مولتیپل میلوما (میلوم متعدد) :سرطان در سلول پلاسمای گلبول سفید

مولتیپل میلوما چیست؟ سلول های پلاسما چیست؟

مولتیپل میلوما نوعی سرطان سلول های پلاسمای (نوعی گلبول های سفید خون) مغز استخوان است. سلول های پلاسما سلول های پروتئین ساز هستند که به طور معمول انواع مختلف آنتی بادی های سیستم ایمنی مبارزه کننده با بیماری را تولید می کنند.

در مولتیپل میلوما، سلول‌های پلاسما دچار دگرگونی بدخیم شده و سرطانی می‌شوند. این سلول‌های میلوما (سلول‌های سرطانی) در پاسخ به نیازهای سیستم ایمنی، ساخت اشکال مختلف پروتئین را متوقف می‌کنند و در عوض شروع به تولید یک نوع پروتئین غیرطبیعی می‌کنند که گاهی اوقات پروتئین مونوکلونال یا M نامیده می‌شود.

چندین جمعیت پلاسمایی میلوما در مغز استخوان انباشته می‌شوند و این مجموعه‌ای از سلول‌ها به نام پلاسماسیتوما می‌توانند پوسته خارجی سخت یا قشر استخوان را که معمولاً مغز استخوان را احاطه کرده است، فرسایش دهند.

این استخوان‌های ضعیف، نازک شدن استخوان را نشان می‌دهند، همانطور که در پوکی استخوان غیر بدخیم یا مواردی که به نظر می‌آیند سوراخ شده یا ضایعات استخوانی لیتیک دیده می‌شود. این ضایعات ممکن است باعث درد و حتی شکستگی یا شکستگی استخوان های ضعیف شده شوند.

آنها ممکن است باعث مشکلات سیستمیک دیگری شوند که در زیر ذکر شده است. مردم اغلب به مولتیپل میلوما به سادگی به عنوان میلوما (که به نام پزشکی که اولین بار این سرطان را توصیف کرد، بیماری کاهلر نامیده می شود) می گویند.

این بیماری معمولاً در افراد بالای میانسالی رخ می دهد. با این حال، به ندرت ممکن است در یک کودک رخ دهد.

موسسه ملی سرطان همچنین خاطرنشان می کند که یک نوع نئوپلاسم سلولی پلاسما مرتبط با میلوما، گاموپاتی مونوکلونال با اهمیت نامشخص (MGUS) نامیده می شود.

در MGUS، متخصصان پزشکی فقط سطوح پایین پروتئین M را پیدا می کنند و افراد هیچ علامتی ندارند. MGUS به ندرت به مولتیپل میلوما تبدیل می شود. نئوپلاسم سلول پلاسما نام دیگر مولتیپل میلوما است.

چه چیزی باعث مولتیپل میلوما می شود؟

آنچه باعث بدخیمی سلول های پلاسما در مولتیپل میلوما می شود ناشناخته است. سلول‌های پلاسمایی میلوما سرطانی تکثیر می‌شوند و سلول‌های پلاسما طبیعی را از بین می‌برند و می‌توانند قسمت‌هایی از استخوان‌ها را از بین ببرند.

پروتئین‌های تولید شده در مقادیر زیاد می‌توانند با غلیظ شدن خون (لزج‌تر) و رسوب پروتئین‌ها در اندام‌هایی که می‌توانند در عملکرد کلیه‌ها، اعصاب و سیستم ایمنی اختلال ایجاد کنند، بسیاری از علائم بیماری را ایجاد کنند.

با این حال، محرک‌ها یا علل مرتبط با مولتیپل میلوما ممکن است شامل مواد شیمیایی سمی، تشعشع، برخی ویروس‌ها، اختلالات ایمنی، و سابقه خانوادگی بیماری یا سایر مشکلات مرتبط مانند MGUS باشد.

علائم و نشانه های مولتیپل میلوما چیست؟

بیماران مبتلا به میلوما ممکن است بدون علامت،  دارای افزایش غیر قابل توضیح پروتئین در خون باشند.

با پیشرفت بیماری، برخی از بیماران میلوما ممکن است به دلیل کم خونی ناشی از تولید ناکافی گلبول های قرمز خون، با درد استخوان به دلیل آسیب استخوانی فوق الذکر، ضعف داشته باشند، و از آنجایی که پروتئین M غیر طبیعی می تواند در کلیه ها تجمع یافته و به آنها آسیب برساند و در نتیجه منجر به بیمار مبتلا به آسیب کلیوی غیرقابل توضیح و کاهش عملکرد کلیه است.

سلول های سرطانی مولتیپل میلوما ممکن است داخل یا خارج از مغز استخوان باشند. در زیر لیستی از علائم و نشانه های مولتیپل میلوما آمده است:

• کم خونی
• خون ریزی
• آسیب عصبی
• ضایعات پوستی (بثورات پوستی)
• بزرگ شدن زبان (ماکروگلوسیا)
• حساسیت یا درد استخوان، از جمله کمردرد
• ضعف، خستگی یا خستگی
• عفونت ها
• شکستگی های پاتولوژیک استخوان
• کمر درد
• فشرده سازی طناب نخاعی
• نارسایی کلیه و/یا سایر آسیب های اندام انتهایی
• از دست دادن اشتها و کاهش وزن
• یبوست
• هایپرکلسمی (بالا بودن غلظت سرم کلسیم در خون)
• تورم پا

عوامل خطر مولتیپل میلوما چیست؟ آیا مولتیپل میلوما ارثی است؟

متخصصان پزشکی علت قطعی مولتیپل میلوما را مشخص نکرده اند، اما تحقیقات نشان داده است که چندین عامل ممکن است عوامل خطر باشند یا در ایجاد مولتیپل میلوما در فرد نقش داشته باشند.

یک ناهنجاری ژنتیکی مانند انکوژن های c-Myc و غیره با ایجاد مولتیپل میلوما مرتبط است. در حال حاضر، هیچ مدرکی مبنی بر نقش وراثت در ایجاد مولتیپل میلوما وجود ندارد، بنابراین یک بیماری ارثی محسوب نمی شود.

مردم قرار گرفتن در معرض محیطی با علف‌کش‌ها، حشره‌کش‌ها، بنزن، رنگ‌های مو و تشعشعات را به‌عنوان علت پیشنهاد کرده‌اند، اما داده‌های قطعی وجود ندارد. برخی التهاب و عفونت را به عنوان علت پیشنهاد کرده اند، اما باز هم ثابت نشده است که باعث ایجاد مولتیپل میلوما می شود.

با این حال، تکثیر خوش‌خیم یک سلول پلاسما می‌تواند منجر به وضعیتی شود که در آن یک آنتی‌بادی مونوکلونال در مقادیر بالایی تولید شود (اما نه به اندازه‌ای که در مولتیپل میلوما دیده می‌شود). این نتیجه گاموپاتی مونوکلونال با اهمیت نامشخص (مخفف MGUS) نامیده می شود.

حدود ۱۹ درصد از بیماران MGUS در حدود ۲ تا ۱۹ سال پس از تشخیص MGUS دچار مولتیپل میلوم می شوند. علاوه بر این، میلوم مولتیپل دود کننده (که غیر فعال نیز نامیده می شود) پیش ساز اولیه مولتیپل میلوما است. پروتئین های غیر طبیعی در خون یا ادرار با آزمایش های ویژه قبل از بروز علائم مولتیپل میلوما قابل تشخیص هستند.

پزشکان از چه آزمایش هایی برای تشخیص مولتیپل میلوما استفاده می کنند؟

برای بسیاری از بیماران، زمانی که آزمایش خون معمولی، مقدار غیرطبیعی پروتئین در جریان خون یا چسبندگی غیرعادی گلبول‌های قرمز را نشان می‌دهد که باعث می‌شود آنها تقریباً مانند سکه‌ها در الگویی به نام رولو روی هم چیده شوند، ابتدا به مولتیپل میلوم مشکوک می‌شوند.

پزشکان یک شرح حال و معاینه فیزیکی انجام می دهد و به دنبال علائم و نشانه های مولتیپل میلوما (به بالا مراجعه کنید). اگر مشکوک به مولتیپل میلوم باشد، چندین مطالعه به تایید تشخیص کمک می کند.

این مطالعات، شامل آسپیراسیون مغز استخوان و بیوپسی معمولاً از استخوان های بزرگ لگن هستند. سلول‌های به‌دست‌آمده از مغز مغز توسط آسیب‌شناس مورد مطالعه قرار می‌گیرند تا مشخص شود که آیا یک (پلاسسیتوما) یا چند نوع (مولتیپل میلوما) یا تعداد سلول‌های غیرطبیعی وجود دارد یا خیر.

پزشکان همچنین نمونه‌ای از آسپیراسیون مغز استخوان را برای ویژگی‌های دقیق‌تر مانند وجود یا عدم وجود تعداد غیرطبیعی یا انواع کروموزوم‌ها (DNA) با آزمایش سیتوژنتیک مطالعه می‌کنند.

آنها ممکن است آزمایشات مولکولی دیگری را نیز روی نمونه مغز انجام دهند. بیوپسی مغز استخوان می تواند غلظت سلول ها در مغز استخوان و وجود رشد تهاجمی غیر طبیعی عناصر سلولی را ارزیابی کند.

آزمایش خون و آزمایش ادرار (مثلاً کراتینین سرم) با چندین روش می تواند سطوح و انواع پروتئین مونوکلونال تولید شده و وجود آسیب کلیوی را تعیین کند. پروتئین M ممکن است شکل کاملی از نوعی آنتی بادی به نام ایمونوگلوبولین (مثلاً IgG یا IgA) یا فقط بخشی از پروتئین به نام زنجیره سبک لامبدا یا کاپا باشد.

آنتی بادی های معمولی از هر دو جزء زنجیره سنگین و سبک تشکیل شده اند. در سال ۲۰۱۱، شبکه ملی جامع سرطان (NCCN) توصیه کرد که پزشکان از آزمایش زنجیره سبک بدون سرم و آزمایش هیبریداسیون درجا فلورسانس (FISH) برای شناسایی بیشتر میلوما در بیماران استفاده کنند.

اکثر پزشکان از مطالعات اشعه ایکس برای شناسایی ضایعات اسکلتی و MRI برای ضایعات نخاعی، پارا نخاعی یا طناب نخاعی در مولتیپل میلوما استفاده می کنند. علاوه بر این، پزشکان چندین آزمایش معمول (CBC، سرعت ته نشینی، BUN، پروتئین واکنشی C و موارد دیگر مانند میکروگلوبولین بتا ۲) را نیز انجام می دهند.

پروتئین های بنس جونز، پلی پپتیدهای مونوکلونال که زنجیره های سبک آنتی بادی را تشکیل می دهند، ممکن است با ایمونوفیکساسیون (تشخیص ترکیبات با آنتی بادی روی ژل الکتروفورتیک) در ادرار یافت شوند. چنین آزمایشاتی به تمایز بین میلوم و لنفوم، مانند لنفوم غیر هوچکین و بیماری هوچکین کمک می کند.

چه پزشکانی به درمان مولتیپل میلوما می پردازند؟

اگرچه پزشکان عمومی به مدیریت مراقبت از بیمار کمک می کند، برای تشخیص و درمان بهتر، متخصصان درگیر به درمان اغلب شاملانکولوژیست، آسیب شناس هماتولوژی، رادیولوژیست، متخصص پیوند سلول های بنیادی و گاهی اوقات یک جراح (ارتوپد و/یا جراح ستون فقرات) هستند.

مراحل مولتیپل میلوما چیست؟

مولتیپل میلوما چهار مرحله دارد. در حالی که بسیاری از پزشکان از مرحله بندی متفاوتی استفاده می کنند، این مراحل مختلفی است که توسط بسیاری از پزشکان ذکر شده است:

1. مرحله دود: مولتیپل میلوما بدون علامت
2. مرحله اول: بیماری اولیه با کم خونی خفیف، مقدار نسبتاً کمی پروتئین M و بدون آسیب استخوان
3. مرحله دوم: کم خونی بیشتر ومقدار  پروتئین M بیشتر و همچنین آسیب به استخوان
4. مرحله سوم: پروتئین M زیاد، کم خونی شدید و همچنین علائم آسیب به کلیه

از آنجا که معیارهای مرحله بندی بر اساس گروه های مختلف پزشکی متفاوت است، برخی از پزشکان به سادگی میلوم مولتیپل فرد را بدون تعیین مرحله تعریف می کنند و امید به بهبودی را برای بیمار خود تخمین می زنند.

در سال ۲۰۱۳، یک گروه بین المللی مراحل را بر اساس دو معیار، غلظت بتا-۲-میکروگلوبولین و سطح آلبومین سرم، به سه مرحله تقسیم کردند. با گذشت زمان، این معیارهای تعریف شده ممکن است به طور گسترده پذیرفته شوند.

با این حال، هر فردی منحصر به فرد است و ممکن است بهتر یا بدتر از پیش بینی بر اساس مراحل مختلف عمل کند.

درمان دارویی مولتیپل میلوما چیست؟

هیچ درمان پزشکی شناخته شده ای وجود ندارد که مولتیپل میلوما را درمان کند. اما روش هایی برای کاهش بروز و شدت علائم و افزایش طول عمر وجود دارد. درمان بر اساس وضعیت بیمار و تیم مدیریت سرطان که با نظرات بیمار ساخته می شود، تصمیم گیری می شود.

این تیم احتمالاً هم یک انکولوژیست و هم یک متخصص رادیوتراپی و سایر مشاوران را در صورت لزوم درگیر خواهند کرد. پرستاران آموزش دیده انکولوژی و سایر پرسنل احتمالاً اعضای مهم تیم درمان خواهند بود.

انتخاب‌ها برای درمان (ها) اغلب شامل ترکیبی از داروها است که برخی از آنها را پزشکان به صورت قرص و برخی دیگر را با تزریق داخل وریدی می‌دهند.

اینها شامل داروهایی هستند که بر سیستم ایمنی تأثیر می گذارند یا تعدیل می کنند، استروئیدها و برخی داروهای شیمی درمانی خوراکی یا تزریقی. اینها معمولاً به صورت ترکیبی استفاده می شوند.

ممکن است شیمی درمانی با دوز بالا و به دنبال آن تجویز سلول های بنیادی مغز استخوان به نام پیوند سلول های بنیادی یا پیوند خودکار نقش داشته باشد. عوامل متعددی در تعیین اینکه آیا چنین پیوندی انجام شود یا خیر، نقش دارند.

سایر درمان‌های پزشکی ممکن است شامل استروئیدها، درمان بیس فسفونات، تزریق خون یا پلاکت، پیوند خودکار و/یا پلاسمافرزیس، و سایر درمان‌های ترکیبی بسته به مرحله بیماری هر بیمار باشد.

همچنین، محققان از متاآنالیز (ترکیب سیستماتیک داده‌های مطالعات منتخب برای ایجاد نتیجه‌گیری مهم‌تر) چندین مطالعه برای کمک به تعیین پروتکل‌های درمانی بهتر برای بیماری استفاده می‌کنند.

پرتودرمانی ممکن است نواحی دردناک آسیب استخوان را درمان کند. جراحان در بسیاری از موارد می توانند استخوان های شکسته را با جراحی ترمیم کنند.

داروهای زیادی برای درمان مولتیپل میلوما استفاده می شود. پزشکان متخصص اغلب از داروهای زیر در ترکیب با دگزامتازون، گاهی به صورت خوراکی یا تزریق وریدی، بسته به وضعیت بیماری فرد بیمار استفاده می کنند:

• دگزامتازون (دکادرون): تعدیل سلول های ایمنی
• بورتزومیب (Velcade): مهار کننده پروتئاز
• لنالیدومید (Lenalidomide  یا Revlimid): تعدیل سلول های ایمنی
• اسید پامیدرونیک (آریدیا): جذب استخوان را مهار می کند
• زولدرونیک اسید (Zometa): جذب استخوان را مهار می کند
• ملفالان (Alkeran):عامل آلکیله کننده که برای سلول های میلوما سمی است
• کارفیلزومیب (Kyprolis): مهارکننده پروتئاز که معمولاً برای بیمارانی که در درمان قبلی شکست خورده اند مورد تأیید FDA است.
• داراتوموماب (Darzalex): آنتی بادی مونوکلونال که ممکن است به سلول های متعدد میلوما (و سایرین) که دارای پروتئین CD38 روی سطح خود هستند آسیب برساند یا از بین ببرد.
• الوتوزوماب (Empliciti): ترکیبی که سلول‌های کشنده طبیعی بدن را فعال می‌کند تا سلول‌های مولتیپل میلوما را از بین ببرد، معمولاً در ترکیب با لنالیدومید (Revlimid) و دگزامتازون (Decadron).
• ایکسازومیب (Ninlaro یا Ixazomib): این مهار کننده پروتئازوم، در ترکیب با لنالیدومید (Revlimid) و دگزامتازون، نرخ بقای برخی از بیماران مبتلا به مولتیپل میلوما را بهبود می بخشد.

حداقل هفت یا هشت داروی دیگر وجو دارند که گهگاه به تنهایی یا به صورت ترکیبی به عنوان تزریق استفاده می شوند.

اکثر پزشکانی که در درمان سرطان تخصص دارند از جدیدترین درمان های مولتیپل میلوما (مثلاً Procrit، Revlimid، Kyprolis) آگاه هستند. علاوه بر این، پزشک می تواند عوارض جانبی (به عنوان مثال، تهوع و استفراغ با شیمی درمانی) را که ممکن است با درمان رخ دهد، برطرف کند.

درمان نگهدارنده معمولاً شامل لنالیدومید یا بورتزومیب است. یکی از اهداف درمان، بقای بدون پیشرفت بیماری است. این مدت زمانی است که بیمار در طول درمان و پس از آن بدون بدتر شدن علائم زندگی می کند.

علاوه بر این، درمان با دوز کم با دارو در بیماران مسن مولتیپل میلوما در حال مطالعه است. درمان سازگار با ریسک، یکی دیگر از رویکردهای درمانی با طراحی برای به حداقل رساندن اثرات دیررس بیماری است در حالی که شانس درمان بالقوه دیگری را به خطر نمی اندازد.

توصیه های سبک زندگی و رژیم غذایی برای افراد مبتلا به مولتیپل میلوما چیست؟

برای سالم ماندن، تغییرات سبک زندگی می تواند به افراد مبتلا به مولتیپل میلوما کمک کند. پزشکان ترک تنباکو، کاهش و قطع مصرف الکل، بهتر غذا خوردن و ورزش بیشتر را توصیه می کنند.

بهتر غذا خوردن ممکن است به دلیل تغییر در رژیم غذایی و ذائقه شما دشوار باشد. پس از درمان های مولتیپل میلوما، خوردن وعده های غذایی کوچک با فاصله حدود دو تا سه ساعت تا زمانی که احساس کنید می توانید یک وعده غذایی بزرگتر بخورید می تواند مفید باشد.

در طول درمان، تناسب اندام یا استقامت و قدرت عضلانی می تواند کاهش یابد. برای ورزش، به آرامی با پیاده روی کوتاه یا درگیر شدن با یک برنامه ورزشی که به تدریج و بدون فشار دادن بیش از حد به بدن افزایش می یابد، شروع کنید.

امید به بهبودی مولتیپل میلوما و میزان بقای بیمارن مبتلا به مولتیپل میلوما چقدر است؟

امید به بهیودی مولتیپل میلوما بسته به مرحله تقریبی و پاسخ به درمان متغیر است. اگرچه هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، درمان‌های امروزی نسبت به بسیاری از درمان‌های گذشته مؤثرتر و کمتر سمی هستند (عوارض جانبی کمتری دارند).

مولتیپل میلوما کانون تحقیقات فعال در حال انجام است. میانگین میزان بقا، از نقطه شروع اولین درمان بر اساس انجمن سرطان آمریکا (ACS)، بر اساس مرحله بیماری به شرح زیر است:

1. مرحله اول: ۶۲ ماه
2. مرحله دوم: ۴۴ ماه
3. مرحله سوم: ۲۹ ماه

با این حال، انجمن سرطان آمریکا نشان می دهد که با بهبود درمان، نرخ بقای فعلی احتمالا بهتر است. متأسفانه، امید به زندگی پس از عود، به طور متوسط حدود ۹ ماه است.

عوارض مولتیپل میلوما ممکن است شامل نارسایی کلیه، اختلالات خونریزی، مشکلات استخوانی مانند شکستگی های پاتولوژیک، هیپرکلسمی، و مشکلات عصبی (به عنوان مثال، فشردگی نخاع، پلاسماسیتوم داخل جمجمه و غیره) باشد.

آیا می توان از مولتیپل میلوما جلوگیری کرد؟

از آنجا که پزشکان هنوز به طور کامل عوامل خطر مولتیپل میلوما را درک نمی کنند، این یک بیماری قابل پیشگیری نیست. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد.

حتی برخی از افرادی که درمان‌های خانگی گیاهی مانند فلفل قرمز را توصیه می‌کنند، پیشنهاد می‌کنند که بیماران این گیاهان را همراه با دارو استفاده کنند. افراد باید قبل از استفاده در مورد استفاده از داروهای خانگی با پزشک خود صحبت کنند.

آخرین تحقیقات در مورد مولتیپل میلوما چیست؟

مطالعات تجربی روی مولتیپل میلوما نشان داده است که اگر سلول‌های بنیادی بیماران مبتلا به مولتیپل میلوما در کشت سلولی رشد کنند، بیماران می‌توانند بهبود یابند، اما ممکن است عود کنند زیرا سلول‌های بنیادی اغلب با چند سلول میلوم متعدد آلوده شده‌اند.

با این حال، ویروس میکسوما سلول های میلوم متعدد انسانی را می کشد اما سلول های بنیادی را نمی کشد. در نتیجه، اگر سلول های بنیادی بیماران مولتیپل میلوما با ویروس های میکسوما درمان شوند، سلول های بنیادی بیمار سلول های مولتیپل میلوما آلوده نیستند.

محققان از این روش برای ارائه سلول‌های بنیادی آلوده به بیماران متعدد میلوما استفاده کرده‌اند که با موفقیت از عود مولتیپل میلوما به دلیل کشت سلول‌های بنیادی آلوده جلوگیری می‌کند.

ویروس‌های میکسوما منحصراً سلول‌های خرگوش را آلوده می‌کنند و برای انسان مسری نیستند، بنابراین محققان روش دیگری را امتحان کردند.

در یک مدل از مولتیپل میلوما، محققان ویروس میکسوما را به موش ها تزریق کردند و به طور چشمگیری، طبق گفته محققان، ۲۵ درصد از موش ها ریشه کنی کامل مولتیپل میلوما داشتند و هیچ شواهدی از عود نداشتند. محققان قصد دارند سعی کنند این تکنیک را در انسان بهبود بخشند و میزان بهبودی را بهبود بخشند.

نکاتی که باید در مورد مولتیپل میلوما بدانید

• مولتیپل میلوما سرطان سلول های پلاسما در مغز استخوان است.
• برای دردهای غیرقابل توضیح، حالت تهوع، استفراغ، کاهش وزن، مشکلات بینایی یا گزگز یا بی حسی مزمن به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.
• هیچ درمانی برای مولتیپل میلوما وجود ندارد. درمان مولتیپل میلوما بر کاهش شدت علائم با داروها، پیوند سلول های بنیادی، درمان بیس فسفونات، انتقال پلاکت و/یا پلاسمافرزیس تمرکز دارد.
• علت مولتیپل میلوما ناشناخته است. اگرچه هیچ فاکتور خطر شناخته شده ای برای مولتیپل میلوما وجود ندارد، محققان پیشنهاد می کنند که ناهنجاری های ژنتیکی، مانند ژن های c-Myc یا قرار گرفتن در معرض محیطی، ممکن است نقش داشته باشند.
• علائم و نشانه های مولتیپل میلوما عبارتند از:
  • کم خونی و/یا خونریزی
  • حساسیت استخوانی
  • درد استخوان
  • ضعف
  • شکستگی استخوان
  • آسیب کلیه
  • هایپرکلسمی
  • آسیب عصبی (فشرده شدن نخاع)
  • ضایعات پوستی
  • بزرگ شدن زبان 
  • عفونت ها
• پزشکان مولتیپل میلوما را با آسپیراسیون مغز استخوان و/یا بیوپسی تشخیص می دهند. آزمایشات دیگر شامل ایمونوگلوبولین مونوکلونال خون و آزمایشات رادیولوژی برای تعیین میزان ضایعات استخوانی است. اگرچه چندین سیستم مرحله بندی وجود دارد، مراحل اول، دوم و سوم معمولا نشان دهنده مولتیپل میلوما با افزایش شدت بیماری است.
• درمان مولتیپل میلوما شامل داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی، داروهای شیمی درمانی، پرتودرمانی، پیوند سلول های بنیادی و در برخی بیماران، جراحی است. اگرچه پزشک  در سازماندهی درمان ها نقش دارد، متخصصانی که مولتیپل میلوما را درمان می کنند شامل انکولوژیست ها، هماتولوژیست ها، رادیولوژیست ها، متخصصان پیوند سلول های بنیادی و جراحان ارتوپدی و/یا ستون فقرات هستند.
• میانگین بقا در صورت ابتلا به میلوما  حدود سه سال است، اما امید به زندگی برخی از بیماران ۱۰ سال است. بنیاد بین المللی میلوما می تواند حمایت بیشتری برای بیماران میلوما ارائه دهد.