائم تنگی های داخلی در IBD
ممکن است افراد ندانند که تنگی روده دارند. تنگی ممکن است علائمی ایجاد نکند اگر باعث انسداد قابل توجه روده نشود. اگر تنگی به اندازه کافی باریک باشد که مانع از عبور صاف محتویات روده شود، ممکن است باعث درد شکم، گرفتگی عضلات و نفخ (اتساع) شود. اگر تنگی باعث انسداد کامل‌تر روده شود، بیماران ممکن است درد شدیدتر، حالت تهوع، استفراغ و ناتوانی در دفع مدفوع را تجربه کنند.
انسداد روده ای که در اثر تنگی ایجاد می شود نیز می تواند منجر به سوراخ شدن روده شود. روده باید قدرت انقباضات خود را افزایش دهد تا محتویات روده را از طریق باریک شدن روده فشار دهد. بنابراین بخش انقباض روده بالای تنگی ممکن است افزایش فشار را تجربه کند.
این فشار گاهی اوقات دیواره روده را در آن ناحیه ضعیف می کند و در نتیجه باعث می شود روده ها به طور غیر طبیعی گشاد شوند. اگر فشار خیلی زیاد شود، دیواره روده ممکن است پاره شود ( سوراخ شود).
این سوراخ می‌تواند منجر به عفونت شدید حفره شکمی (پریتونیت)، آبسه (مجموعه‌های عفونت و چرک) و فیستول (مجار لوله‌ای که از دیواره روده منشا می‌گیرد و به سایر اندام‌ها یا پوست متصل می‌شود) شود. انقباضات روده کوچک همچنین می تواند منجر به رشد بیش از حد باکتری شود که یکی دیگر از عوارض بیماری التهابی روده (IBD) است.
تشخیص تنگی های داخلی در IBD
تنگی روده کوچک ممکن است با اشعه ایکس (SBFT) تشخیص داده شود. برای این مطالعه، بیمار باریم را می بلعد که پوشش داخلی روده کوچک را مشخص می کند. بنابراین، اشعه ایکس می تواند عرض گذرگاه یا لومن روده را نشان دهد. آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی (EGD) و انتروسکوپی نیز برای تعیین محل تنگی در روده کوچک استفاده می شود.
برای تنگی‌های مشکوک در کولون، باریم را می‌توان به کولون وارد کرد (تنقیه باریم)، و سپس با اشعه ایکس برای تعیین محل تنگی‌ها عکسبرداری کرد. کولونوسکوپی یکی دیگر از گزینه های تشخیصی است.
درمان تنگی در بیماری التهابی روده (IBD)
تنگی های روده ممکن است از ترکیبی از بافت اسکار (فیبروز) و بافت ملتهب و در نتیجه متورم تشکیل شده باشد. بنابراین، یک درمان منطقی و گاه موثر برای این تنگی‌ها، درمان دارویی برای کاهش التهاب است. با این حال، برخی از داروهای IBD، مانند اینفلیکسیماب، ممکن است برخی از تنگی‌ها را بدتر کنند.
دلیل آن این است که این داروها ممکن است در واقع باعث ایجاد بافت اسکار در طول فرآیند بهبودی شوند. اگر تنگی عمدتاً بافت اسکار باشد و فقط باعث باریک شدن خفیف شود، علائم ممکن است به سادگی با تغییر در رژیم غذایی کنترل شوند. به عنوان مثال، بیمار باید از غذاهای پرفیبر مانند هویج خام، کرفس، حبوبات، دانه ها، آجیل، فیبر، سبوس و میوه های خشک پرهیز کند.
اگر تنگی شدیدتر باشد و بتوان به آندوسکوپ رسید و آن را بررسی کرد، ممکن است با کشش (تورم) در حین آندوسکوپی درمان شود. در این روش، از ابزارهای مخصوصی از طریق آندوسکوپ برای باز کردن تنگی استفاده می‌شود، معمولاً با بالونی که از داخل آندوسکوپ عبور می‌کند.
هنگامی که بالون از تنگی عبور کرد، باد می‌شود و نیروی بالون تنگی را به اندازه بزرگ تری گشاد می‌کند، بنابراین لومن را باز می‌کند تا آن را بازتر کند. اگر این کار موثر نباشد، برخی از بیماران نیاز به جراحی خواهند داشت. به طور معمول، این روش نتایج طولانی مدت ایجاد نمی کند.
گاهی اوقات برای درمان تنگی روده نیاز به جراحی است. این عمل ممکن است شامل بریدن (برداشتن) کلِ بخش باریک روده باشد، به خصوص اگر تنگی طولانی باشد. اخیراً، یک عمل محدودتر به نام جراحی پلاستیک ابداع شده است.
در این روش، جراح به سادگی قسمت تنگ شده را از طول باز می کند و سپس بافت را به صورت ضربدری بسته می دوزد تا عرض مجرای روده (لومن) بزرگ شود. پس از جراحی در بیماران مبتلا به بیماری کرون، برای جلوگیری از عود التهاب، به ویژه در محل تنگی، باید دارو مصرف شود.
دلیل این توصیه این است که پس از عمل های شکمی، التهاب مکرر روده یک مشکل رایج در بیماری کرون است. علاوه بر این، خطر فیستول و آبسه روده بعد از عمل در بیماران کرون افزایش می یابد. بنابراین در بیماران مبتلا به بیماری کرون فقط باید جراحی شکم که کاملا ضروری است انجام شود.
فیستول روده چیست؟
فیستول های روده اتصالات لوله ای بین روده و سایر اندام ها یا پوست هستند. فیستول زمانی تشکیل می شود که التهاب در تمام لایه های روده گسترش می یابد و سپس از طریق لایه های دیگر بافت ها تونل می کند. بر این اساس، فیستول در بیماری کرون بسیار بیشتر از کولیت اولسراتیو است. (در مورد دوم، همانطور که به یاد دارید، التهاب به پوشش داخلی روده بزرگ محدود می شود.)
فیستول ها اغلب متعدد هستند. آنها ممکن است روده را به حلقه های دیگر روده (فیستول های روده ای)، به دیواره شکم (انتروپوستی)، به پوست اطراف مقعد (پری آنال)، و سایر مکان های داخلی مانند مثانه (آنترووزیکال)، واژن (واژن) متصل کنند. انتروواژینال)، عضلات و کیسه بیضه.
در بیماران مبتلا به بیماری کرون، فیستول ممکن است همراه با تنگی روده ایجاد شود. یکی از دلایل این ارتباط این است که فیستول ها و تنگی ها می توانند با التهاب تمام ضخامت دیواره روده (التهاب ترانس مورال) شروع شوند.
اسکار بعدی (فیبروز) باعث تنگی می شود در حالی که ادامه التهاب و تخریب بافت منجر به فیستول می شود. تنگی همچنین می تواند به ایجاد فیستول کمک کند. همانطور که قبلا ذکر شد، سوراخ شدن روده می تواند بالای یک تنگی انسدادی رخ دهد. سوراخ شدن می تواند مجاری خارج از دیواره روده ایجاد کند. سپس ممکن است فیستول در این دستگاه ایجاد شود.
فیستول چه علائمی ایجاد می کند? چگونه تشخیص داده و درمان می شود؟
۱. علائم فیستول روده
برخی از فیستول ها، به ویژه آنهایی که حلقه های مجاور روده را به هم متصل می کنند، ممکن است علائم قابل توجهی ایجاد نکنند. با این حال، سایر فیستول‌ها می‌توانند باعث درد قابل توجه شکم و تخلیه خارجی شوند یا یک بای پس از بخش بزرگی از روده ایجاد کنند.
چنین بای پس زمانی رخ می دهد که فیستول قسمتی از روده را به قسمت دیگری که پایین تر از مجرای روده است متصل می کند. فیستول در نتیجه مسیر جدیدی برای محتویات روده ایجاد می کند. این مسیر جدید قسمتی از روده بین اتصالات بالایی و پایینی فیستول به روده را دور می زند.
گاهی اوقات، فیستول ها می توانند به صورت پراکنده و ناهموار باز و بسته شوند. بنابراین، برای مثال، قسمت بیرونی فیستول ممکن است قبل از قسمت داخلی فیستول بهبود یابد. اگر این اتفاق بیفتد، محتویات روده می تواند در مجرای فیستول جمع شود و منجر به ایجاد یک پاکت عفونت و چرک (آبسه) شود. آبسه ممکن است بسیار دردناک باشد و می تواند خطرناک باشد، به خصوص اگر عفونت به جریان خون سرایت کند.
۲. تشخیص فیستول روده
گاهی اوقات تشخیص فیستول دشوار است. اگرچه دهانه بیرونی فیستول ممکن است به سادگی قابل مشاهده باشد، منفذ داخلی که به روده متصل است ممکن است به راحتی قابل تشخیص نباشد. دلیل این مشکل این است که فیستول های روده می توانند تونل های طولانی و پیچ در پیچی داشته باشند که در نهایت به پوست یا اندام داخلی منتهی می شوند.
آندوسکوپی ممکن است باز شدن داخلی فیستول را تشخیص دهد، اما به راحتی می توان آن را از دست داد. گاهی اوقات، با اشعه ایکس باریم روده کوچک، محل فیستول مشخص می شود. با این حال، اغلب ممکن است برای بررسی کامل نواحی فیستول، به ویژه در اطراف مقعد و واژن، معاینه تحت بیهوشی عمومی لازم باشد.
۳. درمان فیستول روده
فیستول های روده ای که علائمی ایجاد نمی کنند اغلب نیازی به درمان ندارند. فیستول هایی که علائم قابل توجهی ایجاد می کنند، معمولاً نیاز به درمان دارند، اگرچه اغلب به سختی بهبود می یابند.
فیستول های واقع در اطراف مقعد (پری آنال) گاهی اوقات می توانند با درمان با آنتی بیوتیک ها، مترونیدازول (Flagyl) یا سیپروفلوکساسین (Cipro) بهبود یابند. در پاسخ به آنتی بیوتیک ها، برخی از این فیستول ها حتی به طور کامل بسته می شوند.
همچنین، درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، آزاتیوپرین یا 6MP، فیستول های واقع در اطراف مقعد (پری آنال) را در تقریبا دو سوم بیماران بهبود می بخشند و در یک سوم بیماران باعث بهبودی کامل می شوند.
اخیراً نشان داده شده است که داروی جدید اینفیلیکسیماب ( infliximab (Remicade) ) که آنتی بادی در برابر یکی از مواد شیمیایی تحریک کننده التهاب در بدن است، نتایج بسیار مشابهی دارد. با این حال، به یاد داشته باشید که اینفلیکسیماب ممکن است تنگی ها را بدتر کند، که، همانطور که گفته شد، گاهی اوقات می تواند با فیستول همراه باشد.
هنگامی که داروهای درمان فیستول قطع می شوند، معمولاً ظرف ۶ ماه تا یک سال دوباره باز می شوند. استروئیدها فیستول را بهبود نمی بخشند و نباید برای این منظور استفاده شوند. داروهای دیگری که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند، مانند سیکلوسپورین یا تاکرولیموس (FK506 یا Prograf) در حال حاضر برای درمان فیستول در حال مطالعه هستند.
گاهی اوقات برای درمان فیستول، استراحت دادن روده با تغذیه بیمار صرفاً با تغذیه کامل تزریقی (داخل وریدی) انجام می شود و در نتیجه هیچ چیزی از طریق دهان خورده نمی شود. حتی اگر این فیستول ها در پاسخ به تغذیه از طریق تزریق بهبود یابند، معمولاً هنگام از سرگیری غذا خوردن عود می کنند.
فیستول گاهی نیاز به جراحی دارد. به عنوان مثال، هنگامی که فیستول های اطراف مقعد بسیار شدید می شوند، می توانند در توانایی بیمار برای کنترل حرکات روده (اختلاط ادرار) اختلال ایجاد کنند.
در این شرایط، جراح ممکن است یک سوراخ (استومی) روی پوست از روده بالای فیستول ایجاد کند. بدین ترتیب محتویات روده از فیستول ها دور می شوند. گاهی اوقات، در صورت لزوم، فیستول‌های روده معمولاً همراه با بخش درگیر روده با جراحی برداشته می‌شوند. بستن فیستول از روده به مثانه یا واژن اغلب با درمان پزشکی به تنهایی بسیار دشوار است و اغلب نیاز به جراحی دارد.
شقاق چیست و چگونه درمان می شود؟
شقاق، پارگی در پوشش مقعد است. آنها ممکن است سطحی یا عمیق باشند. شقاق به ویژه در بیماری کرون شایع است. تفاوت آنها با فیستول در این است که شکاف ها به مقعد محدود می شوند و به سایر قسمت های روده، سایر اندام های داخلی یا پوست متصل نمی شوند. با این حال، شقاق می تواند باعث درد و خونریزی خفیف تا شدید مقعدی شود، به خصوص با حرکات روده.
رایج ترین درمان برای شقاق مقعد، استحمام نشیمن (sitz baths) دوره ای یا کرم های موضعی است که عضله (اسفنکتر) اطراف مقعد را شل می کند. گزارش شده است که تزریق مقادیر کمی از سم بوتولینوم به عضلات اطراف مقعد برای شل کردن اسفنکتر مفید است و در نتیجه به شقاق ها اجازه می دهد تا بهبود یابند. با این حال، مزایای این نوع درمان هنوز مورد بحث است.
گاهی اوقات، برای تسکین درد مداوم یا خونریزی شقاق مقعد، جراحی لازم است. به عنوان مثال، جراح ممکن است شقاق را برش دهد. همچنین می توان عضله اطراف مقعد را برید (اسفنکتروتومی) تا اسفنکتر شل شود تا شقاق بهبود یابد. با این حال، مانند هر عمل جراحی در بیماران مبتلا به بیماری کرون، عوارض روده بعد از عمل ممکن است اغلب رخ دهد.
رشد بیش از حد باکتری روده کوچک (SIBO) چیست؟
رشد بیش از حد باکتری روده کوچک (SIBO) می تواند به عنوان یک عارضه بیماری کرون رخ دهد اما نه در بیماری کولیت اولسراتیو. زیرا روده کوچک در کولیت اولسراتیو دخالت ندارد.
رشد بیش از حد باکتری روده کوچک (SIBO) می تواند زمانی ایجاد شود که تنگی روده کوچک تا حدی وجود داشته باشد یا زمانی که سد طبیعی بین روده بزرگ و کوچک (دریچه ایلئوسکال) در بیماری کرون با جراحی برداشته شود.
به طور معمول، روده کوچک حاوی تعداد کمی باکتری است، در حالی که روده بزرگ دارای تعداد زیادی باکتری ساکن است. اگر تنگی وجود داشته باشد یا دریچه ایلئوسکال برداشته شده باشد، باکتری‌های روده بزرگ به روده کوچک دسترسی پیدا کرده و در آنجا تکثیر می‌شوند.
با SIBO، باکتری‌های روده کوچک شروع به تجزیه (هضم) غذا بیشتر از حد معمول در دستگاه گوارش می کنند. این هضم، گاز و سایر محصولات تولید می کند که باعث درد شکم، نفخ و اسهال می شود.
علاوه بر این، باکتری ها نمک های صفراوی موجود در روده را از نظر شیمیایی تغییر می دهند. این تغییر توانایی نمک های صفراوی برای انتقال چربی را مختل می کند. سوء جذب چربی در نتیجه یکی دیگر از علل اسهال در بیماری کرون است. (همانطور که قبلا ذکر شد، التهاب پوشش روده شایع ترین علت اسهال در بیماران مبتلا به IBD است.)
تشخیص رشد بیش از حد باکتری روده کوچک (SIBO)
SIBO را می توان با آزمایش تنفس هیدروژنی (HBT) تشخیص داد. در این آزمایش، بیمار مقدار مشخصی گلوکز یا قند دیگری به نام لاکتولوز را می بلعد. اگر باکتری ها در روده کوچک تکثیر شده باشند، گلوکز یا لاکتولوز توسط این باکتری ها متابولیزه می شود که باعث آزاد شدن هیدروژن در تنفس می شود.
مقدار هیدروژن موجود در تنفس در فواصل زمانی مشخص پس از مصرف قند اندازه گیری می شود. در بیمار مبتلا به SIBO، هیدروژن زودتر از هیدروژنی که توسط باکتری‌های معمولی در روده بزرگ تولید می‌شود، به داخل تنفس دفع می‌شود.
بر این اساس، تشخیص مقادیر زیادی هیدروژن در یک بازه زمانی اولیه در آزمایش، احتمال SIBO را نشان می دهد. آزمایش دیگری که ممکن است خاص تر باشد، از قندی به نام زایلوز استفاده می کند. در این آزمایش، زایلوز بلعیده شده با مقدار بسیار کمی کربن رادیواکتیو ۱۴ (C14) برچسب گذاری می شود. C14 در تنفس اندازه گیری می شود و با اِعمال همان اصولی که برای هیدروژن در HBT استفاده می شود تفسیر می شود.
درمان SIBO
بهترین درمان برای رشد بیش از حد باکتری ها، مصرف آنتی بیوتیک ها به مدت تقریبی ۱۰ روز با استفاده از نئومایسین، مترونیدازول یا سیپروفلوکساسین است. پس از این درمان، آزمایش تنفس ممکن است تکرار شود تا تایید شود که رشد بیش از حد باکتری از بین رفته است.
SIBO ممکن است عود کند، با این حال، اگر تنگی خود درمان نشود، یا اگر رشد بیش از حد باکتری به دلیل برداشتن جراحی ایلئوسکال دریچه باشد.
آیا سرطان روده بزرگ در IBD رخ می دهد؟
خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ برای بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده (IBD) 20 برابر بیشتر از جمعیت عمومی است. ارتباط با سرطان روده بزرگ در کولیت اولسراتیو نسبت به بیماری کرون آشکارتر است.
با این حال، افزایش خطر به احتمال زیاد برای بیماران مبتلا به بیماری کرون که روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد نیز وجود دارد. در کولیت اولسراتیو، خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ با توجه به میزان درگیر شدن روده بزرگ و طول مدت کولیت افزایش می‌یابد.
بنابراین، پس از حدود ۸ تا ۱۰ سال کولیت اولسراتیو، به خصوص اگر کل روده بزرگ درگیر باشد، خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.
سایر عوامل خطر سرطان روده بزرگ در بیماران IBD عبارتند از یک بیماری کبدی به نام کلانژیت اسکلروزان اولیه (PSC)، سابقه خانوادگی سرطان روده بزرگ، و سابقه پیوند کبد. عوامل خطر احتمالی اضافی شامل استفاده همزمان از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و کمبود ویتامین، اسید فولیک است.
چگونه سرطان روده بزرگ در IBD ایجاد می شود؟
تصور می شود که روشی که در آن سرطان روده بزرگ در بیماران IBD ایجاد می شود با روشی که در سایر افراد ایجاد می شود متفاوت است. در افراد بدون IBD، معمولاً یک پولیپ خوش خیم (نه بدخیم) در ابتدا در روده بزرگ تشکیل می شود. سپس بسته به نوع پولیپ و ساختار ژنتیکی بیمار، ممکن است پولیپ در نهایت سرطانی شود.
در IBD اعتقاد بر این است، روند مداوم آسیب التهابی و ترمیم پوشش روده بزرگ (مخاط کولون)، فرد را مستعد ابتلا به سرطان می کند. ایده این است که سلول های مخاطی به قدری سریع در حال تقسیم شدن هستند که ممکن است در DNA خود، اشتباه کنند (جهش). سپس این سلول های جهش یافته می توانند به سلول های پیش سرطانی (دیسپلاستیک) تبدیل شوند که بعداً می توانند به سرطان تبدیل شوند.
علاوه بر این، سلول های پیش سرطانی در IBD به روش هایی غیر از پولیپ رشد می کنند. در واقع، سلول‌های پیش سرطانی می‌توانند در بافتی رشد کنند که کاملاً طبیعی به نظر می‌رسد یا فقط بی‌نظمی‌های خفیف را نشان می‌دهد.
به همین دلیل، سرطان روده بزرگ ممکن است در بیماران IBD تشخیص داده نشود تا زمانی که سرطان به مراحل بعدی پیشرفت کند. در مراحل بعدی، سرطان می تواند به بافت های فراتر از روده بزرگ حمله کند یا به سایر قسمت های بدن گسترش یابد (متاستاز).
چگونه می توان از سرطان روده بزرگ در IBD پیشگیری کرد؟
همانطور که قبلا ذکر شد، در بیماران مبتلا به IBD، به ویژه کولیت اولسراتیو، خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ افزایش می یابد. انجام کولکتومی (برداشتن کولون) قبل از ایجاد سرطان در این بیماران راهی مطمئن برای پیشگیری از سرطان روده بزرگ است. در واقع، مفهوم این است که سلول های پیش سرطانی (دیسپلازی) در روده بزرگ قبل از تبدیل شدن به سرطان حذف شوند.
بر این اساس، بررسی دیسپلازی و سرطان توسط کولونوسکوپی سالانه با بیوپسی های متعدد کولون برای بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو توصیه می شود. پیشنهاد می‌شود که نظارت پس از ابتلای بیمار به کولیت اولسراتیو برای ۸ تا ۱۰ سال شروع شود.
بسیاری از پزشکان برنامه نظارتی مشابهی را برای بیماران مبتلا به بیماری کرون که التهاب روده بزرگ (کولیت) دارند، توصیه می کنند، حتی اگر ارتباط با سرطان روده بزرگ در بیماری کرون کمتر ثابت شده باشد. به یاد داشته باشید که کولیت اولسراتیو فقط روده بزرگ را درگیر می کند، در حالی که بیماری کرون که روده کوچک، کولون یا هر دو را درگیر می کند، اغلب بر روده بزرگ تأثیر نمی گذارد.
کولونوسکوپی به وضوح بهترین روش برای مانیتورینگ سرطان روده بزرگ است. با این حال، کولونوسکوپی منفی در کولیت اولسراتیو تضمین نمی کند که کولون عاری از سرطان یا سلول های پیش سرطانی باشد. دلیل این امر این است که نمونه برداری‌های متعددی که در طول کولونوسکوپی انجام می‌شوند، هنوز تنها درصد کمی از کل پوشش روده را تشکیل می‌دهند.
با این حال، اگر سلول‌های پیش سرطانی در معاینه میکروسکوپی بیوپسی‌ها یافت شوند، ممکن است کولکتومی (برداشتن کولون با جراحی) برای جلوگیری از پیشرفت سرطان توصیه شود. یک احتیاط در اینجا این است که تشخیص دیسپلازی باید تنها در صورت عدم وجود التهاب همزمان، فعال و کولون انجام شود. این به این دلیل است که التهاب گاهی اوقات می تواند ظاهر میکروسکوپی دیسپلازی را تقلید کند.
آیا سرطان روده کوچک در IBD رخ می دهد؟
در بیماران مبتلا به بیماری کرون، خطر ابتلا به لنفوم یا آدنوکارسینوم روده کوچک افزایش می یابد. از آنجایی که روده کوچک در کولیت اولسراتیو دخالت ندارد، خطر ابتلا به این سرطان در بیماران کولیت اولسروز افزایش نمی یابد.
حتی اگر خطر ابتلا به این سرطان ها در بیماری کرون بیشتر باشد، درصد بیمارانی که واقعاً به آنها مبتلا می شوند بسیار کم است. با این حال، شرایط خاص، بیماران مبتلا به بیماری کرون را مستعد خطر ابتلا به سرطان حتی بالاتر می‌کند. این شرایط شامل بای پس روده و شقاق مزمن، فیستول یا تنگی است.
با این حال، نظارت معمول برای سرطان روده کوچک در بیماران مبتلا به بیماری کرون با اشعه ایکس یا انتروسکوپی در حال حاضر توصیه نمی شود زیرا این روش های تشخیصی دشوار، زمان بر و برای این منظور بسیار مؤثر نیستند.
با این حال، اگر پس از گذشت سال‌ها از بیماری کرون، بیماری به طور ناگهانی تغییر مسیر داد یا درمان آن دشوار شد، باید احتمال سرطان روده کوچک بررسی شود.
در مورد پولیپ در بیماری التهابی روده (IBD) چه باید کرد؟
همه پولیپ هایی که در بیماران IBD یافت می شوند، پیش سرطانی یا سرطانی نیستند. برخی از پولیپ ها در نتیجه فرآیندهای التهابی و بهبودی ایجاد می شوند. این پولیپ ها پولیپ التهابی یا شبه پولیپ نامیده می شوند و به سرطان تبدیل نمی شوند.
تنها راه برای اطمینان از اینکه پولیپ ها سلول های پیش سرطانی یا سرطانی ندارند، برداشتن (بیوپسی) و بررسی آنها در زیر میکروسکوپ است.
مگاکولون سمی چیست و علل و علائم آن چیست؟
مگاکولون سمی باعث می شود که:
مگاکولون سمی یک بخش بزرگ (گشاد شده) از کولون در بیمار مبتلا به التهاب شدید روده بزرگ (کولیت) است. مگاکولون زمانی ایجاد می شود که پوشش روده بزرگ به حدی ملتهب شود که کولون توانایی خود را برای انقباض صحیح از دست می دهد.
هنگامی که این اتفاق می افتد، انقباضات پیشران (پریستالتیک) قادر به حرکت گاز روده در طول روده بزرگ نیستند. بنابراین، روده بزرگ مقادیر بیش از حد گاز را جمع می کند. سپس این گاز فشار روی دیواره روده را افزایش می دهد که باعث گشاد شدن روده بزرگ می شود.
علائم مگاکولون سمی
افراد مبتلا به مگاکولون سمی معمولاً بسیار بیمار هستند، با درد شکم، نفخ و تب. کولون متسع می تواند به باکتری ها اجازه دهد تا از طریق دیواره روده به جریان خون نشت کنند (سپتی سمی).
با تورم مداوم، دیواره ملتهب روده بزرگ در معرض خطر ترکیدن ( سوراخ شدن ) و ایجاد التهاب حفره شکمی (پریتونیت) قرار می گیرد. سپتی سمی و پریتونیت هر دو عفونت های جدی هستند که در برخی موارد حتی می توانند منجر به مرگ شوند.
مگاکولون سمی معمولاً زمانی رخ می دهد که التهاب روده بزرگ شدید باشد. اما این عارضه منحصراً در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون رخ نمی دهد. بنابراین، مگاکولون سمی می تواند در انواع دیگر کولیت، مانند آمیبیازیس یا اسهال خونی باسیلی (شیگلا) ایجاد شود.
مواد مخدر، کدئین یا داروهای ضد اسهال مانند دیفنوکسیلات (لوموتیل) یا لوپرامید (ایمودیوم) می توانند انقباضات روده بزرگ را کاهش داده و اجازه دهند گاز بیش از حد تجمع یابد. بنابراین، این داروها مستعد ایجاد مگاکولون سمی هستند و باید در طول دوره های شدید (شعله ور شدن) کولیت از مصرف آنها اجتناب شود.
چه نوع سوء جذبی در بیماری التهابی روده رخ می دهد؟
سوء جذب به معنای جذب غیر طبیعی روده ای است. بیماری کرون معمولا روده کوچک را که بخشی از روده است که بیشتر مواد مغذی را جذب می کند، درگیر می کند. به یاد داشته باشید که بیماری کرون روده کوچک و/یا کولون را درگیر می کند، در حالی که کولیت اولسراتیو فقط روده بزرگ را درگیر می کند.
بیماری کرون در قسمت فوقانی (اثنی عشر) و قسمت میانی (ژژونوم) روده کوچک ممکن است در جذب پروتئین ها، قندها، آهن، ویتامین ها و چربی ها اختلال ایجاد کند. این سوء جذب گسترده در بیماری کرون، که در کولیت اولسراتیو رخ نمی دهد، ممکن است منجر به کاهش وزن و سوء تغذیه شود.
علاوه بر این، برخی از مواد مغذی جذب نشده می توانند باعث شوند که روده کوچک یا بزرگ مقادیر بیشتری مایع ترشح کند که این امر اسهال را در بیماری کرون بدتر می کند. (همانطور که قبلا ذکر شد، اسهال شایع ترین علامت در بیماران مبتلا به IBD، با یا بدون عوارض روده ای است.)
انتهای تحتانی (ایلئوم) روده کوچک بخشی از روده است که بیشتر درگیر بیماری کرون است. اما در کولیت اولسراتیو، عملکرد ایلئوم طبیعی است. هنگامی که ایلئوم در بیماران مبتلا به بیماری کرون درگیر شود (یا با جراحی برداشته شود)، کاهش جذب ویتامین B12 ممکن است رخ دهد. اگر کمبود B12 ایجاد شود، نوع خاصی از کم خونی به نام کم خونی خطرناک می تواند ایجاد شود.
ایلئوم همچنین ناحیه اصلی برای جذب روده ای اسیدهای صفراوی است. اسیدهای صفراوی ترکیباتی هستند که در صفرا توسط کبد به دوازدهه ترشح می شوند. عملکرد اصلی اسیدهای صفراوی کمک به انتقال و جذب چربی ها، عمدتاً در ژژنوم است
. اسیدهای صفراوی که توسط ایلئوم بیمار یا برداشته شده جذب نمی شوند، وارد روده بزرگ می شوند. سپس اسیدهای صفراوی کولون را وادار به ترشح مایع می کنند که اسهال را تشدید می کند. اگر اسیدهای صفراوی به اندازه کافی در روده بزرگ جذب نشوند و در نتیجه دچار کمبود شوند، سوء جذب چربی و اسهال بیشتر می‌شود.
بیماری کرون گسترده، که معمولاً شامل برداشتن چندین بخش روده با جراحی در طول سال‌ها می‌شود، می‌تواند منجر به وضعیت ناتوان‌کننده‌ای به نام سندرم روده کوتاه شود. در این شرایط بیماران بسیاری از عوارض روده ای بیماری کرون از جمله سوء جذب شدید را دارند.
آنها همچنین می توانند از عوارض ذکر شده قبلی رنج ببرند که مستقیماً بر دستگاه روده (خارج روده) تأثیر نمی گذارد. علاوه بر این، این بیماران اغلب دارای برخی عوارض خارج روده ای دیگر مانند پوکی استخوان (استخوان های نازک یا متخلخل)، استئومالاسی (استخوان های نرم)، سنگ کیسه صفرا و سنگ کلیه هستند.
سوء جذب در بیماری التهابی روده (IBD) چگونه درمان می شود؟
درمان سوء جذب در بیماران مبتلا به IBD شامل داروهایی برای درمان التهاب روده زمینه ای است. کاهش التهاب می تواند جذب روده ای مواد مغذی بدجذب شده را بهبود بخشد. سوء جذب یا کمبود B12 ممکن است نیاز به درمان با تزریق ویتامین در ورید یا عضله داشته باشد. اسهال ناشی از اسید صفراوی را می توان با کلستیرامین، ترکیبی که با اتصال اسیدهای صفراوی عمل می کند، درمان کرد.
کالری های تکمیلی و مواد مغذی ممکن است به عنوان رژیم غذایی مایع تجویز شود. این رژیم‌های به اصطلاح عنصری از پروتئین‌ها، کربوهیدرات‌ها، ویتامین‌ها و چربی‌ها تشکیل شده‌اند که به ذرات کوچک تری تجزیه می‌شوند که برای روده راحت تر جذب می‌شوند.
با این حال، متأسفانه، این رژیم ها اغلب بو یا طعم خوبی ندارند. با این وجود، آنها را می توان از طریق یک لوله کوچک که از طریق بینی وارد می شود (تغذیه داخلی). برای بیمارانی که قادر به تحمل غذا یا مایعات از طریق دهان یا تغذیه روده ای نیستند، ممکن است نیاز باشد که تغذیه فقط از طریق وریدها انجام شود (تغذیه کامل تزریقی).
در نهایت، اکنون می توان پیوند روده کوچک را برای بیماران مبتلا به بیماری شدید کرون یا سندرم روده کوتاه غیرقابل کنترل، انجام داد.
آنچه در مورد بیماری التهابی روده باید بدانید
- بیماری های التهابی روده (IBD) شامل بیماری کرون (CD) و کولیت اولسراتیو (UC) است. عوارض روده ای بیماری کرون و کولیت اولسراتیو به دلیل رفتارهای غیرمشابه مشخصه التهاب روده در این دو بیماری متفاوت است.
- عوارض روده ای IBD ناشی از التهاب روده است که شدید، گسترده، مزمن و/یا فراتر از پوشش داخلی (مخاط) روده گسترش می یابد.
- در حالی که کولیت اولسراتیو فقط روده بزرگ (کولون) را درگیر می کند، بیماری کرون در سراسر دستگاه گوارش رخ می دهد، اگرچه بیشتر در قسمت پایین روده کوچک (ایلئوم) رخ می دهد.
- زخم روده و خونریزی از عوارض التهاب شدید مخاطی هم در کولیت اولسراتیو و هم در بیماری کرون هستند.
- التهاب روده در بیماری کرون تمام ضخامت دیواره روده را شامل می شود، در حالی که التهاب در کولیت اولسراتیو به پوشش داخلی محدود می شود. بر این اساس، عوارضی مانند تنگی روده، فیستول و شقاق در بیماری کرون بسیار بیشتر از کولیت اولسراتیو است.
- تنگی روده و فیستول همیشه علائمی ایجاد نمی کند. بنابراین، تنگی ها ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند، مگر اینکه باعث انسداد روده ی قابل توجهی شوند. به همین ترتیب، فیستول ها ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند، مگر اینکه باعث درد قابل توجه شکم، عفونت، تخلیه خارجی یا بای پس بخش های روده شوند.
- رشد بیش از حد باکتری های روده کوچک (SIBO) در بیماری کرون می تواند ناشی از تنگی روده باشد و با آزمایش تنفس هیدروژنی قابل تشخیص است. با آنتی بیوتیک درمان می شود.
- به دلیل افزایش خطر ابتلا به سرطان کولون در کولیت اولسراتیو، نظارت سالانه با کولونوسکوپی و بیوپسی از کولون برای سلول های پیش بدخیم (دیسپلازی) و سرطان برای بیماران پس از ۸ تا ۱۰ سال التهاب مزمن روده بزرگ (کولیت) توصیه می شود.
- در طول دوره های شدید کولیت باید از داروهای مخدر، کدئین و داروهای ضد اسهال مانند لوموتیل و ایمودیوم اجتناب شود زیرا ممکن است باعث ایجاد شرایطی به نام مگاکولون سمی شوند.
- در بیماری کرون دوازدهه و ژژنوم (دو قسمت اول روده کوچک)، سوء جذب مواد مغذی می تواند باعث سوء تغذیه، کاهش وزن و اسهال شود، در حالی که در بیماری کرون ایلئوم، سوء جذب نمک های صفراوی می تواند باعث اسهال شود. سوء جذب ویتامین B12 می تواند منجر به کم خونی شود.
