دیابت نوع دوم که به عنوان دیابت شیرین نیز شناخته می شود، یک اختلال متابولیک پایدار است که با ناتوانی بدن در پاسخ یا تولید انسولین کافی برای تنظیم سطح گلوکز در جریان خون مشخص می شود. این وضعیت به یک دوره درمانی خاص نیاز دارد که با شرایط فردی همسو باشد و درک گزینه های درمانی مختلف موجود را ضروری می کند.
در حالی که دیابت نوع دوم اغلب نیاز به دارو دارد، باید توجه داشت که هر فردی که تحت تأثیر این بیماری قرار می‌گیرد، لزوماً برای مدیریت وضعیت خود به دارو نیاز ندارد. بسیاری از افراد می توانند به طور موثری شروع و پیشرفت دیابت را تنها از طریق اعمال تغییرات سبک زندگی کنترل کنند. اینها شامل حفظ شیوه های غذایی مناسب، برنامه های ورزشی مداوم، و درک جامع از وضعیت دیابت فرد است.
در پرداختن به موضوع مدیریت دیابت نوع دوم، بررسی مداخلات دارویی و همچنین راهبردهای غیردارویی برای درمان موثر بسیار مهم است. تعداد بی شماری از داروها به طور خاص برای مدیریت دیابت ایجاد شده است. اینها عبارتند از گلوکوفاژ (حاوی متفورمین)، سولفونیل اوره، مهارکننده های آلفا گلوکوزیداز و سایر موارد که با تغییر استفاده بدن از انسولین و گلوکز عمل می کنند، بنابراین به تنظیم سطح قند خون کمک می کنند.
با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که این داروها به طور کلی برای همه افراد مبتلا به دیابت نوع دوم قابل استفاده نیستند، زیرا هر فرد به طور متفاوتی به گزینه های درمانی مختلف پاسخ می دهد. موفق ترین رویکرد برای مدیریت این وضعیت شامل ایجاد یک برنامه درمانی مناسب متناسب با نیازهای منحصر به فرد بیمار مورد نظر است. این ممکن است مستلزم ترکیبی از استراتژی های متعدد از هر دو روش مبتنی بر دارو و غیر دارویی، مانند اصلاح رژیم غذایی، روتین های ورزشی، و نظارت مداوم بر سطح قند خون باشد. همه این عوامل به مدیریت موثر دیابت نوع دوم کمک می کنند.
تغییرات سبک زندگی
وضعیتی که به عنوان دیابت نوع ۲ شناخته می شود، که بر نحوه استفاده بدن ما از هورمون انسولین برای تنظیم سطح گلوکز خون تأثیر می گذارد، معمولاً از طریق تغییرات یا عادات جدید مربوط به شیوه های زندگی برطرف می شود. به طور کلی، این اصلاحات در همان ابتدای طرح های درمانی اعمال می شوند.
یکی از اهداف اصلی که اغلب با این تغییرات سبک زندگی مرتبط است شامل کاهش وزن و کاهش توده کلی بدن است. این را می توان با کاهش بین ۵ تا ۱۰ درصد از وزن کل خود به دست آورد که متعاقباً منجر به بهبود قابل توجهی در سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ می شود (منبع مطلب).
برخی از تغییرات سبک زندگی برای مدیریت دیابت نوع ۲ عبارتند از:
- رژیم غذایی
- ورزش
- ترک سیگار
۱. رژیم غذایی
کاهش مصرف کربوهیدرات بسیار مهم است. این حالت می تواند منجر به کاهش وزن، بهبود کنترل قند خون و کاهش سطح تری گلیسیرید شود . تری گلیسیریدها چربی هایی هستند که با افزایش خطر بیماری قلبی مرتبط هستند (منبع مطلب).
چیزی به عنوان “رژیم غذایی دیابت” رسمی وجود ندارد. رویکردهای مختلفی برای خوردن و تغذیه وجود دارد که مفید بوده اند، از جمله:
- روش بشقاب:یک روش آسان برای درک برای حفظ سطح قند خون به عنوان روش بشقاب شناخته می شود. این روش بر مصرف سبزیجات غیر نشاسته ای، غلات کامل، پروتئین بدون چربی و فیبر برای تنظیم بهتر گلوکز خون تاکید دارد. یک عنصر کلیدی این استراتژی شامل اختصاص بخش‌های خاصی از بشقاب برای هر نوع غذا است، در نتیجه تعادل مناسب در وعده‌های غذایی روزانه فرد تضمین می‌شود. فیبر، به ویژه، می تواند به کاهش افزایش سطح قند خون کمک کند (منبع مطلب).
- قوام کربوهیدرات: کربوهیدرات ها بیشتر از پروتئین و چربی بر قند خون تأثیر می گذارند. مصرف همان مقدار کربوهیدرات در هر وعده غذایی به ثابت نگه داشتن سطح گلوکز کمک می کند (منبع مطلب). برای مثال، این ممکن است به معنای خوردن مداوم ۴۵ گرم کربوهیدرات برای صبحانه و ناهار، ۱۵ گرم کربوهیدرات برای میان وعده بین وعده های غذایی و ۶۰ گرم کربوهیدرات برای شام در هر روز باشد.
- محدود کردن غذاهایی که به طور چشمگیری سطح قند خون را افزایش می دهند: آب میوه، کربوهیدرات های تصفیه شده و فرآوری شده مانند نان سفید یا ماکارونی، و شیرینی هایی مانند کلوچه، کیک و آب نبات می توانند سطح قند خون را به میزان قابل توجهی افزایش دهند. مصرف دو تا سه وعده از میوه‌های کامل تازه در روز معمولاً برای دیابتی‌ها قابل قبول است و در عین حال از مصرف بیش از حد مواد شیرین اجتناب می‌کند.
در نتیجه، اگرچه ممکن است “رژیم غذایی دیابت” خاصی وجود نداشته باشد، اما رویکردهای مختلف مانند روش بشقاب، مدیریت قوام کربوهیدرات، و محدود کردن انتخاب های غذایی خاص می تواند به طور مثبت به تغذیه دیابت و تنظیم کلی گلوکز خون کمک کند.
جدای از این دستورالعمل های اساسی، نشانه هایی وجود دارد که کاهش قابل توجه کربوهیدرات ها می تواند نتایج قابل توجه و مطلوبی برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ به همراه داشته باشد. یک پروژه تحقیقاتی خاص شامل شرکت کنندگان مبتلا به چاقی و دیابت نوع ۲ بود که در طول شش ماه از یک رژیم غذایی بسیار محدودکننده از نظر کربوهیدرات پیروی کردند و میزان قابل توجهی هموگلوبین A1C را نشان دادند (منبع مطلب).
این آزمایش سطح قند خون را برای مدت دو تا سه ماه ارزیابی می کند. شایان ذکر است، افرادی که رژیم کم کربوهیدرات داشتند نسبت به همتایان خود که رژیم غذایی با کالری کمتری را دنبال می‌کردند، وزن بیشتری از دست دادند. هر دو گروه به طور منظم ورزش می کردند و از جلسات گروهی که در طول سفر خود پشتیبانی می کردند، بهره بردند.
با این وجود، این تنها یک مطالعه در میان بسیاری از مطالعات است. برای کسانی که به دلیل دیابت نوع ۲ به تغییرات عمده در رژیم غذایی خود فکر می کنند بسیار مهم است که از متخصصان مراقبت های بهداشتی واجد شرایط راهنمایی بگیرند یا قبل از اعمال هر گونه تغییر قابل توجهی در عادات غذایی خود با یک متخصص تغذیه متخصص در مراقبت از دیابت مشورت کنند.
۲. ورزش
درگیر شدن در ورزش معمولی یک عامل مهم در مدیریت موثر دیابت نوع ۲ است، زیرا شامل سوزاندن کالری است که به طور بالقوه می تواند منجر به کاهش وزن شود. علاوه بر این، فعالیت بدنی به دلیل ارتباط نزدیک با مقاومت به انسولین و رابطه بین چربی و توده عضلانی، تأثیر مستقیمی بر تنظیم قند خون دارد (منبع مطلب)۸.
مقاومت به انسولین زمانی رخ می دهد که بدن نتواند به اندازه کافی از این هورمون ضروری برای هدف مورد نظر خود – کمک به سلول ها در استفاده از گلوکز خون به عنوان منبع انرژی – استفاده کند.
یکی از تفاوت‌های کلیدی بین چربی و ماهیچه‌ها، پاسخ متمایز آنها به مصرف انسولین است، که دومی در مقایسه با بافت چربی رفتار کارآمدتری از خود نشان می‌دهد. این تفاوت اساسی در متابولیسم پیامدهای قابل توجهی برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ دارد. در نتیجه، تمرکز بر ساخت توده عضلانی و همزمان کاهش چربی بدن می تواند یک استراتژی موثر در دستیابی به کنترل بهتر سطح گلوکز خون باشد.
با توجه به دستورالعمل‌های ارائه شده توسط انجمن دیابت آمریکا، یک سازمان برجسته که به مدیریت دیابت در بزرگسالان اختصاص دارد، افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ باید توصیه‌های ورزشی خاص را برای اطمینان از حفظ سلامت مناسب رعایت کنند. این توصیه‌ها برای پاسخگویی به سه جنبه اصلی فعالیت بدنی – تمرینات هوازی، تمرینات مقاومتی و تمرینات انعطاف‌پذیری/تعادل در نظر گرفته شده‌اند.
- توصیه می‌شود که بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ هر هفته حداقل ۱۵۰ دقیقه یا بیشتر فعالیت‌های هوازی متوسط تا شدید انجام دهند. این تخصیص می تواند حداقل در سه روز تقسیم شود تا از روزهای متوالی بدون پرداختن به فعالیت مذکور جلوگیری شود. مهم است که از دو روز متوالی بدون شرکت در این فعالیت های هوازی تجاوز نکنید، زیرا ممکن است وضعیت سلامتی و پیشرفت کلی مدیریت دیابت را به خطر بیندازد.
- علاوه بر ایروبیک، به بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ نیز توصیه می شود که تمرینات مقاومتی را در برنامه هفتگی خود بگنجانند. تمرینات مقاومتی می تواند شامل تمرینات با وزنه و یا استفاده از تمرینات با وزن بدن برای اهداف تقویت عضله باشد. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که در دو تا سه جلسه از این فعالیت ها در هفته در روزهای غیر متوالی شرکت کنید.
- برای افراد مسن تر، حفظ انعطاف پذیری و تعادل از طریق تمرینات منظم مانند یوگا و تای چی بسیار مهم است. این شیوه‌ها می‌توانند به طور قابل توجهی به بهبود سلامت کلی بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ با افزایش دامنه حرکت، وضعیت بدن و هماهنگی آنها کمک کنند. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که این تمرینات به صورت دو یا سه جلسه در روزهای غیر متوالی در روال هفتگی گنجانده شوند.
یکی دیگر از جنبه های حیاتی که توسط انجمن دیابت آمریکا تاکید شده است، اجتناب از نشستن طولانی مدت برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ است. برای حفظ شرایط مطلوب سلامتی، توصیه می‌شود هر ۳۰ دقیقه در طول دوره‌های کم تحرک بلند شوید و حرکت کنید تا از گردش خون مداوم در سراسر بدن اطمینان حاصل کنید. این می تواند به ویژه در مدیریت سطوح گلیسمی فرد مفید باشد و در عین حال از هرگونه عارضه بالقوه مرتبط با عدم فعالیت طولانی مدت جلوگیری کند.
۳. ترک سیگار
افرادی که به مصرف دخانیات می پردازند، چه از طریق سیگارهای معمولی یا جایگزین هایی مانند محصولات تنباکوی بدون دود، در مقایسه با افرادی که به طور کلی از سیگار کشیدن خودداری می کنند، به طور قابل توجهی با خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ روبرو هستند. تحقیقات نشان می دهد که احتمال بروز این نوع خاص از بیماری در بین افراد سیگاری حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد بیشتر است. علاوه بر این، باید توجه داشت که حتی افرادی که از جایگزین‌های تنباکو مانند جویدن یا بخار کردن استفاده می‌کنند، لزوماً احتمال ابتلا به دیابت را کاهش نمی‌دهند. بنابراین، احتیاط در اتکا به این جایگزین ها برای جلوگیری از عوارض بالقوه سلامتی مرتبط با سیگار کشیدن توصیه می شود.
قابل ذکر است، کسانی که از دیابت رنج می برند و تصمیم به ترک سیگار می گیرند، می توانند پیشرفت های قابل توجهی را در شدت و مدیریت بیماری خود و همچنین مشاهده پیشرفت های قابل توجهی در وضعیت کلی سلامت خود تجربه کنند. این امر بر ماهیت اساسی تصمیم‌گیری تأکید می‌کند که نه تنها برای کاهش خطرات مرتبط با دیابت، بلکه برای بهبود کیفیت عمومی زندگی فرد در حین زندگی با این وضعیت مفید است.
به منظور غلبه بر موفقیت آمیز اعتیاد به سیگار، مسیرهای متعددی برای افرادی وجود دارد که به دنبال حمایت و راهنمایی در سفر خود به سمت سبک زندگی بدون سیگار هستند. مشاوره با پزشکان و یا مربیان دیابت یک گام اساسی در جهت تعیین مناسب ترین رویکردی است که با شرایط منحصر به فرد فرد همسو باشد. این متخصصان دارای دانش تخصصی در مورد تعامل پیچیده بین ترک سیگار، مدیریت دیابت و چالش های بالقوه ناشی از هر دو شرایط به طور همزمان هستند. با مشارکت در مشارکت مشترک با این متخصصان، بیماران می‌توانند برای گذر از پیچیدگی‌های سفر سلامتی خود مجهز شوند و در غلبه بر وابستگی به دخانیات و در عین حال کنترل بهینه دیابت، موفق شوند.
داروهای دیابت نوع ۲
در موارد خاص، افرادی که از دیابت نوع ۲ رنج می برند ممکن است به درمان با دارو به عنوان یک اقدام مکمل نیاز داشته باشند، به ویژه زمانی که اصلاح شیوه زندگی مانند تغییر رژیم غذایی، فعالیت بدنی و کاهش وزن به اندازه کافی سطح قند خون را کنترل نمی کند. این داروها معمولاً پس از اینکه تلاش‌های اولیه برای تنظیم گلوکز ناکارآمد بودند، استفاده می‌شوند، بنابراین بر اهمیت آنها در مدیریت این بیماری مزمن تأکید می‌شود.
در حالی که امروزه گزینه‌های متنوعی برای درمان دیابت وجود دارد – برخی از آنها به صورت خوراکی مصرف می‌شوند، در حالی که برخی دیگر از طریق تزریق تجویز می‌شوند – بسیار مهم است که بدانیم این داروها به عنوان جایگزینی برای اتخاذ رفتارهای سالم در نظر گرفته نشده‌اند. این واقعیت واقعی بر اهمیت و ارتباط مداوم پایبندی به یک سبک زندگی بهینه به منظور کاهش اثرات منفی دیابت تأکید می کند.
با این حال، ضروری است که بدانیم چگونه داروها می توانند به طور بالقوه بر بدن فرد در طول فعالیت های خاص مانند ورزش تأثیر بگذارند. با توجه به اینکه برخی داروهای دیابتی ممکن است باعث کاهش ناگهانی سطح قند خون قبل یا بعد از فعالیت بدنی شوند، برای افرادی که دیابت نوع ۲ را مدیریت می کنند ضروری است که درک درستی از واکنش بدن خود به انواع مختلف و شدت تمرینات و چگونگی این داروها داشته باشند. در طول چنین فعالیت هایی بر آنها تأثیر بگذارد.
سازمان غذا و دارو (FDA) چندین دارو را که به طور خاص برای درمان دیابت نوع ۲ طراحی شده اند تأیید کرده است، بنابراین به افراد مبتلا به این بیماری گزینه های مختلفی برای مدیریت موثر بیماری خود ارائه می دهد.
۱. متفورمین (گلوکوفاژ)
گلوکوفاژ یا به طور خاص به عنوان متفورمین شناخته می شود، دارویی است که معمولا برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده می شود. این عامل دارویی به دلیل نقش آن در کاهش تولید گلوکز توسط کبد و همچنین افزایش حساسیت بدن نسبت به انسولین – یک هورمون ضروری که سطح قند خون را تنظیم می کند – اهمیت زیادی دارد. متفورمین که به عنوان بیگوانید طبقه بندی می شود، شناخته شده است و به عنوان رایج ترین داروی تجویز شده برای مدیریت دیابت در نظر گرفته می شود (منبع مطلب).
در زمینه مدیریت دیابت نوع ۲، متفورمین اغلب به عنوان گزینه اولیه دارویی توصیه شده توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی عمل می کند. با این حال، استفاده از آن حتی زمانی که گزینه های درمانی دیگر در برنامه درمانی بیمار گنجانده می شود، ادامه می یابد، مشروط بر اینکه عوارض جانبی غیرقابل تحملی برای فرد مورد نظر ایجاد نکند (منبع مطلب).
در حالی که متفورمین به طور کلی به خوبی تحمل می شود و مزایای متعددی دارد، برخی افراد ممکن است عوارض جانبی گوارشی را به عنوان یک پیامد نامطلوب استفاده از آن تجربه کنند. متفورمین می تواند عوارض جانبی گوارشی ایجاد کند از جمله (منبع مطلب):
- اسهال
- نفخ
- دل درد
- گاز
- سوء هاضمه
- یبوست
- سوزش سردل
در سال های اخیر، چندین بار فراخوان داروهای متفورمین به دلیل افزایش غلظت ناخالصی به نام N-nitrosodimethylamine (NDMA) رخ داده است که با پیشرفت‌های سرطانی در برخی از فرمول‌ها مرتبط است. این موضوع نگرانی قابل توجهی را در بین کاربران و متخصصان مراقبت های بهداشتی ایجاد کرده است و نیاز به بررسی دقیق تر روی این داروها را برانگیخته است.
اگر از متفورمین استفاده می کنید و در مورد ایمنی آن شک دارید، توصیه می شود برای رفع هرگونه نگرانی احتمالی با پزشک خود مشورت کنید. لازم به ذکر است که قطع ناگهانی متفورمین بدون جایگزینی کافی می تواند به طور بالقوه منجر به عوارض جدی سلامتی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ شود. بنابراین، برای بیماران و متخصصان پزشکی بسیار مهم است که در مورد خطرات بالقوه مرتبط با این داروها هوشیار باقی بمانند و بر اساس آن برای اطمینان از ایمنی و رفاه آنها عمل کنند.
۲. سولفونیل اوره ها
سولفونیل اوره، دسته قدیمی داروهای خوراکی برای درمان دیابت، اولین دسته ای است که برای تنظیم سطح انسولین در افراد مبتلا به این بیماری مورد استفاده قرار می گیرد. عملکرد آنها در درجه اول حول محور تحریک پانکراس می چرخد، در نتیجه آن را وادار می کند تا مقادیر زیادی انسولین را در جریان خون آزاد کند، که در نهایت به مدیریت موثرتر غلظت گلوکز کمک می کند.
در میان داروهای مختلف متعلق به کلاس سولفونیل اوره، داروهای قابل توجه خاصی وجود دارد که در طول زمان استفاده گسترده ای پیدا کرده اند. اینها شامل موارد زیر می باشند (منبع مطلب):
- گلوکترول (گلیپیزید)
- دیابتا، گلیناز (گلیبورید)
- آماریل (گلیمپیرید): همچنین در ترکیب با آوانداریل (روزیگلیتازون) و دوتاکت (پیوگلیتازون)
هر یک از این داروها دارای ویژگی ها و خواص منحصر به فردی است که نیازهای مختلف افراد مبتلا به دیابت را برآورده می کند.
۳. تیازولیدین دیون ها
دسته ای از داروهایی که به نام تیازولیدین دیون ها شناخته می شوند عملکرد خاصی دارند که عبارت است از تسهیل افزایش حساسیت سلول های عضلانی و بافت چربی نسبت به پذیرش انسولین. این خاصیت می تواند برای افرادی که به دلیل دیابت یا سایر شرایط سلامتی با حفظ سطح مناسب گلوکز در بدن خود مبارزه می کنند مفید باشد. با این حال، همچنین باید توجه داشت که استفاده از این داروها قبل از تجویز توسط متخصصان بهداشت، خطرات خاصی دارد.
دو داروی شناخته شده به طور گسترده متعلق به خانواده تیازولیدین دیون ها شامل:
- روزیگلیتازون ( آواندیا): همچنین با متفورمین به عنوان آواندامت و با گلیمپراید به عنوان آوانداریل ترکیب می شود
- پیوگلیتازون: همچنین در ترکیب با آلوگلیپتین . با متفورمین و با گلیمپراید استفاده می شود.
این داروها ممکن است به طور بالقوه با انواع دیگر داروها مانند متفورمین یا گلیمپراید ترکیب شوند که منجر به ترکیباتی مانند آواندامت، آوانداریل، اوسنی، اکتوپلاس مت و دوئتاکت شود. چنین تنوعی با هدف افزایش کارایی گزینه های درمانی برای بیمارانی است که در مدیریت سطح قند خون خود با مشکل مواجه هستند.
۴. مهارکننده های آلفا گلوکوزیداز
در زمینه مدیریت دیابت و حفظ سطوح مناسب قند خون، گروهی از داروها به نام مهارکننده‌های آلفا گلوکوزیداز نقش مهمی در کند کردن تبدیل متابولیک کربوهیدرات‌ها به گلوکز در طول هضم دارند. با انجام این کار، این داروها به تثبیت میزان گلوکز در گردش در جریان خون کمک می کنند و از افزایش ناگهانی غلظت قند جلوگیری می کنند که به طور بالقوه می تواند اثرات نامطلوبی بر سلامت کلی داشته باشد.
- پرکوز، پرانداز (آکاربوز): دو مهارکننده آلفا گلوکوزیداز قابل توجه پرکوز (آکاربوز) و پرانداز هستند که هر دو آنزیم مسئول تجزیه کربوهیدرات ها را در طول هضم هدف قرار می دهند. این دارو با کاهش سرعت فرآیند تبدیل کربوهیدرات ها به گلوکز به افراد مبتلا به دیابت کمک می کند و متعاقبا سرعت افزایش قند خون پس از مصرف وعده های غذایی حاوی کربوهیدرات و غذاهای حاوی نشاسته را به تاخیر می اندازد.
- گلایست (میگلیتول): یکی دیگر از مهارکننده های مهم آلفا گلوکوزیداز، گلایست (میگلیتول) است، دارویی که همچنین هضم کربوهیدرات ها را با ممانعت از آنزیم های خاص درگیر در این فرآیند به تاخیر می اندازد. این دارو می تواند به تنظیم سطح قند خون و به حداقل رساندن خطرات احتمالی مربوط به اپیزودهای هیپرگلیسمی که با غلظت خطرناک گلوکز در بدن مشخص می شود، کمک کند.
۵. مگلیتینیدها
مگلیتینیدها، دسته ای از داروهایی هستند که به طور خاص برای مدیریت و کنترل دیابت نوع ۲ طراحی شده اند، زمانی که گلوکز در جریان خون شناسایی می شود، تولید انسولین را افزایش می دهند. لازم به ذکر است که اگر سطح قند خون بالا نرود یا پایین بماند، اثربخشی آنها کاهش می یابد. در این دسته، دو نماینده قابل توجه وجود دارد:
- پراندین (رپاگلینید)؛ همچنین در ترکیب با متفورمین به عنوان پراندیمت
- استارلیکس (ناتگلینید)
۶. مهارکننده های DPP-4
دی پپتیدیل پپتیداز-۴، که معمولاً به اختصار DPP-4 نامیده می شود، یک آنزیم مهم است که نقش حیاتی در بدن انسان ایفا می کند. به طور خاص، هورمون هایی به نام اینکرتین ها را تجزیه می کند که به نوبه خود به تولید انسولین در صورت نیاز برای حفظ سطح قند خون مناسب کمک می کند. عملکرد این هورمون ها به تقویت اثربخشی کلی پاسخ طبیعی بدن برای تنظیم متابولیسم گلوکز کمک می کند.
برای مقابله با این موضوع، محققان و شرکت‌های داروسازی دسته‌ای از داروها به نام مهارکننده‌های DPP-4 را توسعه داده‌اند که با مسدود کردن فعالیت این آنزیم کار می‌کنند. این روش اساسا به اینکرتین ها اجازه می دهد تا برای مدت طولانی تری در بدن باقی بمانند و در نتیجه تاثیر بالقوه آنها بر تولید انسولین افزایش می یابد. در نتیجه، می‌تواند به مدیریت بهتر سطح قند خون و بهبود نتایج مرتبط با دیابت یا سایر شرایطی که متابولیسم گلوکز در آنها نگران‌کننده است، کمک کند.
داروهای مختلفی ایجاد شده‌اند که از مهارکننده‌های DPP-4 استفاده می‌کنند تا گزینه‌های متنوع‌تری را برای بیماران با نیازهای مختلف ارائه دهند. اینها عبارتند از
- ژانویا (سیتاگلیپتین): همچنین در ترکیب با متفورمین به عنوان ژانومت و با ارتوگلیفلوزین به عنوان Steglujan
- اونگلیزا (ساکساگلیپتین): همچنین در ترکیب با متفورمین به عنوان Kombiglyze XR. با داپاگلیفلوزین به عنوان Qtern. و با متفورمین و داپاگلیفلوزین به عنوان Qternmet
- Tradjenta (لیناگلیپتین): همچنین در ترکیب با متفورمین به عنوان Jentadueto و با empagliflozin به عنوان Glyxambi
- نسینا (آلوگیپتین): همچنین در ترکیب با متفورمین به عنوان Kazano و با پیوگلیتازون به عنوان Oseni
توجه به این نکته مهم است که در آگوست ۲۰۱۵، FDA یک هشدار و احتیاط در مورد عوارض جانبی بالقوه مهارکننده‌های DPP-4 اضافه کرد: درد شدید و بالقوه ناتوان کننده مفصل. اگر دارویی مصرف می‌کنید که حاوی یک مهارکننده DPP-4 است و درد مفاصل ایجاد می‌کند، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است لازم باشد داروی دیگری را تغییر دهید.
۷. مهارکننده های SSGT-2
مهارکننده های انتخابی ناقل سدیم-گلوکز-۲ (SSGT-2) با وادار کردن کلیه ها به حذف گلوکز از بدن از طریق ادرار، قند خون را کاهش می دهند.
- داپاگلیفلوزین: همچنین در ترکیب با ساکساگلیپتین به عنوان Qtern. با ساکساگلیپتین و متفورمین به عنوان Qternmet XR. و با متفورمین به عنوان Xigduo XR
- ژاردیانس (امپاگلیفلوزین): همچنین در ترکیب با امپاگلیفلوزین و لیناگلیپتین به عنوان گلیگزامی و با امپاگلیفلوزین و متفورمین به عنوان سینجاردی
- استگلترو (ارتوگلیفلوزین): همچنین در ترکیب با ertugliflozin و متفورمین به عنوان Segluromet و ertugliflozin و sitagliptin به عنوان Steglujan
- اینوکانا (کاناگلیفلوزین): همچنین در ترکیب با متفورمین به عنوان Invokamet
مصرف کاناگلیفلوزین می تواند خطر قطع انگشت پا، پا یا ساق پا را به دلیل عفونت یا سایر عوارض افزایش دهد. در صورت داشتن هر گونه درد فوراً با پزشک خود تماس بگیرید. لطافت؛ زخم؛ زخم ها؛ یک ناحیه متورم، گرم و قرمز شده در ساق یا پای شما؛ تب یا لرز؛ یا سایر علائم و نشانه های عفونت.
۸. پروتئین گیرنده پپتید شبه گلوکاگون (GLP-1).
قرص رایبلسوس ( سماگلوتاید )، که حاوی سماگلوتید است، به عنوان یک توسعه نوآورانه در صنعت داروسازی، به ویژه برای کسانی که از دیابت نوع ۲ رنج می برند، ظهور کرده است. مهم است که توجه داشته باشید که این قرص خوراکی نشان دهنده یک نقطه عطف منحصر به فرد است. این اولین و تنها در نوع خود است که به طور خاص برای کمک به افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ در دستیابی به کنترل بهتر بر سطح قند خون خود از طریق مصرف خوراکی به جای تکیه بر داروهای تزریقی یا سایر اشکال طراحی شده است. این پیشرفت پیشگامانه منجر به تایید رایبلسوس (Rybelsus) توسط نهادهای نظارتی مربوطه برای استفاده در میان بزرگسالانی شده است که در حال حاضر با مدیریت شرایط خود دست و پنجه نرم می‌کنند و به دنبال روش‌های جایگزینی هستند که راحت‌تر، در دسترس‌تر و کمتر تهاجمی‌تر در مقایسه با روش‌های سنتی هستند.
فرآیند تایید به دقت انجام شد تا از ایمنی و اثربخشی این دارو قبل از اینکه بتوان آن را به طور گسترده بین افراد نیازمند توزیع کرد، اطمینان حاصل کرد. علاوه بر این، کارآزمایی‌های بالینی گسترده اثربخشی آن را در کمک به بیماران برای مدیریت مؤثر سطوح قند خون با حداقل تأثیر بر سلامت کلی نشان داده‌اند. مؤلفه فعال این دارو، سماگلوتید، در کاهش سطح گلوکز ناشتا و پس از غذا و همچنین کاهش وزن و کاهش خطر ابتلا به عوارض قلبی عروقی مرتبط با دیابت نوع ۲ موثر است.
۹. کرندیا (Finerenone)
داروی مورد بحث به طور خاص برای افرادی طراحی شده است که هم دیابت نوع ۲ و هم بیماری کلیوی دارند. این درمان قابل توجه به این بیماران با کاهش قابل توجه احتمال ابتلا به عوارض پزشکی شدیدی که ممکن است به دلیل وضعیت آنها ایجاد شود، مانند عواقب بالقوه کشنده نارسایی کلیه، حوادث قلبی مانند حملات قلبی یا حتی خطر نارسایی قلبی، کمک می کند. در یک مطالعه جامع انجام شده در مورد مشخصات اثربخشی و ایمنی این دارو، نشان داده شده است که استفاده از آن به طور قابل توجهی به افزایش رفاه و کیفیت زندگی برای افرادی که با این مسائل پیچیده پزشکی دست و پنجه نرم می کنند، کمک می کند (منبع مطلب).
۱۰. درمان ترکیبی
محصول دارویی نوآورانه معروف به Trijardy XR (امپاگلیفلوزین/لیناگلیپتین/متفورمین هیدروکلراید با رهش طولانی) در ژانویه ۲۰۲۰ تایید شد و به اولین و تنها درمان خوراکی ترکیبی سه گانه تبدیل شد که به طور خاص برای مدیریت دیابت نوع ۲ طراحی شده است. این محلول قابل توجه سه داروی شناخته شده – Jardiance، Tradjenta و متفورمین هیدروکلراید را در یک قرص منفرد که به صورت روزانه به شکل طولانی رهش مصرف می شود، متحد می کند. معرفی این درمان منحصر به فرد، یک رویکرد جایگزین برای کنترل سطح قند خون و مدیریت پیچیدگی های دیابت برای کسانی که به دنبال نتایج درمانی بهبود یافته هستند، ارائه می دهد (منبع مطلب).
۱۱. مقلدهای اینکرتین
مقلدهای اینکرتین که به عنوان آگونیست های گیرنده GLP-1 نیز شناخته می شوند، داروهای تزریقی هستند که تولید انسولین را تحریک می کنند. آنها همچنین سرعت هضم را کاهش می دهند به طوری که گلوکز کندتر وارد خون می شود.
- اگزناتاید
- لیراگلوتید: همچنین در ترکیب با انسولین به عنوان Xultophy
- دولاگلوتاید
- لیکسومیا (لیکسیسناتید)
- اوزمپیک (سماگلوتید)
۱۲. مونجارو (Tirzepatide)
در ماه مه سال ۲۰۲۲ ، سازمان غذا و دارو ، یک نهاد نظارتی برجسته برای داروها و دستگاه های پزشکی در ایالات متحده ، مجوز خود را برای مونجارو ، نوعی از tirzepatide اعطا کرد. این داروی خاص از طریق تزریق تجویز می شود که باید فقط یک بار در هفته انجام شود. هدف اصلی توسعه مونجارو ، مقابله با دیابت نوع ۲ در بزرگسالان بود که به سرعت در حال رشد در سراسر جهان و به ویژه در کشورهای غیر انگلیسی زبان با مهارت محدود زبان انگلیسی است.
مونجارو به عنوان یک راه حل نوآورانه در زمینه مراقبت های بهداشتی برای عمل دوگانه خود در برابر پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز (GIP) و پپتید-۱ شبیه گلوکاگون (GLP-1) برجسته است. این دو عامل نقش مهمی در مدیریت سطح قند خون دارند که برای کنترل دیابت ضروری است. با تنها داروی این نوع که برای استفاده در بیماران دیابتی نوع ۲ تأیید شده است ، مونجارو خود را به عنوان یک راه حل موثر ثابت کرده است که نه تنها کنترل گلیسمی را بهبود می بخشد بلکه به طور قابل توجهی به نتایج کلی سلامت بهتر کمک می کند ، زمانی که با ترکیبی از تغییرات رژیم غذایی و ورزش بدنی منظم همراه است.
۱۳. آمیلین
آمیلین هورمونی است که توسط لوزالمعده تولید می شود که همزمان با ترشح انسولین است. نقش اساسی در تنظیم فرآیندهای فیزیولوژیکی مختلف مانند مهار تولید گلوکاگون و جلوگیری از افت بیش از حد سطح قند خون دارد. علاوه بر این، آمیلین به تاخیر در تخلیه معده پس از مصرف غذا کمک می کند و باعث ایجاد احساس سیری بعد از غذا می شود.
افرادی که از دیابت نوع ۲ رنج می برند اغلب سطوح آمیلین را کاهش می دهند که منجر به توسعه استراتژی هایی با هدف بازگرداندن عملکرد طبیعی آن می شود. دانشمندان کشف کرده اند که جایگزینی این هورمون حیاتی ممکن است به مدیریت موثرتر سطح قند خون برای افراد مبتلا به این بیماری کمک کند (منبع مطلب).
یکی از این درمان‌های جایگزین شامل نسخه مصنوعی آمیلین به نام سیملین (پراملینتید استات) است که توسط سازمان غذا و دارو در مارس ۲۰۰۵ تایید شد. در نهایت به نفع کسانی است که با عوارض دیابت نوع ۲ دست و پنجه نرم می کنند.
انسولین
در زمینه مدیریت دیابت نوع ۲، انسولین مکمل گاهی اوقات بخشی از یک برنامه درمانی است اما همیشه مورد نیاز نیست. در حالی که نقش اساسی در رسیدگی به دیابت نوع ۱ ایفا می کند، استفاده از آن برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ متفاوت است. این تنوع به دلیل ویژگی های خاص موجود در بین برخی از افراد مبتلا به این بیماری به وجود می آید. این معمولاً شامل موارد زیر است (منبع مطلب):
- افرادی که در زمان تشخیص، سطح قند خون بسیار بالایی داشتند.
- کسانی که بسیار مقاوم به انسولین هستند.
- افرادی که نتوانسته اند قند خون را با داروهای خوراکی، رژیم غذایی و ورزش کنترل کنند.
رژیم انسولین شما متناسب با نیاز شما خواهد بود. برخی از افراد ممکن است نیاز به مصرف انسولین طولانی مدت در صبح داشته باشند که در طول روز موثر خواهد بود. برخی دیگر از انسولین کوتاه‌اثر یا سریع‌الاثر که هنگام غذا مصرف می‌شود، بیشترین سود را خواهند برد. دیگران ممکن است به هر دو نیاز داشته باشند.
انواع مختلف انسولین
وقتی صحبت از تجویز انسولین تزریقی می‌شود، روش‌ها و ابزارهای مختلفی وجود دارد که ترجیحات و نیازهای مختلف کاربر را برآورده می‌کند. در میان این گزینه ها، قلم انسولین به دلیل کاربردی بودن و سهولت استفاده به عنوان یکی از پرکاربردترین دستگاه ها متمایز است. یک سوزن کوچک برای اهداف تزریق موثر به این دستگاه متصل شده است. رویکردهای جایگزین نیز به شکل یک سوزن و سرنگ اولیه وجود دارد که اگرچه استفاده از آن ساده است، اما ممکن است همیشه برای افرادی که مجبورند روزانه با دیابت دست و پنجه نرم کنند راحت یا راحت نباشد.
علاوه بر این روش‌های سنتی، پیشرفت‌های مدرن در فناوری راه‌حل‌های جایگزینی مانند پمپ‌های انسولین و چسب‌هایی را ارائه می‌دهند که می‌توانند مستقیماً روی بدن وصل شوند یا مانند هر وسیله جانبی دیگری پوشیده شوند. این دستگاه‌های نوآورانه نظارت مستمر گلوکز را فراهم می‌کنند و از عرضه ثابت انسولین در طول روز با حداقل تلاش بیماران اطمینان می‌دهند.
علاوه بر این روش های سنتی، اشکال جدیدتری از انسولین های مصنوعی در بازار موجود است. یکی از این نمونه ها Semglee (انسولین گلارژین) است که جایگزین مقرون به صرفه تری برای Lantus (انسولین گلارژین) ارائه می دهد. به عنوان یک شکل طولانی اثر انسولین، این انسولین برای ارائه طولانی مدت و ثابت تنظیم قند برای افراد مبتلا به دیابت طراحی شده است (منبع مطلب).
علاوه بر این، پیشرفت های علم منجر به ایجاد یک نوع ابتکاری از انسولین قابل استنشاق به نام Afrezza (انسولین انسانی) شده است که به دلیل ماهیت سریع اثر خود برجسته است. این نوع انسولین می تواند تنظیم سریعتر گلوکز را برای افرادی که نیاز به کنترل فوری قند خون بعد از غذا یا در زمان افزایش فعالیت بدنی دارند، فراهم کند (منبع مطلب) .
مانیتورینگ گلوکز خون
بیماران دیابتی نوع ۲ که به انسولین به عنوان بخشی از درمان خود نیاز دارند، اغلب به دلایل مختلف کنترل منظم سطح قند خون خود را مهم می دانند. این تمرین ضروری آنها را قادر می سازد تا اثربخشی دوره فعلی درمانی خود را بهتر درک کنند، تأثیر غذا و فعالیت بدنی را بر نوسانات گلوکز خون بسنجند و در نهایت مدیریت سلامت کلی را بهبود بخشند. برای کسانی که چندین تزریق در طول روز انجام می دهند، ممکن است دفعات نظارت بیشتر از افرادی باشد که فقط انسولین طولانی اثر مصرف می کنند، که معمولاً نیاز به دو آزمایش روزانه قبل از غذا دارد – صبحانه و شام. فرآیند به دست آوردن داده ها برای این تجزیه و تحلیل شامل استفاده از ابزار کوچکی است که به عنوان گلوکز سنج یا گلوکومتر شناخته می شود. این دستگاه های مفید برای اندازه گیری سطح قند خون با استفاده از مقدار بسیار کمی از خون استخراج شده از نوک انگشت طراحی شده اند. اکثر مدل ها برای اهداف آزمایشی منفرد طراحی شده اند، در حالی که گزینه های پیشرفته ای نیز وجود دارد که نظارت مستمر را ارائه می دهد. این عمل در حصول اطمینان از مدیریت و کنترل مناسب وضعیت سلامتی، به ویژه در مبتلایان به دیابت نوع ۲ که به انسولین به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود متکی هستند، حیاتی است.
جراحی چاقی
برای کسانی که از شرایط شدید اضافه وزن رنج می برند، متخصصان مراقبت های بهداشتی ممکن است گزینه ای به نام جراحی چاقی را به عنوان بخشی از برنامه درمانی دیابت نوع ۲ در نظر بگیرند. هدف از این نوع خاص از عملیات کاهش وزن، تغییر ساختار و عملکرد دستگاه گوارش شما است که در نتیجه به کاهش وزن قابل توجهی کمک می کند.
انواع مختلفی از روش های جراحی چاقی در دسترس هستند، اما در میان آنها، موثرترین روش از نظر تنظیم سطح قند خون، بای پس معده (Roux-en-Y) است. در این روش، یک تغییر جراحی در دستگاه گوارش شما ایجاد می‌شود که در نتیجه غذا بیشتر قسمت‌های معده و قسمت فوقانی روده کوچک را دور می‌زند. این تغییر خاص ثابت کرده است که در کنترل سطح گلوکز خون و بهبود شرایط کلی سلامت بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ موثر است.
افرادی که دیابت نوع ۲ دارند و شاخص توده بدنی (BMI) بیشتر از ۳۵ دارند معمولاً کاندیدهای مناسبی برای جراحی چاقی در نظر گرفته می شوند زیرا به آنها کمک می کند تا وزن را به میزان قابل توجهی کاهش دهند که به نوبه خود می تواند وضعیت آنها را به شدت بهبود بخشد. همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که اثربخشی این گزینه درمانی ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و بنابراین نیاز به ارزیابی مناسب قبل از انجام چنین روش‌هایی توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی دارد که در مدیریت موارد دیابت نوع ۲ و نگرانی‌های مدیریت وزن به خوبی مهارت دارند.
در مطالعات جراحی چاقی انجام شده بر روی بیش از ۱۳۵۰۰۰ فرد مبتلا به دیابت نوع ۲، نتایج قابل توجهی بود. نزدیک به ۹۰ درصد افراد:
- قند خون پایین تری داشت
- توانستند دوز دارو را کاهش دهند
- بهبودهایی را در مشکلات سلامتی ناشی از دیابت تجربه کرد
علاوه بر این، ۷۸ درصد از بیماران پس از کاهش وزن در نتیجه عمل جراحی، به بهبودی مبتلا شدند. بای پس معده (Roux-en-Y) می تواند منجر به بهبودی دیابت نوع ۲ در ۸۰ درصد بیماران و بهبود بیماری در ۱۵ درصد بیشتر از بیماران شود (منبع مطلب).
مانند هر روش جراحی دیگری، جراحی چاقی خطراتی دارد. همچنین نیاز به تغییرات قابل توجهی در شیوه زندگی دارد. افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار می‌گیرند، باید از برنامه غذایی خاصی پیروی کنند که سرشار از پروتئین است و کربوهیدرات‌های تصفیه شده و قندهای افزوده را محدود می‌کند. آنها همچنین باید متعهد به مصرف مکمل های غذایی باشند.
با توجه به عوارض احتمالی مرتبط با دیابت نوع ۲، به ویژه برای افرادی که چاق هستند، مزایای جراحی چاقی ممکن است از خطرات آن بیشتر باشد.
کلام پایانی
- مدیریت دیابت نوع ۲ شامل گزینه های مختلفی برای رسیدگی موثر به این وضعیت مزمن است. در ابتدا، اتخاذ تغییرات در سبک زندگی مانند اصلاح رژیم غذایی و شرکت در فعالیت های ورزشی ضروری است. این تغییرات می تواند به طور قابل توجهی سلامت کلی و رفاه را برای افرادی که از علائم دیابت رنج می برند افزایش دهد. علاوه بر این، ترک سیگار می تواند به بهبود وضعیت دیابت فرد کمک بیشتری کند.
- علیرغم اجرای شیوه های زندگی سالم، اگر دیابت نوع ۲ کنترل نشده باقی بماند یا شدت آن پیشرفت کند، ممکن است داروهای خوراکی و درمان های تزریقی برای مدیریت بهتر این وضعیت تجویز شود. در برخی موارد، تجویز روزانه انسولین به بخشی ضروری از رژیم های درمانی برای بیماران خاصی تبدیل می شود که مشکلات قابل توجهی در حفظ سطح قند خون ثابت دارند. انسولین درمانی نیاز به نظارت منظم بر سطح گلوکز دارد، زیرا افراد را قادر می سازد تا اثربخشی درمان های انتخابی خود را ارزیابی کنند و بفهمند که چگونه عوامل مختلفی مانند مصرف غذا یا فعالیت بدنی بر میزان قند خون آنها تأثیر می گذارد.
- برای افرادی که دارای شاخص توده بدنی بالا (BMI) بیش از ۳۵ هستند و همچنین با دیابت نوع ۲ دست و پنجه نرم می کنند، جراحی چاقی می تواند به عنوان یک راه حل جایگزین برای کاهش علائم و بهبود نتایج کلی سلامت ظاهر شود. این روش تخصصی شامل تغییراتی در سیستم گوارشی است که ممکن است به تسهیل کاهش وزن و افزایش حساسیت به انسولین کمک کند و در نتیجه به کنترل دیابت کمک کند. با این حال، برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ ضروری است که با پزشک خود همکاری نزدیک داشته باشند تا تعیین کنند کدام استراتژی های مدیریتی با نیازها و ترجیحات فردی آنها مطابقت دارد.
- مدیریت دیابت نوع ۲ نیاز به یک رویکرد چند وجهی دارد که شامل تغییرات سبک زندگی مانند رژیم غذایی و ورزش، ترک سیگار، استفاده از داروهای خوراکی یا انسولین درمانی در صورت نیاز، و به طور بالقوه تحت عمل جراحی چاقی در موارد خاص است. کار با متخصصان پزشکی تضمین می کند که بیماران از حمایت جامع متناسب با نیازهای منحصر به فرد آنها برای مدیریت موثر دیابت برخوردار شوند.
